วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2488

เว่ยอู๋ฉงชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหัวอย่างแรงราวกับกลองป๋องแป๋ง แล้วพูดว่า “ไม่สนใจ”

“เหตุใดถึงไม่สนใจ?” จิ้นปิงหยุนถาม

เว่ยอู๋ฉงพูดว่า “เสด็จพ่อทั้งมีสติปัญญาและความสามารถ กำลังอยู่ในวัยแข็งแรงท่านยังสามารถปกครองต้าเว่ยได้อีกหลายปี”

“แม้เสด็จพ่อจะล่วงเข้าสู่วัยชรา ก็ยังมีพี่ใหญ่ พี่รอง และน้องห้า พวกเขาแต่ละคนต่างก็เก่งกว่าข้า”

“แม้ต้าเว่ยจะต้องแต่งตั้งกษัตริย์องค์ใหม่ ก็ไม่ถึงตาข้าอยู่ดี”

จิ้นปิงหยุนพูดว่า “ถ้าเจ้ามีโอกาสได้เป็นกษัตริย์องค์ใหม่ล่ะ?”

เว่ยอู๋ฉงกล่าวว่า “แม้จะมีโอกาส ข้าก็จะเลือกปฏิเสธ การจัดการราชการบ้านเมืองเหนื่อยเกินไป ข้าแค่อยากเป็นองค์ชายผู้ใช้ชีวิตอย่างอิสระ”

“ยิ่งไปกว่านั้น ความสามารถของข้ามีจำกัด ต่อให้บังคับให้ข้าขึ้นครองราชย์จริงๆ ข้าก็ไม่อาจบริหารแผ่นดินใหญ่ขนาดนี้ได้ดี”

จิ้นปิงหยุนกล่าวอีกว่า “ถ้าข้าช่วยเจ้าวางแผนล่ะ?”

เมื่อได้ยินดังนั้น แววตาของเว่ยอู๋ฉงก็ปรากฏแสงวาบขึ้นมาวูบหนึ่ง ถามอย่างประหลาดใจว่า “ราชครู ท่านพูดจริงหรือ?”

จิ้นปิงหยุนกล่าวว่า “ข้าไม่มีเหตุผลต้องหลอกเจ้า”

เว่ยอู๋ฉงรีบส่ายหัวอย่างแรง แล้วพูดว่า “ราชครู ท่านเต็มใจจะช่วยข้า ข้ารู้สึกทั้งซาบซึ้งและตื้นตันใจ แต่เกรงว่าจะทำให้ท่านผิดหวัง ข้าไม่อยากเป็นเว่ยอ๋องจริงๆ”

จิ้นปิงหยุนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

ต้องรู้ว่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เว่ยอู่ซินกับเว่ยอู๋เซี่ยง ต่างก็พยายามสารพัดวิธีเพื่อให้ได้การสนับสนุนจากนาง เพื่อเพิ่มโอกาสในการขึ้นครองราชย์

แต่เว่ยอู๋ฉงกลับตรงกันข้าม ตอนนี้มีคนยื่นโอกาสให้ถึงมือ เขากลับไม่รับไว้

เรื่องนี้ทำให้จิ้นปิงหยุนรู้สึกประหลาดใจมาก

“ข้าก็บอกแล้วว่า ข้าจะช่วยเจ้า ทำไมเจ้าถึงยังไม่ยอม?” จิ้นปิงหยุนสงสัย

เว่ยอู๋ฉงกล่าวว่า “เหตุผลนั้นเรียบง่ายมาก ประการแรก ข้าไม่อยากเป็นเว่ยอ๋องจริงๆ”

“ประการที่สอง ข้าไม่อยากเห็นราชครูท่านเหนื่อยเกินไป”

เว่ยอู๋ฉงถอนหายใจหนึ่งครั้ง แล้วพูดว่า “แม้ว่าตลอดหลายปีมานี้ข้าจะไม่ได้เข้าร่วมดูแลราชการบ้านเมือง แต่ข้าก็เข้าใจดีว่า ต้าเว่ยสามารถรักษาความสงบสุขมาได้หลายปีนั้น ล้วนไม่อาจแยกจากความพยายามของเสด็จพ่อและการสนับสนุนจากราชครู”

“โดยเฉพาะราชครู ท่านทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อแผ่นดินต้าเว่ยยิ่งกว่าเสด็จพ่อเสียอีก”

“ความสามารถของข้าข้ารู้ตัวเองดี หากข้าขึ้นเป็นเว่ยอ๋อง เรื่องเล็กเรื่องใหญ่คงต้องให้ราชครูช่วยจัดการทั้งหมด หากเป็นเช่นนั้นไปนานๆ ท่านจะเหน็ดเหนื่อยเกินไป”

“ราชครู ท่านคือผู้อาวุโสของข้า และยังเป็นบุคคลที่ข้าเคารพนับถือที่สุด ข้าไม่อยากเห็นท่านเหนื่อยล้าเกินไป”

ถ้อยคำเหล่านี้ เว่ยอู๋ฉงพูดออกมาอย่างจริงใจและลึกซึ้ง ฟังแล้วทำให้จิ้นปิงหยุนรู้สึกอบอุ่นในใจ

เว่ยอู๋ฉงยิ่งมีมารยาท ยิ่งห่วงใยจิ้นปิงหยุน นางก็ยิ่งอยากผลักดันให้เขาขึ้นครองราชย์

ในสายตาของนาง ต้าเว่ยต้องการกษัตริย์องค์ใหม่ที่ “มีความอบอุ่น”

“อู๋ฉง เรื่องมันมาถึงขั้นนี้ ข้าก็จะพูดตรงๆกับเจ้า” จิ้นปิงหยุนกล่าว “เว่ยอู่ซินกับเว่ยอู๋เซี่ยงตายแล้ว”

“อะไรนะ?” เว่ยอู๋ฉงตกใจลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ถามว่า “พี่ใหญ่กับน้องห้าไม่ใช่ไปต้าโจวเพื่อร่วมแข่งขันชิงตำแหน่งพระสวามีหรอกหรือ ทำไมถึงตายได้?”

“ราชครู ข่าวนี้ท่านได้มาจากที่ใด?”

“จะเป็นความผิดพลาดหรือเปล่า?”

จิ้นปิงหยุนกล่าวว่า “เจ้าไม่ต้องถามว่าข้ารู้มาได้อย่างไร เอาเป็นว่า เว่ยอู่ซินกับเว่ยอู๋เซี่ยงตายแล้ว เรื่องนี้เป็นความจริงแน่นอน”

“ตายจริงหรือ?” เว่ยอู๋ฉงราวกับถูกฟ้าผ่า ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวแรง น้ำตาไหลจากหางตา

“ข้ายังจำได้ ตอนเด็กๆเสด็จพ่อยุ่งมาก ข้ามักไม่ได้เจอท่าน มีแต่พี่ใหญ่ที่มาหาข้าบ่อยๆ เขายังพาข้าออกไปล่าสัตว์ ไม่ว่าข้าจะอยากได้อะไร พี่ใหญ่ก็จะตามใจข้าเสมอ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน