วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2529

ภายในค่ายรบจักรพรรดิ แสงทั้งหมดดับสิ้น เงาร่างของท่านอาจารย์ตระหง่านดั่งยอดเขาสูงชัน ที่ยากจะเอื้อมถึง

เขายืนไพล่มือไว้ด้านหลัง สงบนิ่ง ร่างกายไร้รอยแผลแม้แต่น้อย ขณะที่เฉาพั่วเทียนผู้หยิ่งผยองเมื่อครู่ กลับถูกท่านอาจารย์เหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้าในตอนนี้

ภาพนี้จะถูกจดจำไปชั่วนิรันดร์!

เฉาพั่วเทียนศีรษะแตกเลือดท่วม ผมกระเซิง เลือดเปื้อนทั่วทั้งตัว น่าหวาดหวั่นจนสะท้านใจ

ทุกคนที่เห็นฉากนี้ต่างยืนอึ้งราวกับรูปปั้น เชื่อว่ากี่ปีผ่านไป ภาพนี้จะตราตรึงในใจไม่เลือน

เสื้อผ้าผ้าหยาบของท่านอาจารย์มีรอยปะ ดูเรียบง่าย แม้รอบกายไร้แสงศักดิ์สิทธิ์ล้อมรอบ แต่ในชั่วขณะนี้กลับให้ความรู้สึกสง่างามสูงส่งดั่งภูผาที่ผู้คนต้องเงยหน้ามอง

สะเทือนทั้งแผ่นดิน!

ทุกคนเบิกตากว้าง เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ แม้ลมหายใจก็แทบหยุด

ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าศึกนี้จะจบลงแบบนี้

นั่นมันเฉาพั่วเทียนเชียวนะ!

ผู้นำรุ่นปัจจุบันแห่งจ้านเสินเจียจู่ ผู้ทรงพลังระดับราชานักบุญที่มีร่างเทพสงคราม ในมือยังถือศาสตราจักรพรรดิ แล้วทำไมถึงแพ้ได้?

ผ่านไปครู่หนึ่ง

ทุกคนเริ่มตั้งสติจากความตกใจ ต่างจ้องมองท่านอาจารย์ในค่ายรบจักรพรรดิแล้วอุทานออกมา

“ไม่ตาฝาดใช่ไหม คนที่ถูกท่านอาจารย์เหยียบอยู่นั่นคือเฉาพั่วเทียนจริงๆ หรือ?”

“เฉาพั่วเทียนระเบิดพลังเต็มที่แล้ว ทำไมยังสู้ท่านอาจารย์ไม่ได้?”

“ท่านอาจารย์อยู่ขอบเขตไหนกัน ทำไมถึงสยบเฉาพั่วเทียนได้เร็วขนาดนี้?”

สีหน้าตึงเครียดของหนิงอันกับข่งเทียนเซี่ยจางหายไปในที่สุด

“ท่านอาจารย์เก่งเหลือเกินค่ะ” หนิงอันเอ่ยด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าแดงระเรื่อ

ข่งเทียนเซี่ยเห็นด้วยอย่างยิ่ง เอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า “นี่มันปาฏิหาริย์ชัดๆ”

“แข็งแกร่งเหลือเกิน!” หนิวต้าลี่สายตาเป็นประกาย มองท่านอาจารย์ด้วยความเคารพเกรงขามปนหวาดหวั่น

เพิ่งถึงตอนนี้เขาจึงเข้าใจว่าเหตุใดสำนักศึกษาจี้เซี่ยในจงโจวจึงเป็นสำนักที่โดดเด่น ไม่มีผู้ใดกล้ารุกราน ก็เพราะว่า...

ท่านอาจารย์แข็งแกร่งจนเหลือเชื่อ แข็งแกร่งเกินบรรยาย!

“ตามที่เจ้าหญิงหนิงอันพูดไว้ก่อนหน้านี้ เมื่อเฉาพั่วเทียนระเบิดพลังเต็มที่แล้ว เขามีพลังการต่อสู้ระดับเพิ่งก้าวสู่ราชานักบุญไร้เทียมทาน ท่านอาจารย์ยังสยบเขาได้ในเวลาอันสั้น เห็นได้ชัดว่าท่านอาจารย์อย่างน้อยก็อยู่ระดับราชานักบุญไร้เทียมทาน”

“ยิ่งไปกว่านั้น เท่าที่เห็น ท่านอาจารย์ยังไม่ได้ใช้พลังหมด หากเป็นเช่นนั้น แสดงว่าพลังของเขาไม่ใช่แค่ราชานักบุญไร้เทียมทานธรรมดา”

“ไม่แน่ว่าอีกไม่ช้า เขาอาจใกล้ทะลวงสู่ระดับกึ่งจักรพรรดิแล้ว”

“โชคดีที่ผู้แข็งแกร่งระดับนี้ไม่ใช่ศัตรู ไม่เช่นนั้นแล้ว...”

หนิวต้าลี่ไม่กล้าคิดต่อไป

ทหารและนายพลของแคว้นโจวเห็นฉากนี้ต่างตะโกนสุดเสียงด้วยความตื่นเต้น

“ท่านอาจารย์ไร้เทียมทาน!”

“ท่านอาจารย์ไร้เทียมทาน!”

...

อีกฟากหนึ่ง

ทหารและนายพลของแคว้นเว่ย์แต่ละคนรู้สึกราวกับอยู่ในห้องเก็บน้ำแข็ง หนาวสะท้านไปทั้งตัว จนอดสั่นไม่ได้

“แพ้แล้ว ผู้อาวุโสเฉาพั่วเทียนแพ้แล้ว!”

“เราไม่เหลือโอกาสแล้ว!”

“พวกเราคงต้องตายกันหมด...”

“ไม่ ยังอาจมีทางพลิกสถานการณ์ได้” แม่ทัพคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “ผู้อาวุโสเฉาพั่วเทียนแค่พ่ายแพ้ แต่ยังไม่ตาย เขายังสู้ต่อได้”

ใช่แล้ว แม้เฉาพั่วเทียนจะถูกท่านอาจารย์เหยียบไว้ใต้เท้า แต่เขายังไม่ตาย

ในมือเขายังกำง้าวเทพสงครามไว้ อีกทั้งเงาทองคำมหึมานั่นก็ยังอยู่ไม่ไกลด้านหลังเขา

ทันใดนั้น ทหารและนายพลของแคว้นเว่ย์ก็โห่ร้องขึ้น

“ผู้อาวุโสเฉาพั่วเทียน ท่านห้ามยอมแพ้!”

“ลุกขึ้นเร็ว!”

“โต้กลับ! โต้กลับให้สาสม!”

...

จะบอกว่าพวกเขาให้กำลังใจเฉาพั่วเทียนก็ไม่เชิง ที่จริงคือกำลังแตกตื่นกันมากกว่า

เฉาพั่วเทียนคือความหวังสุดท้ายของพวกเขา หากเขาตาย พวกเขาก็จบเห่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน