วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2560

“แกคิดจะส่งใครไปตายกันแน่?”

ทันทีที่ถ้อยคำแปลกหูดังขึ้น เจียงหู่สะดุ้งวาบในใจ ตวาดลั่นว่า “ใคร!”

แต่ไม่มีใครตอบ

ถัดมา เวทย์ป้องกันขนาดใหญ่เหนือพระราชวังสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เห็นได้ชัดว่ามีคนกำลังโจมตีมัน

“คิดจะฝ่าเวทย์ป้องกันขนาดใหญ่งั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ”

เจียงหู่ยิ้มเยาะเต็มหน้า ทว่ารอยยิ้มก็ชะงักแข็งในพริบตา เพราะบนเวทย์ป้องกันขนาดใหญ่พลันปรากฏรอยร้าวละเอียดหลายสาย

“ว่าไงนะ?”

สีหน้าเจียงหู่พลันเคร่งเครียด

เวทย์พิทักษ์แห่งพระราชวังต้าวэйนี้ เดิมทีลงมือวางโดยเว่ยหวางองค์ปฐม แม้ภายหลังผ่านการโจมตีมาหลายครา ทำให้พลังของเวทย์ป้องกันขนาดใหญ่อ่อนลงไปมาก แต่ก็ยังต้านทานการโจมตีของผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญได้

นั่นเท่ากับว่า ผู้มาเยือนอย่างน้อยก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญ หรืออาจเหนือกว่าขอบเขตมหานักบุญเสียอีก

ยิ่งจากน้ำเสียงของผู้มาเยือน เจียงหู่ก็รู้ทันทีว่า คนผู้นี้มิใช่มิตรแน่นอน

ทันใดนั้น เจียงหู่ก็เร่งพลังชี่อย่างบ้าคลั่ง ปลดปล่อยแรงกดดันของนักบุญออกมาจนถึงขีดสุด พลังอำนาจอันลึกล้ำมหาศาลแผ่ซ่านออกไป ดวงตาของเขาฉายแสงศักดิ์สิทธิ์ ราวจะมองทะลุไปถึงคนที่กำลังทำลายเวทย์พิทักษ์

เขาเตรียมจะลงมือ อาศัยพลังของเวทย์ป้องกันขนาดใหญ่ กั้นไม่ให้คนนอกบุกเข้ามาข้างใน

ไม่งั้นถ้าปล่อยให้คนนอกฝ่าเข้ามาได้ เรื่องจะยุ่งแน่

ไม่ทันไร ขณะเขากำลังจะลงมือ ดาบโค้งเล่มหนึ่งคมกริบเย็นเยือกกลับยื่นทะลุเข้ามาจากนอกเวทย์ป้องกันขนาดใหญ่ กรีดเวทย์ป้องกันขนาดใหญ่จนเกิดรอยแยกหนึ่งขึ้นมา

“แย่แล้ว!”

ในใจร้องไม่ดี เจียงหู่ก็เพ่งพินิจดาบโค้งเล่มนั้นไปด้วย

เพียงเห็นว่า ดาบโค้งเล่มนั้นยาวมหาศาล ราวหลายสิบเมตร แผ่กลิ่นอายคมกล้ารุนแรง และในคมกริบยังตลบอบอวลด้วยกลิ่นคาวเลือดเข้มข้น ราวกับซดเลือดมานับไม่ถ้วน

“แปลก ดาบโค้งเล่มนี้เหมือนฉันเคยเห็นที่ไหนมาก่อน?”

เจียงหู่ขมวดคิ้ว รู้สึกคุ้นตาอย่างประหลาด ทว่าเวลานี้ไม่เปิดโอกาสให้ครุ่นคิดอีก เขาไม่พูดมาก ฟาดฝ่ามือใส่ดาบโค้งเต็มแรง

ฝ่ามือนี้ เจียงหู่ทุ่มเต็มแรง

ตู้ม!

พลังถาโถมกระแทกใส่ดาบโค้งดังเคร้ง แต่ดาบโค้งกลับไม่ไหวติงแม้แต่น้อย

บนพื้นดิน เดิมทีม่อเทียนจีกำลังจะกลืนโอสถอยู่ก็หยุดมือ เงยหน้ามองดาบโค้งนั้น

“เอ๊ะ ดาบโค้งเล่มนี้ผมเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน?”

ม่อเทียนจีคิดอยู่นานก็ยังนึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ใด

กลับเป็นจิตวิญญาณแห่งอาวุธที่ซ่อนอยู่ในมิติภายในของง้าวเทพสงครามสังเกตเห็นลางๆ จึงเอ่ยว่า “พี่ต้าหนiao ทำไมดาบโค้งเล่มนั้นดูคล้ายมีดตอนของพี่จัง?”

“แต่อันนี้ใหญ่กว่ามีดตอนของพี่ตั้งเยอะ”

“แถมระดับชั้นก็สูงกว่ามีดตอนของพี่อีก”

จิตวิญญาณแห่งอาวุธไม่ทันสังเกตว่า ยามนี้สีหน้าของหลินต้าหนiao มืดครึ้มราวก้นหม้อ

เห็นว่าฝ่ามือเดียวยังทำดาบโค้งไม่กระดิก เจียงหู่จึงอัญเชิญทวนยาวสีทองออกมา

ตู้ม!

ครั้นทวนพุ่งแทง ก็ระเบิดประกายเจิดจ้า ราวจะทะลวงฟ้าสวรรค์

เคร้ง!

ปลายทวนกระแทกใส่ดาบโค้ง แค่พริบตาเดียวดาบก็หายวับไป

“ในที่สุดก็ผลักไสได้แล้ว…” เจียงหู่ผ่อนลมหายใจเบาๆ ทว่ายังไม่ทันถอนหายใจจบ เขาก็เห็นมือคู่หนึ่งยื่นเข้ามาจากรอยแยกของเวทย์ป้องกันขนาดใหญ่

มือคู่นั้นทั้งขาวทั้งอวบ คล้ายมือของเศรษฐี ดูไม่มีพลังอะไรให้เห็นเลย แต่ก็เป็นมือคู่นี้เองที่คว้ารอยแยกของเวทย์ป้องกันขนาดใหญ่แล้วกระชากฉีกออกอย่างแรง ชั่วพริบตา เวทย์ป้องกันขนาดใหญ่ก็ถูกฉีกเป็นช่องโหว่ขนาดมหึมา

“นี่…”