วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 251

เฉียนจิ้งหลานประหลาดใจมาก

คิดไม่ถึงว่า จะมาเจอจางลี่ลี่ที่นี่

และหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน จางลี่ลี่แต่งตัวเก่งขึ้นกว่าเดิม เธอสวมชุดสูทสีเทาที่เน้นรูปร่างเพรียวบาง ผมของเธอรวบไปด้านหลัง และแต่งหน้าอ่อนๆ เธอดูสง่างามมาก

"เป็นคุณนั้นเอง!"

จางลี่ลี่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเห็นเฉียนจิ้งหลานที่นี่

“จางลี่ลี่ ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”เฉียนจิ้งหลานถามอย่างสงสัย

“ฉันมาขายบ้านที่นี่ และตอนนี้เป็นหัวหน้าฝ่ายการตลาด เงินเดือนสามหมื่นหยวน”จางลี่ลี่ดูภาคภูมิใจและถามเฉียนจิ้งหลานว่า“แล้วทำไมคุณมาที่นี่”

"ฉัน……"

เฉียนจิ้งหลานกำลังจะพูด เธอก็ได้ยินจางลี่ลี่พูดเยาะเย้ย:"คุณไม่ได้มาที่นี่เพื่อซื้อบ้านใช่ไหม?บ้านที่นี่ถูกที่สุดก็หลังล่ะหลายสิบล้าน คุณไม่สามารถซื้อมันได้หรอกแม้ว่าคุณและลูกชายคุณจะไปขายเลือดก็ตาม โอ้

...ฉันรู้ล่ะ คุณมาที่นี่เพื่อไปเก็บขยะใช่ไหม?”

เฉียนจิ้งหลานครอบครัวที่สตรีภาพ หาเงินไม่ใช่เรื่องง่าย เมื่อก่อมีบางครั้งเธอก็เก็บพวกเศษเหล็กเศษขยะมาเสริมรายได้ของครอบครัว มีอยู่ครั้งหนึ่งถูกจางลี่ลี่มองเห็น

“ที่นี่เราเป็นแผนกฝ่ายขาย ขายแต่วิลล่า ไม่มีขยะให้เก็บ ออกไปจากที่นี่ซะ”จางลี่ลี่ตะโกนอย่างไร้ความปราณี

เฉียนจิ้งหลานไม่ได้โกรธ แต่เธอรู้สึกว่าได้ว่าจางลี่ลี่ที่อยู่หน้าของเธอกลายเป็นคนแปลกหน้ามาก เลือดเย็น และใจร้ายใจดำอำมหิต ถอนหายใจแล้วพูดว่า:"ลี่ลี่ ในฐานะมนุษย์คุณไม่ควรเป็นอย่างนี้ อย่างไรก็ตาม คุณกับชิวเอ๋อร์เคยคบกันมาก่อน ยังไงฉันก็ถือว่าเป็นญาติผู้ใหญ่ของคุณ แม้ว่าคุณจะไม่นับฉันเป็นญาติผู้ใหญ่ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องใจร้ายขนาดนั้น”

“ใจร้าย?คุณกล้าบอกฉันว่าใจร้าย?ขอล่ะอย่ามาขายหน้าแถวนี้เลย?”

จางลี่ลี่พูดด้วยความโกรธ:"ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้เวรเยี่ยชิว ฉันคงมีชีวิตที่มั่งคั่งรุ่งเรืองแล้ว ชีวิตของฉันคงไม่เป็นแบบนี้"

จางลี่ลี่เกลียดเยี่ยชิวมาก

หลังจากที่เธอคบกับกัวเส่าชง จากนั้นกัวเส่าชงก็เสียชีวิต และกัวต้านู่ก็บ้า ความฝันของเธอในฐานะเป็นลูกสะใภ้ของผู้อำนวยการก็พังทลายลง

ต่อมาเธอก็ได้คบกับหลี่หยางหัวหน้าห้องสมัยมหาลัย

เดิมทีเธอต้องการใช้ผลประโยชน์จากการรวมตัวครั้งนั้น ใช้หลี่หยางเป็นเครื่องมือหัวเราะเยาะเยี่ยชิว ไม่คาดคิดว่าเธอจะถูกเยี่ยชิวเอาคืนต่อหน้าผู้อื่น ทำให้เธอและหลี่หยางรู้สึกขายหน้าต่อเพื่อนร่วมชั้น

ในคืนงานปาร์ตี้นั้นเอง จางลี่ลี่ได้พบกับเฝิงโย่วหลิงหนึ่งในสี่คุณชายแห่งเจียงโจว

จางลี่ลี่ถนัดในการคว้าโอกาสและเอาใจผู้ชาย เธอปีนขึ้นไปบนเตียงของเฝิงโย่วหลิงจนสำเร็จ แต่คาดไม่ถึง สุดท้ายแล้วเฝิงโย่วหลิงก็ตายเช่นกัน

จางลี่ลี่ยังสงสัยว่าเธอเป็นดวงพิฆาตสามีในตำนานหรือเปล่า?

ไม่เช่นนั้นเหตุใดสิ่งต่างๆ จะเกิดขึ้นกับผู้ชายที่เขาอยู่ด้วยทีละคน?

แน่นอนว่าเยี่ยชิวเป็นข้อยกเว้น

หลังจากที่เยี่ยชิวเลิกกับเธอแล้ว ชีวิตของเขาได้ดิบได้ดีขึ้นกว่าเดิม ทั้งเลื่อนตำแหน่งและขึ้นเงินเดือน และมีความรุ่งโรจน์ไม่รู้จบ

สิ่งนี้ทำให้จางลี่ลี่เกลียดเยี่ยชิวมากยิ่งขึ้น

ทำไมความมั่งคั่งรุ่งเรืองยิ่งอยู่ยิ่งห่างไกลจากฉันมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เยี่ยชิวกลับมีชีวิตที่ยิ่งอยู่ยิ่งดีมากขึ้นเรื่อย ๆ?

ทำไม?

พระเจ้าตาถั่วไปแล้วไง

ทุกครั้งที่จางลี่ลี่นึกถึงเรื่องนี้ เธอแค้นอยากฆ่าเยี่ยชิวมาก

ในความเห็นของเธอ เยี่ยชิวคือศัตรูของเธอ

ในเวลานี้ เฉียนจิ้งหลานพูดขึ้นมาว่า:"ทั้งหมดเป็นเพราะคุณหาเรื่องใส่ตัวคุณเอง โทษคนอื่นไม่ได้ หากไม่ใช่คุณทรยศชิวเอ๋อร์ ชิวเอ๋อร์จะเลิกกับคุณได้อย่างไร?"

“จากที่คุณพุดหมายความ เยี่ยชิวเป็นคนเลิกกับฉัน?”จางลี่ลี่หัวเราะพูดว่า:“ไอ้หญิงชราณ คุณนี่มันตลกมากเลย ฉันต่างหากที่เป็นคนทิ่งลูกชายของคุณ”

“ทำไมฉันถึงไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น เพราะว่าลูกชายของคุณเป็นคนขี้แพ้ ลูกชายคุณไม่มีเงินไม่มีอำนาจ แถมคุณยังเป็นภาระอีกด้วย ด้วยเงินเดือนของเขาแค่นั้นจะไปพอใช้ที่ไหนกัน?”

“คุณคิดว่าลูกชายของคุณได้เลื่อนขึ้นแล้ว คิดว่ากลายเป็นหมอประจำของโรงพยาบาลแล้วก็เก่งงั้นเหรอ? ให้ตายเถอะ!อยู่ต่อหน้าพวกผู้ใหญ่คนใหญ่ เขาไม่ใช่อะไรเลยไอ้สารเลว”

เฉียนจิ้งหลานขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วจะตอบโต้กลับ แต่สุดท้ายก็กลั้นไว้เพราะเธอไม่มีอะไรจะพูดกับคนอย่างจางลี่ลี่

ในขณะนั้นเขาก็เดินเข้าไป

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

จางลี่ลี่ตะโกน รีบวิ่งไปยืนอยู่ตรงหน้าเฉียนจิ้งหลาน และตะโกนว่า:"สถานที่แห่งนี้ใช่ว่าใครๆก็เข้าได้?รีบใส่หัวไปจากที่นี่ไป!"

ในที่สุดเฉียนจิ้งหลานก็ทนไม่ไหวและพูดว่า:"ประตูก็เปิดอยู่ มีไว้เพื่อให้คนเข้าไปไม่ใช่เหรอ?หรือว่าที่นี่ไม่ต้อนรับคนซื้อบ้านงั้นหรอ?"

“รีบไปให้พ้น”จางลี่ลี่พูดอย่างใจร้อน:“หากทำให้แขกผู้มีเกียรติที่ต้องการซื้อวิลล่าของเราจริงๆ มาเห็นคนเก็บขยะในนี้ มันจะทำให้มุมมองของลูกค้าไม่ดีต่อโครงการของพวกเราอย่างแน่นอน”

“พี่ลี่ลี่พูดถูก ไอ้หญิงชราแกยังไม่รีบใส่หัวไปจากที่นี่อีก”

“ไปให้พ้น——”

คนกลุ่มนั้นบอกให้เฉียนจิ้งหลานออกไป

สีหน้าของเฉียนจิ้งหลานโกรธมาก

ตามนิสัยเดิมของเธอ เธอจะหันหลังกลับแล้วเดินออกไปอย่างแน่นอน ไม่ว่าเธอจะชอบโครงการนี้มากนี้มากแค่ไหนเธอก็จะไม่ซื้อมัน

แต่วันนี้เฉียนจิ้งหลานไม่ได้เดินจากไป

เมื่อก่อนเธอเคยเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลเฉียนซึ่งเป็นครอบครัวที่มีอายุเก่าแก่ร่วมศตวรรษ แม้ว่าเธอจะใช้ชีวิตธรรมดามากว่ายี่สิบกว่าปี แต่เธอยังมีความเย่อหยิ่งอยู่ตรงนั้น

เมื่อต้องเผชิญกับการเยาะเย้ยของทุกคน เฉียนจิ้งหลานระงับความโกรธของเธอไว้ เหลือบมองทุกคน และพูดอย่างใจเย็น:"ฉันจะอธิบายให้ชัดเจนนะ เมื่อก่อนฉันเคยเก็บขยะก็จริง แต่วันนี้ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อเก็บขยะ แต่ฉันมาซื้อบ้านต่างหาก”

“ในฐานะพนักงานขายบ้าน นี่เหรอคือวิธีที่คุณปฏิบัติต่อลูกค้าของพวกคุณ?แค่มารยาทพื้นฐานก็ไม่รู้เหรอ?”

“พวกคุณไม่กลัวว่าฉันจะไปร้องเรียนกับหัวหน้าของคุณเหรอ?”

เฉียนจิ้งหลานแสดงอารมณ์ที่เป็นเอกลักษณ์ออกมาเมื่อเธอพูดคำเหล่านี้ แม้ว่าเธอจะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าธรรมดาๆ แต่ก็ทำให้พนักงานในที่นี่สงบลงทันที

“พี่ลิลลี่ ไอ้หญิงชราคนนี้เขามาที่นี่เพื่อซื้อบ้านจริงๆเหรอ?” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกระซิบ

“อย่าฟังคำโกหกของเธอ ฉันรู้ฐานะของบ้านเธอเป็นอย่างดี ไม่ว่าชาตินี้ หรือชาติไหนๆ เธอก็ไม่มีปัญญาซื้อวิลล่าที่นี่ได้”

จางลี่ลี่ด่าเฉียนจิ้งหลาน:"ไม่มีเงินแล้วยังมาทำเป็นคนรวยอีก?ออกไปจากที่นี่ซะ ไม่อย่างนั้นก็อย่ามาโทษฉัน"

เฉียนจิ้งหลานพูดอย่างใจเย็น:"บ้านฉันยังไม่ซื้อ และฉันจะไม่ออกไป"

"คุณจะออกไปหรือไม่ไป?"

"ไม่ไป"

จางลี่ลี่ก้าวไปข้างหน้า ผลักเฉียนจิ้งหลานลงไปที่พื้น และตะโกน:"ไปให้พ้น——"