วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2493

แสงเทียนสลัววูบวาบ

หินบันทึกเสียงลอยอยู่กลางอากาศ

ในม่านมุ้ง มีเงาสองคนพันกันอย่างรุนแรงบนเตียงใหญ่ที่สั่นสะเทือนด้วยเสียง “กรอบแกรบๆ”

“อ้าาา...”

ในเสียงร้องเจ็บปวดของจิ้นปิงหยุน เยี่ยชิวช่วยนางเปิดประตูสู่โลกใหม่

แต่ว่า เยี่ยชิวไม่เคยคิดมาก่อนว่าหลังจากเปิดประตูนี้แล้ว ทุกอย่างจะควบคุมไม่อยู่

จิ้นปิงหยุนดุร้ายราวกับหมาป่าเสือโคร่ง ไม่ นางร้ายกาจยิ่งกว่านั้น จนเยี่ยชิวตกใจ

ช่วงแรกทั้งคู่ยังสู้กันพอฟัดพอเหวี่ยง แต่ไม่นานจิ้นปิงหยุนก็เริ่มได้เปรียบ และต่อมา เยี่ยชิวกลายเป็นฝ่ายถูกครอบงำ ต้องยอมให้จิ้นปิงหยุนควบคุม

นี่เป็นผลลัพธ์ที่เยี่ยชิวไม่คาดคิด

ทั้งที่จิ้นปิงหยุนถูกพิษทำให้ขาอ่อนแรง ตามหลักแล้วควรถูกควบคุม แต่กลับกลายเป็นเยี่ยชิวเหมือนของเล่นในมือนาง

นางขึ้นคร่อมเยี่ยชิว มือกดบนอกของเขา หลังตรง และบิดเอวไปมา

จิ้นปิงหยุนเงยหน้าขึ้น แก้มแดงระเรื่อ คิ้วขมวดแน่น กัดริมฝีปากล่าง ปล่อยเสียงหวานหยดย้อยออกมา

เสียงนั้นสูงขึ้นเรื่อยๆ

เยี่ยชิวรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพืชในทะเล ถูกลมฝนโหมกระหน่ำอย่างไม่ปรานี

เวลาผ่านไปอย่างเงียบเชียบ

เห็นจิ้นปิงหยุนยิ่งบุกเร็วขึ้น เยี่ยชิวก็ยิ่งตกใจ

“พิษเปลวเพลิงมายาแห่งเทียนเจ้ารุนแรงขนาดนี้เลยหรือ?”

“หรือเพราะว่า นางไม่ได้ใช้พลังมานาน พอระเบิดออกมาเลยแรงเกิน?”

“ผู้หญิงเวลาบ้า คงไม่มีผู้ชายไหนสู้ได้แน่!”

เตียงสั่นแรงขึ้น“กรอบแกรบ” เหมือนพายุฝน

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน

“อ้าาา...”

ในเสียงร้องดังลั่น ทั้งคู่ถึงขีดสุด

ตอนนั้น เยี่ยชิวรู้สึกเหมือนตัวเองระเบิด หายใจถี่ จิ้นปิงหยุนก็นอนคว่ำบนตัวเขา ไม่เคลื่อนไหว

การต่อสู้จบลงแล้ว

“แม่นางจิ้น...”

เยี่ยชิวเรียกเสียงเบา เห็นนางไม่ตอบสนอง จึงลูบที่เอวกลมกลึง แต่นางก็ยังไม่ขยับ

เขารีบลุกนั่ง พลิกตัวจิ้นปิงหยุน และพบว่านางหมดสติ

“เฮ้ย มีความสุขจนสลบไปเลยเหรอเนี่ย?”

เป็นครั้งแรกที่เยี่ยชิวเจอสถานการณ์แบบนี้ รู้สึกตะลึงเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้ปลุกจิ้นปิงหยุนให้ตื่น กลับอุ้มนางไว้ในอ้อมกอด

ตอนนี้จิ้นปิงหยุนแม้จะอยู่ในอาการสลบ แต่บนใบหน้ายังมีสีแดงเรื่อ เหมือนดอกท้อที่ถูกลมฝนซัดสาด อ่อนหวานและเปราะบาง

เยี่ยชิวมองคนสวยสุดยอดตรงหน้า งดงามแต่ไม่หวือหวา น่ารักแต่ไม่ลึกลับ รูปร่างหน้าตาละเอียดประณีต ไม่มีที่ติ ผิวเนียนละเอียดสมบูรณ์แบบ เหมือนดอกบัวหิมะแห่งเทียนซาน ที่งดงามเหนือคำบรรยาย

คิ้วเหมือนขนนกสีเขียว ผิวเหมือนหิมะขาวเอิบอิ่ม เอวผอมรัดรึง ฟันเหมือนเปลือกหอยงดงาม เหมือนแสงอาทิตย์ยามเช้าทอแสงระยิบ หรือเหมือนดอกบัวที่โผล่พ้นน้ำสีเขียว

ถึงแม้เยี่ยชิวจะเคยเห็นหญิงงามมากมายมากหน้าหลายตา มีสตรีงามในดวงใจมากมาย แต่เขาก็ยังต้องทึ่งออกปากว่า

“งามเหลือเกิน!”

เยี่ยชิวรู้สึกซาบซึ้งในใจ

จิ้นปิงหยุนนั้นเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งต้าเว่ย งดงามที่สุดในโลกมนุษย์ แต่หญิงงามที่งดงามเช่นนี้ กลับโดนโชคชะตาบังเอิญมาอยู่ในอ้อมกอดของเขา

และทั้งสองเพิ่งรู้จักกันเพียงหนึ่งวันเท่านั้น

เรียกได้ว่า เป็นโชคชะตา กาลเวลา และลิขิต!

ยิ่งกว่านั้น นางยังเป็นนักบุญใหญ่ผู้ทรงอำนาจ

ในเวลานี้ เยี่ยชิวรู้สึกว่าความพึงพอใจทางจิตใจนั้น เหนือกว่าการพิชิตทางร่างกายมากนัก

“ดูเหมือนการเดิมพันครั้งนี้ ข้าแพ้แล้ว ไอ้แก่คนนั้นมีวิสัยทัศน์กว่าข้าจริงๆ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน