วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2490

จิ้นปิงหยุนเมื่อรู้ตัวว่าโดนวางยาพิษ ก็คิดในใจว่า “ทำไมข้าถึงถูกวางยา?”

“ใครกันที่วางยาข้า?”

“หรือว่าเป็นเยี่ยฉังเซิง?”

จิ้นปิงหยุนหันไปมองทางห้องนอน ประตูปิดสนิท เยี่ยชิวยังพักผ่อนอยู่ข้างใน

“ไม่ใช่แน่ ถ้าเป็นเยี่ยฉังเซิง เขาไม่มีเหตุผลต้องทำแบบนี้”

“หรือว่าจะเป็นอู๋ชยง? ก็ไม่น่าใช่อีก อู๋ฉงเป็นคนซื่อๆ ไม่มีทางวางยาข้า”

“แล้วเป็นใครกันแน่?”

“อืมฮึ…”

จิ้นปิงหยุนอดไม่ได้ เสียงแปลกๆหลุดออกมาจากจมูก

ตอนนี้นางเข้าใจดีว่าโดนพิษแบบไหน เพียงแต่พลังบำเพ็ญตนของนางถูกผนึก จึงไม่สามารถเรียกใช้ชี่แท้เพื่อขับพิษได้

แน่นอน ถ้าพลังยังไม่ถูกผนึก นางก็คงไม่ถูกพิษนี้เล่นงาน

นางบิดตัวไปมาบนรถเข็น ใบหน้าแดงจัด ทั่วร่างรู้สึกคันยุบยิบ

พอดีในตอนนั้น ประตูก็เปิดออก

เว่ยอู๋ฉงปรากฏตัวที่หน้าประตู เห็นสภาพของจิ้นปิงหยุนก็รีบวิ่งเข้ามาข้างใน ถามว่า “ราชครู ท่านเป็นอะไรไป?”

“อู๋ฉง รีบ...รีบเอาน้ำมาให้ข้าหน่อย” จิ้นปิงหยุนพูดอย่างร้อนรน

แต่เว่ยอู๋ฉงกลับยืนนิ่งอยู่กับที่ ถามว่า “ราชครู ท่านเป็นอะไรกันแน่?”

“ข้า...ข้า...” จิ้นปิงหยุนพูดไม่ออก

สิ่งที่แย่ที่สุดคือ ต่อให้นางพยายามข่มไว้แค่ไหน ก็หยุดความคิดในหัวไม่ได้เลย

“ราชครู—” เว่ยอู๋ฉงเดินเข้ามา จะช่วยพยุงจิ้นปิงหยุน

“เจ้าอย่าเข้ามาใกล้ข้า!” จิ้นปิงหยุนตะโกน

เว่ยอู๋ฉงหยุดอยู่กับที่ พูดว่า “ราชครู สภาพท่านตอนนี้ดูไม่ดีเลย ข้าว่าท่านไปพักในห้องนอนสักหน่อยเถอะ”

“ไม่เอา! เจ้าออกไปเดี๋ยวนี้!” สีหน้าจิ้นปิงหยุนจะร้องไห้อยู่แล้ว

นางกลัวว่าตัวเองจะควบคุมไม่อยู่ แล้วทำอะไรบางอย่างกับเว่ยอู๋ฉง เพราะตอนนี้ นางอยากได้ผู้ชายอย่างมาก

“ราชครู ท่านเคยดีกับข้ามาก ข้าเห็นท่านลำบากแบบนี้ ข้าก็รู้สึกทรมานใจเหมือนกัน”

เว่ยอู๋ฉงพูดพลางยื่นมือจะช่วยพยุงจิ้นปิงหยุนไปห้องนอน “ราชครู ข้าช่วยพยุงท่านไปพักผ่อน”

แต่ว่า ยังไม่ทันได้แตะตัว มือเขาก็ถูกจิ้นปิงหยุนปัดออก

“ไสหัวไป! ออกไปเดี๋ยวนี้!” จิ้นปิงหยุนตะคอกเสียงดัง

“ราชครู ท่านจะทำแบบนี้ไปทำไม?” เว่ยอู๋ฉงพูด “เห็นท่านทรมานแบบนี้ ข้าก็ทรมานใจ”

“ท่านวางใจได้ ไม่ว่าท่านจะทำอะไรกับข้า ข้าก็จะไม่โกรธเลย”

“ข้า...”

"เป็นเจ้า!" จิ้นปิงหยุนชี้ไปที่เว่ยอู๋ฉงด้วยความไม่อยากเชื่อสายตา

"ราชครู อะไรคือข้า? ท่านกำลังพูดเรื่องอะไร?" เว่ยอู๋ฉงแสดงสีหน้าไร้เดียงสา

"ทำไมเจ้าถึงวางยาข้า?" จิ้นปิงหยุนกัดฟันถาม

เมื่อครู่ตอนเว่ยอู๋ฉงพูด เผลอให้แววตาชั่วร้ายแลบออกมาเพียงแวบเดียว และบังเอิญจิ้นปิงหยุนก็เห็นพอดี

"ราชครู ท่านพูดอะไรน่ะ?" เว่ยอู๋ฉงถามด้วยสีหน้ากังวล "ราชครู ท่านเป็นอะไรกันแน่?"

"อย่าทำให้ข้าตกใจได้ไหม!"

"ให้ข้าพยุงท่านเข้าไปพักในห้องพักเถอะ!"

"ทำไม!" จิ้นปิงหยุนพูดด้วยเสียงอ่อนแรง "ทำไมเจ้าถึงต้องวางยาข้า?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน