วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2502

หลัวเทียนหู่ขี่อยู่บนหลังเสือดำ พุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า ทั้งคนทั้งสัตว์มีพลังอันยิ่งใหญ่

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสือดำตัวนั้น ขนบนปีกของมันทุกเส้นล้วนเหมือนใบมีดสีดำที่แข็งและเรียบเนียน

เมื่อปีกทั้งสองข้างขยับราวกับจะบดบังท้องฟ้าและดวงอาทิตย์ ราวกับจะฉีกท้องฟ้าให้ขาดออกเป็นเสี่ยงๆ และทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าชั้นสูงสุด

หลัวเทียนหู่มีรูปร่างใหญ่โต มีหนวดเคราเต็มใบหน้า และถือค้อนคู่ ทำให้เขาราวกับเป็นเทพเจ้าแห่งหายนะที่น่าสะพรึงกลัว

ทันใดนั้น หลัวเทียนหู่ก็มาถึงกลางอากาศ จ้องมองหนิงอันจากระยะไกล

"ข้าหลัวเทียนหู่ไม่คาดคิดเลยว่าในชีวิตนี้จะได้เห็นใบหน้าที่งดงามขององค์หญิงหนิงอัน ช่างโชคดีอะไรเช่นนี้"

"องค์หญิงหนิงอัน ท่านไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้ ข้าแนะนำให้ท่านยอมแพ้เถิด!"

หลัวเทียนหู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม "ท่านวางใจได้ หลัวเทียนหู่อย่างข้าเชี่ยวชาญเรื่องการทะนุถนอมหญิงงามที่สุด หากท่านยอมแพ้ ข้าก็จะไม่ฆ่าท่านอย่างแน่นอน"

หนิงอันตะโกน "พูดมากไปแล้ว ออกมาให้ข้าสังหารซะ"

ถึงแม้ว่าหนิงอันจะดูอ่อนแอในยามปกติ แต่ในขณะนี้ นางกลับดูแข็งแกร่งอย่างยิ่ง

เพราะนี่คือสนามรบ

และนางคือผู้บัญชาการที่เฝ้าด่านเยี่ยนหนาน จะไม่มีทางแสดงความอ่อนแอต่อหน้าศัตรูอย่างแน่นอน

"แม่หนู เหตุใดเจ้าไม่ยอมฟังเหตุผลบ้างเลยนะ? ข้าคิดถึงเจ้า แต่เจ้ากลับไม่สำนึกในบุญคุณ" หลัวเทียนหู่ยกค้อนคู่ขึ้นพาดบ่า จากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องแล้วกล่าวอย่างยิ้มๆ "แต่ข้าชอบนิสัยแบบนี้ของเจ้านะ"

"ผู้หญิงก็ต้องมีอารมณ์เล็กๆ น้อยๆ ถึงจะน่ารัก"

"องค์หญิงหนิงอัน ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะจับเจ้ากลับไปอุ่นเตียงให้ข้า..."

คำพูดของเขายังไม่ทันจบ เสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจก็ดังขึ้นข้างหูของหลัวเทียนหู่

"เทียนหู่ ระวังคำพูด!"

หลัวเทียนหู่มองลงไปที่พื้น สายตาของเขาจับจ้องไปที่ผู้บัญชาการคนหนึ่ง

ผู้บัญชาการคนนั้นสวมชุดเกราะทองสัมฤทธิ์ มีใบหน้าที่แก่ชราและไว้เคราขาว เขานั่งอยู่บนหลังสิงโตหน้าเขียวราวกับเข็มเทพตรึงทะเล

คนผู้นี้มีชื่อว่าตู้ชง

ตู้ชงเป็นทหารผ่านศึกมาอย่างยาวนาน มีผลงานมากมาย เป็นที่นับถืออย่างสูงในกองทัพเว่ย ได้รับการขนานนามว่าเป็นเสาหลักของแผ่นดิน และยังเป็นยอดฝีมือขั้นสูงสุดของระดับปราชญ์อีกด้วย

การโจมตีด่านเยี่ยนหนานในครั้งนี้ ตู้ชงเป็นผู้บัญชาการ ส่วนหลัวเทียนหู่และอีกสี่คนเป็นรองผู้บัญชาการ

หลัวเทียนหู่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เหตุใดตู้ชงถึงต้องส่งเสียงเตือนเขาให้ระวังคำพูดด้วย?

"องค์หญิงหนิงอันมีฐานะที่ไม่ธรรมดา เจ้าต้องระวังคำพูดของเจ้าหน่อย อย่าให้ความเดือดร้อนมาจากปากได้"

ตู้ชงส่งเสียงกระซิบไปหาหลัวเทียนหู่ "อย่าลืมสิว่าองค์ชายใหญ่และองค์ชายห้าของเราต่างก็อยากได้องค์หญิงผู้นี้"

จริงด้วยสิ เหตุใดข้าถึงลืมเรื่องนี้ไปได้?'

