วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2583

ครืนครืน...

เหนือเก้าสวรรค์ สายฟ้าโหมกระหน่ำไม่หยุด สายฟ้าขนาดมหึมาโถมฟาดลงหุบเขาไม่ขาดสาย

พร้อมกันนั้น ฝนเลือดก็เทกระหน่ำลงมาจากท้องฟ้า

ชั่วพริบตา ฟ้าดินมืดมัว ราวกับวันสิ้นโลกมาเยือน

เว่ยหวางทรงควบม้าเทพมาหยุดอยู่แต่ไกล พลางรู้สึกใจหายใจคว่ำ ความไม่สบายใจอันรุนแรงเกาะกุมอยู่กลางอก

พระองค์ทรงสังเกตว่า ตั้งแต่หยางปู๋ฝานนำกองทัพใหญ่เข้าไปในหุบเขา ก็ไม่มีใครออกมาเลยสักคน

“ท่านลี่กงกง ไปดูสถานการณ์รบหน่อย” เว่ยหวางรับสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ!” ท่านลี่กงกงทะยานพรวดเดียวก็ถึงปากหุบเขา ชะโงกมองเข้าไป เพียงเห็นภาพตรงหน้าก็หน้าถอดสี

ภายในหุบเขา ศพทหารเว่ยกองพะเนินเป็นภูเขา

กองทัพใหญ่หกแสน ตอนนี้เหลือไม่ถึงหนึ่งในสาม กำลังแตกกระเจิงหนีเอาชีวิตรอด เสียงร้องไห้คร่ำครวญกับเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดผวาดังก้องไม่ขาดสาย จางเหมยเจินเหรินกับพวกอีกสองคนฉวยใช้มหันตภัยสวรรค์ถล่มสังหารกองทัพเว่ยอย่างไม่หยุดยั้ง

ค่ายกลสังหารนักบุญก็สำแดงอานุภาพอย่างมหาศาล เป็นระยะๆ จะมีทหารและนายพลแคว้นเว่ยถูกค่ายกลสังหารบดขยี้ สิ้นชีพสูญสิ้นวิถี

ยังมีแม่ทัพบางคนของแคว้นโจวฉวยโอกาสเข้าล้อมปราบ กวาดล้างกองทัพเว่ย

หากปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินต่อไปเช่นนี้ เกรงว่าอีกไม่นาน กองทัพใหญ่หกแสนคงพินาศสิ้นทั้งกอง ไม่เหลือสักชีวิต

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

“พวกเราไม่ใกล้ชนะแล้วหรือ?”

“แล้วหยางปู๋ฝานล่ะ?”

ท่านลี่กงกงตกใจจนลนลาน อยากหาให้พบตัวหยางปู๋ฝานเพื่อถามความจริง แต่หาอยู่นานก็ไม่เห็นเงา

ไม่เพียงเท่านั้น บรรดาผู้บัญชาการที่อยู่ในขอบเขตนักบุญหลายคนก็หายไปด้วย

“พวกเขาหายไปไหนกัน?”

ท่านลี่กงกงรีบหมุนกายกลับไปหน้าเว่ยหวาง เอ่ยด้วยความตระหนกว่า “ฝ่าบาท เกิดเรื่องใหญ่แล้ว...”

“เกิดเรื่องอะไร?” เว่ยหวางทรงทำหน้าขรึม

ท่านลี่กงกงกราบทูลว่า “กราบทูลฝ่าบาท กองทัพใหญ่ของเราเจอการซุ่มโจมตีในหุบเขา แคว้นโจวได้วางค่ายกลสังหารนักบุญไว้ในนั้น และมีคนสามคนใช้มหันตภัยสวรรค์ล่อสังหารกองทัพ ตอนนี้ภายในหุบเขาเต็มไปด้วยศพของทหารและนายพลแคว้นเว่ย”

เว่ยหวางยังทรงนิ่ง ถามว่า “เราเสียไปกี่หมื่นคน?”

“กี่หมื่นคน?” ท่านลี่กงกงเงยหน้ามองเว่ยหวาง น้ำตาคลอ “ฝ่าบาท เมื่อตะกี้ข้าน้อยมองกวาดไปทีเดียว เกรงว่าเราตายไปแล้วสี่แสนคน”

“อะไรนะ!” เว่ยหวางพระพักตร์แปรเปลี่ยน “เจ้าไม่ตาฝาดแน่หรือ?”

ท่านลี่กงกงว่า “ข้าน้อยไม่ตาฝาดพ่ะย่ะค่ะ สี่แสนนี่ยังเป็นตัวเลขเผื่อไว้ด้วยซ้ำ ที่ตายจริงคงมีแต่จะมากกว่านี้”

“ไอ้สารเลว!” ดวงเนตรเว่ยหวางแดงก่ำ กองทัพใหญ่หกแสนนี้ เดิมทีคือกำลังหลักที่พระองค์จะใช้รวบแผ่นดินจงโจวให้เป็นหนึ่ง แต่คาดไม่ถึงว่าจะล้มตายไปมากมายเพียงชั่วครู่

“แล้วหยางปู๋ฝานล่ะ?” เว่ยหวางรับสั่ง “รีบส่งคำสั่งไปถึงหยางปู๋ฝาน บอกให้ทหารและนายพลถอนออกจากหุบเขาทันที”

ท่านลี่กงกงว่า “หยางปู๋ฝานหายไปแล้ว”

แววพระเนตรเว่ยหวางคมกริบดุจคมมีด “หายไป หมายความว่าอะไร?”

ท่านลี่กงกงว่า “ในหุบเขาไม่เห็นหยางปู๋ฝาน และก็ไม่เห็นบรรดาผู้บัญชาการระดับนักบุญเหล่านั้นด้วย

ข้าน้อยเดาว่า พวกเขาหรือถูกจับ หรือไม่ก็หนีไปแล้ว”

เว่ยหวางพลันเงยพระพักตร์มองสายฝนเลือดทั่วนภา รับสั่งเสียงเย็น “เกรงว่าพวกเขาจะตายไปแล้ว”