วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2491

ในห้องนอน เยี่ยชิวตื่นขึ้นมานานแล้ว

ในฐานะผู้แข็งแกร่งระดับปราชญ์ เรื่องที่เกิดขึ้นเพียงกำแพงกั้น จะหนีพ้นการรับรู้ของเขาได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น เสียงข้างนอกก็ใช่ว่าจะเบา

ที่จริง ตั้งแต่ก่อนที่เว่ยอู๋ฉงจะเข้ามา เยี่ยชิวก็ตรวจพบการปรากฏตัวของเขาด้วยพลังจิตแล้ว

บทสนทนาระหว่างเว่ยอู๋ฉงกับจิ้นปิงหยุน เยี่ยชิวนั่งฟังอยู่ในห้องนอนได้อย่างชัดเจน จากถ้อยคำของจิ้นปิงหยุน เขาก็เข้าใจว่านางคิดอะไรอยู่

เมื่อครู่ เยี่ยชิวยังหัวเราะเยาะอยู่เลย

“หญิงโง่คนนี้ ยังกล้าคิดฝันถึงพวกต้าเว่ยอีก”

“ไม่ดูบ้างว่าเว่ยอู๋ฉงเป็นลูกใคร? จะเป็นคนจิตใจดีไปได้ยังไง?”

“สมมุติว่าเจ้านั่นมันจิตใจดีจริงๆ ข้าก็ไม่มีทางปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่หรอก”

เยี่ยชิวคลุกคลีในโลกฝึกตนเป็นเซียนมานาน เขารู้ดีถึงหลักการ“ถอนรากถอนโคน”

เขาฆ่าเว่ยอู่ซินกับเว่ยอู๋เซี่ยง แล้วก็กลายเป็นราชบุตรเขยของต้าโจว นั่นย่อมหมายความว่า ระหว่างเขากับราชวงศ์ต้าเว่ย มีความแค้นที่ไม่มีวันคลี่คลาย

ในเมื่อแค้นกันขนาดนี้ ก็ต้องตัดรากถอนโคนให้หมด

เยี่ยชิวเองก็กำลังหาโอกาสเหมาะๆสักครั้ง ฆ่าเว่ยอู๋ฉงลับหลังจิ้นปิงหยุนอยู่เหมือนกัน

แต่ใครจะคาดคิดว่าเว่ยอู๋ฉงก็ไม่ใช่คนดีอะไร แค่ยังไม่ทันลงมือ ก็แอบวางยานางผ่านหน้าหนังสือเสียแล้ว

เยี่ยชิวรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจิ้นปิงหยุนโดนพิษ แต่เขาไม่บอก

เพราะบางเรื่อง ต้องเจอกับตัวเอง ถึงจะยอมตัดใจได้จริงๆ

เมื่อจิ้นปิงตะโกนสั่งให้เขาฆ่าเว่ยอู๋ฉง เยี่ยชิวก็รู้ว่าตัวเองบรรลุเป้าหมายแล้ว

ขณะเดียวกัน ในใจเขายังอดรู้สึกขอบคุณเว่ยอู๋ฉงกับเว่ยอู๋ฝาไม่ได้

“พวกเจ้าสองพี่น้องนี่มันสุดยอดจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเจ้า จิ้นปิงหยุนจะหมดหวังในต้าเว่ยได้ยังไง?”

“ข้าขอบคุณพวกเจ้านะ”

โครม——

ประตูห้องนอนถูกเตะเปิดออก เยี่ยชิวพุ่งออกไปอย่างสายฟ้า ขวางอยู่ระหว่างเว่ยอู๋ฉงกับจิ้นปิงหยุน

“เจ้า...เจ้าเป็นใคร?”

เว่ยอู๋ฉงตกใจแทบตาย ไม่คิดเลยว่ามีใครซ่อนอยู่ในห้องของจิ้นปิงหยุน

แถมยังเป็น...

ผู้ชาย!

เยี่ยชิวไม่สนใจเว่ยอู๋ฉง กลับหันไปถามจิ้นปิงหยุนว่า “เจ้าต้องการให้เขาตายจริงๆเหรอ?”

จิ้นปิงหยุนตะโกนอย่างเดือดดาลว่า “เร็ว ฆ่าเขาให้ข้า!”

ใจร้อนจนแทบทนไม่ไหว

โกรธจนถึงขีดสุด

เห็นได้ชัดว่า ขณะนี้จิ้นปิงหยุนสิ้นหวังเต็มที่แล้ว

“แกร๊ก！”

เยี่ยชิวยื่นมือใหญ่คว้าคอเว่ยอู๋ฉงไว้ทันที พลางหัวเราะเยาะว่า “ที่แม่นางจิ้นพูดไม่ผิดเลย เจ้ากับพ่อเจ้า กับพวกพี่น้องของเจ้า ไม่มีใครเป็นคนดีสักคน”

เว่ยอู๋ฉงเหมือนจะยังไม่รู้ว่าความตายกำลังมาถึง ตะโกนใส่เยี่ยชิวว่า “เจ้าเป็นใคร!? ทำไมถึงอยู่ในห้องของปิงหยุน!? พวกเจ้ามีความสัมพันธ์อะไรกัน!?”

เยี่ยชิวแสยะยิ้มที่มุมปาก แล้วตอบว่า “ก็อย่างที่เจ้าคิดนั่นแหละ”

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา เว่ยอู๋ฉงก็สะเทือนใจอย่างหนัก ใบหน้าเหี้ยมเกรียม ตะโกนใส่จิ้นปิงหยุนอย่างกราดเกรี้ยวว่า

“จิ้นปิงหยุน ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นคนแบบนี้ เจ้าเลี้ยงดูชายหน้าตาดีไว้คนหนึ่ง”

“ถ้าเจ้าต้องการผู้ชาย ก็บอกข้าได้นี่ ข้าให้เจ้าได้ทุกอย่าง”

“ทำไมเจ้าต้องทำกับข้าแบบนี้?”

“อาาาา จิ้นปิงหยุน เจ้าเป็นหญิงสารเลว!”

เว่ยอู๋ฉงตะโกนลั่นจนเสียงแหบ ในตอนนี้เขารู้สึกเหมือนมีหมวกใบใหญ่ครอบอยู่บนหัว

“ปิงหยุนเป็นของข้า ปิงหยุนเป็นของข้า” เว่ยอู๋ฉงมองจิ้นปิงหยุน พึมพำอยู่ในปาก จากนั้นสักพัก ดวงตาเขาก็แดงก่ำ พูดขึ้นว่า “คนที่ข้าไม่ได้ครอบครอง ก็ไม่มีใครได้เหมือนกัน”

“ปิงหยุน เจ้าให้เจ้าหนูนี่มาฆ่าข้า เจ้ารู้ไหมว่าพอได้ยินเจ้าพูดแบบนี้ ข้ารู้สึกเจ็บใจมาก”

“ข้าชอบเจ้ามาหลายปีแล้ว ทุกสิ่งที่ข้าทำก็เพื่อเจ้า ข้าแค่อยากได้เจ้า ข้ามีความผิดตรงไหน?”

“แต่เจ้ากลับสั่งให้คนอื่นฆ่าข้า... ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ไปตายด้วยกันเถอะ!”

ใบหน้าเว่ยอู๋ฉงฉายแววดุร้ายขึ้นมา พอเสียงพูดจบลง ร่างกายของเขาก็พองโตขึ้นอย่างรวดเร็ว แค่พริบตาเดียวก็บวมเหมือนลูกบอล

ในขณะเดียวกัน ใบหน้าทั้งใบของเขาก็แดงก่ำ อวัยวะทั้งห้าบิดเบี้ยวรวมกัน ดูน่ากลัวอย่างยิ่ง

ไม่นาน บริเวณหว่างคิ้วของเขาก็ส่องประกายเจิดจ้า

เยี่ยชิวมองแวบเดียวก็รู้ว่าเจ้าหนูนี่กำลังจะระเบิดตัวเอง หวังจะลากทุกคนไปตายด้วยกัน

“อยู่ต่อหน้าข้า เจ้าไม่มีทางระเบิดตัวเองได้หรอก” เยี่ยชิวยื่นนิ้วออกมาแตะเบาๆ ที่หว่างคิ้วเว่ยอู๋ฉง

“แกร๊ก!”

แก่นวิญญาณแตกสลาย

เว่ยอู๋ฉงเบิกตากว้าง จ้องเยี่ยชิวเขม็ง สุดท้ายยังอาศัยลมหายใจเฮือกหนึ่งไว้เหมือนอยากจดจำใบหน้าของเยี่ยชิวไว้เพื่อล้างแค้นในชาติหน้า

“ไปให้สงบเถอะ”

“เว่ยอู่ซิน เว่ยอู๋เซี่ยง แล้วก็เว่ยอู๋ฝา พวกเขารอเจ้าอยู่บนทางสายเหลืองแล้ว พวกพี่น้องของเจ้าก็ตั้งวงเล่นหมากล้อมกันได้พอดี ไม่นานนัก พ่อของเจ้าก็จะตามไปอยู่ด้วย”

“ส่วนปิงหยุน วางใจเถอะ ข้าจะช่วยนางถอนพิษให้เอง”

ฆ่าคนยังไม่พอ ต้องทำลายจิตใจด้วย

เว่ยอู๋ฉงได้ยินประโยคสุดท้ายของเยี่ยชิว ดวงตาก็เบิกกว้างกว่าเดิม อยากจะพูดอะไรสักคำ แต่คอเปล่งเสียงไม่ได้เลย ยังไม่ถึงสามวินาที ร่างกายของเขาก็ล้มลงดังตึง ตายตาไม่หลับ

“เบิกตาโตตายแบบนี้ คิดจะหลอกใครกัน?”

เยี่ยชิวไม่พูดพร่ำ หวดเท้าเตะศพเว่ยอู๋ฉงจนร่างระเบิดแตกละเอียด หลังจากทำทุกอย่างเสร็จ เขาจึงหันไปมองจิ้นปิงหยุน