วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2574

ค่ำคืน

เย่ชิวฝึกวิชาอยู่ในห้อง

ท่านอาวุโสชิงหยุนกำชับว่า ภายในร้อยปีเขาต้องรวบรวมโชคชะตาห้าภพให้ครบ เพื่อบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิ

ทำให้เย่ชิวรู้สึกทั้งรีบเร่งและกดดัน

อีกเรื่องที่ทำให้เขากระสับกระส่าย คืออยากกลับไปยังโลกมนุษย์สักครั้ง

จากบ้านมานานนัก เขาคิดถึงญาติพี่น้องและคนรู้ใจยิ่งนัก

ต้องรีบยกระดับพลังบำเพ็ญเพียร จะได้กลับไปให้เร็วที่สุด

เย่ชิวสลัดความคิดฟุ้งซ่าน นั่งขัดสมาธิบนเตียง หลับตาเข้าสู่การบำเพ็ญ

ไม่นาน ร่างกายเขาเปล่งประกายทองจางๆ ค่อยๆ ลอยขึ้นเหนือพื้น ดุจราชาเซียนกำลังนั่งสมาธิ

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าใด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ถัดมาเสียงหญิงใสไพเราะดังจากนอกห้องว่า “พระสวามีแห่งเจ้าหญิง ฝ่าบาทให้ฉันเอาของว่างมาส่งให้ท่านค่ะ”

เข้ามา! เย่ชิวพูดโดยยังหลับตาอยู่

แอ๊ด—

ประตูถูกผลักเปิด ร่างอรชรลอยเข้ามา พร้อมกันนั้นประตูก็ปิดลงอย่างเงียบงัน

“พระสวามีแห่งเจ้าหญิง ขนมวางไว้บนโต๊ะแล้วนะคะ” หญิงนั้นเอ่ย

ขอบคุณครับ เย่ชิวกล่าวอย่างสุภาพ

ทว่าในวินาทีถัดมา เขาก็รู้สึกได้ถึงเรือนกายอ่อนนุ่มเข้ามาแนบชิดข้างกาย

“พระสวามีแห่งเจ้าหญิง ฝ่าบาทให้ฉันมาปรนนิบัติท่านค่ะ” หญิงสาวว่าเสียงออดอ้อน

เย่ชิวฉงน ใกล้ศึกใหญ่ปานนี้ ทำไมพ่อตาผมถึงส่งผู้หญิงมา เขาคิดอะไรกันแน่?

หรือกำลังทดสอบจิตแห่งเต๋าของผมอยู่?

เย่ชิวปฏิเสธเสียงแข็ง “ออกไป!”

ใครจะคิด ว่าหญิงนั้นไม่เพียงไม่ไป กลับโผกอดแขนเย่ชิวแล้วถูไถออดอ้อน

ออกไปเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นอย่าหาว่าผมจะไม่เกรงใจ! เย่ชิวตวาดเสียงเย็น

“เหรอ? ฉันชอบให้ท่านไม่เกรงใจฉันแบบนั้นแหละ!” น้ำเสียงหญิงสาวแปรเปลี่ยนไป

พอได้ยินเสียงคุ้นเคย เขารีบลืมตา เห็นโฉมงามสะกดลมหายใจ—เสี่ยวไป๋หู!

“เธอมายังไง?” เย่ชิวถามด้วยความยินดี

“ถ้าฉันยังไม่มาอีก เดี๋ยวมีคนบางคนก็ลืมฉันเสียแล้ว ทั้งที่ฉันคิดถึงเขาทุกเช้าค่ำ แต่คุณนั่นแหละเอาแต่สนใจจะเป็นพระสวามีแห่งเจ้าหญิง ไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาเลย” แววตาเสี่ยวไป๋หูเจือความเศร้าจางๆ เสียงนุ่มต่ำราวอาบไปด้วยความน้อยใจและตัดพ้อไม่รู้จบ

เย่ชิวรีบอธิบาย “ผมก็บอกแล้วไง รอศึกใหญ่จบ ผมจะไปหาเธอ”

เสี่ยวไป๋หูว่า “ตกลงจะมาหาฉัน หรือจะไปหาเจ้าหญิงของท่านกันแน่? ฉันได้ยินมาว่า เจ้าหญิงของท่านทั้งสวยทั้งมีความสามารถ ไม่เหมือนฉันหรอก ไม่มีดีสักอย่าง”

เย่ชิวยิ้มถาม “เป็นอะไร หึงล่ะสิ?”

“ฉันไม่ได้หึงสักหน่อย แค่รู้สึกว่าฉันไม่คู่ควรกับท่าน วันนี้มาหาก็อยากเห็นหน้าครั้งสุดท้าย ต่อไปเราอย่าได้พบกัน จากนี้ต่างคนต่างไป” พูดจบ เสี่ยวไป๋หูก็ปล่อยแขนเย่ชิว ลุกขึ้นเดินออกไป

นางสวมกระโปรงสีขาวหรูหรา ชายกระโปรงไหวระริกตามจังหวะก้าว พลิ้วไหวดั่งระลอกคลื่น

ทรวดทรงนางอ่อนช้อย โดยเฉพาะเท้าเล็กดั่งดอกบัวสามนิ้ว ขาวผ่องกลมกลึง งามดุจงานศิลป์ชั้นเลิศ

เย่ชิวมองแผ่นหลังเสี่ยวไป๋หูเงียบๆ ไม่ได้รั้งไว้

จนกระทั่งถึงหน้าประตู เสี่ยวไป๋หูจึงหันกลับมามองเย่ชิว ถามว่า “ท่านจะไม่รั้งฉันไว้สักคำหรือ?”

เย่ชิวว่า “จะรั้งไปทำไม เธออยากไปก็ไปเถอะ”

“ฮึ ฉันไม่ไปหรอก” เสี่ยวไป๋หูหมุนตัวกลับ โผเข้ากอดเย่ชิว ซบอกเขา ใช้กำปั้นน้อยๆ ทุบอกเขาไปพลางบ่นงอนว่า “คนเลว ไม่คิดถึงฉันแม้แต่นิด”