วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2492

เยี่ยชิวเหลือบตาไปที่จิ้นปิงหยุน รู้สึกสายตาแข็งขึ้นทันที พร้อมกลืนลำคออย่างไม่ตั้งใจ

“กึก~”

ตอนนี้จิ้นปิงหยุนเอนตัวครึ่งนั่งบนรถเข็น หน้าแดงระเรื่อ ผมยุ่งเหยิง มือทั้งสองข้างลูบไล้เรื่อยไปบนร่างกายของตัวเอง เสื้อผ้ารั้งร่นเผยผิวขาวนวลออกมาจำนวนมาก

ผิวขาวสะดุดตา

นางคิ้วขมวดอยู่บ้าง หลับตาบางครั้ง เผยดวงตาครึ่งหลับครึ่งลืม ลำคอและต้นคอก็แดงจัด มองดูเหมือนคนมึนเมา

ในหัวเยี่ยชิววิ่งผ่านภาพหลายภาพ

พี่สาวบ้านข้างๆ

เพื่อนแม่

เพื่อนสาวพี่สาว

หญิงม่ายผู้แสนสงสาร

และน้องสะใภ้ที่ใจดี...

จิ้นปิงหยุนเป็นหญิงงามขั้นสุดยอด สูงราว 1.7 เมตร รูปร่างเพรียวบางเรียวยาว ขาเรียวสวยโค้งมน รูปหน้าได้สัดส่วน ผิวขาวเนียนละเอียดดั่งหยก

และในสภาพตอนนี้ใครเป็นผู้ชายจะไม่รู้สึกอะไรเลยได้อย่างไร

ทันใดนั้น ไฟร้อนรุนแรงในใจเยี่ยชิวเหมือนน้ำเดือดที่กำลังปะทุขึ้นอย่างรวดเร็ว

เยี่ยชิวแทบจะพุ่งเข้าไปหานาง

แต่ว่า เขากลั้นใจไว้ได้

ถ้าจะพูดจริงๆแล้ว ของฟรีไม่เอาถือว่าเสียของ โดยเฉพาะถ้าเป็นจิ้นปิงหยุนด้วย

ถ้าได้นางมา มันจะเป็นความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ แต่เยี่ยชิวรู้ดีว่า หญิงสาวคนนี้คือนักบุญใหญ่ชั้นสูงสุด ถ้าหลังจากนี้พลังของนางฟื้นคืนขึ้นมา แล้วมาเล่นงานเขาล่ะ?

คงไม่มีใครกล้าการันตีได้ว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้น

แม้ว่าเยี่ยชิวจะมั่นใจในฝีมือของตัวเองที่สามารถหนีจากนักบุญใหญ่ขั้นสูงสุดได้ แต่ถ้าถูกจิ้นปิงหยุนจองเวร ไล่ล่าเขาจริงๆ คงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

หญิงสาวที่คลั่งขึ้นมา ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง?

“จะมีจิตใจเมตตา ช่วยแก้พิษให้นางดีไหม?”

เยี่ยชิวคิดไปคิดมา เห็นว่าการช่วยถอนพิษเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด ส่วนเรื่องจิ้นปิงหยุน คนสวยนี่ก็เอาไว้ค่อยหาจังหวะทีหลัง

คิดดังนั้น เขารีบยกแก้วน้ำขึ้นมาแล้วส่งให้จิ้นปิงหยุน แต่เพียงแค่แก้วน้ำแตะริมฝีปากของนาง ก็ถูกตบตกแตกกระจายลงพื้นด้วยเสียงดัง

ด้วยเสียง "โครม" ถ้วยชาก็แตกกระจายลงสู่พื้น

โชคดีที่เหนือหอเด็ดดาวนั้น มีปลาตะพัดปล่อยแสงศักดิ์สิทธิ์ ปกป้องสถานที่นี้จนเสียงและพลังทั้งหมดถูกกักเก็บไว้ภายใน คนภายนอกจึงไม่ได้ยินเสียงนี้ มิฉะนั้นทหารหน่วยองครักษ์จินอูคงรีบพุ่งเข้ามาแล้ว

“แม่นางจิ้น...”

เยี่ยชิวเปิดปากจะพูด แต่ทันใดนั้น จิ้นปิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาสีแอปริคอตที่สวยงามของนาง เปล่งประกายแห่งความกระหายอย่างแรงกล้า

น่าหลงใหลอย่างยิ่ง

เยี่ยชิวเกือบทนไม่ไหว

ต้องรู้ว่า นี่คือจิ้นปิงหยุน สตรีที่งามที่สุดแห่งต้าเว่ย

“ทนไว้ ทนไว้ ต้องทนไว้ ไม่ให้ใจร้อนรุ่ม” เยี่ยชิวเตือนตัวเองในใจหลายรอบ

แล้วเขาค่อยๆยื่นนิ้วชี้มือขวาไปที่ริมฝีปากของจิ้นปิงหยุน หวังจะใช้เลือดของตัวเองช่วยถอนพิษให้จิ้นปิงหยุน

แต่ยังไม่ทันที่นิ้วเขาจะปล่อยเลือดออกมา นิ้วของเขากลับถูกจิ้นปิงหยุน อมไว้ทันที

ในวินาทีนั้น ความรู้สึกแปลกประหลาดแผ่ซ่านไปทั่วร่างของทั้งสองคนจนสะท้านจนต้องร้องออกมาพร้อมกัน

“โอ้——”

ตอนนี้จิ้นปิงหยุนจับแขนเยี่ยชิว ดึงเขาเข้ามาใกล้ตัวเอง แล้วสองมือก็ลูบไล้ไปตามร่างกายของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวที่ยังเต็มไปด้วยพลังหนุ่ม จะทนไหวกับสัมผัสเช่นนี้หรือ?

แต่ว่า เยี่ยชิวยังมีสติไม่ได้เสียความมีเหตุผล ยังเป็นห่วงว่าหลังจากนี้จิ้นปิงหยุนอาจจะฆ่าเขาได้

เขาจึงกลั้นใจไม่ยอมให้ใจร้อน คุกเข่าลงมองหน้านางแล้วพูดว่า “แม่นางจิ้น เจ้ามีสติหน่อยเถอะ…”

ยังไม่ทันที่เยี่ยชิวจะพูดจบ จิ้นปิงหยุนก็ตอบกลับด้วยเสียงสั่นเครือ “ช่วยข้าที…”

ร่างกายของนางสั่นไหว เสียงก็สั่น เห็นได้ชัดว่าสารพิษเปลวเพลิงมายาแห่งเทียนเจ้าได้แทรกซึมเข้าสู่กระแสเลือดแล้ว เหลือสติที่บางเบา

“กึก!”

พิษแรงขึ้นทุกขณะ จิ้นปิงหยุนแทบจะทนไม่ไหว รีบร้อนพูดว่า “เยี่ยฉังเซิง เร็วเข้า ช่วยข้าที”

“ข้าต้องช่วยเจ้ายังไง?” เยี่ยชิวถาม

จิ้นปิงหยุนตอบกลับว่า “ให้ข้า…”

“เจ้าว่าอะไรนะ?” เยี่ยชิวยืนกรานอย่างจริงจัง “แม่นางจิ้น เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนแบบไหนกัน?”

“แม้ข้าเยี่ยฉังเซิงจะไม่ใช่คนดี แต่การกระทำของข้าตรงไปตรงมา ไม่เคยฉวยโอกาสคนในเวลาวิกฤติ”

“อีกอย่างเจ้าหมายความว่ายังไง? ข้าคิดว่าเจ้าเป็นสหาย แต่เจ้ากลับหวังร่างกายข้า?”

จิ้นปิงหยุนเกือบคลั่งเพราะความอับอายใจ

ไอ้สารเลวนี่ ได้ประโยชน์แล้วยังแกล้งทำดี ไม่เคยเห็นคนหน้าด้านหน้าทนแบบนี้มาก่อน

แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่อนุญาตให้นางคิดมาก ร่างกายร้อนรุ่มเหมือนลูกไฟกำลังจะแตก ขอร้องว่า “เยี่ยฉังเซิง ข้าขอร้องเถอะนะ รีบช่วยข้าที”

“แม่นางจิ้น เจ้าจริงจังหรือ?”

“ข้าจริงจัง รีบหน่อยเถอะ!”

“แม่นางจิ้น เจ้าจะไม่เสียใจใช่ไหม?”

“ข้าไม่เสียใจ เจ้าช่วยเร็วๆได้ไหม?”

“แม่นางจิ้น ถ้าหลังจากนี้เจ้าเปลี่ยนใจฆ่าข้าล่ะ? ข้าสู้เจ้าไม่ไหวแน่”

“ข้าขอสาบานต่อฟ้าดิน ว่าจะไม่ฆ่าเจ้า เยี่ยฉังเซิง เจ้าจะหยุดพูดได้ไหม ช่วยข้าเร็วๆ ข้าขอร้องจริงๆ...” น้ำเสียงของจิ้นปิงหยุนสั่นเครือจนเกือบร้องไห้

ในตอนนี้ ความอาย ความภูมิฐาน ชื่อเสียง หรืออายุ ล้วนไม่สำคัญอีกต่อไป นางแค่ต้องการผู้ชาย

ต้องการอย่างบ้าคลั่ง

เยี่ยชิวถอนใจยาวๆ พูดว่า “เฮ้อ ถ้าข้าไม่ลงนรก ใครจะลงนรกเล่า?”

“ช่วยชีวิตคนหนึ่งดีกว่าสร้างเจดีย์ชั้นเจ็ดเสียอีก ใครจะว่าไงก็ช่าง ข้าเป็นหมอช่วยคนรักษาคนคือหน้าที่ของข้า”

“แม่นางจิ้น เพื่อช่วยเจ้า ข้าจำเป็นต้องใช้ตัวเองเป็นตัวช่วย หลังจากนี้เจ้าต้องรับผิดชอบข้าด้วยนะ!”

พูดจบ เยี่ยชิวอุ้มจิ้นปิงหยุนไว้ในอ้อมแขน แล้วตรงไปยังห้องนอนทันที