วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2572

ฮ่องเต้ต้าจโจวทำหน้าขรึมขึ้นแล้วกล่าวว่า “จริง ๆ เรื่องนี้ เราก็รู้สึกแปลกอยู่เหมือนกัน”

“นอกจากหัวหน้าหลินเจียกับเว่ยหวางแล้ว ยังมีผู้แข็งแกร่งบางคนที่ก็ไม่ปรากฏชื่อในรายชื่อผู้แข็งแกร่งเซิงหลง”

“ตามหลักแล้ว ด้วยพลังของพวกเขา ก็เพียงพอจะติดรายชื่อได้”

เย่ชิวถามว่า “หรือว่าระฆังสวรรค์ปฐพีตกหล่นรายชื่อไป?”

ฮ่องเต้ต้าจโจวว่า “อันนี้เราไม่แน่ใจ แต่ได้ยินคุณปู่เล่าว่าระฆังสวรรค์ปฐพีลึกลับและทรงพลังมาก โดยปกติไม่น่าจะพลาด”

เย่ชิวพูดว่า “ถ้าระฆังสวรรค์ปฐพีไม่ได้พลาด ก็มีคำอธิบายเดียว”

“เจ้าของระฆังสวรรค์ปฐพีตั้งใจทำ”

“ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าเจ้าของระฆังสวรรค์ปฐพีเป็นใคร และทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร”

ฮ่องเต้ต้าจโจวว่า “เขาว่ากันว่า กาลเวลาจะให้คำตอบทุกอย่าง”

“ตอนนี้ศึกใหญ่จ่ออยู่แล้ว อย่าไปเครียดให้เปลืองใจ”

“เราเชื่อว่า วันหนึ่ง เราจะรู้ตัวตนของเจ้าของระฆังสวรรค์ปฐพี และจะคลายทุกข้อสงสัย”

“อืม” เย่ชิวรับคำเบา ๆ แล้วพูดว่า “ท่านลุง ผมจะไปดูไอ้แก่หน่อย”

ฮ่องเต้ต้าจโจวว่า “ไปเถอะ ฝากขอบคุณจางเหมยเจินเหรินแทนเราด้วย”

“ได้” เย่ชิวพยักหน้า แล้วหันหลังเดินจากไป

ฮ่องเต้ต้าจโจวยืนอยู่บนกำแพงเมือง มองไกลออกไป สีหน้าเคร่งขรึม ใจภาวนาเงียบ ๆ ว่า “สวรรค์โปรดคุ้มครองแคว้นโจวด้วยเถิด!”

……

เย่ชิวหาเจอจางเหมยเจินเหรินตอนที่อีกฝ่ายกำลังอยู่ในห้องเล็ก ๆ ขะมักเขม้นวาดยันต์เวท

ตั้งแต่มากับเย่ชิวถึงหูเหลากวน เขาก็ไม่เคยออกจากห้องนี้เลย เอาแต่เขียนยันต์ตลอด

แถมยังแกะค่ายกลสังหารนักบุญไว้หลายชุด

ด้วยพลังบำเพ็ญเพียรของจางเหมยเจินเหรินในตอนนี้ การแกะค่ายกลสังหารนักบุญยังทำได้ลำบาก ทำเอาเขาเหนื่อยเอาการ

เย่ชิวพอเปิดประตูเข้ามาก็ได้กลิ่นเหม็นสาบเปรี้ยวแรง จึงบ่นอย่างรังเกียจว่า “ไอ้แก่ กี่วันแล้วไม่อาบน้ำ?”

“อะไร นายรังเกียจข้า?” จางเหมยเจินเหรินทำหน้ามุ่ย “ที่ข้าลำบากแทบตาย นี่ทำเพื่อใครกัน?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะนายเป็นพระสวามีแห่งเจ้าหญิงของแคว้นโจว ข้าจะไม่มาลำบากอยู่ที่นี่หรอกนะ”

“เดิมนึกว่าตามนายมาหูเหลากวนจะได้ออกรบฟาดฟัน โชว์ความองอาจ สุดท้ายกลับต้องมาทำงานหนักแบบกรรมกรอยู่ที่นี่ รู้แบบนี้ข้าไม่มาหรอก”

จางเหมยเจินเหรินอัดอั้นเต็มที่

เขาง่วนทำงานอยู่ตลอด ไม่เคยหยุด เหมือนถูกใช้เป็นวัวเป็นม้า

เย่ชิวว่า “พอศึกใหญ่จบ จะเลี้ยงให้อิ่มหนำสำราญ แถมหาคนมานวดให้ด้วย”

จางเหมยเจินเหรินตาเป็นประกาย “จริงนะ?”

“ผมเคยหลอกท่านเมื่อไหร่?” เย่ชิวพูด

จางเหมยเจินเหรินพึมพำ “ยังพอมีความดีอยู่บ้างนะเอ็ง”

“เมื่อกี้เสียงข้างนอก ได้ยินไหม?” เย่ชิวถาม

“หูไม่ได้หนวก เสียงดังขนาดนั้นจะไม่ได้ยินได้ยังไง?” จางเหมยเจินเหรินถามต่อ “กองทัพเว่ยมาถึงแล้ว?”

“อืม กองทัพเว่ยมาถึงแล้ว เว่ยหวางตกลงกับท่านลุงแล้ว พรุ่งนี้เปิดศึก” เย่ชิวว่า “ไอ้แก่ เมื่อกี้ผมเจอเว่ยหวางพอดี เลยทำเรื่องเล็ก ๆ อย่างหนึ่ง”

“ทำอะไร?” จางเหมยเจินเหรินถามอย่างวางเฉย

เย่ชิวพูดว่า “เว่ยหวางมีสัตว์ขี่เป็นกิเลนหยก ผมฉกมาแล้ว”