วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2530

ทั่วทั้งสนามรบถึงกับขนลุกซู่

ไม่มีใครคาดคิดว่า ผู้แข็งแกร่งระดับขอบเขตราชานักบุญ จะถูกท่านอาจารย์ใช้ไม้บรรทัดลงโทษฟาดจนพลังบำเพ็ญเพียรพังทลาย กลายเป็นคนธรรมดา

แต่คนนั้นไม่ธรรมดา เขาคือ เทพสงคราม เฉาพั่วเทียน ผู้เลื่องชื่อสะเทือนจงโจว!

เบื้องล่าง

“แย่แล้ว แย่แล้ว…”

ทหารและนายพลแคว้นเว่ย์ ต่างเงยมองเวิ้งว้างเบื้องบนด้วยความสิ้นหวัง ร่างกายสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่

เมื่อเฉาพั่วเทียนถูกท่านอาจารย์ฟาดจนกลายเป็นคนธรรมดา ก็เท่ากับที่พึ่งสุดท้ายของพวกเขาพังทลาย

จบเห่จริงๆ

เหตุการณ์วันนี้ สำหรับทหารและนายพลแคว้นเว่ย์เหล่านี้ คงจดจำไปชั่วชีวิต

แต่เดิมยกทัพตามตู้ชงออกศึก เจตจำนงแห่งสงครามพลุ่งพล่าน มั่นใจเต็มเปี่ยม ทว่าเมื่อมาถึงด่านเยี่ยนนาน ตู้ชงกับรองแม่ทัพใหญ่หลายคนกลับถูกสังหารต่อเนื่อง ทำให้พวกเขาร่วงจากสวรรค์สู่ขุมนรก

ถัดมา เฉาพั่วเทียนก็มาถึง

เฉาพั่วเทียนเอาชนะข่งเทียนเซี่ยกับหนิวต้าลี่ได้ติดๆ กัน ฤทธิ์เทพไร้ผู้ต้าน ทำให้พวกเขากลับไต่จากนรกขึ้นสู่สวรรค์อีกครั้ง

ขณะพวกเขาคิดว่าจะตีด่านเยี่ยนนานแตกอย่างง่ายดาย ท่านอาจารย์ก็ปรากฏตัว

จากนั้น ท่านอาจารย์ฟาดเฉาพั่วเทียนจนพลังบำเพ็ญเพียรตกฮวบ กลายเป็นคนธรรมดาโดยสิ้นเชิง

พวกเขาก็ร่วงจากสวรรค์ลงนรกอีกครา

ความรู้สึกเหวี่ยงขึ้นเหวี่ยงลงแบบนี้ แม่งกระชากใจเกินทน ต่อไปไม่เอาอีกแล้ว

เดี๋ยวก่อน……

แล้วจะมีคราวหน้าอีกเหรอ?

ทหารและนายพลแคว้นเว่ย์ ต่างพะวงระส่ำ

อีกด้านหนึ่ง

บนกำแพงเมืองด่านเยี่ยนนาน

“แข็งแกร่งเกินไป” หนิวต้าลี่ใจสั่นคราม ครั้นเห็นวิธีของท่านอาจารย์ที่ถึงขั้นฝืนฟ้า แม้แต่เขายังรู้สึกขนลุก

ข่งเทียนเซี่ยเอ่ยว่า “เฉาพั่วเทียนลงเอยเช่นนี้ ก็สมควรแล้ว”

หนิงอันเห็นพ้อง “ก็ใช่น่ะสิ อาจารย์ให้โอกาสเขาตั้งหลายครั้ง เขากลับไม่ยอมฟังคำเตือนเลย”

ข่งเทียนเซี่ยว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์ใจดี เฉาพั่วเทียนคงตายไปนานแล้ว”

หนิงอันเหลือบมองเฉาพั่วเทียนอีกที แล้วชำเลืองไปยังทหารและนายพลแคว้นเว่ย์ที่อยู่ไกลลิบ เอ่ยว่า “เฉาพั่วเทียนปล่อยไว้ไม่ได้”

ข่งเทียนเซี่ยพยักหน้า “เจ้าพูดถูก เขาสมควรตาย ก่อนหน้านี้เขาดูหมิ่นอาจารย์ ผมก็อยากจะฟาดเขาเสียให้เข็ด เพียงแต่ว่าพลังบำเพ็ญเพียรยังไม่พอ”

“แต่ทว่า อาจารย์อยู่มาถึงวัยนี้ แม้แต่มดสักตัวก็ยังไม่เคยเหยียบ จะไปฆ่าคนได้อย่างไร”

“เรื่องนี้ ให้ผมจัดการเองเถอะ!”

ว่าจบ ข่งเทียนเซี่ยก้าวเดียวก็โผล่ไปกลางค่ายรบจักรพรรดิ มาหยุดต่อหน้าท่านอาจารย์

ตอนนั้นเอง เฉาพั่วเทียนนอนคว่ำอยู่ต่อหน้าท่านอาจารย์ เลือดอาบทั่วกาย ไม่รู้ว่ากระดูกหักไปกี่ท่อน สภาพน่าสยดสยองจนมิอาจมองตรง

“อาจารย์ เรื่องต่อจากนี้ให้ผมจัดการเถอะ!” ข่งเทียนเซี่ยเอ่ย

“เจ้าจะจัดการอย่างไร?” ท่านอาจารย์ถาม “ฆ่าเขาหรือ?”

ข่งเทียนเซี่ยยิ้ม “ผมรู้ว่าท่านอาจารย์ไม่ลงมือไม่ลงคอ เรื่องแบบนี้ให้ศิษย์ทำแทนเถอะ!”

“เหลวไหล!” ท่านอาจารย์ตวาดตำหนิ “ก่อนหน้านี้ผมสอนเจ้าไว้อย่างไร? อ่านตำราปราชญ์นักบุญ หล่อเลี้ยงพลังห้าวหาญ และจงมีเมตตาแก่สรรพชีวิตอยู่เสมอ”

ข่งเทียนเซี่ยว่า “แต่ท่านอาจารย์…”

“พอเถอะ!” ท่านอาจารย์ตัดบท “เรื่องนี้จะจัดการอย่างไร ผมย่อมมีข้อวินิจฉัยของผม เจ้าถอยไป”

“รับ!” ข่งเทียนเซี่ยค้อมกาย ถอยกลับขึ้นไปบนกำแพงเมือง

แล้วท่านอาจารย์ก็ปล่อยพลังห้าวหาญห่อหุ้มเฉาพั่วเทียนไว้ ในพริบตาเดียว บาดแผลทั้งร่างของเฉาพั่วเทียนก็สมานหาย

“ท่านอาจารย์ นี่ท่าน…” เฉาพั่วเทียนอึ้งทึ่ง

เขาคิดว่าตนต้องตายแน่ ไม่นึกว่าท่านอาจารย์ไม่เพียงไม่ฆ่า ยังช่วยเยียวยารักษาอีก

น่าอัศจรรย์แท้จริง

ทหารและนายพลแคว้นเว่ย์ก็ประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าท่านอาจารย์ทำไปเพื่ออะไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน