วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2521

“ตูม!”

หนิวต้าลี่งัดไม้ตายขั้นสุดออกมา หมัดที่สามของหมัดเทพพลังยิ่งใหญ่—พลังโคทะลุฟ้า!

เฉาพั่วเทียนมีระดับพลังสูงกว่าเขา หมัดเทพนักรบรุนแรงเกินคาด มีเพียงหมัดเทพพลังยิ่งใหญ่เท่านั้นที่พอจะสู้กันได้

หนิวต้าลี่ก็รู้ดี ต่อให้ตนใช้พลังโคทะลุฟ้า ก็ยังฆ่าเฉาพั่วเทียนไม่ได้ เขาหวังเพียงจะเล่นงานให้เฉาพั่วเทียนบาดเจ็บสาหัส เพื่อให้ข่งเทียนเซี่ยกับหนิงอันร่วมมือกัน บางทีอาจพอขวางเขาไว้ได้

แม้โอกาสริบหรี่ หนิวต้าลี่ก็ยังต้องลอง

ไม่อย่างนั้น เขาจะตายในมือเฉาพั่วเทียนเดี๋ยวนั้น และพอเขาตาย หนิงอันกับข่งเทียนเซี่ยก็จะถูกฆ่าตามไป

“ครืน!”

หนิวต้าลี่ฮึดโต้กลับแบบจนตรอก กำตราหมัดไร้ผู้ต้านไว้แน่น พลังมหาศาลไหลทะลักออกจากกำปั้น ซัดเข้าใส่เฉาพั่วเทียนอย่างดุดัน

เฉาพั่วเทียนใจหายวาบ วูบหนึ่ง เขาสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามจากหมัดของหนิวต้าลี่

ทว่ากลับไม่หลบ กลับตะบันหมัดพุ่งสวนออกไป

“ตายซะ!”

พลังหมัดของเฉาพั่วเทียนทะลวงไปข้างหน้าไม่หยุดยั้ง ราวมหานทีเชี่ยวกรากยาวเหยียดสุดสายตา อำนาจเกรียงไกร

“ปัง!”

สองหมัดปะทะกันกลางอากาศ เกิดระเบิดตูมสนั่น สะเทือนฟ้าสะท้านดิน

ทว่าหลังชนกันแล้ว กลับไม่ยอมแยกออกทันที

ยื้อกันอยู่ครู่หนึ่ง

เหมือนสูสี ไม่มีใครเหนือกว่าใคร

“ระดับพลังของเจ้าอ่อนเกินไป ไม่ใช่คู่ต่อกรของฉันหรอก” เฉาพั่วเทียนพูดจบ พลังบนกำปั้นก็พุ่งทะยานขึ้นอีกระลอก

ฉับพลัน หนิวต้าลี่รู้สึกราวถูกพลังน่าสะพรึงถาโถมเข้ามา เหมือนเรือเล็กกลางมหาสมุทร ถูกคลื่นยักษ์ซัดปลิวในพริบตา

“พรวด!”

หนิวต้าลี่ถูกซัดกระเด็นออกจากค่ายรบจักรพรรดิ ดุจดาวดวงหนึ่ง ร่วงจากฟ้าลงกระแทกพื้น

“ตูม!”

พื้นดินเป็นหลุมลึก ฝุ่นตลบ

“ต้าลี่!” หนิงอันร้องลั่น รีบกระโจนลงไปในหลุม ดึงหนิวต้าลี่ขึ้นมาแล้วพยุงขึ้นไปบนกำแพงเมือง

แค่กๆ...

ใบหน้าหนิวต้าลี่ซีดเผือด เลือดไอออกมาไม่ขาด ทั้งร่างสั่นเทา

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” ข่งเทียนเซี่ยถามอย่างร้อนรน

“ตะ-ตาย...ไม่ตาย” หนิวต้าลี่ฮึดหอบตอบ “พลังของผมถูกใช้จนหมดแล้ว”

ข่งเทียนเซี่ยใจหล่นวูบ พลังของหนิวต้าลี่หมดเกลี้ยง เท่ากับว่าเขาไร้พลังการต่อสู้แล้ว

พูดง่ายๆ ก็คือ จากนี้หนิวต้าลี่คงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว

หนิงอันรีบหยิบโอสถหนึ่งขวด เททั้งหมดลงบนฝ่ามือของหนิวต้าลี่ พลางพูดว่า “เธอกินโอสถพวกนี้ให้หมด ดูซิว่าจะฟื้นเรี่ยวแรงได้บ้างไหม”

“อืม” หนิวต้าลี่คว้าโอสถกลืนลงไปหมดคำเดียว

แต่ก็ไร้ผลโดยสิ้นเชิง

“โอสถพวกนี้แทบไม่เป็นประโยชน์กับผม” หนิวต้าลี่ว่า

“ไม่เป็นไร จากนี้ปล่อยให้พวกเรา” หนิงอันว่า “ยังมีฉันกับศิษย์พี่ใหญ่”

“เฉาพั่วเทียนแข็งแกร่งเกินไป ถึงร่วมมือกันพวกเจ้าก็ขวางไม่อยู่” หนิวต้าลี่ว่า “เจ้าหญิงหนิงอัน ผมขอเตือนสักคำ ถอนกำลังออกจากด่านเยี่ยนนานเถอะ!”

