วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 252

อาการบาดเจ็บของเฉียนจิ้งหลานยังไม่ค่อยหายดีอยู่แล้ว ทำให้พอถูก จางลี่ลี่ผลัก เธอก็ล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวดจนหน้าเปลี่ยนสี

“ยายแก่ ยังไม่ไสหัวไปอีก?”

จางลี่ลี่ตวาด "ถ้าแกตายที่นี่ คงจะไม่มีใครเก็บศพให้หรอกนะ"

เฉียนจิ้งหลานจับซี่โครงของเธอ ใบหน้าของเธอซีดเซียวเพราะความเจ็บปวด อีกทั้งหน้าผากยังเหลื่อตกด้วย

“พี่ลี่ลี่ ทำไมสีหน้าเธอดูไม่ดีเลย หรือว่านางจะบาดเจ็บ?” ผู้หญิงคนหนึ่งพูด

“ฉันแค่ผลักเบาๆ ก็บาดเจ็บงั้นเหรอ?” จางลี่ลี่ตะโกนใส่เฉียนจิ้งหลานอีกครั้ง “ฉันขอเตือนแกนะ ทำตัวให้รู้จักสถานการณ์กว่านี้หน่อย ไม่งั้นฉันจะให้ยามมาไล่แกออกไป”

เฉียนจิ้งหลานพยายามดิ้นรนที่จะลุกขึ้นจากพื้น แต่ยังไม่ทันที่เธอจะทรงตัวยืนได้ เธอก็ล้มลงกับพื้นอีกครั้งพร้อมกับ "โอ้ย"

“นี่ยายแก่ แกต้องการทำอะไร!”

“นี่แกล้งบาดเจ็บเพื่อร้องเอาเงินเหรอ?”

“ไม่ได้ดูเลยเหรอว่าที่นี่ที่ไหน กล้ามาทำตัววุ่นวายที่นี่ แกอยากตายเหรอ?”

จางลี่ลี่โกรธมากจนเธอก้าวไปข้างหน้าและเตะเฉียนจิ้งหลานลงไปที่พื้น

เธอไม่รู้เลยว่าที่เธอเตะเมื่อครู่นั้นไปโดนซี่โครงของเฉียนจิ้งหลาน และมีเสียง "กึ้ก" และซี่โครงก็หัก

เฉียนจิ้งหลานเป็นลมจากความเจ็บปวดตรงนั้นเลย

“หืม นี่แกยังเสแสร้งอยู่อีกเหรอ? ฉันอยากรู้ว่าแกจะเสแสร้งได้นานแค่ไหน”

ผ่าง! ผ่าง!

จางลี่ลี่เตะเฉียนจิ้งหลานอีกสองครั้ง

“พี่ลี่ลี่ ดูเหมือนมีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายของเธอจริงๆ ทำอย่างไรดี?” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดอย่างร้อนรน

นี่คือสำนักงานขาย คนเข้าออกที่นี่เยอะมาก คงไม่ดีเท่าไหร่ หากลูกค้ารายอื่นเห็นฉากนี้ อาจจะกระทบอารมณ์การซื้อบ้านได้

“ไม่เป็นไร ก็แค่ยายแก่ๆ คนหนึ่ง ตายไปก็ไม่มีใครสนใจหรอก” จางลี่ลี่ตะโกน “ยามล่ะอยู่ที่ไหน? ไปตายที่ไหนกันหมด?”

ไม่นาน รปภ.สองคนก็วิ่งเข้ามา

“ผู้จัดการจางครับ มีเรื่องอะไรครับ?”

“พายายแก่คนนี้ออกไปจากที่นี่” จางลี่ลี่สั่ง พร้อมกับชี้ไปที่เฉียนจิ้งหลานที่หมดสติอยู่บนพื้น

“ผู้จัดการจาง คุณต้องการให้พวกเราพาเธอไปโรงพยาบาลไหม?” รปภ.ถาม

“พาไปโรงพยาบาล นายจ่ายรักษาใช่ไหม?” จางลี่ลี่จ้องมองรปภ.ที่พูด จากนั้นก็บอกอีกว่า “ออกไปนอกประตูแล้วเลี้ยวซ้ายไป 400 เมตร มีกองขยะอยู่ โยนนางทิ้งไปตรงนั้นแหละ”

“ผู้จัดการจาง แบบนี้มันไม่เหมาะสมเท่าไหร่ไหมครับ?”

รปภ.ทั้งสองเหมือนจะทนไม่ไหว

ไม่ว่าในอย่างไร เฉียนจิ้งหลานเป็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่อีกทั้งยังเป็นผู้หญิงด้วย การที่จับเธอโยนลงถังขยะแบบนั้น ดูใจร้ายเกินไปชัดๆ

“ไม่เหมาะสม? ถ้างั้นพวกนายบอกฉันว่าทำยังไงถึงจะเหมาะ?”

“ผู้จัดการจาง ผมคิดว่า…”

ยังไม่ทันที่รปภ.จะพูดจบ จางลี่ลี่ก็ขัดจังหวะอย่างหยาบคาย "ไม่เอาที่นายคิดว่า ที่นี่ฉันบอกอย่างไงก็คืออย่างนั้น ฉันบอกว่าเหมาะก็คือเหมาะ รีบเอายายนี่ไปทิ้งขยะให้ฉันเดี๋ยวนี้"

“ยังไงสะ นางก็เป็นคนเก็บขยะ ควรจะมีความสุขมากที่พอลืมตาแล้วเห็นว่าตัวเองอยู่ในกองขยะ”

เห้อ!

รปภ.สองคนสบตากัน รู้สึกเห็นอกเห็นใจเฉียนจิ้งหลาน

“ยังยืนอยู่ทำไม? รีบหน่อย” จางลี่ลี่ตะโกนอย่างไม่พอใจ

รปภ.ทั้งสองไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหามเฉียนจิ้งหลานเดินออกจากห้องโถงไป

ในเวลานั้นเอง เยี่ยชิวก็ปรากฏตัวที่ประตู

เหตุผลที่เขาใช้เวลานานกว่าที่จะเข้ามาได้ ก็คือเมื่อครู่ตอนที่เขากำลังจอดรถ เขาได้รับสายจากไท้เจี่ยน และทั้งสองก็พูดคุยกันพักหนึ่ง

แต่ไม่คาดคิด ว่าระยะเวลาแค่นี้กลับมาเรื่องเกิดขึ้นกับเฉียนจิ้งหลาน

ฟิ้ว——

ร่างของเยี่ยชิวเคลื่อนไหวราวกับสายลม แค่แวบเดียวเขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าเฉียนจิ้งหลาน จากนั้นก็คว้าเฉียนจิ้งหลานจากมือของรปภ.ทั้งสองคน

“คุณแม่ เป็นอะไรครับ?”