วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2582

เหล่าแม่ทัพแห่งแคว้นโจวทันทีที่ได้รับบัญชาจากฮ่องเต้ต้าจโจว ก็สั่งการกองทัพใหญ่ถอยกลับด้วยความเร็วเหนือความคาดคิด。

จากนั้นแม่ทัพกว่าสิบคนโจมตีพร้อมกัน โยนยันต์เวทนับหลายพันแผ่นใส่กองทัพเว่ย。

ครืน!

ยันต์เวทระเบิดพร้อมกัน。

เสียงระเบิดดังสะเทือนฟ้าสะเทือนดิน ก้องไปทั่วหุบเขา ราวกับเสียงคำรามของเทพเจ้า。

ใจกลางระเบิด คลื่นอากาศมหึมาพุ่งกระจายอย่างบ้าคลั่ง บีบอัดอากาศรอบข้างจนกลายเป็นความสับสนปั่นป่วนชั่วพริบตา。

เพียงชั่วพริบตา ทหารกองทัพเว่ยนับไม่ถ้วนสิ้นชีพ。

ร่างของพวกเขาถูกแรงระเบิดอันมหาศาลฉีกกระชากอย่างไร้ปรานี เนื้อหนังเละเทะ เลือดกระเซ็นราวคลื่นซัด ปะปนกับดินและหินรอบข้าง กลายเป็นภาพอันสยดสยองจับใจ。

“อ๊า……”

เสียงโหยหวนดังไม่ขาดสาย。

หลังระเบิด ควันดินปืนและกลิ่นคาวเลือดหนาทึบคลุ้งไปทั่ว ทำเอาคนหายใจแทบไม่ออก。

ทหารและนายพลที่ยังเหลือรอดใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดผวาและสิ้นหวัง พยายามมองหาสหายแต่หลงทางท่ามกลางความโกลาหล。

ในเวลาเดียวกัน สองฝั่งหุบเขาเริ่มสั่นไหว หินและดินที่เคยแน่นหนาถูกแรงระเบิดเขย่าจนหลวม เริ่มไหลตกลงมาไม่หยุด。

ก้อนหินยักษ์โค้งผ่านอากาศทีละก้อน ก่อนจะฟาดลงพื้นอย่างหนัก ส่งเสียงดังสนั่นหูแทบแตก。

ทหารและนายพลกองทัพเว่ยบางคนที่หลบไม่ทัน ถูกหินที่กลิ้งตกลงมาทับจนสิ้นใจในพริบตา。

ร่างของพวกเขาถูกบดจนบิดเบี้ยว เลือดกระเซ็นไปทั่ว ทำให้ทั้งหุบเขาอบอวลไปด้วยความสลดสังเวช。

ตอนนี้ภายในหุบเขากลายเป็นมหาสมุทรแห่งความโกลาหลและความตายแล้ว。

ศพของทหารกองทัพเว่ยนอนระเกะระกะเกลื่อนพื้น เลือดแดงฉานย้อมทั้งพื้นดิน กลิ่นคาวเลือดคลุ้งจนคนพะอืดพะอม。

ส่วนทหารและนายพลที่ยังรอดก็ทุรนทุรายท่ามกลางความโกลาหลและความตาย พยายามดิ้นรนหาทางเอาชีวิตรอด。

“อะไรนะ？”

จอมทัพใหญ่ หยางปู๋ฝาน ที่เพิ่งได้รับการแต่งตั้ง เห็นภาพตรงหน้าแล้วหน้าถอดสี。

เขาไม่คาดคิดเลยว่าคำคาดการณ์ของท่านผู้เฒ่าตู้หลงจะถูกต้อง แคว้นโจวซ่อนซุ่มโจมตีไว้ในหุบเขาจริงๆ。

ยันต์เวตกว่าพันแผ่นระเบิดพร้อมกัน เพียงพริบตากวาดชีวิตทหารและนายพลแคว้นเว่ย์ไปหลายหมื่น。

สำคัญยิ่งกว่านั้น เวลานี้ทหารอัดแน่นอยู่ในหุบเขา จนวุ่นวายปั่นป่วนไปหมด。

“อย่าตระหนก! ตั้งแถวให้เรียบร้อย!” หยางปู๋ฝานตะโกนสั่ง。

ทว่าใบหน้าของทหารและนายพลเต็มไปด้วยความกลัวและสิ้นหวัง ไม่มีใครฟังคำสั่งของเขา。

ทันใดนั้น แสงสีขาวนับไม่ถ้วนพุ่งออกจากสองฝั่งหุบเขา ไขว้กันเป็นตาข่ายครอบคลุมกองทัพเว่ย。

เจตนาสังหารอันน่าสะพรึงปกคลุมไปทั่วท้องนภา。

“แย่แล้ว! นี่คือค่ายกลสังหารนักบุญ ถอยเร็ว!” หยางปู๋ฝานตะโกนเสียงกร้าว。

“อ๊าๆๆ……” เสียงกรีดร้องดังระงมไม่หยุด。

พลังบำเพ็ญเพียรของทหารไม่ได้สูง จึงต้านทานค่ายกลสังหารนักบุญไม่ได้เลย。

หยางปู๋ฝานเห็นดังนั้นตาแทบถลนด้วยความเดือดดาล รีบเรียกรองแม่ทัพใหญ่ระดับนักบุญอีกหลายคนร่วมลงมือ ทำลายค่ายกลสังหารนักบุญให้แตกกระจุย。

แต่ถึงอย่างนั้น ทหารกองทัพเว่ยที่ตายใต้ค่ายกลสังหารนักบุญก็เกือบแสนคน。

หลังจัดการค่ายกลสังหารนักบุญได้ หยางปู๋ฝานสั่งอย่างเด็ดขาดว่า “ถอย! ถอย……”

กองทัพเว่ยถอยอย่างโกลาหล ทว่าเงาร่างสามคนร่วงลงมาจากฟากฟ้า มาขวางด้านหลัง。

เป็นชายอ้วนหนึ่งคน เด็กหนุ่มหนึ่งคน และนักพรตเต๋าผู้เฒ่าหนึ่งรูป。

“พวกเจ้าเป็นใคร？” หยางปู๋ฝานถาม。

เขาถามเพราะทั้งสามแปลกหน้ามาก และต่างก็ไม่ได้สวมชุดเกราะของทหารและนายพลแคว้นโจว。

“ฟังให้ดี ข้าคือหลินต้าหนiao แห่งตระกูลเชิ่อซือเว่ย”

“ข้าคือม่อเทียนจี ศิษย์ของปรมาจารย์พยากรณ์”

ดวงตาหยางปู๋ฝานแดงก่ำ เจ็บใจจนแทบขาดใจ แต่ก็จนปัญญา。

ครืน!

สายฟ้าทะยานลงมาเป็นสาย เปล่งประกายเจิดจ้า หุบเขาราวกับกลายเป็นโลกของสายฟ้า ประกายสายฟ้าวาบวับเต็มทุกอณูอากาศ พร้อมจะทำลายทุกสิ่ง。

จางเหมยเจินเหรินทั้งสามเป็นอัจฉริยะเหนือชั้นอยู่แล้ว พลังของมหันตภัยสวรรค์ที่พวกเขาเผชิญจึงรุนแรงกว่ามหันตภัยของผู้คนทั่วไปมากนัก。

ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งสามยังฝ่ามหันตภัยสวรรค์พร้อมกัน ยิ่งทวีความรุนแรงเกินจินตนาการ。

สายฟ้านับไม่ถ้วนรวมตัวกันบนท้องฟ้า ก่อนจะกระหน่ำลงมาพร้อมกัน ทหารและนายพลเว่ย์ทีละคนถูกสายฟ้ากระหน่ำจนร่างแตกสลายในชั่วพริบตา。

เพียงชั่วลมหายใจ กองทัพเว่ยสูญเสียไปครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งที่เหลือ ความหวังจะรอดก็ริบหรี่เหลือเกิน。

“จบแล้วจริงๆ พินาศหมดสิ้น。”

ในใจหยางปู๋ฝานตื่นตระหนกไม่หาย เตรียมจะกลับไปรายงานเว่ยหวาง แต่พอหมุนตัวก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งดักหน้า ถือแส้ปราบเทพในมือ ยิ้มกว้าง。

ไม่รู้เพราะอะไร หยางปู๋ฝานรู้สึกขนลุกซู่ ราวกับกำลังเห็นรอยยิ้มของยมทูต。

คนผู้นั้นก็คือ เย่ชิว。

เห็นเย่ชิวก้าวเดินกลางอากาศตรงเข้ามา ความไม่สบายใจท่วมท้น หยางปู๋ฝานตะโกนสั่งผู้บัญชาการระดับนักบุญหลายคนที่อยู่ข้างกายว่า：“ฆ่าเขาเดี๋ยวนี้!”

ตูม!

เย่ชิวเป็นฝ่ายลงมือก่อน เหวี่ยงแส้ปราบเทพ ฟาดทีเดียว คนแล้วคนเล่าถูกสลายร่าง ชั่วพริบตา ผู้บัญชาการระดับนักบุญของกองทัพเว่ยหลายคนถูกฟาดจนร่างระเบิดกระจาย。

ในระดับพลังเท่ากัน เย่ชิวก็ไร้เทียมทานอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้เขาถือแส้ปราบเทพอยู่ด้วย。

เห็นเย่ชิวดุเดือดขนาดนั้น หยางปู๋ฝานขวัญกระเจิง รีบร้องว่า：“อย่า… อย่าเข้ามา……”

เย่ชิวทำเหมือนไม่ได้ยิน ก้าวเข้ามาต่อ。

หยางปู๋ฝานยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว พูดว่า：“ข้ายอมจำนน——”

“ข้าไม่รับ。”

เย่ชิวเหวี่ยงแส้ปราบเทพเพียงครั้งเดียว ฟาดจนหยางปู๋ฝานสลายเป็นหมอกเลือด。