วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2490

จิ้นปิงหยุนเมื่อรู้ตัวว่าโดนวางยาพิษ ก็คิดในใจว่า “ทำไมข้าถึงถูกวางยา?”

“ใครกันที่วางยาข้า?”

“หรือว่าเป็นเยี่ยฉังเซิง?”

จิ้นปิงหยุนหันไปมองทางห้องนอน ประตูปิดสนิท เยี่ยชิวยังพักผ่อนอยู่ข้างใน

“ไม่ใช่แน่ ถ้าเป็นเยี่ยฉังเซิง เขาไม่มีเหตุผลต้องทำแบบนี้”

“หรือว่าจะเป็นอู๋ชยง? ก็ไม่น่าใช่อีก อู๋ฉงเป็นคนซื่อๆ ไม่มีทางวางยาข้า”

“แล้วเป็นใครกันแน่?”

“อืมฮึ…”

จิ้นปิงหยุนอดไม่ได้ เสียงแปลกๆหลุดออกมาจากจมูก

ตอนนี้นางเข้าใจดีว่าโดนพิษแบบไหน เพียงแต่พลังบำเพ็ญตนของนางถูกผนึก จึงไม่สามารถเรียกใช้ชี่แท้เพื่อขับพิษได้

แน่นอน ถ้าพลังยังไม่ถูกผนึก นางก็คงไม่ถูกพิษนี้เล่นงาน

นางบิดตัวไปมาบนรถเข็น ใบหน้าแดงจัด ทั่วร่างรู้สึกคันยุบยิบ

พอดีในตอนนั้น ประตูก็เปิดออก

เว่ยอู๋ฉงปรากฏตัวที่หน้าประตู เห็นสภาพของจิ้นปิงหยุนก็รีบวิ่งเข้ามาข้างใน ถามว่า “ราชครู ท่านเป็นอะไรไป?”

“อู๋ฉง รีบ...รีบเอาน้ำมาให้ข้าหน่อย” จิ้นปิงหยุนพูดอย่างร้อนรน

แต่เว่ยอู๋ฉงกลับยืนนิ่งอยู่กับที่ ถามว่า “ราชครู ท่านเป็นอะไรกันแน่?”

“ข้า...ข้า...” จิ้นปิงหยุนพูดไม่ออก

สิ่งที่แย่ที่สุดคือ ต่อให้นางพยายามข่มไว้แค่ไหน ก็หยุดความคิดในหัวไม่ได้เลย

“ราชครู—” เว่ยอู๋ฉงเดินเข้ามา จะช่วยพยุงจิ้นปิงหยุน

“เจ้าอย่าเข้ามาใกล้ข้า!” จิ้นปิงหยุนตะโกน

เว่ยอู๋ฉงหยุดอยู่กับที่ พูดว่า “ราชครู สภาพท่านตอนนี้ดูไม่ดีเลย ข้าว่าท่านไปพักในห้องนอนสักหน่อยเถอะ”

“ไม่เอา! เจ้าออกไปเดี๋ยวนี้!” สีหน้าจิ้นปิงหยุนจะร้องไห้อยู่แล้ว

นางกลัวว่าตัวเองจะควบคุมไม่อยู่ แล้วทำอะไรบางอย่างกับเว่ยอู๋ฉง เพราะตอนนี้ นางอยากได้ผู้ชายอย่างมาก

“ราชครู ท่านเคยดีกับข้ามาก ข้าเห็นท่านลำบากแบบนี้ ข้าก็รู้สึกทรมานใจเหมือนกัน”

เว่ยอู๋ฉงพูดพลางยื่นมือจะช่วยพยุงจิ้นปิงหยุนไปห้องนอน “ราชครู ข้าช่วยพยุงท่านไปพักผ่อน”

แต่ว่า ยังไม่ทันได้แตะตัว มือเขาก็ถูกจิ้นปิงหยุนปัดออก

“ไสหัวไป! ออกไปเดี๋ยวนี้!” จิ้นปิงหยุนตะคอกเสียงดัง

“ราชครู ท่านจะทำแบบนี้ไปทำไม?” เว่ยอู๋ฉงพูด “เห็นท่านทรมานแบบนี้ ข้าก็ทรมานใจ”

“ท่านวางใจได้ ไม่ว่าท่านจะทำอะไรกับข้า ข้าก็จะไม่โกรธเลย”

“ข้า...”

"เป็นเจ้า!" จิ้นปิงหยุนชี้ไปที่เว่ยอู๋ฉงด้วยความไม่อยากเชื่อสายตา

"ราชครู อะไรคือข้า? ท่านกำลังพูดเรื่องอะไร?" เว่ยอู๋ฉงแสดงสีหน้าไร้เดียงสา

"ทำไมเจ้าถึงวางยาข้า?" จิ้นปิงหยุนกัดฟันถาม

เมื่อครู่ตอนเว่ยอู๋ฉงพูด เผลอให้แววตาชั่วร้ายแลบออกมาเพียงแวบเดียว และบังเอิญจิ้นปิงหยุนก็เห็นพอดี

"ราชครู ท่านพูดอะไรน่ะ?" เว่ยอู๋ฉงถามด้วยสีหน้ากังวล "ราชครู ท่านเป็นอะไรกันแน่?"

