วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2573

เย่ชิวถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่าเสี่ยวไป๋หูจะเล่นงานเขาด้วยเรื่องแบบนี้

ต้องยอมรับว่า คำถามของเสี่ยวไป๋หูช่างล้ำลึกจนเย่ชิวอยากจะไขให้กระจ่างเดี๋ยวนี้

ท้ายสุด ก็ห่างหายกันไปนาน เขาเองก็คิดถึงเสี่ยวไป๋หู…คิดถึงเรือนร่างที่งดงามและอ่อนนุ่มของนาง

น่าเสียดาย ใกล้ศึกใหญ่ เย่ชิวไม่มีจิตใจไปคิดเรื่องนั้น

เย่ชิวจึงตอบเสี่ยวไป๋หูไปประโยคหนึ่ง

“รอให้ศึกใหญ่จบก่อน ข้าจะไปดูดอกไม้ที่เจ้าพูดถึง แล้วช่วยดูแลให้มันสดชื่น”

……

ว่ากันว่าเมื่อวิญญาณแท้ของเว่ยหวางหนีกลับถึงเต็นท์ทหาร ก็รีบกลับคืนสู่กายเนื้ออย่างรวดเร็ว พอดีกับที่ท่านลี่กงกงเชิญเครื่องเสวยเข้ามา วางลงบนโต๊ะ

มีกับข้าวกว่าสิบอย่าง

ครบทั้งสี กลิ่น และรส

ท่านลี่กงกงกล่าวว่า “ฝ่าบาท เชิญเสวยพ่ะย่ะค่ะ!”

เว่ยหวางเตะโต๊ะโครมเดียว จานชามแตกกระจายเกลื่อนพื้น

ท่านลี่กงกงทรุดฮวบคุกเข่าลง กล่าวว่า “ยามศึก เครื่องเสวยย่อมเรียบง่ายไปบ้าง ขอฝ่าบาทโปรดพระกรุณาด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าโมโหจนแทบระเบิด!” ดวงตาเว่ยหวางเบิกโพลงราวกับจะพ่นไฟได้ แววตาวาววับด้วยความโกรธเกรี้ยว ตวาดกร้าวว่า “ไอ้สารเลวเย่ฉางเซิง มันทำข้าเดือดจริงๆ”

“มันกล้าดีมาขโมยม้าศึกของข้า ทำลายกายเนื้อของข้า เรื่องนี้สุดจะทนแล้ว”

“ที่ชั่วที่สุดคือ ไอ้ลูกเวรนั่นยังสารภาพเองด้วยว่า มันฆ่าลูกชายสี่คนของข้า”

“อู๋ซิน อู๋ฉง อู๋ฝ่า อู๋เซียง ล้วนตายใต้มือมันทั้งสิ้น”

“ไอ้สันดานนั่น มันยังเอา…จิ้นปิงหยุน…”

เอ่ยมาถึงตรงนี้ เว่ยหวางก็ชะงัก

จิ้นปิงหยุน พระชายาโดยตำแหน่งของเว่ยหวาง หากเขาเอ่ยปากว่ามีเย่ชิวไปนอนด้วยจิ้นปิงหยุน นั่นก็เท่ากับประกาศให้คนรู้ทั่วว่า เขาโดนสวมเขา

ท่านลี่กงกงไม่เข้าใจ ถามว่า “ฝ่าบาท อาจารย์หลวงแห่งชาตินางเป็นอย่างไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

เว่ยหวางคำราม “ยังกราบทูลองนางว่าเป็นอาจารย์หลวงแห่งชาติอีกหรือ? นังสวะนั่นไม่ใช่อาจารย์หลวงแห่งชาติของแคว้นเว่ย์เราเสียนานแล้ว!”

“โธ่ บ่าวแก่คนนี้ความจำมันช่าง… ขอโทษฝ่าบาท ที่ข้าพูดผิดไป เดี๋ยวข้าตบปากตัวเอง” ท่านลี่กงกงว่าจบก็ตบปากตนเองฉาดๆ

เว่ยหวางว่า “เสด็จพ่อก่อนสวรรคต ได้กำชับให้จิ้นปิงหยุนช่วยข้าปกป้องแคว้นเว่ย์ แต่ดูนางสิ กลับถูกไอ้เย่ฉางเซิงเจ้าเวรยุยง ทำลายหอคอยคว้าดาว แล้วเดินเชิดจากไป”

“ข้ารักนาง เคารพนาง ยอมให้นางทุกอย่างมาหลายปี ไม่คิดเลยว่าผลที่ได้จะเป็นแบบนี้”

“รู้เช่นนี้ แต่แรกควรจะจับนาง…”

เว่ยหวางกลืนคำว่า “นอนด้วย” ลงคอ แล้วกล่าวว่า “รอพิชิตแคว้นโจวเสียก่อน จากนั้นจะทุ่มเททุกวิถีทางตามหาจิ้นปิงหยุน จับเป็นแล้วส่งตัวมาถึงหน้าข้า”

“พ่ะย่ะค่ะ!” ท่านลี่กงกงรับคำอย่างรวดเร็ว แล้วกราบทูลปลอบว่า “ฝ่าบาท ศึกใหญ่ใกล้เข้ามา ขอได้โปรดอย่าทรงให้อารมณ์วุ่นวายเพราะคนต่ำช้าเหล่านั้นเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“วางใจเถอะ ข้ายังไม่เสียสติ” เว่ยหวางว่า “ตอนนี้เรื่องสำคัญที่สุด คือถล่มแคว้นโจวให้ราบ”

“พอพิชิตแคว้นโจวแล้ว ข้าค่อยชำระแค้นแทนพวกอู๋ซิน”

“ส่วนจิ้นปิงหยุน นางก็หนีไม่พ้นฝ่ามือข้าหรอก”

เว่ยหวางสั่งท่านลี่กงกงว่า “เดี๋ยวสั่งออกไป ให้ทหารและนายพลกินดื่มให้อิ่ม วันนี้พักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้ตัดสินรบกับแคว้นโจวให้เป็นตาย”

ท่านลี่กงกงลุกขึ้นถามว่า “ฝ่าบาท ไฉนต้องพรุ่งนี้ถึงค่อยรบ? ตอนนี้ทหารและนายพลขวัญกำลังใจสูงส่ง ออกรบเวลานี้ แคว้นโจวต้านไม่อยู่แน่พ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าว่าก็ไม่ผิด ตอนนี้ขวัญกำลังใจสูงส่ง แต่เจ้าเคยนึกหรือไม่ เราเดินทัพทางไกล ทหารและนายพลก็เหนื่อยกันมาก เจ้าคิดว่าพึ่งพาขวัญกำลังใจอย่างเดียวจะไหวได้นานแค่ไหน?” เว่ยหวางว่า “ฮ่องเต้แคว้นโจวไม่อยากเปิดศึกตอนนี้ เพราะเขาหวาดกลัวขวัญกำลังใจของเรา”

“ส่วนข้าไม่อยากเปิดศึกตอนนี้ เพราะเห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อยของทหารทั้งหลาย”

“พอถึงพรุ่งนี้ ขวัญกำลังใจยังมีอยู่ แถมกำลังกายฟื้นสู่สภาพดีที่สุด ตอนนั้นบุกโจมตีจึงเป็นทางเลือกที่เหมาะสมที่สุด”

“อย่างนี้นี่เอง” ท่านลี่กงกงสรรเสริญว่า “ฝ่าบาททรงพระปรีชาจริงๆพ่ะย่ะค่ะ”