วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2584

“ฝ่าบาท พระอริยะยอมลงมือหรือยังพะยะค่ะ?”

ท่านลี่กงกงเห็นเว่ยหวางเสด็จกลับมา ก็รีบเอ่ยถามทันที

“อย่าไปพูดถึงเลย ไอ้พระหัวโล้นแก่นั่นไม่ยอมลงมือ แถมยังบอกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ บอกให้ข้าอย่าตระหนก” เว่ยหวางกริ้วยิ่งนัก “ข้าก็ไม่รู้ว่าไอ้หัวโล้นแก่นั่นคิดอะไรอยู่ ถ้ายังไม่ยอมลงมือ กองทัพใหญ่ของข้าก็จบเห่”

ท่านลี่กงกงปลอบว่า “พระอริยะเป็นพันธมิตรกับเรา ได้ดีก็ได้ดีด้วยกัน ล่มก็ล่มไปด้วยกัน ในเมื่อท่านว่าอย่างนั้น ก็คงมีทางออก ฝ่าบาทอย่าเพิ่งกังวลพะยะค่ะ”

“ข้าจะไม่ร้อนรนได้ยังไง ไอ้หัวโล้นแก่นั่นไม่ลงมือ กองทัพใหญ่ของข้าก็พังยับหมดนี่แหละ” เว่ยหวางว่า “เอาตามตรง ข้าว่ามันจงใจไม่ยอมลงมือ”

ท่านลี่กงกงทำหน้าฉงน “พระอริยะทำอย่างนี้ เขาได้ประโยชน์อะไรหรือพะยะค่ะ?”

เว่ยหวางหัวเราะเยาะ “ถ้ากองทัพใหญ่แตกยับสิ้นซาก ในมือข้าก็จะไม่เหลือกำลังพลที่ใช้งานได้ ถึงตอนนั้นเขาค่อยส่งกองทัพลับไปสะสางศึกที่เหลือให้เรียบร้อย ถึงแม้ข้าจะขึ้นเป็นผู้ครองจงโจวได้ ก็จะเหลือตัวคนเดียว ทุกอย่างก็ต้องขึ้นอยู่กับเขาคนเดียวไม่ใช่หรือ”

ท่านลี่กงกงสะดุ้ง “ฝ่าบาท หมายความว่า พระอริยะอยากให้ฝ่าบาทเป็นฮ่องเต้หุ่นเชิดหรือพะยะค่ะ?”

“ไอ้หัวโล้นแก่นั่นคิดอย่างนั้นเสียมากกว่า” เว่ยหวางกัดฟันกล่าว “ข้าน่ะไม่ยอมให้ใครชักใยหรอก รอให้ข้าขึ้นเป็นผู้ครองจงโจวก่อน แล้วค่อยๆ หาทางจัดการไอ้หัวโล้นนั่น”

“ข้าเสียใจนัก ถ้ารู้ก่อนก็ควรเชื่อคำแนะของท่านผู้เฒ่าตู้หลง ไม่งั้นก็คงไม่หลงกลแผนของฮ่องเต้ต้าจโจว”

“พลาดไปก้าวเดียว กลายเป็นความแค้นกินใจไม่มีวันจาง!”

ท่านลี่กงกงถามว่า “แล้วทหารและนายพลในหุบเขา...”

“เจ้าไปดูอีกที” เว่ยหวางรับสั่ง “จำไว้ แอบส่งคำสั่งให้ทหารและนายพลพุ่งฝ่าวงล้อมออกมา ออกมาได้เท่าไหร่ก็เอาเท่านั้น ยังดีกว่าปล่อยให้กองทัพพินาศยับ”

“ถ้าฝ่าออกมาไม่ได้จริงๆ ก็ให้พวกเขายอมจำนน!”

“อย่างไรเสีย พวกเขาก็เป็นคนของข้า ร่วมกรำศึกกันมาทั้งเหนือทั้งใต้ ข้าไม่อยากให้พวกเขาตายกันหมด”

“พะยะค่ะ!” ท่านลี่กงกงรับคำ แล้วรีบตรงไปยังปากหุบเขา

เขาพบว่า ภายในหุบเขา มีกองทัพเว่ยนับไม่ถ้วนกำลังคุกเข่าขอชีวิต

“พวกเรายอมจำนน!”

“ขอไว้ชีวิตด้วย!”

“เราไม่สู้แล้ว!”

ทว่า ฮ่องเต้ต้าจโจวสีหน้าเย็นชา ยืนบนเรือรบสำริดแล้วตะโกนสั่งว่า “ฆ่า!”

ทันใดนั้น จางเหมยเจินเหรินทั้งสามยังคงใช้มหันตภัยสวรรค์ถล่มสังหาร

ทหารและนายพลอื่นๆ แห่งแคว้นโจวก็ฉวยจังหวะชุลมุนไล่สังหาร

ในหุบเขาที่ลึกและชัน กลิ่นสังหารทะลักท่วมปกคลุมความอำมหิตและความสิ้นหวังทั่วทั้งสนามรบ

ท่านลี่กงกงเย็นเฉียบไปทั้งร่าง

กองทัพแคว้นเว่ยที่เดิมมีกำลังหกแสนนาย ฮึกเหิมฮึกหาญย่างเท้าสู่แผ่นดินนี้ หวังจะถล่มคู่ปรับด้วยพลังสายฟ้าฟาดมหาศาล แต่กงล้อแห่งชะตากลับพลิกผันอย่างไร้ปรานี ณ ที่นี่ ผลักพวกเขาสู่เหวลึกที่ไม่มีวันหวนกลับ

โดยรอบ เทือกเขาสูงชันดังผนังหินมหึมา ล้อมหุบเขาไว้แน่นหนา กลายเป็นคุกธรรมชาติ

และในคุกนั้นเอง กองทัพแคว้นเว่ยตกสู่ห้วงสิ้นหวัง กลยุทธ์ของศัตรูดุจหมาป่าเสือโหมทะลวงจากสี่ทิศ ทุกครั้งที่โถมบุกมาพร้อมเสียงคำรามสะเทือนโลกและแสงคมดาบวาบวับตัดกันระงม

โลหิตสาดกระเซ็น เลือดข้นจับตัวในอากาศหนาวจัดเป็นหมอกสีแดงเป็นสายๆ ศพทหารและนายพลนอนระเนระนาดบนพื้นดิน บางศพยังค้างท่าทางดิ้นรนยามสิ้นใจ ราวกับกำลังบอกเล่าแก่โลกถึงความไม่ยินยอมและความจนตรอกของพวกเขา

ส่วนผู้ที่ยังมีชีวิต ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง แววตาค่อยๆ ดับมอดลงทีละน้อย

กลิ่นคาวเลือดหนาทึบฟุ้งไปทั่ว ราวกับแม้แต่สายลมก็ถูกย้อมเป็นสีเลือด กลิ่นนี้กระตุกเส้นประสาททุกคน ให้เผลอนึกถึงความสยองของความตายและความบอบบางของชีวิต

บนผืนดินแดงฉานนี้ ทุกลมหายใจล้วนหนักอึ้งและกดทับ

ทั้งหุบเขาราวกับกลายเป็นโรงฆ่าสัตว์ยักษ์ ทหารและนายพลแห่งแคว้นเว่ย์ล้มลงไม่หยุด เพียงชั่วพริบตา เหลือไม่ถึงหนึ่งในสิบ