วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2580

ท่านผู้เฒ่าตู้หลงและหยางปู๋ฝานรีบมาถึงเบื้องหน้าของเว่ยหวาง

“ถวายบังคมฝ่าบาท!”

ทั้งสองเอ่ยพร้อมกัน

ท่านผู้เฒ่าตู้หลงถือความเป็นแม่ทัพอาวุโส ยศศักดิ์สูง ผลงานยิ่งใหญ่ เพียงกำหมัดคำนับ ไม่ยอมก้มหลังแม้แต่น้อย

แต่หยางปู๋ฝานกลับคุกเข่าต่อหน้าเว่ยหวาง

เห็นความแตกต่างชัดเจน!

เว่ยหวางหรี่ตาลงเล็กน้อย สีหน้าเคร่งขรึมตรัสว่า “จอมทัพใหญ่ ข้าถามเจ้า เหตุใดจู่ๆ จึงสั่งให้กองทัพใหญ่หยุดโจมตี”

“ข้า…” ท่านผู้เฒ่าตู้หลงเพิ่งอ้าปาก หยางปู๋ฝานก็ชิงพูดขึ้นก่อนว่า “ฝ่าบาท จอมทัพใหญ่บอกว่าเกรงว่าข้างในหุบเขาจะมีการซุ่มโจมตี จึงสั่งให้กองทัพใหญ่หยุดบุก”

“หุบปาก!” เว่ยหวางตะคอกใส่หยางปู๋ฝาน “ข้าถามจอมทัพใหญ่ มิได้ถามเจ้า”

หยางปู๋ฝานก้มหน้า

ท่านผู้เฒ่าตู้หลงกล่าวว่า “ฝ่าบาท หุบเขาข้างหน้าค่อยๆ แคบลง ทั้งสองฝั่งภูผาสูงชันขึ้น ข้าห่วงว่าแคว้นโจวจะวางการซุ่มโจมตีไว้ลึกเข้าไปในหุบเขา”

“ฉะนั้น ข้าจึงให้กองทัพใหญ่หยุดชั่วคราว พักตั้งหลักสักครู่”

“พร้อมกันนั้น ข้าก็เตรียมส่งคนเข้าไปสอดแนมสภาพในหุบเขา รอให้ได้ความชัดเจนก่อน ค่อยตัดสินใจ”

หยางปู๋ฝานถามว่า “จอมทัพใหญ่ ข้าอยากถามว่า กว่าจะได้ความชัดเจนจะกินเวลานานแค่ไหน”

“ถ้ารอกว่าท่านจะตรวจเสร็จ แล้วทัพแคว้นโจวเผ่นหนีไปเสียก่อน จะทำอย่างไร”

ท่านผู้เฒ่าตู้หลงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวว่า “หยางปู๋ฝาน ข้าต่างหากคือจอมทัพใหญ่ เจ้ามีสิทธิ์อะไรตั้งคำถามข้า”

“ข้าทำเช่นนี้ย่อมมีเหตุผลของข้า”

“หน้าที่เจ้าคือปฏิบัติตามคำสั่งก็พอ”

ท่าทีของท่านผู้เฒ่าตู้หลงยโสกร่างนัก

หยางปู๋ฝานว่า “จอมทัพใหญ่ เรื่องนี้ข้าไม่อาจเห็นพ้องด้วยได้ ข้ารู้เพียงว่า ข้าคือแม่ทัพใหญ่ของแคว้นเว่ย์ ข้าฟังเพียงพระบัญชาของฝ่าบาท”

ท่านผู้เฒ่าตู้หลงว่า “แม่ทัพอยู่นอกศึกย่อมมีบางกรณีที่ไม่จำต้องขึ้นกับราชโองการ ข้าเป็นจอมทัพใหญ่ที่ฝ่าบาททรงแต่งตั้งโดยตรง บนสนามรบ เจ้าต้องเชื่อฟังข้าโดยไม่มีเงื่อนไข หากเจ้ากล้าตั้งคำถามต่อการตัดสินใจของข้าอีก ข้าจะตัดหัวเจ้าไปเซ่นธงทัพ”

