วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2582

เหล่าแม่ทัพแห่งแคว้นโจวทันทีที่ได้รับบัญชาจากฮ่องเต้ต้าจโจว ก็สั่งการกองทัพใหญ่ถอยกลับด้วยความเร็วเหนือความคาดคิด。

จากนั้นแม่ทัพกว่าสิบคนโจมตีพร้อมกัน โยนยันต์เวทนับหลายพันแผ่นใส่กองทัพเว่ย。

ครืน!

ยันต์เวทระเบิดพร้อมกัน。

เสียงระเบิดดังสะเทือนฟ้าสะเทือนดิน ก้องไปทั่วหุบเขา ราวกับเสียงคำรามของเทพเจ้า。

ใจกลางระเบิด คลื่นอากาศมหึมาพุ่งกระจายอย่างบ้าคลั่ง บีบอัดอากาศรอบข้างจนกลายเป็นความสับสนปั่นป่วนชั่วพริบตา。

เพียงชั่วพริบตา ทหารกองทัพเว่ยนับไม่ถ้วนสิ้นชีพ。

ร่างของพวกเขาถูกแรงระเบิดอันมหาศาลฉีกกระชากอย่างไร้ปรานี เนื้อหนังเละเทะ เลือดกระเซ็นราวคลื่นซัด ปะปนกับดินและหินรอบข้าง กลายเป็นภาพอันสยดสยองจับใจ。

“อ๊า……”

เสียงโหยหวนดังไม่ขาดสาย。

หลังระเบิด ควันดินปืนและกลิ่นคาวเลือดหนาทึบคลุ้งไปทั่ว ทำเอาคนหายใจแทบไม่ออก。

ทหารและนายพลที่ยังเหลือรอดใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดผวาและสิ้นหวัง พยายามมองหาสหายแต่หลงทางท่ามกลางความโกลาหล。

ในเวลาเดียวกัน สองฝั่งหุบเขาเริ่มสั่นไหว หินและดินที่เคยแน่นหนาถูกแรงระเบิดเขย่าจนหลวม เริ่มไหลตกลงมาไม่หยุด。

ก้อนหินยักษ์โค้งผ่านอากาศทีละก้อน ก่อนจะฟาดลงพื้นอย่างหนัก ส่งเสียงดังสนั่นหูแทบแตก。

ทหารและนายพลกองทัพเว่ยบางคนที่หลบไม่ทัน ถูกหินที่กลิ้งตกลงมาทับจนสิ้นใจในพริบตา。

ร่างของพวกเขาถูกบดจนบิดเบี้ยว เลือดกระเซ็นไปทั่ว ทำให้ทั้งหุบเขาอบอวลไปด้วยความสลดสังเวช。

ตอนนี้ภายในหุบเขากลายเป็นมหาสมุทรแห่งความโกลาหลและความตายแล้ว。

ศพของทหารกองทัพเว่ยนอนระเกะระกะเกลื่อนพื้น เลือดแดงฉานย้อมทั้งพื้นดิน กลิ่นคาวเลือดคลุ้งจนคนพะอืดพะอม。

ส่วนทหารและนายพลที่ยังรอดก็ทุรนทุรายท่ามกลางความโกลาหลและความตาย พยายามดิ้นรนหาทางเอาชีวิตรอด。

“อะไรนะ？”

จอมทัพใหญ่ หยางปู๋ฝาน ที่เพิ่งได้รับการแต่งตั้ง เห็นภาพตรงหน้าแล้วหน้าถอดสี。

เขาไม่คาดคิดเลยว่าคำคาดการณ์ของท่านผู้เฒ่าตู้หลงจะถูกต้อง แคว้นโจวซ่อนซุ่มโจมตีไว้ในหุบเขาจริงๆ。

ยันต์เวตกว่าพันแผ่นระเบิดพร้อมกัน เพียงพริบตากวาดชีวิตทหารและนายพลแคว้นเว่ย์ไปหลายหมื่น。

สำคัญยิ่งกว่านั้น เวลานี้ทหารอัดแน่นอยู่ในหุบเขา จนวุ่นวายปั่นป่วนไปหมด。

“อย่าตระหนก! ตั้งแถวให้เรียบร้อย!” หยางปู๋ฝานตะโกนสั่ง。

ทว่าใบหน้าของทหารและนายพลเต็มไปด้วยความกลัวและสิ้นหวัง ไม่มีใครฟังคำสั่งของเขา。

ทันใดนั้น แสงสีขาวนับไม่ถ้วนพุ่งออกจากสองฝั่งหุบเขา ไขว้กันเป็นตาข่ายครอบคลุมกองทัพเว่ย。

เจตนาสังหารอันน่าสะพรึงปกคลุมไปทั่วท้องนภา。

“แย่แล้ว! นี่คือค่ายกลสังหารนักบุญ ถอยเร็ว!” หยางปู๋ฝานตะโกนเสียงกร้าว。

“อ๊าๆๆ……” เสียงกรีดร้องดังระงมไม่หยุด。

พลังบำเพ็ญเพียรของทหารไม่ได้สูง จึงต้านทานค่ายกลสังหารนักบุญไม่ได้เลย。

หยางปู๋ฝานเห็นดังนั้นตาแทบถลนด้วยความเดือดดาล รีบเรียกรองแม่ทัพใหญ่ระดับนักบุญอีกหลายคนร่วมลงมือ ทำลายค่ายกลสังหารนักบุญให้แตกกระจุย。

แต่ถึงอย่างนั้น ทหารกองทัพเว่ยที่ตายใต้ค่ายกลสังหารนักบุญก็เกือบแสนคน。

หลังจัดการค่ายกลสังหารนักบุญได้ หยางปู๋ฝานสั่งอย่างเด็ดขาดว่า “ถอย! ถอย……”

กองทัพเว่ยถอยอย่างโกลาหล ทว่าเงาร่างสามคนร่วงลงมาจากฟากฟ้า มาขวางด้านหลัง。

เป็นชายอ้วนหนึ่งคน เด็กหนุ่มหนึ่งคน และนักพรตเต๋าผู้เฒ่าหนึ่งรูป。

“พวกเจ้าเป็นใคร？” หยางปู๋ฝานถาม。

เขาถามเพราะทั้งสามแปลกหน้ามาก และต่างก็ไม่ได้สวมชุดเกราะของทหารและนายพลแคว้นโจว。

“ฟังให้ดี ข้าคือหลินต้าหนiao แห่งตระกูลเชิ่อซือเว่ย”

“ข้าคือม่อเทียนจี ศิษย์ของปรมาจารย์พยากรณ์”