หากองค์ชายใหญ่และองค์ชายห้ารู้ว่าข้าลวนลามองค์หญิงหนิงอันต่อหน้ากองทัพนับแสน พวกเขาจะไม่ฆ่าข้าหรือ?

ทันใดนั้น เหงื่อเย็นก็ไหลซึมออกมาจากตัวของหลัวเทียนหู่

ตู้ชงส่งเสียงกระซิบอีกครั้ง "แล้วก็ ตอนลงมือก็ให้ระวังหน่อย อย่าได้ฆ่าองค์หญิงหนิงอัน"

"พยายามจับเป็นนางให้ได้โดยไม่ทำร้ายนาง"

"นางคือองค์หญิงแห่งต้าโจว การจับกุมนางได้ หนึ่งคือสามารถเพิ่มขวัญกำลังใจของทหาร สองคือสามารถใช้เป็นตัวประกัน และสามคือองค์ชายใหญ่และองค์ชายห้าจะรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างแน่นอน สรุปก็คือ การจับเป็นนางมีค่ามากกว่าการฆ่านาง"

"ข้าเข้าใจแล้ว" หลัวเทียนหู่รู้สึกทึ่งเป็นอย่างยิ่ง

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ตู้ชงสามารถยืนหยัดอยู่ในกองทัพได้นานหลายปี เขาลึกซึ้งและมีเล่ห์เหลี่ยมจริงๆ

จากนั้น สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่หนิงอัน

'ถึงแม้ว่านางจะยังไม่เคยผ่านสมรภูมิรบ และไม่มีจิตสังหารติดตัว แต่ก็นางมีพลังระดับปราชญ์ การจะจับนางเป็นไม่ใช่เรื่องง่าย'

หลัวเทียนหู่คิดต่อ 'หากข้าสามารถจับกุมองค์หญิงหนิงอันได้ นั่นก็ถือเป็นความชอบที่ยิ่งใหญ่ เมื่อกลับไปที่เมืองหลวง อย่างน้อยก็จะได้ตำแหน่งอ๋องหรือโหว'

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลัวเทียนหู่ก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก เขายกค้อนคู่ขึ้นทันที

ถึงแม้ว่าดาบเล่มนี้จะดูคมกริบ แต่บนตัวของหนิงอันไม่มีจิตสังหารจากการผ่านสงคราม เมื่อมองในสายตาของหลัวเทียนหู่ ดาบเล่มนี้จึงดูอ่อนแอและไร้เรี่ยวแรง

'เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ต่อให้มีพลังฝึกฝนที่ไม่ธรรมดา ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า'

'และตอนที่นางชักดาบ มีข้อบกพร่องอยู่มากมาย ดูจากตรงนี้แล้ว นางไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้เลยแม้แต่น้อย'

'ดูเหมือนการจับนางเป็นคงไม่ต้องใช้แรงมากนัก'

หลัวเทียนหู่นั่งอยู่บนหลังเสือดำอย่างมั่นคง เขาเตรียมจะรอให้หนิงอันมาถึงตรงหน้า แล้วค่อยลงมือจับเป็นนาง

"ฉับ!"

คมดาบของหนิงอันพุ่งตรงไปยังหน้าผากของหลัวเทียนหู่ ในชั่วพริบตา คมดาบก็อยู่ห่างจากคิ้วของหลัวเทียนหูไม่ถึงหนึ่งเมตร

'ได้เวลาลงมือแล้ว!'

หลัวเทียนหู่ยกค้อนคู่ขึ้น กำลังจะทุบไปข้างหน้า แต่แล้วจู่ๆ ภาพตรงหน้าก็พร่ามัว ร่างของหนิงอันหายไปแล้ว

"หืม?"

หลัวเทียนหู่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ในชั่วพริบตาถัดมา ก็มีหนิงอันนับสิบคนปรากฏขึ้นรอบตัวเขา

หนิงอันทุกคนมีใบหน้าเหมือนกันถือดาบยาวและล้อมหลัวเทียนหู่ไว้

"ไม่เลวเลยนะ อายุยังน้อยก็สามารถสร้างร่างเต๋าได้มากมายขนาดนี้ ดูน่าสนใจไม่น้อย"

หลัวเทียนหู่หัวเราะ "น่าเสียดายที่ต่อหน้าพลังที่แท้จริง สิ่งที่ฉูดฉาดเหล่านี้ล้วนไร้ค่า"

ตูม!

ทันทีที่เขาพูดจบ ค้อนคู่ก็เหวี่ยงออกไป ทำให้สวรรค์และโลกแตกออกเป็นเสี่ยงๆ หนิงอันนับสิบคนก็ถูกโจมตีจนกระเด็นออกไปในเวลาเดียวกัน

"อ่อนแอเกินไปแล้ว..."

หลัวเทียนหู่กำลังจะเก็บค้อน แต่ในเวลานั้นเอง เขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ท้ายทอย คมดาบอันแหลมคมแทงทะลุแก่นวิญญาณของเขา