วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2581

ท่านผู้เฒ่าตู้หลงเลือกจบชีวิตตัวเอง โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำของเขาทำให้เว่ยหวางเดือดดาลจนขาดสติ

ในสายตาเว่ยหวาง การที่ท่านผู้เฒ่าตู้หลงฆ่าตัวตาย นั่นเท่ากับท้าทายอำนาจของเขา

“บังอาจนัก! ข้ายังมิได้สั่งให้เจ้าตาย กล้าฆ่าตัวตายเองรึ?”

ส่วนหยางปู๋ฝาน ภายในใจยิ้มกว้างเสียตั้งนานแล้ว

ท่านผู้เฒ่าตู้หลงตายแล้ว ตำแหน่งจอมทัพใหญ่ เขาจะยิ่งนั่งได้อย่างมั่นคง

ท่านลี่กงกงปลอบอยู่ข้างๆ กล่าวว่า: “องค์เว่ยหวาง การกระทำของท่านผู้เฒ่าตู้หลงคือยอมสละชีวิตเพื่อทัดทานเตือนสติท่านต่างหาก”

“นี่ไม่ใช่การสละชีวิตเพื่อทัดทานหรอก เห็นได้ชัดว่าเป็นการแสดงความไม่พอใจต่อเรา” เว่ยหวางตวาด “ศัตรูอยู่ตรงหน้า เขาในฐานะจอมทัพใหญ่ กล้าด่าว่าเราเป็นกษัตริย์งมงาย แล้วยังเลือกฆ่าตัวตายอีก แบบนี้ไม่ใช่ตั้งใจสั่นคลอนขวัญทหารหรือ?”

“ความชั่วช้าคิดคด จารึกเป็นม้วนก็ยังไม่หมด”

“ตู้หลง ไหนๆ เจ้าก็เลือกตายแล้ว ข้าจะให้เจ้าสูญสลายไม่เหลือซาก”

เว่ยหวางฟาดฝ่ามือเพียงครั้งเดียว ร่างของตู้หลงก็ระเบิดกลายเป็นหมอกเลือดทันที

“ครืน!”

เหนือเก้าสวรรค์ เสียงฟ้าคำรามระเบิดก้อง สายฝนโลหิตโปรยลงทั่วท้องนภา

ทหารและนายพลของแคว้นเว่ยพากันตะลึง ไม่มีใครคิดเลยว่าจอมทัพใหญ่จะตายไปจริงๆ

“รายงาน!”

ทันใดนั้น นายทหารคนหนึ่งเร่งรุดบินมา กราบทูลว่า: “กราบทูลองค์เว่ยหวาง กองทัพแคว้นโจวได้เข้าสู่หุบเขาแล้ว หากไม่เปิดฉากโจมตีตอนนี้จะไม่ทันการณ์”

เว่ยหวางตรัสสั่งทันที: “หยางปู๋ฝาน ข้ามอบอำนาจบัญชาการกองทัพใหญ่ให้เจ้า อย่าได้ทำให้เราผิดหวัง”

“ท่านอ๋องโปรดวางพระทัย ข้าพเจ้าจะช่วยท่านอ๋องกวาดล้างแคว้นโจวให้ราบคาบ” หยางปู๋ฝานพูดจบก็หันพุ่งไปยังหัวขบวน ตะโกนสั่ง: “บุกต่อไป!”

“ฆ่า——!” ทหารและนายพลนับแสนคำราม ชูอาวุธ พุ่งเข้าไปลึกสู่หุบเขาไล่สังหาร

เว่ยหวางด่ากราด: “ถ้าไม่ใช่ไอ้แก่ตู้หลงสั่งหยุดโจมตี ป่านนี้คงฆ่าทหารแคว้นโจวจนไม่เหลือซากแล้ว ทั้งหมดนี้โทษไอ้แก่นั่น ทำให้เราพลาดจังหวะทอง”

ท่านลี่กงกงเข้าไปเกลี้ยกล่อม: “องค์เว่ยหวาง โปรดเย็นพระทัยเถิด”

เว่ยหวางว่า: “ตู้หลงชราจนเลอะเทอะจริง เขาติดตามเราไปยึดต้าเฉียนจนสิ้นแล้ว เขาไม่รู้หรือว่าพวกเรายังมีไพ่ตายที่ยังไม่งัดออกมา?”

“แม้มันเดาถูกว่าแคว้นโจวซุ่มโจมตีในหุบเขา ก็ใช่ว่าจะเปลี่ยนผลของศึกได้หรือ?”

“ในมือข้ายังมีไพ่ตายอีกใบ ใครเล่าจะต้านได้?”

“แคว้นโจวพ่ายแพ้อย่างต่อเนื่อง นั่นบอกอะไร? บอกว่าดวงชะตาแคว้นโจวใกล้สิ้นแล้ว”

“แต่มันกลับถ่วงเวลาอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความคิดชั่วเช่นนี้ สมควรถูกประหาร!”

