วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2565

ม่อเทียนจีเอ่ยข้างๆ ว่า “พี่ต้าเหนียว ผมว่าคนซ้ายสุดนี่ใช้ได้เลยนะ อกสะบึมเชียว”

จิตวิญญาณแห่งอาวุธว่าเสริม “ตรงกลางก็ดี สะโพกผาย คลอดง่าย เลี้ยงง่าย”

“จริงๆ ขวาสุดก็ดีเหมือนกัน” ม่อเทียนจีว่า “ยังมีเสน่ห์อยู่ เหมือนลูกพีชสุกได้ที่ ต้องอ่อนโยนเอาใจเป็นแน่”

“คนนั้นก็ดีนะ ตัวเล็กแต่งานดี หน้าเด็กอกโต…”

“ดูกี่คนๆ ก็แจ่มทั้งนั้น พี่ต้าเหนียว งั้นพี่ฟังคำลุงก็แล้วกัน เหมาให้หมดเลยไหม?”

“ไสหัวไป” หลินต้าเหนียวถลึงตาใส่ม่อเทียนจี ก่อนหันไปตะโกนใส่หลินเสี่ยวเหนียวอย่างขุ่นเคืองว่า “นี่มันอะไรกัน คิดให้ฉันตายคาอกผู้หญิงรึไง ไล่พวกนี้ไปให้พ้นๆ เลย”

“เป็นอะไรไปล่ะลูก ไม่ชอบซักคนเหรอ?” หลินเสี่ยวเหนียวประหลาดใจ “ไม่น่าใช่นะ ตั้งแต่เล็กๆ ไม่ใช่บอกหรือว่าโตขึ้นจะมีเมียเป็นร้อย? ถึงขั้นแอบซุกผ้าห่มอ่านคัมภีร์ลับห้องหอ เก็บประสบการณ์ด้วยซ้ำ…”

“หุบปาก!” หลินต้าเหนียวหน้าแดง ขัดคอหลินเสี่ยวเหนียวลั่น “ของมือสองยกโขยง กูไม่เอาโว้ย”

“อ้อ เข้าใจละ เจ้ารังเกียจว่าพวกนางไม่สะอาด แต่…หน้าตาก็ดีทุกคน หุ่นก็ดี” หลินเสี่ยวเหนียวว่า “งี้เอาแบบนี้ไหม ให้พวกนางเป็นสาวใช้ คอยยกน้ำชารับใช้เจ้าไหม?”

หลินต้าเหนียวว่า “ผมมีมือมีเท้า ไม่ต้องให้ใครมาคอยรับใช้”

“สมแล้วที่เป็นลูกของพ่อ เรียนรู้จะพึ่งพาตัวเองแล้ว” หลินเสี่ยวเหนียวเปลี่ยนน้ำเสียง “ลูก พ่อมีเรื่องจะถามจริงจังหน่อย ถ้าเจ้ามีอนุภรรยาสักหลายร้อย เจ้าไม่ว่ามากไปใช่ไหม?”

หลินต้าเหนียวสะดุ้ง ถามว่า “หลินเสี่ยวเหนียว คิดจะทำอะไร?”

หลินเสี่ยวเหนียวหัวเราะหึๆ “ไหนๆ เจ้าไม่เอา งั้นพ่อขอ…”

“กล้าดียังไง!” หลินต้าเหนียวโกรธ “ดูท่าคงนานไปหน่อยไม่ได้ซัด เลยคันมือแล้วล่ะสิ!”

“หลินเสี่ยวเหนียว เตือนก่อนนะ ถ้ากล้าเก็บพวกนาง ข้าตัดขาดความเป็นพ่อลูกกับเจ้าเดี๋ยวนี้”

หลินเสี่ยวเหนียวทำหน้าตาตระหนก “ลูก เจ้าก็รู้ธาตุแท้พ่อดี พวกนางที่ผ่านผู้ชายมานักต่อนักแบบนี้ พ่อจะชายตาได้ยังไงกัน”

“พ่อแหย่เล่นน่า อย่าโกรธเลย”

หลินเสี่ยวเหนียวสะบัดมือ ตะโกนใส่พวกหญิงสาวว่า “ไสหัวไป!”

เหล่าหญิงสาวเหมือนได้รับนิรโทษ รีบแตกกระเจิงวิ่งออกนอกพระราชวังกันจ้าละหวั่น

หลินเสี่ยวเหนียวมองแผ่นหลังพวกนาง แอบกลืนน้ำลาย เนื้อที่เข้าปากอยู่แล้วต้องคายทิ้ง เสียดายฉิบ

หารู้ไม่ หลินต้าเหนียวก็แอบกลืนน้ำลายเหมือนกัน ใจคิดว่า “ถ้าไม่อยากทำลายภาพลักษณ์ของข้าในใจเทียนจี ข้าก็กวาดพวกนางเรียบหมดแล้ว”

“แต่ละคนยั่วเย้ายิ่งกว่านางปีศาจ เห็นแล้วทั้งตัวรุ่มร้อน”

“โทษเจ้า หลินเสี่ยวเหนียว ไอ้เวร ทำไมต้องให้ข้าเป็นคนเลือกด้วย เอากลับบ้านรวดเดียวไม่ดีกว่าเหรอ”

“ทำอะไรไม่ค่อยเป็น มีแต่จะทำเสีย”

เจียงหู่ยืนอยู่อีกมุม ใจก็ขมปร่าพิกล นี่มันฮาเร็มของเว่ยหวางทั้งนั้น เขาเองก็มีใจคิดอยู่ลึกๆ เพราะได้ขึ้นเตียงกับผู้หญิงของเว่ยหวาง มันชวนให้รู้สึกภูมิใจไม่น้อย แต่น่าเสียดาย หลินเสี่ยวเหนียวไม่ถามเขาเลยว่าอยากได้หรือไม่

หลินเสี่ยวเหนียวละสายตากลับมายิ้มแย้ม “ลูก เรื่องที่นี่จบแล้ว กลับบ้านกับพ่อเถอะ!”

“ผมยังมีอีกเรื่องต้องทำ ผมจะทำลายพระราชวังนี้ทิ้ง” หลินต้าเหนียวพูดจบก็จะลงมือ

หลินเสี่ยวเหนียวรีบบอก “จะปล่อยให้เจ้าลงมือเองได้ยังไง ให้พ่อทำแทนเถอะ”

“ไม่ต้อง” หลินต้าเหนียวปฏิเสธทันควัน

ถ้าพ่อออกหน้า แล้วผมจะทำเท่ได้ยังไง?

เดี๋ยวพี่ใหญ่ถามกลับ จะตอบยังไงล่ะ?

เพราะงั้น ยังไงเสียเรื่องนี้ผมต้องลงมือเอง

หลินเสี่ยวเหนียวเอ่ยด้วยความปลื้ม “ดีๆ ออกมาไม่นาน ก็รู้จักทำเรื่องของตัวเองเอง ดูท่ากลับไปคราวนี้ ไม่ต้องให้พ่อป้อนข้าวแล้ว”

ม่อเทียนจีได้ยินก็แปลกใจ พี่ต้าเหนียวอายุก็มิใช่น้อย ยังต้องให้พ่อป้อนข้าว?

หรือว่า…

นี่หรือที่เรียกว่า ‘ความรักของพ่อ’?