"อย่าทำให้ข้าตกใจได้ไหม!"

"ให้ข้าพยุงท่านเข้าไปพักในห้องพักเถอะ!"

"ทำไม!" จิ้นปิงหยุนพูดด้วยเสียงอ่อนแรง "ทำไมเจ้าถึงต้องวางยาข้า?"

เว่ยอู๋ฉงงนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าจิ้นปิงหยุน อ้อนวอนว่า "ราชครู ขอแค่ท่านยอม ข้าสัญญาว่าจะดีกับท่านไปชั่วชีวิต"

"ไสหัวไป!" จิ้นปิงหยุนตะโกนด่า

"ราชครู ท่านอยากให้ข้าเป็นเว่ยอ๋องใช่ไหม ข้ายอมรับเงื่อนไขของท่าน" เว่ยอู๋ฉงพูด "เมื่อข้าขึ้นเป็นกษัตริย์คนใหม่ ข้าจะตั้งท่านเป็นราชินี ถ้าข้าสามารถรวมแผ่นดินจงโจวเป็นหนึ่งได้ ข้าจะตั้งท่านเป็นจักรพรรดินี"

"ท่านวางใจได้ ข้าจะไม่มีวันทรยศท่านแน่นอน"

“ราชครู ข้ารักท่านจริงๆ ขอร้องล่ะ ให้ข้าเถอะ！” เว่ยอู๋ฉงพูดจบ ก็ทรุดตัวคุกเข่าลงตรงหน้าจิ้นปิงหยุน เอาหัวพิงปลายเท้าของจิ้นปิงหยุนราวกับสุนัขตัวหนึ่ง

“ไสหัวไป! เจ้าไสหัวออกไป!” จิ้นปิงหยุนตะโกนลั่นด้วยเสียงดุดัน

เดิมทีนางฝากความหวังไว้กับเว่ยอู๋ฉง คิดว่าเขาซื่อสัตย์จริงใจ แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะดูคนผิด เว่ยอู๋ฉงกลับกลายเป็นคนวางยานาง

ในขณะนี้ จิ้นปิงหยุนไม่เพียงแต่รู้สึกผิดหวังเท่านั้น แม้แต่ความหวังทั้งหมดที่เคยมีต่อแคว้นต้าเว่ยก็พังทลายลงในพริบตา

“ที่แท้ก็แค่ข้าคิดไปเองฝ่ายเดียว เจ้ากับพ่อเจ้า ก็ไม่มีใครดีสักคน” จิ้นปิงหยุนรู้สึกสิ้นหวังจนมีความคิดว่าอยากตาย

“ราชครู ไม่สิ ปิงหยุน ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็จะต้องได้ตัวท่าน!” เว่ยอู๋ฉงลุกขึ้นจากพื้น มองดูจิ้นปิงหยุนที่หน้าแดงก่ำ เสื้อผ้าหลุดลุ่ยด้วยสายตาเหมือนสัตว์ป่าที่ดุร้าย แววตาแดงกร่ำ

“ข้ารู้ว่าท่านไม่เต็มใจ ข้าเองก็จนปัญญา ถึงได้ต้องใช้วิธีนี้”

“ท่านคงสงสัยสินะ ว่าข้าทำยังไงถึงวางยาท่านได้?”

“จะบอกให้ก็ได้ หนังสือบันทึกพงศาวดารแห่งราชวงศ์จงโจวทุกหน้า ข้าทาเปลวเพลิงมายาแห่งเทียนเจ้าไว้แล้ว”

“ต่อให้ท่านอยู่ในสภาพแข็งแกร่งเต็มที่ ก็ยังไม่อาจต้านทานเปลวเพลิงมายาแห่งเทียนเจ้าได้ นับประสาอะไรกับตอนนี้ที่พลังฝึกตนของท่านถูกผนึกไว้แล้ว”

“ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อถูกพิษของเปลวเพลิงมายาแห่งเทียนเจ้าแล้ว ลำพังแค่ยาถอนพิษไม่อาจใช้การได้ มีเพียงการร่วมหลับนอนกับบุรุษเท่านั้นถึงจะถอนพิษได้”

“ปิงหยุน ท่านยอมรับข้าเถอะ!”

“เชื่อข้าเถอะ หลังจากที่ข้าได้ท่านแล้ว ข้าจะยิ่งรักและทะนุถนอมท่านมากกว่าเดิมอีก”

เว่ยอู๋ฉงตื่นเต้นจนร่างกายทั้งร่างสั่นเทา เขายื่นมือทั้งสองออกมาช้าๆอย่างสั่นระริก จะเอื้อมไปแตะแก้มนุ่มของจิ้นปิงหยุน ราวกับจะสัมผัสของล้ำค่าหายากที่สุดในโลก

จิ้นปิงหยุนเอียงหัวหลบมือของเว่ยอู๋ฉง แล้วตะโกนเสียงดังไปทางห้องนอนว่า “เยี่ยฉังเซิง ฆ่าเขาให้ข้าที!”