เว่ยหวางกล่าวมาถึงตรงนี้ ก็กำชับท่านลี่กงกงว่า: “คอยเฝ้าจับตาฮ่องเต้ต้าจโจวให้ใกล้ชิด วันนี้อย่างไรก็ห้ามปล่อยให้มันหนีหลุดมือ”

ท่านลี่กงกงหัวเราะเย็นเยียบ: “องค์เว่ยหวางวางพระทัยได้ ฮ่องเต้ต้าจโจวหนีไม่รอดแน่”

เว่ยหวางว่า: “สายลับที่เราปักแฝงไว้ในแคว้นโจวรายงานว่า โจวอู่หวังประทับอยู่ ณ พระราชวังต้าจูว มิได้ติดตามฮ่องเต้ต้าจโจวมาหูเหลากวน นี่เป็นข่าวดีสำหรับเรา”

“ครั้นบีบแคว้นโจวให้จนตรอกแล้ว ท่านลี่กงกงเจ้าลงมือเล่นงานฮ่องเต้ต้าจโจว ส่วนข้าจะลงมือสังหารเย่ฉางเซิง”

“ถ้าแคว้นโจวยังมียอดฝีมืออื่นๆ อีก ก็ปล่อยให้พระอริยะจัดการทั้งหมด”

“ข้าไม่เชื่อหรอกว่า ฮ่องเต้ต้าจโจวจะรอดตายได้ในวันนี้!”

ท่านลี่กงกงยิ้มพลางกล่าวว่า: “เพียงรอวันนี้กวาดล้างศัตรูให้สิ้น องค์เว่ยหวางก็จะเป็นผู้ครองจงโจว ข้าบ่าวแก่ขอแสดงความยินดีล่วงหน้าด้วย”

“เพียงแต่ว่า...”

ฮ่องเต้ต้าจโจวเหลือบมองลงไปในหุบเขาแล้วกล่าวว่า: “แม้เราจะล่อกองทัพเว่ยเข้ามาในหุบเขาได้ แต่เพื่อล่อให้ศัตรูบุกลึกเข้ามา ความสูญเสียของเราก็ไม่น้อยเลยนะ!”

เย่ชิวว่า: “ขอเพียงโค่นแคว้นเว่ยลงได้ ก็ถือว่าคุ้มอยู่ดีครับ”

“อืม” ฮ่องเต้ต้าจโจวครางรับ ตั้งแต่แรกเขากับเย่ชิวก็วางแผนล่อศัตรูให้เข้าลึก เตรียมใช้ภูมิประเทศที่ได้เปรียบ แล้วกวาดล้างกองทัพเว่ยให้สิ้น

หากกองทัพเว่ยหกแสนตายเกลี้ยง เว่ยหวางก็จะหมดกำลังพลให้ใช้ กลายเป็นโดดเดี่ยวไร้พวกพ้อง

ถึงเวลานั้น เพียงสังหารเว่ยหวาง ก็ปิดฉากศึกครั้งนี้ลงอย่างสิ้นเชิง!

ระหว่างที่ทั้งสองสนทนา กองทัพใหญ่แห่งแคว้นเว่ยก็เข้าสู่ส่วนลึกของหุบเขาเรียบร้อย

หุบเขานี้มีรูปร่างประหลาดนัก ราวกับน้ำเต้า ปากหุบเขาแคบมาก แต่พอพ้นคอคอดเข้าไปกลับกว้างโล่ง

ขณะนี้สภาพของกองทัพเว่ยคือด้านหน้ากว้าง ด้านหลังแคบ พวกเขาเบียดเสียดกันแน่นขนัดราวกับฝูงมด จนเต็มทั้งหุบเขา

เมื่อเย่ชิวเห็นว่ากองกำลังส่วนใหญ่ของทัพเว่ยเข้าไปในหุบเขาแล้ว เขาก็กล่าวว่า: “กองทัพเว่ยติดกับดักแล้ว เปิดฉากโต้กลับได้”

“รออีกหน่อย” ฮ่องเต้ต้าจโจวสุขุมเยือกเย็นกล่าวว่า: “ต้องปล่อยให้พวกมันเข้ามาให้หมด จึงจะมีโอกาสกวาดล้างให้สิ้นซาก”

สมกับเป็นองค์จักรพรรดิจริงๆ ใจหนักแน่นเหลือเกิน

กาลเวลาค่อยๆ ขับเคลื่อนไปทีละวินาทีอย่างเงียบงัน

กองทัพเว่ยรุกหน้าไม่หยุด ทหารและนายพลของแคว้นโจวต่อต้านจนสู้ตาย พื้นดินรายรอบมีร่างผู้ตายล้มระเนระนาดอีกระลอก

พอเห็นว่าทหารเว่ยคนสุดท้ายก็เข้าสู่หุบเขาแล้ว ฮ่องเต้ต้าจโจวก็ฮึกเหิม กำหมัดแน่น ส่งคำสั่งถึงบรรดาแม่ทัพ: “ถึงเวลาแล้ว ตอบโต้!”