วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2489

จิ้นปิงหยุนเห็นเว่ยอู๋ฉงยื่นกล่องไม้มาให้นาง ก็กล่าวว่า “อู๋ฉง กับข้าไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น ไม่ต้องเอาของขวัญมาให้ทุกครั้งที่มาเยี่ยมหรอก”

“น้ำใจของเจ้าข้ารับไว้แล้ว”

“แต่ของขวัญนี้ เจ้าเอากลับไปเถอะ!”

เว่ยอู๋ฉงพูดว่า “ราชครู ของขวัญชิ้นนี้ข้าคัดเลือกมาอย่างพิถีพิถัน ท่านเปิดดูสักหน่อยสิ ดูว่าท่านชอบหรือเปล่า?”

จิ้นปิงหยุนจึงรับกล่องไม้นั้นมา เปิดดูแล้วก็พบว่าข้างในเป็นคัมภีร์โบราณที่เย็บเล่มด้วยด้าย

บนปกของคัมภีร์เขียนไว้ด้วยตัวอักษรใหญ่ไม่กี่คำ

《บันทึกพงศาวดารแห่งราชวงศ์จงโจว》

ทันทีนั้น คิ้วของจิ้นปิงหยุนก็ขมวดแน่นด้วยความประหลาดใจ

หนังสือเล่มนี้ บันทึกพงศาวดารแห่งราชวงศ์จงโจว เป็นบันทึกประวัติศาสตร์เรื่องราวน่าสนใจของดินแดนจงโจวตลอดหลายหมื่นปี เป็นเล่มเดียวในโลก มีค่าประเมินมิได้ จิ้นปิงหยุนชอบอ่านหนังสือ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาก็เฝ้าตามหาหนังสือเล่มนี้มาตลอด แต่น่าเสียดายที่หาไม่พบเลย

นางไม่คิดเลยว่า วันนี้เว่ยอู๋ฉงจะนำหนังสือเล่มนี้มาเป็นของขวัญให้นาง

จิ้นปิงหยุนถามว่า “อู๋ฉง หนังสือเล่มนี้เจ้าได้มาจากไหน?”

เว่ยอู๋ฉงตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ได้มาจากสหายคนหนึ่งของข้า”

“คงจ่ายไปไม่น้อยใช่ไหม?” จิ้นปิงหยุนพูด

เว่ยอู๋ฉงยิ้มแล้วพูดว่า “ก็พอสมควร”

แม้ว่าเขาจะพูดอย่างสบายๆ แต่จิ้นปิงหยุนรู้ดี ว่าเพื่อจะได้หนังสือเล่มนี้มา เว่ยอู๋ฉงต้องจ่ายไปมากแน่นอน

ของหายากมีเพียงเล่มเดียวในโลก นั่นคือในทั้งจงโจว มีเพียงเล่มเดียวเท่านั้น

จิ้นปิงหยุนมองเว่ยอู๋ฉง ความรู้สึกตื้นตันพลุ่งพล่านอยู่ในใจ กล่าวว่า “เจ้าตั้งใจจริงๆ ขอบใจเจ้ามาก อู๋ฉง”

เว่ยอู๋ฉงพูดอย่างถ่อมตัวว่า “ราชครู อย่ากล่าวคำขอบคุณเลย ท่านดูแลข้าเหมือนบุตรหลาน และคอยอบรมสั่งสอนอยู่เสมอ พระคุณของท่าน ข้าไม่มีวันตอบแทนได้หมด หวังเพียงว่า ของขวัญชิ้นนี้ ท่านจะชอบ”

“ข้าชอบมาก” จิ้นปิงหยุนปิดฝากล่อง แล้วส่งคืนให้เว่ยอู๋ฉง พูดว่า “เจ้าเอากลับไปเถอะ”

เว่ยอู๋ฉงทำหน้าสงสัย ถามว่า “ราชครู นี่ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

