วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2501

ชายแดนต้าโจว

ทางใต้สุดคือผืนทะเลทรายอันกว้างใหญ่

ท่ามกลางผืนทรายสีเหลืองอันเวิ้งว้าง มีด่านอันยิ่งใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ ชื่อว่า "ด่านเยี่ยนหนาน"

กำแพงเมืองของด่านแห่งนี้ เปรียบเสมือนป้ายหินเก่าแก่และเคร่งขรึม ที่กั้นอาณาเขตของทะเลทรายอันรกร้างกับชายแดนของอารยธรรมไว้อย่างชัดเจน

กำแพงเมืองสูงใหญ่และแข็งแกร่ง ผ่านลมผ่านฝนและการกัดกร่อนของกาลเวลามาอย่างยาวนาน พื้นผิวของมันเต็มไปด้วยร่องรอยแต่ก็ยังคงแผ่ความสง่างามที่ไม่ยอมแพ้ออกมา

และในตอนนี้

นอกด่าน มีกองทัพสามแสนนายตั้งแถวรออยู่ ธงทัพที่มีตัวอักษร "เว่ย" พลิ้วไหวไปตามลม เสียงกลองรบดังสนั่นหวั่นไหว

พวกเขาราวกับกระแสน้ำอันเชี่ยวกรากที่พร้อมจะพุ่งทะลัก เพื่อเข้าโจมตีใส่ด่านอันเก่าแก่แห่งนี้อย่างดุดัน

ขวัญกำลังใจของกองทัพเว่ยนั้นพุ่งสูงถึงขีดสุด สายตาของทหารทุกคนต่างแน่วแน่และเย็นชา ราวกับจะบดขยี้ทุกสิ่งที่ขวางทางไว้ให้แหลกละเอียด

บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดและกดดันราวกับสายลมก็หยุดนิ่ง

ผืนทรายสีเหลืองปลิวไสวไปตามสายลม บางครั้งก็ดูอ่อนโยนราวกับผ้าแพร แต่บางครั้งก็ดูดุร้ายราวกับสัตว์ร้าย ราวกับกำลังแสดงความบ้าคลั่งครั้งสุดท้าย เพื่อการต่อสู้ที่กำลังจะมาถึง

ในขณะนี้ ด่านเยี่ยนหนานไม่ได้เป็นเพียงสัญลักษณ์ทางภูมิศาสตร์ธรรมดาๆ อีกต่อไป แต่มันคือสัญลักษณ์แห่งความสงบสุขและศักดิ์ศรีของชายแดน และยังเป็นเลือดเนื้อและความศรัทธาของเหล่านักรบนับไม่ถ้วนอีกด้วย

ส่วนกองทัพสามแสนนายที่อยู่นอกด่านนั้นก็ราวกับสัตว์ร้ายขนาดมหึมา ที่กำลังพยายามจะบุกทะลวงแนวป้องกันนี้เข้าไปเพื่อกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง

สงครามกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว!

บนกำแพงเมืองสูงใหญ่ มีคนยืนอยู่กว่าพันคน ส่วนทหารที่เหลือก็ยืนอยู่บนเรือรบทองสัมฤทธิ์พร้อมกับอาวุธในมือ เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ เพียงแค่รอผู้บัญชาการออกคำสั่ง พวกเขาก็จะพุ่งออกไปนอกด่านเพื่อสู้ตายกับกองทัพเว่ย

บรรยากาศแสนจะหนักอึ้ง

ตรงส่วนหน้าสุดของกำแพงเมือง หนิงอันในชุดเกราะรบ มีใบหน้าที่เคร่งขรึมและแววตาคมกริบราวกับมีด

นอกด่าน ธงของศัตรูโบกสะบัดไปตามลม เสียงกลองศึกดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วท้องฟ้า กองทัพสามแสนนายไหลเข้ามาเหมือนคลื่น ก่อเกิดพลังอันมหาศาลที่ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว

ทว่า หนิงอันกลับไม่มีท่าทีหวาดหวั่นเลยแม้แต่น้อย

ในดวงตาของนางมีแต่ความแน่วแน่และมุ่งมั่น ราวกับว่าไม่ว่าจะต้องเผชิญกับอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่แค่ไหน นางก็จะปกป้องบ้านเกิดเมืองนอนและประชาชนของนางไว้โดยไม่ลังเล

0

ร่างของนางยืนอยู่บนกำแพงเมืองอย่างตรงสง่าราวกับภูเขาสูงตระหง่าน

เหล่าทหารบนเรือรบทองสัมฤทธิ์มองดูร่างของหนิงอันในใจก็เต็มไปด้วยความเคารพ

ข่งเทียนเซี่ยในชุดผ้าธรรมดา มือถือม้วนหนังสือ เขามองกองทัพสามแสนนายของต้าเว่ยที่อยู่นอกเมืองแล้วกล่าวว่า "หนิงอัน ศึกนี้ไม่ง่ายเลยนะ!"

"จำนวนคนของเรากับของพวกเขาก็พอๆ กัน เมื่อเปิดศึกขึ้น ก็จะเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดและน่าสยดสยอง สุดท้ายแล้วคงจะจบลงด้วยการบาดเจ็บทั้งสองฝ่าย"

"ศิษย์พี่ ท่านต้องการจะบอกอะไรข้า?" หนิงอันถาม

ข่งเทียนเซี่ยกล่าวว่า "คนที่สามารถตัดสินชะตากรรมของสงครามได้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น หากเราจัดการผู้นำของพวกเขาได้ ก็จะสามารถยุติศึกนี้ได้"

หนิงอันเข้าใจความคิดของเขาแล้วถามว่า "ดวลเดี่ยว?"

"อืม" ข่งเทียนเซี่ยกล่าว "เมื่อครู่ข้าสังเกตดูแล้ว ผู้นำของกองทัพเว่ยมีอยู่หลายคน ทุกคนล้วนอยู่ในขั้นปราชญ์ แต่ข้าไม่เห็นเว่ยอ๋อง หากเขาไม่ได้ซ่อนตัวอยู่ในกองทัพ ก็เป็นไปได้ว่าเขาไม่ได้เดินทางมาด้วย"

เจ้าวัวต้าลี่กล่าว "หากเว่ยอ๋องไม่ได้มาที่นี่ เขาก็คงจะไปที่ด่านหู่เหลาแล้ว"

หนิงอันกล่าว "ไม่แน่ บางทีเว่ยอ๋องอาจจะรอข่าวอยู่ในที่แห่งใดแห่งหนึ่งก็ได้ กองทัพสามแสนนายนี้ บางทีเขาอาจจะส่งมาลองเชิงก็ได้"

"คำคาดเดาของศิษย์น้องมีเหตุผล" ข่งเทียนเซี่ยกล่าว "ตราบใดที่เราจัดการผู้นำของพวกเขาได้ ต้นไม้ล้มลิงกระเจิง กองทัพเว่ยสามแสนนายนั้นก็จะกลายเป็นทรายที่กระจัดกระจาย ไม่ต้องกังวลเลย"

"ปัญหาคือ เราสองคนจะสามารถจัดการผู้นำเหล่านั้นได้หรือ?"

เจ้าวัวต้าลี่กล่าว "ยังมีข้าอยู่อีกคน"

หนิงอันกล่าว "ไม่ว่าจะจัดการได้หรือไม่ ข้าก็เตรียมที่จะทำตามคำแนะนำของศิษย์พี่ใหญ่"

"เพราะวิธีนี้สามารถลดการบาดเจ็บล้มตายให้เหลือน้อยที่สุดได้"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน