วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2571

การลงมือของเย่ชิวลื่นไหลไร้สะดุด จนทุกคนที่เห็นพากันตะลึงงัน

โดยเฉพาะเหล่าแม่ทัพที่ยืนอยู่บนกำแพงเมือง ต่างก็อารมณ์ปะปนซับซ้อน

เว่ยหวางถูกร่างกายซัดจนยับ นั่นทำให้พวกเขาสะใจ เพราะเย่ชิวทำให้เว่ยหวางผู้กร่างหยิ่งต้องชดใช้

ทว่าการที่เย่ชิวไปแย่งสัตว์ขี่ของเว่ยหวางต่อหน้าผู้คนมากมาย ก็ชวนให้รู้สึกว่าไม่ใช่วิถีสุภาพชนเท่าไร

“เขาจะมาปล้นบ้านเมืองเรา ผมไปฉกสัตว์ขี่ของเขาเสียบ้าง มันก็สมเหตุสมผลไม่ใช่หรือครับ?”

คำอธิบายเพียงประโยคเดียวของเย่ชิว ทำเอาเหล่าแม่ทัพสะอึกในใจ

ใช่สิ ในเมื่อเขาจะยกทัพมารุกรานเรา แล้วจะไปเกรงใจกันทำไม?

คิดได้ดังนี้ ก็พากันสอพลอเย่ชิวทันที

“ท่านพระสวามีทำได้เยี่ยม!”

“กับพวกหมาป่าอย่างนั้น ก็ต้องจัดการแบบนี้แหละ!”

“ศึกใหญ่ยังไม่ทันเริ่ม ท่านพระสวามีก็ lậpผลงานแล้ว ชื่นชมยินดี!”

“……”

“ท่านอา ผลงานของผมพอใช้ไหมครับ?” เย่ชิวยิ้มแย้มกล่าว

ฮ่องเต้ต้าจโจวจ้องเย่ชิวด้วยสายตาประหลาด ถามว่า “ชางเซิง ที่เจ้าพูดเมื่อครู่เป็นความจริงทั้งหมดหรือไม่?”

เย่ชิวกลอกตานิดหนึ่ง ถามกลับว่า “ทรงหมายถึงประโยคไหนหรือครับ?”

ฮ่องเต้ต้าจโจวตาเขม็ง “อย่ามาเฉไฉกับข้า เจ้ารู้ว่าข้าพูดถึงเรื่องอะไร”

เย่ชิวแกล้งโง่ “ทรงหมายถึงเรื่องการตายของหวีอู๋จี้หรือครับ? เป็นฝีมืออู๋ฮวาจริงๆ…”

“ข้าหมายถึงจิ้นปิงหยุน!” ฮ่องเต้ต้าจโจวกดเสียงต่ำถาม “เจ้าไปนอนกับจิ้นปิงหยุนจริงหรือ?”

“เปล่าๆ ครับ” เย่ชิวรีบปฏิเสธ

ล้อเล่นอะไร อยู่ต่อหน้าพ่อเมียแล้วจะไปยอมรับว่าตัวเองไปนอนกับผู้หญิงอื่น นั่นไม่ใช่หาเรื่องโดนตีหรือไง?

ฮ่องเต้ต้าจโจวว่า “ทำไมข้ารู้สึกว่าที่เจ้าพูดมันจริงล่ะ?”

“เห็นไหมล่ะ แม้แต่ฝ่าบาทยังเชื่อ เว่ยหวางจะไม่เชื่อได้ยังไงครับ?” เย่ชิวหัวเราะ “ผมตั้งใจพูดยั่วเว่ยหวางต่างหาก ไม่อย่างนั้นเขาจะยอมลงมือกับผมง่ายๆ ได้ยังไง”

ฮ่องเต้ต้าจโจวยังดูไม่ค่อยเชื่อ ถามว่า “ตกลงว่าไม่ได้ไปนอนด้วยจริงๆ ใช่ไหม?”

เย่ชิวส่ายหัวรัวๆ เหมือนกลองเด็ก ตอบว่า “ไม่ครับ”

“เฮ้อ!” ฮ่องเต้ต้าจโจวถอนใจยาว “ถ้าเจ้าลงเอยกับจิ้นปิงหยุนจริงๆ ก็ดีไปอย่าง อย่างน้อยแคว้นโจวของเราก็จะมีพันธมิตรที่แข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง”

ให้ตายสิ เส้นความคิดของพ่อเมียนี่ช่างประหลาด!

สมเป็นผู้ครองบัลลังก์จริงๆ มุมมองช่างไม่เหมือนคนทั่วไป

ฮ่องเต้ต้าจโจวว่า “ชางเซิง บอกข้าตรงๆ เถอะ เจ้าได้นอนกับจิ้นปิงหยุนหรือไม่? วางใจได้ ถึงจะทำจริง ข้าก็ไม่ตำหนิเจ้า และจะไม่ให้หนิงอันรู้ด้วย”

เย่ชิวไม่โง่พอจะรับสารภาพ ยิ้มเจื่อน “ผมจะไปกล้าได้ยังไงล่ะครับ นางพลังบำเพ็ญเพียรสูงลิ่ว ผมถ้าบังอาจแตะต้องเข้า นางไม่ฆ่าผมทิ้งเลยหรือ?”

“ไม่ได้นอนก็ดีเหมือนกัน” ฮ่องเต้ต้าจโจวว่า “จิ้นปิงหยุนคืองามหนึ่งแห่งแคว้นเว่ย์ โฉมสะคราญล่มเมือง งามจนจงโจวไม่รู้ว่ามีกี่คนหลงใหล หากเจ้ามีอะไรกับนางจริง บรรดาคนที่ชอบนางนั่น แค่แต่ละคนถ่มน้ำลายใส่เจ้าคนละที เจ้าก็จมน้ำลายตายแล้ว”

“ว่าแต่ ที่เจ้าบอกว่าพระราชวังต้าวэйถูกถล่มราบเป็นหน้ากลอง นั่นจริงหรือ?”

“ฝีมือเจ้าเองหรือ?”

เย่ชิวหัวเราะ “ไม่ใช่ผมหรอกครับ เป็นพวกพ้องสองคนของผมทำ”

“คนหนึ่งชื่อม่อเทียนจี เป็นศิษย์เอกของปรมาจารย์พยากรณ์ และเป็นศิษย์น้องของจางเหมยเจินเหริน”