วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2564

พอได้ยินเสียงของเจียงหู่ ทุกคนเงยหน้ามอง ก็พบว่าด้านหน้าเป็นพระราชวังหลังหนึ่ง

แม้พระราชวังจะงดงามโอ่อ่า แต่ขนาดไม่ใหญ่

หลินเสี่ยวเหนียวว่า “ผมเรียนมาน้อย อย่ามาหลอกกันเลย พระราชวังเล็กแค่นี้จะเป็นห้องสมบัติได้ยังไง?”

“อีกอย่าง ถ้านี่คือห้องสมบัติของแคว้นเว่ย์จริง ทำไมถึงไม่มีคนเฝ้า?”

เจียงหู่รีบอธิบาย “เจ้าตระกูลหลิน ท่านอาจจะยังไม่ทราบ ใต้พระราชวังหลังนี้มีวังใต้ดินอยู่”

“วังใต้ดินนั่นแหละคือห้องสมบัติ แต่จะเข้าไปได้ ต้องผ่านพระราชวังหลังนี้ก่อน”

“ส่วนพวกที่เฝ้าห้องสมบัติ อยู่ที่หน้าประตูวังใต้ดิน”

“อย่างนี้นี่เอง” หลินเสี่ยวเหนียวบอกเจียงหู่ “ไป เปิดประตู”

เจียงหู่ลำบากใจเล็กน้อย “เจ้าตระกูลหลิน ด้วยพลังบำเพ็ญเพียรของท่านคงมองออก ประตูใหญ่ของพระราชวังมีคาถาป้องกันชั้นหนึ่ง ด้วยพลังบำเพ็ญเพียรของผม เปิดไม่ได้”

หลินเสี่ยวเหนียวด่า “ไร้ค่าเสียจริง”

เจียงหู่กล้ำกลืนความอึดอัดอยู่ในใจ ตัวเองก็อย่างน้อยเป็นยอดฝีมือระดับเซียนแท้ๆ กลับถูกด่าว่าไร้ค่า ช่างอัปยศสิ้นดี

“ดูนี่สิ” หลินเสี่ยวเหนียวพูดจบก็เงยหน้าฟาดฝ่ามือออกไปฉาดหนึ่ง

ตู้ม!

ประตูใหญ่ของพระราชวังแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ทันที

“แข็งแกร่งชะมัด!” เจียงหู่กลืนน้ำลายเอื้อกอย่างลอบหวาด

“ใครกัน?” ถัดมาเพียงชั่วพริบตา จิตสัมผัสเทพอันน่าสะพรึงกลัวสายหนึ่งสอดส่องออกมาจากในพระราชวัง

“ฮึ!” หลินเสี่ยวเหนียวส่งเสียง ‘ฮึ’ อย่างเย็นชา ปะทุอำนาจกดดันอันมหาศาล ลำแสงคมดาบพุ่งวาบออกจากดวงตา ตัดจิตสัมผัสเทพสายนั้นขาดสะบั้นในพริบตา

“อ๊าก...” มีเสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาจากในพระราชวัง ชัดเจนว่าคนข้างในถูกหลินเสี่ยวเหนียวทำร้ายเข้าแล้ว

เจียงหู่ตระหนกอย่างยิ่ง ไม่กล้าหายใจแรง เขารู้ดีว่า คนสองคนที่เฝ้าวังใต้ดินนั้นต่างก็เป็นยอดฝีมือระดับเซียนเช่นเดียวกับเขา

เพียงแต่ทั้งสองมีฐานะสูงส่ง เลือดแท้ของราชวงศ์ แม้แต่เว่ยหวางยังต้องเรียกพวกเขาว่าท่านอาหลวง

การมีอยู่ของท่านอาหลวงทั้งคู่มีหน้าที่เดียวเท่านั้น คือปกป้องห้องสมบัติของแคว้นเว่ย์

ต่อให้พระราชวังถูกทลายจนราบ พวกเขาก็ห้ามละทิ้งห้องสมบัติแม้แต่ก้าวเดียว

คิดไม่ถึงเลยว่า หลินเสี่ยวเหนียวเพียงแค่ปรายตามอง ก็ทำให้หนึ่งในท่านอาหลวงบาดเจ็บได้

“น่ากลัวเกินไปแล้ว ศัตรูแบบนี้ เกรงว่ามีเพียงพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเท่านั้นที่รับมือไหว”

“น่าเสียดาย ไกลเกินกว่าจะช่วยได้ทัน พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกำลังติดตามเว่ยหวางอยู่แนวหน้า”

เจียงหู่อดคิดถึงจิ้นปิงหยุนไม่ได้ “ถ้าอาจารย์หลวงแห่งชาติยังอยู่ก็ดีสิ”

“นำทาง!” หลินเสี่ยวเหนียวตวาด

เจียงหู่ได้สติ กล่าวอย่างนอบน้อม “เจ้าตระกูลหลิน เชิญตามข้ามา”

พอพูดจบ ก็พาหลินเสี่ยวเหนียวกับคณะ เดินเข้าไปในพระราชวัง

เข้าไปแล้ว เจียงหู่ยกพื้นกระดานขึ้น เผยให้เห็นอุโมงค์ทางเดินสายหนึ่ง

“เจ้าตระกูลหลิน วังใต้ดินอยู่ข้างล่างนี่เอง เชิญตามข้ามา” เจียงหู่พูดจบ ก็พาหลินเสี่ยวเหนียวกับคณะลงสู่ทางเดิน

ผนังสองฝั่งของทางเดินฝังอัญมณีสารพัดชนิด ส่องให้ทั้งอุโมงค์สว่างราวกลางวัน

โชคยังดีที่อุโมงค์นี้กว้างพอ ไม่อย่างนั้นด้วยสรีระของหลินเสี่ยวเหนียวคงลอดเข้าไปไม่ได้แน่

เดินไปได้สักพัก ด้านหน้าก็เปิดกว้างออก กลายเป็นพื้นที่คล้ายโถงใหญ่

หลินต้าเหนียวกับพวกเห็นประตูทองสัมฤทธิ์บานหนาทึบ หน้าประตูมีผู้อาวุโสชราสองคนสวมชุดยาวสีเหลืองสด นั่งขัดสมาธิอยู่

ทั้งคู่ผมเคราขาวโพลน ริ้วรอยบนใบหน้าลึกเป็นร่อง ชัดว่าอายุมากแล้ว

สองเฒ่าจ้องหลินเสี่ยวเหนียวราวกับเผชิญศัตรูใหญ่ ฝ่ายซ้ายยังมีเลือดซึมติดอยู่ตรงมุมปาก

“เจียงหู่คารวะสองท่านผู้อาวุโส”

เจียงหู่ก้าวไปทำความเคารพก่อน แล้วเอ่ยต่อ “เจ้าตระกูลหลินแห่งตระกูลสัตวแพทย์ในดินแดนตะวันออกประสงค์จะเข้าห้องสมบัติชมสักหน่อย ขอความกรุณาสองท่านผู้อาวุโสโปรดอนุเคราะห์”

เฒ่าฝั่งขวาตวาด “เจียงหู่ เจ้ารู้ไหมว่าที่นี่คือที่ใด? กล้าพาคนนอกมาถึงที่นี่ เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง!”

เจียงหู่คิดในใจ สองท่านผู้อาวุโส ท่านนึกว่าผมอยากมาที่นี่หรือ? ผมน่ะถูกบังคับมาต่างหาก!

ถ้าผมไม่พาคนสกุลหลินมาที่นี่ ผมได้ตายแน่

เจียงหู่เอ่ยอีกครั้ง “สองท่านผู้อาวุโส เจ้าตระกูลหลินแค่อยากเข้าไปดูห้องสมบัติเท่านั้น”

เฒ่าฝั่งซ้ายที่มุมปากมีเลือด มองหลินเสี่ยวเหนียวแล้วว่า “หากไม่มีป้ายคำสั่งของเว่ยหวาง ผู้ใดก็ห้ามเข้าสู่ห้องสมบัติ พวกเจ้าไปซะ!”