เว่ยหวางหรี่ตาลงอีกนิด ตรัสเสียงนุ่มกับหยางปู๋ฝานว่า “ลุกขึ้นเถิด”

หยางปู๋ฝานลุกขึ้นแล้วกล่าวว่า “จอมทัพใหญ่ ที่ท่านพูดเมื่อครู่นั้นผิด ครั้งนี้ตีกระหน่ำแคว้นโจว ฝ่าบาทเสด็จนำทัพด้วยพระองค์เอง พวกเราทั้งหมดต้องฟังพระบัญชาของฝ่าบาท เรื่องที่ว่า ‘แม่ทัพอยู่นอกศึกย่อมมีบางกรณีที่ไม่จำต้องขึ้นกับราชโองการ’ จึงไม่ควรมีในครานี้”

ว่าถึงตรงนี้ หยางปู๋ฝานกำหมัดก้มตัวต่อเว่ยหวางแล้วกราบทูลว่า “ฝ่าบาท ตั้งแต่เปิดศึกมาวันนี้ แคว้นโจวพ่ายแพ้อย่างต่อเนื่อง ประเมินเบื้องต้น แคว้นโจวสูญเสียกำลังพลไปร่วมแสนกว่าคน”

“ยามนี้ ไพร่พลของแคว้นเว่ย์เราขวัญกำลังใจสูงส่ง ยิ่งควรรุกหนักกวาดล้างแคว้นโจวให้สิ้น”

“ขอพูดตรงๆ ว่าข้าไม่เห็นด้วยกับคำสั่งของจอมทัพใหญ่ ไพร่พลทั้งกองก็ไม่เห็นด้วย”

ท่านผู้เฒ่าตู้หลงกล่าวอย่างแข็งกร้าวว่า “ข้าคือจอมทัพใหญ่ บนสนามรบผู้ใดก็ต้องฟังคำสั่งข้า ฝ่าฝืนมีโทษประหาร!”

หยางปู๋ฝานหัวเราะเย็น “จอมทัพใหญ่ ข้ากลับอยากถามท่านเสียบ้าง ในจังหวะสำคัญเช่นนี้ เหตุใดท่านต้องสั่งให้กองทัพใหญ่หยุดบุก”

“แท้จริงท่านกลัวว่าข้างในหุบเขามีการซุ่มโจมตี หรือท่านกลัวความพ่ายแพ้ จนอาจทำลายเกียรติยศของท่านกันแน่”

“หรือว่าท่านจงใจถ่วงจังหวะทองของศึก ปล่อยให้ไพร่พลของแคว้นโจวหลบหนี”

“หรือแท้จริงแล้ว ตัวอยู่ค่ายเว่ย์แต่ใจเข้าข้างโจว”

ท่านผู้เฒ่าตู้หลงได้ฟังก็เดือดดาล ชี้หน้าหยางปู๋ฝานตะคอกว่า “หยางปู๋ฝาน อย่าพล่อยคำเพ้อเจ้อที่นี่ ข้าเพียงไม่อยากให้กองทัพใหญ่ตกหลุมซุ่มโจมตีจนเสียหายย่อยยับ”

หยางปู๋ฝานโต้ทันควัน “จอมทัพใหญ่ ข้าขอเรียนถาม หากตอนนี้หยุดบุก ให้แคว้นโจวได้มีโอกาสตั้งหลักหายใจ แล้วโต้กลับมา ทีนี้ฝ่ายเราจะไม่ยิ่งเสียหายย่อยยับกว่าหรือ”

“เจ้า—” ท่านผู้เฒ่าตู้หลงโดนสวนจนพูดไม่ออก

หยางปู๋ฝานกราบทูลเว่ยหวางอีกครั้งว่า “ฝ่าบาท โปรดมีพระบัญชาให้บุกเถิด!”

ท่านผู้เฒ่าตู้หลงรีบว่า “ฝ่าบาท ห้ามบุกนะ!”