“ไม่ได้!” หนิงอันตอบหน้าแน่วแน่ “ถ้าทิ้งด่านเยี่ยนนาน ทหารและนายพลสามแสนชีวิตจะต้องตายในมือเฉาพั่วเทียนทั้งหมด”

หนิวต้าลี่ว่า “แต่ท่านอาจารย์ของผมสั่งไว้ว่า...”

“ตอนนี้ไม่มีเวลาคิดเรื่องนั้นแล้ว” หนิงอันว่า “ฉันคือแม่ทัพใหญ่ผู้คุมด่านเยี่ยนนาน ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะสู้ถวายชีวิต—ด่านอยู่ข้าอยู่ ด่านแตกข้าตาย”

“เจ้าหญิง...” หนิวต้าลี่ยังจะพูดเกลี้ยกล่อมต่อ แต่ถูกคุณชายขงขัดขึ้น

“ต้าลี่ เจ้าไม่ต้องเกลี้ยกล่อมแล้ว ผมเตือนน้องศิษย์หญิงมาก่อนหน้านี้แล้ว ไม่เป็นผลหรอก”

หนิวต้าลี่ก้มหน้าอย่างหมดหวัง

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ท่านเฉาพั่วเทียนเป็นอะไรไป?”

เหตุพลิกผันฉับพลันทำเอาทหารและนายพลของแคว้นเว่ย์ตกใจหน้าถอดสี

หนิวต้าลี่เหมือนนึกได้อะไร แววตาวาววับ คิดในใจอย่างเสียดายว่า “ถ้าระดับพลังเท่ากันล่ะก็ เขาคงไม่ใช่แค่ร่างพรุนทะลุเท่านี้หรอก”

“อ๊าก...” เฉาพั่วเทียนคำรามโกรธ ดังก้องราวฟ้าร้องสะท้อน ทั่วเวหาสั่นสะเทือน

ถัดมา ร่างเขาฟื้นฟูในความเร็วที่ตาเปล่ามองเห็นได้ แล้วหันมาจ้องหนิวต้าลี่ แววตาอำมหิต

“ด้วยพลังบำเพ็ญเพียรของเจ้า ยังทำผมบาดเจ็บได้งั้นหรือ ไม่เลว! ไม่เลวจริงๆ!”

ใครๆ ก็ฟังออกว่า น้ำเสียงของเฉาพั่วเทียนอาบไปด้วยเจตนาฆ่าฟันรุนแรง

แล้วสายตาเฉาพั่วเทียนก็เลื่อนไปยังหนิงอัน

“ผู้หญิงคนหนึ่งกล้ามาคุมด่าน—หญิงแกร่งไม่แพ้ชาย ผมชื่นชมเจ้า”

“เจ้าหญิงหนิงอัน ผมจะให้โอกาสรอดชีวิตหนึ่งครั้ง”

“ถ้าเจ้ากลับไปกับผม เป็นอนุภรรยาของผม ผมจะละเว้นชีวิตเจ้าไว้”

ข่งเทียนเซี่ยด่ากลางอากาศ “เฉาพั่วเทียน คำพูดหน้าด้านแบบนี้ก็กล้าพูดออกมา ผมว่าเจ้าควรเอาฉี่ใส่มือแล้วส่องดูหน้าตัวเองก่อน จะได้รู้ว่าตัวเองเป็นของเสียระดับไหน!”

“หนิงอัน เจ้าคิดอย่างไร?” เฉาพั่วเทียนถาม

หนิงอันเย้ยหยันไม่ไว้หน้า “ต้นไม้ยังอยู่ได้เพราะมีเปลือก คนก็อยู่ได้เพราะมีหน้า เจ้าน่ะเก็บหน้าไว้บ้างเถอะ!”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเจ้า... ก็ไปตายซะ!” คำพูดเฉาพั่วเทียนจบลง ทั่วกายก็พลุ่งประกายทองพวยพุ่ง ราวเทพสงครามผู้ยืนตระหง่านสู่ฟ้า อำนาจน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

รอบด้านเงียบกริบ

หนิงอัน ข่งเทียนเซี่ย และหนิวต้าลี่ สีหน้าเคร่งเครียดยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ส่วนทหารและนายพลของแคว้นโจว ต่างกลัวจนไม่กล้าหายใจแรง

เฉาพั่วเทียนยิ้มเหี้ยม “วันนี้พวกเจ้าอย่าหวังว่าจะมีใครรอด ผมจะส่งพวกเจ้าลงนรกให้หมด”

หนิวต้าลี่ลอบสอดมือเข้าแขนเสื้อ กำยันต์ดาบไว้ แต่พอดีในจังหวะนั้นเอง เสียงถอนหายใจหนึ่งก็ดังก้องไปทั่วฟ้าดิน

“หยุดมือเถอะ!”