วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2531

กองทัพเว่ยถอยกลับไปแล้ว.

เฉาพั่วเทียนก็ถอยไปด้วย.

วิกฤตที่ด่านเยี่ยนนานสิ้นสุดลงในที่สุด ทหารและนายพลแห่งแคว้นโจวต่างโห่ร้องดีใจสุดเสียง.

ศึกครั้งนี้ไม่มีทหารของเราตายแม้แต่คนเดียว แถมยังจัดการแม่ทัพใหญ่ของเหล่ายอดฝีมือระดับเซียนฝ่ายศัตรูไปได้หลายคน กล่าวได้ว่า……

ชัยชนะงดงามอย่างยิ่ง!

"ศึกที่ไม่เสียทหารเลยแบบนี้ พันปีจะมีสักครั้งใช่ไหมครับ?"

"ก็ใช่น่ะสิ แต่ก่อนยกทัพออกไปทีไร กลับมาทีคนหายไปครึ่งกอง แบบวันนี้นี่ ผมรับราชการทหารมานานหลายสิบปี ยังไม่เคยเจอมาก่อนเลยครับ"

"พวกเราเฮงสุดๆ เลยครับ"

"เฮอะ อะไรล่ะเฮงกันเล่า ก็ชัดๆ ว่ามีเจ้าหญิงคุ้มครองเราอยู่ต่างหากครับ"

"ใช่ เจ้าหญิงทรงสูงศักดิ์ แต่ยังทรงออกนำทัพด้วยพระองค์เอง และทรงร่วมเป็นร่วมตายกับพวกเรา หายากจริงๆ ครับ"

"ผมตัดสินใจแล้ว ต่อไปจะขอตามรับใช้เจ้าหญิงครับ"

"อะไรเรียกว่านายตัดสินใจล่ะ? พวกเราต่างก็คิดเหมือนกันทั้งนั้นนะ! ต่อไปเจ้าหญิงให้ทำอะไร เราก็ทำทั้งนั้นครับ"

"ถ้าไม่ได้ตามเจ้าหญิงออกศึก คราวนี้ผมคงไม่ได้กลับมาแล้ว ผมอยากก้มลงกราบเจ้าหญิงครับ"

"ผมก็อยากกราบเจ้าหญิงเหมือนกันครับ"

"งั้น... ทำพร้อมกันทั้งกองเลยไหมครับ?"

ทหารและนายพลแห่งแคว้นโจวสามแสนนายราวกับนัดกันไว้ คุกเข่ากราบลงพร้อมเพรียง.

"เจ้าหญิงทรงองอาจเกรียงไกร!"

"เจ้าหญิงทรงองอาจเกรียงไกร!"

"..."

เสียงของเหล่าทหารเป็นจังหวะเดียวกัน กระเพื่อมเป็นระลอกคลื่นออกไป ราวกับจะพลิกฟ้าดินทั้งผืน.

แววตาของข่งเทียนเซี่ยวาววับขึ้นมา.

เขาพลันเข้าใจว่าเหตุใดฮ่องเต้ต้าจโจวจึงส่งหนิงอันไปประจำการป้องกันด่านเยี่ยนนาน.

"ฮ่องเต้ต้าจโจวให้ศิษย์น้องไปคุมด่านเยี่ยนนาน ข้อหนึ่ง ทรงคาดไว้แล้วว่าท่านอาจารย์ย่อมไม่อาจยืนอยู่นอกเรื่องได้ ข้อสอง ต้องการอาศัยโอกาสนี้สั่งสมบารมีให้ศิษย์น้อง."

"แต่ผู้หญิงจะมีบารมีไปทำไมกัน?"

"หรือว่าฮ่องเต้ต้าจโจวคิดจะฝึกฝนพระธิดาให้เป็นแม่ทัพหญิงผู้นำบุกแนวหน้า?"

"แคว้นโจวไม่ได้ขาดแม่ทัพ ไม่น่าจำเป็นต้องทำถึงเพียงนี้นี่นา?"

"ถ้าอย่างนั้น พระประสงค์ที่แท้ของฮ่องเต้ต้าจโจวคืออะไร?" คิดมาถึงตรงนี้ สมองของข่งเทียนเซี่ยก็ราวกับมีสายฟ้าฟาด หลุดปมทันที.

"หรือว่า ฮ่องเต้ต้าจโจวอยากผลักดันให้ศิษย์น้องขึ้นครองบัลลังก์..."

รูม่านตาข่งเทียนเซี่ยเบิกกว้าง เขามองหนิงอันด้วยความตะลึง ใจเต้นโครมคราม.

เขารู้สึกราวกับเพิ่งล่วงรู้ความลับใหญ่เข้าให้แล้ว.

หนิงอันยืนอยู่บนกำแพงเมือง มองเหล่าทหารที่คุกเข่าก้มกราบต่อหน้า นางเผลอเหม่อลอยไปชั่วขณะ.

ด่านเยี่ยนนานรักษาไว้ได้แล้ว.

ด่านเยี่ยนนาน... รักษาไว้ได้จริงๆ.

ชางเซิง เจ้ารู้หรือไม่...

สายตาของหนิงอันคมกล้ากวาดผ่านเหล่าทหาร จากนั้นนางสูดลมหายใจลึกแล้วเอ่ยว่า "ทุกท่านลุกขึ้นเถิด!"

"ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ!" ทหารและนายพลทั้งสามแสนคนลุกขึ้นยืน.

หนิงอันเอ่ยต่ออย่างหนักแน่นว่า "เหตุที่วันนี้เรารักษาด่านเยี่ยนนานไว้ได้ ข้าเห็นว่ามีอยู่หลายประการ"

"ประการแรก พวกเจ้าพร้อมสละเลือดเนื้อปกป้องแผ่นดินบ้านเกิด กล้าหาญไม่เกรงตาย จิตวิญญาณเช่นนี้ควรค่าแก่การชื่นชม."

"ประการต่อมา ทั้งกองทัพเป็นน้ำหนึ่งใจเดียว สามัคคีดุจหนึ่งเดียว ไม่มีผู้ใดถอยหนีแม้ยามเผชิญหน้า น่าชื่นใจยิ่งนัก."

"ประการสุดท้าย แม้กองทัพข้าศึกจะประชิดหน้ากำแพงเมือง พวกเจ้าก็ยังไม่หวาดหวั่น เพราะพวกเจ้าเชื่อมั่นว่าความยุติธรรมย่อมมีชัย เชื่อว่าบ้านเมืองและราษฎรของเราคู่ควรให้เราต่อสู้ ยอมเสียสละ ก็เพราะศรัทธานี้เอง ที่ทำให้เรารักษาด่านเยี่ยนนานไว้ได้."

"ทุกคนล้วนยอดเยี่ยม!"

"ทุกคนเป็นวีรชนแห่งแคว้นโจวของเรา!"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน