วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2487

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ความคิดของจิ้นปิงหยุนต้องหยุดชะงัก นางเงยหน้ามองไปยังประตู

"ดึกขนาดนี้แล้ว ยังมีใครจะเข้ามาอีกหรือ?"

คิ้วของจิ้นปิงหยุนเลิกขึ้น

'หรือว่าเว่ยอ๋องกลับมาแล้ว?'

ทันใดนั้น หัวใจของจิ้นปิงหยุนก็เริ่มรู้สึกกังวล นางมองไปยังห้องนอนด้วยสัญชาตญาณ

เยี่ยฉังเซิงยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงของข้า หากเป็นเว่ยอ๋องกลับมาจริงๆ ล่ะก็ คงจะยุ่งยากเป็นแน่'

ไม่สิ หากเป็นเว่ยอ๋อง เขาจะไม่เคาะประตู'

'แล้วจะเป็นใครกัน?'

ก๊อกๆ...

เสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้นอีกครั้ง

หากเป็นเมื่อก่อน ไม่ว่าใครจะเข้าใกล้หอเด็ดดาว จิ้นปิงหยุนจะสัมผัสได้ทันที แต่ตอนนี้พลังของนางถูกตรึงไว้ แม้แต่คนที่อยู่หน้าประตู นางก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร

"ใครน่ะ?" จิ้นปิงหยุนถาม

"ท่านราชครู ข้าเอง" เสียงชายหนุ่มจากด้านนอกดังขึ้น

จากเสียงนั้น จิ้นปิงหยุนจำได้ทันทีว่าคนที่อยู่ด้านนอกคือองค์ชายสามแห่งต้าเว่ย เว่ยอู๋ฉง

จิ้นปิงหยุนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ในบรรดาองค์ชายทั้งหมดของเว่ยอ๋อง องค์ชายสามเว่ยอู๋ฉงเป็นคนที่มีภาพลักษณ์ดีที่สุดสำหรับนาง

เว่ยอู๋ฉงเป็นคนซื่อสัตย์และเรียบง่าย มีจิตใจดีงาม และไม่คิดจะแย่งชิงบัลลังก์มาโดยตลอด นอกจากนี้เขายังเคารพจิ้นปิงหยุน และจะมามอบของขวัญให้นางที่หอเด็ดดาวเป็นครั้งคราว

"อู๋ฉงเองหรือ ดึกขนาดนี้แล้ว เจ้ามาหาข้ามีอะไรหรือเปล่า?" จิ้นปิงหยุนถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ข้ามาเยี่ยมท่านราชครู" เว่ยอู๋ฉงกล่าว "ท่านราชครู ข้าเข้าไปข้างในได้หรือไม่?"

"ดึกขนาดนี้แล้ว คงไม่เหมาะ..." คำพูดของจิ้นปิงหยุนยังไม่ทันจบ ประตูก็ถูกผลักเปิดออก

เว่ยอู๋ฉงก้าวเข้ามาจากด้านนอก

รูปร่างของเว่ยอู๋ฉงไม่ได้สูงใหญ่ แต่ค่อนข้างจะอ้วนท้วม ผิวคล้ำเล็กน้อย ใบหน้าของเขาดูอ่อนโยนและมีส่วนประกอบที่ไม่โดดเด่น แต่เมื่อรวมกันแล้วก็ดูเป็นมิตรและเข้าถึงง่าย

คิ้วของเขาหนาและโค้งเหมือนพระจันทร์เสี้ยวสองข้าง ที่อยู่บนหน้าผากที่กว้าง ทำให้เขาดูซื่อสัตย์และเรียบง่าย

เมื่อเข้ามาในห้อง เว่ยอู๋ฉงเห็นจิ้นปิงหยุนนั่งอยู่บนรถเข็นอย่างปลอดภัย เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

จากนั้นสายตาของเขาก็กวาดไปทั่วห้องอย่างรวดเร็ว ไม่เห็นคนอื่น จึงเดินไปหาจิ้นปิงหยุน โค้งคำนับแล้วกล่าวว่า "คารวะท่านราชครู"

"ไม่ต้องมากพิธี" จิ้นปิงหยุนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

ปกติแล้วเว่ยอู๋ฉงเป็นคนสุภาพมาก และจะไม่เข้ามาในห้องของนางหากไม่ได้รับอนุญาต แต่เหตุใดวันนี้ถึงได้ผิดปกติ ผลักประตูเข้ามาโดยที่นางยังพูดไม่จบ?

"ท่านราชครู ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" เว่ยอู๋ฉงถามด้วยความเป็นห่วง

จิ้นปิงหยุนยิ้มเล็กน้อย "ข้าไม่เป็นไร"

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว" เว่ยอู๋ฉงเกาศีรษะไปด้วยพูดไปด้วย

"อู๋ฉง วันนี้เจ้าดูแปลกๆ นะ" จิ้นปิงหยุนถามด้วยความสงสัย

เว่ยอู๋ฉงถามเสียงเบา "ท่านราชครู ท่านพี่รองไปแล้วใช่หรือไม่?"

"ไปแล้ว" จิ้นปิงหยุนกล่าวในใจ 'เว่ยอู๋ฟาไม่เพียงแต่ไปแล้ว แต่ยังไปสู่ปรโลกด้วย'

"ท่านราชครู ท่านพี่รองไม่ได้ทำอะไรท่านใช่ไหม?" เว่ยอู๋ฉงถามอีกครั้ง

"ทำร้ายข้า? หมายความว่าอย่างไร?" จิ้นปิงหยุนกล่าว "อู๋ฟาไม่กล้าทำอะไรไม่ดีต่อหน้าข้าหรอก"

"ก็ดีแล้ว ก็ดีแล้ว" ใบหน้าของเว่ยอู๋ฉงปรากฏรอยยิ้ม แล้วกล่าวว่า "ข้าได้ยินว่าท่านพี่รองมาหาท่านราชครูในยามค่ำคืน ข้าก็กลัวว่าท่านจะฉวยโอกาสที่เสด็จพ่อไม่อยู่ในเมืองหลวงทำร้ายท่านราชครู ข้าก็เลยรีบมา"

"โชคดีที่ท่านพี่รองไม่ได้ทำอะไรไม่ดี"

"ไม่เช่นนั้น ข้าคงต้องสู้กับเขาจนตัวตาย"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน