วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2561

“อะไรนะ เขาเป็นพ่อของพี่หรือ?” ม่อเทียนจีทำหน้าตกใจมองหลินต้าหนiao ถามว่า “พ่อแท้ๆ เหรอ?”

“ไม่งั้นล่ะ?” หลินต้าหนiao ทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก

ม่อเทียนจีหน้าเหวอไปเลย

เขาไม่คาดคิดเลยว่า ชายอ้วนวัยกลางคนที่โผล่มากะทันหันนี่ ดันเป็นหัวหน้าตระกูลรุ่นปัจจุบัน หลินเสี่ยวเหนียว แห่งตระกูลสัตวแพทย์ พ่อแท้ๆ ของหลินต้าหนiao

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่คิดเลยว่าพลังบำเพ็ญเพียรของหลินเสี่ยวเหนียวจะแข็งแกร่งถึงขั้นฝ่าค่ายเวทพิทักษ์ของพระราชวังต้าวэйได้

ม่อเทียนจีไม่ค่อยเข้าใจ จึงพูดว่า “พี่ต้าหนiao ไหนๆ เขาก็เป็นพ่อแท้ๆ ของพี่ ทำไมพี่ถึงทำตัวแบบนี้กับเขาล่ะ”

เพราะในความทรงจำของเขา ความสัมพันธ์พ่อ-ลูกส่วนใหญ่คือพ่อเข้มงวดลูกกตัญญู ต่อให้ไม่สนิทกัน ลูกก็มักไม่กล้าด่าพ่อกันง่ายๆ

แต่พ่อลูกหลินเจียไม่เหมือนคนอื่น หลินต้าหนiao ทำหน้ายักษ์ใส่หลินเสี่ยวเหนียวตลอด ถ้าไม่รู้มาก่อนคงนึกว่าหลินต้าหนiao เป็นพ่อของหลินเสี่ยวเหนียวเสียเอง

“แล้วนายว่าผมควรทำตัวยังไงกับเขาดีล่ะ?” หลินต้าหนiao พูดต่อ “บอกไว้เลยนะว่าผมใจเย็นมากแล้ว เมื่อก่อนน่ะ ผมคงฟาดให้ตายไปแล้ว”

ม่อเทียนจี: “……”

พื้นที่ภายในง้าวเทพสงคราม จิตวิญญาณแห่งอาวุธได้ยินบทสนทนาของหลินต้าหนiaoกับม่อเทียนจี ก็ถึงบางอ้อ

“น่าจะเดาได้ตั้งนานแล้ว คนปกติจะอ้วนได้ยังไงขนาดนั้น เว้นแต่จะเป็นพ่อของเจ้าหมูอ้วน”

“พ่อลูกจริงๆ ด้วย อ้วนแข่งกัน”

“นึกไม่ออกเลยว่าที่บ้านฐานะดีแค่ไหน ถึงเลี้ยงออกมาได้สองอ้วนอภิมหาไซส์แบบนี้?”

จิตวิญญาณแห่งอาวุธเพิ่งคิดขึ้นมาได้ ม่อเทียนจีก็ถามออกมาพอดี

“พี่ต้าหนiao ที่บ้านพี่กินอะไรกันอ่ะ? ทำไมทั้งพี่ทั้งพ่อถึงอ้วนขนาดนี้?”

หลินต้าหนiao ว่า “ที่บ้านเรากินสัตว์วิเศษทั้งสามมื้อ”

มุมปากของม่อเทียนจีกระตุก

นี่มันปากคนพูดไหมเนี่ย!

ผู้ฝึกบำเพ็ญทั่วไป ถ้าได้สัตว์วิเศษมาสักตัวถือเป็นโชควาสนาใหญ่ แต่หลินเจียกินสัตว์วิเศษเป็นเรื่องปกติ นี่มันรวยเกินคนแล้วมั้ง!

รวยเกินมนุษย์มนา!

ม่อเทียนจีคิดในใจว่า “จริงสินะ บางคนเกิดมาก็ยืนอยู่เส้นชัยที่คนอื่นต้องดิ้นรนทั้งชีวิต”

“ไม่สิ ถึงจะดิ้นรนทั้งชีวิต ก็ไม่มีทางได้กินสัตว์วิเศษทุกมื้ออยู่ดี”

“แพงเกินเอื้อมจริงๆ!”

จิตวิญญาณแห่งอาวุธก็พูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง คิดเงียบๆ ว่า “อยู่มานานขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นตระกูลไหนกินสัตว์วิเศษทุกมื้อ แบบนี้เรียกว่า ‘ตระกูลชั้นนำระดับสูงสุด’ ตามคำเล่าลือเลยหรือเปล่า?”

หลินต้าหนiao ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วว่า “เทียนจี นายรู้ไหมว่าทำไมผมต้องหนีออกจากบ้าน?”

“ก็เพราะผมเบื่อจะกินสัตว์วิเศษแล้วไง”

“แล้วยังไอ้หลินเสี่ยวเหนียวจอมไร้ประโยชน์นั่น อ้อนวอนให้ผมไปเป็นหัวหน้าตระกูลสัตวแพทย์ ใครจะไปอยากเป็นกัน”

ม่อเทียนจี: “……”

จิตวิญญาณแห่งอาวุธ: “……”

สงสัยว่าจะอวดดีอยู่ แต่ก็ไม่มีหลักฐาน

คราวนั้น หลินเสี่ยวเหนียวที่ยืนลอยอยู่กลางอากาศ หันไปมองเจียงหู่ สีหน้ายิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นเย็นชา กล่าวว่า “ขอแนะนำตัวหน่อย ผมชื่อหลินเสี่ยวเหนียว!”

เจียงหู่ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก หลินเสี่ยวเหนียวคือใคร?

รูปร่างแบบนี้ ไม่ควรชื่อว่า “นกอ้วนยักษ์” เหรอ?

หลินเสี่ยวเหนียวเห็นสีหน้าของเจียงหู่ก็ถามว่า “ไม่เคยได้ยินชื่อผมมาก่อนเหรอ?”

เจียงหู่ว่า “ไม่เคยได้ยิน”

เพี้ยะ!

หลินเสี่ยวเหนียวลงมือฉับไว ฟาดฝ่ามือจากระยะไกลใส่หน้าเจียงหู่ ทันใดนั้น บนแก้มของเจียงหู่ก็ปรากฏเป็นรอยนิ้วเดียวชัดๆ

ทำไมเป็นรอยนิ้วเดียว? ก็เพราะฝ่ามือของหลินเสี่ยวเหนียวอ้วนใหญ่มาก หน้าเจียงหู่รับได้แค่นิ้วเดียวเท่านั้น

หลินเสี่ยวเหนียวด่าอย่างหัวเสียว่า “แม้แต่ชื่อผมยังไม่เคยได้ยิน เสียชาติเกิดเปล่าๆ”

หน้าเจียงหู่ถมึงทึง

แกเป็นใครเชียว ทำไมฉันต้องรู้จักชื่อแก?

ยังจะมาตีฉันอีก ฉันนี่……