จิ้นปิงหยุนพูดว่า “แม้ข้าจะชอบหนังสือเล่มนี้มาก แต่ข้าก็รู้ว่า เพื่อจะได้มันมาแล้วเจ้าต้องจ่ายไปไม่น้อย เจ้าเอาหนังสือไปคืนให้สหายของเจ้า แล้วก็เอาสิ่งที่ให้เขาไปกลับคืนมาให้หมด”

“อย่างนั้นไม่ได้!” เว่ยอู๋ฉงพูด “ข้าได้ตกลงกับสหายไว้แล้วว่า เมื่อแลกเปลี่ยนกันแล้ว จะไม่มีการคืน”

“อีกอย่าง ขอเพียงราชครูชอบ ต่อให้ต้องจ่ายแพงแค่ไหน ข้าก็เต็มใจ”

“ราชครู นี่คือน้ำใจแห่งความเคารพของข้า ขอท่านจงรับไว้เถิด”

เฮ้อ...

จิ้นปิงหยุนถอนหายใจเงียบๆในใจ คิดว่า หากเว่ยอู่ซินกับพวกเขาทุกคนมีนิสัยจริงใจเหมือนเว่ยอู๋ฉง เช่นนี้แล้วจะต้องไปพบเจอเคราะห์กรรมถึงชีวิตได้อย่างไร?

ตอนนี้จิ้นปิงหยุนมองเว่ยอู๋ฉง ยิ่งมองก็ยิ่งพอใจ

“หากอู๋ฉงสามารถเป็นผู้นำแห่งต้าเว่ยได้ อนาคตประชาชนของต้าเว่ยก็ต้องมีความสุขและอยู่เย็นเป็นสุขแน่นอน”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ จิ้นปิงหยุนก็กล่าวกับเว่ยอู๋ฉงว่า “ก็ได้ ไหนๆเจ้าก็พูดถึงขั้นนี้แล้ว เช่นนั้นข้าก็จะไม่เกรงใจเจ้าอีก”

เว่ยอู๋ฉงพูดว่า “ราชครู เวลาก็เริ่มดึกแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน ท่านก็พักผ่อนแต่เนิ่นๆด้วยนะ”

“อืม” จิ้นปิงหยุนรับคำเบาๆ

“อู๋ฉงขอลา” เว่ยอู๋ฉงโค้งคำนับ แล้วจึงหันหลังเดินจากไป

ตอนที่เขาเดินถึงประตู เว่ยอู๋ฉงก็หยุดฝีเท้า หันกลับมามองจิ้นปิงหยุน แล้วกล่าวว่า “ราชครู หากครั้งหน้าพี่รองมาหาท่าน ขอให้ท่านสนับสนุนเขา ข้าหวังว่าท่านจะตอบรับเขา”

“พี่รองแม้ดูเหมือนเป็นคนสุภาพอ่อนน้อม แต่จิตใจลึกซึ้งยากหยั่งถึง ราชครู ท่านในตอนนี้ถูกผนึกพลัง หากไม่ตอบรับเขา ข้ากลัวว่าเขาอาจจะคิดร้ายต่อท่าน”

“อย่างไรก็ต้องประวิงเวลาพี่รองไว้ก่อน แล้วค่อยว่ากันทีหลัง”

เว่ยอู๋ฉงกล่าวต่อ “แต่อย่างไรก็ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะไม่ปล่อยให้เว่ยอู๋ฟาทำร้ายท่านแน่”

“ข้ารู้แล้ว” จิ้นปิงหยุนพยักหน้า

เว่ยอู๋ฉงพูดต่ออีกว่า “จริงสิ ราชครู หนังสือเล่มนั้น บันทึกพงศาวดารแห่งราชวงศ์จงโจว ข้าเองก็ไม่แน่ใจว่าเป็นของจริงหรือไม่ ท่านค่อยดูอีกที”

“ได้” จิ้นปิงหยุนพยักหน้าอีกครั้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน