วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2492

เยี่ยชิวเหลือบตาไปที่จิ้นปิงหยุน รู้สึกสายตาแข็งขึ้นทันที พร้อมกลืนลำคออย่างไม่ตั้งใจ

“กึก~”

ตอนนี้จิ้นปิงหยุนเอนตัวครึ่งนั่งบนรถเข็น หน้าแดงระเรื่อ ผมยุ่งเหยิง มือทั้งสองข้างลูบไล้เรื่อยไปบนร่างกายของตัวเอง เสื้อผ้ารั้งร่นเผยผิวขาวนวลออกมาจำนวนมาก

ผิวขาวสะดุดตา

นางคิ้วขมวดอยู่บ้าง หลับตาบางครั้ง เผยดวงตาครึ่งหลับครึ่งลืม ลำคอและต้นคอก็แดงจัด มองดูเหมือนคนมึนเมา

ในหัวเยี่ยชิววิ่งผ่านภาพหลายภาพ

พี่สาวบ้านข้างๆ

เพื่อนแม่

เพื่อนสาวพี่สาว

หญิงม่ายผู้แสนสงสาร

และน้องสะใภ้ที่ใจดี...

จิ้นปิงหยุนเป็นหญิงงามขั้นสุดยอด สูงราว 1.7 เมตร รูปร่างเพรียวบางเรียวยาว ขาเรียวสวยโค้งมน รูปหน้าได้สัดส่วน ผิวขาวเนียนละเอียดดั่งหยก

และในสภาพตอนนี้ใครเป็นผู้ชายจะไม่รู้สึกอะไรเลยได้อย่างไร

ทันใดนั้น ไฟร้อนรุนแรงในใจเยี่ยชิวเหมือนน้ำเดือดที่กำลังปะทุขึ้นอย่างรวดเร็ว

เยี่ยชิวแทบจะพุ่งเข้าไปหานาง

แต่ว่า เขากลั้นใจไว้ได้

ถ้าจะพูดจริงๆแล้ว ของฟรีไม่เอาถือว่าเสียของ โดยเฉพาะถ้าเป็นจิ้นปิงหยุนด้วย

ถ้าได้นางมา มันจะเป็นความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ แต่เยี่ยชิวรู้ดีว่า หญิงสาวคนนี้คือนักบุญใหญ่ชั้นสูงสุด ถ้าหลังจากนี้พลังของนางฟื้นคืนขึ้นมา แล้วมาเล่นงานเขาล่ะ?

คงไม่มีใครกล้าการันตีได้ว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้น

แม้ว่าเยี่ยชิวจะมั่นใจในฝีมือของตัวเองที่สามารถหนีจากนักบุญใหญ่ขั้นสูงสุดได้ แต่ถ้าถูกจิ้นปิงหยุนจองเวร ไล่ล่าเขาจริงๆ คงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

หญิงสาวที่คลั่งขึ้นมา ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง?

“จะมีจิตใจเมตตา ช่วยแก้พิษให้นางดีไหม?”

เยี่ยชิวคิดไปคิดมา เห็นว่าการช่วยถอนพิษเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด ส่วนเรื่องจิ้นปิงหยุน คนสวยนี่ก็เอาไว้ค่อยหาจังหวะทีหลัง

คิดดังนั้น เขารีบยกแก้วน้ำขึ้นมาแล้วส่งให้จิ้นปิงหยุน แต่เพียงแค่แก้วน้ำแตะริมฝีปากของนาง ก็ถูกตบตกแตกกระจายลงพื้นด้วยเสียงดัง

ด้วยเสียง "โครม" ถ้วยชาก็แตกกระจายลงสู่พื้น

โชคดีที่เหนือหอเด็ดดาวนั้น มีปลาตะพัดปล่อยแสงศักดิ์สิทธิ์ ปกป้องสถานที่นี้จนเสียงและพลังทั้งหมดถูกกักเก็บไว้ภายใน คนภายนอกจึงไม่ได้ยินเสียงนี้ มิฉะนั้นทหารหน่วยองครักษ์จินอูคงรีบพุ่งเข้ามาแล้ว

“แม่นางจิ้น...”

เยี่ยชิวเปิดปากจะพูด แต่ทันใดนั้น จิ้นปิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาสีแอปริคอตที่สวยงามของนาง เปล่งประกายแห่งความกระหายอย่างแรงกล้า

น่าหลงใหลอย่างยิ่ง

เยี่ยชิวเกือบทนไม่ไหว

ต้องรู้ว่า นี่คือจิ้นปิงหยุน สตรีที่งามที่สุดแห่งต้าเว่ย

“ทนไว้ ทนไว้ ต้องทนไว้ ไม่ให้ใจร้อนรุ่ม” เยี่ยชิวเตือนตัวเองในใจหลายรอบ

แล้วเขาค่อยๆยื่นนิ้วชี้มือขวาไปที่ริมฝีปากของจิ้นปิงหยุน หวังจะใช้เลือดของตัวเองช่วยถอนพิษให้จิ้นปิงหยุน

แต่ยังไม่ทันที่นิ้วเขาจะปล่อยเลือดออกมา นิ้วของเขากลับถูกจิ้นปิงหยุน อมไว้ทันที

ในวินาทีนั้น ความรู้สึกแปลกประหลาดแผ่ซ่านไปทั่วร่างของทั้งสองคนจนสะท้านจนต้องร้องออกมาพร้อมกัน

“โอ้——”

ตอนนี้จิ้นปิงหยุนจับแขนเยี่ยชิว ดึงเขาเข้ามาใกล้ตัวเอง แล้วสองมือก็ลูบไล้ไปตามร่างกายของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวที่ยังเต็มไปด้วยพลังหนุ่ม จะทนไหวกับสัมผัสเช่นนี้หรือ?

แต่ว่า เยี่ยชิวยังมีสติไม่ได้เสียความมีเหตุผล ยังเป็นห่วงว่าหลังจากนี้จิ้นปิงหยุนอาจจะฆ่าเขาได้

เขาจึงกลั้นใจไม่ยอมให้ใจร้อน คุกเข่าลงมองหน้านางแล้วพูดว่า “แม่นางจิ้น เจ้ามีสติหน่อยเถอะ…”

ยังไม่ทันที่เยี่ยชิวจะพูดจบ จิ้นปิงหยุนก็ตอบกลับด้วยเสียงสั่นเครือ “ช่วยข้าที…”

ร่างกายของนางสั่นไหว เสียงก็สั่น เห็นได้ชัดว่าสารพิษเปลวเพลิงมายาแห่งเทียนเจ้าได้แทรกซึมเข้าสู่กระแสเลือดแล้ว เหลือสติที่บางเบา

“กึก!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน