วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2579

หุบเขาแห่งนี้แม้ถูกโอบด้วยภูเขาสองฟาก แต่กลับโปร่งโล่งและราบเรียบเป็นพิเศษ กว้างขวางจนรองรับกำลังพลได้เป็นล้าน

กองทัพแคว้นเว่ย์บุกฝ่าฟันเข้ามาตลอดทาง จนไล่บีบกองทัพแคว้นโจวให้ถอยร่นไม่หยุด

ระหว่างที่แคว้นโจวถอยทัพ ผู้คนจำนวนมากล้มตายใต้คมอาวุธของกองทัพแคว้นเว่ย์ เสียงตะโกนโหยหวน เสียงร้องไห้คร่ำครวญ และเสียงกรีดร้องอาดูรประสานกัน กลายเป็นภาพอันโศกสะเทือนใจครั้งแล้วครั้งเล่า

ขวัญกำลังใจสูงลิ่ว กองทัพแคว้นเว่ย์กวาดล้างทุกสิ่งขวางหน้า ราวกับว่าต่อให้เป็นเทพเจ้าอยู่เบื้องหน้า ก็ต้องถูกพวกเขาฟาดฟันให้ดับสิ้น

แทบไม่มีสิ่งใดหยุดยั้งได้!

“ว่ากันว่าจงโจวมีสามแคว้นใหญ่ แคว้นโจวมีแสนยานุภาพเป็นอันดับหนึ่ง แต่ดูตอนนี้ก็ไม่ได้เหนือชั้นอะไร!”

“พวกเราต่างหากคือกองทัพที่ไร้เทียมทานตัวจริง!”

“นักรบแคว้นโจวอ่อนปวกเปียกราวไก่อ่อน สู้ไม่ได้สักกระบวนท่า!”

“……”

กองทัพแคว้นเว่ย์สู้จนตาแดง ทหารแต่ละคนยกอาวุธพุ่งทะยานเข้าฟันแทงอย่างเอาเป็นเอาตาย

ด้านหลัง เว่ยหวางทรงขี่อยู่บนหลังม้าเทพตัวหนึ่ง

ม้าเทพตัวนี้สูงราวสิบเมตร ขาวโพลนทั้งตัว ไม่ปรากฏขนสีอื่นแม้เส้นเดียว หลังมีปีกคู่ โชนฉายสง่าราศีไม่ธรรมดา

น่าเสียดาย มันไม่ใช่สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ หากเป็นเพียงสัตว์วิเศษ

เหตุที่เว่ยหวางทรงขี่มัน ก็เพราะสัตว์ขี่ของพระองค์อย่างกิเลนหยก ถูกเย่ชิวแย่งไป

พอมองเห็นกองทัพแคว้นโจวที่พ่ายแพ้อย่างต่อเนื่อง เว่ยหวางก็แย้มยิ้มเยาะตรงมุมปาก คิดในใจว่า “ฮ่องเต้ต้าจโจวเอ๋ย ฮ่องเต้ต้าจโจว กระดูกเจ้ามันแข็งนักไม่ใช่หรือ งั้นเราขอดูหน่อยว่าจะคงความแข็งกร้าวได้อีกนานแค่ไหน”

“วันนี้ ข้าจะสังหารกองกำลังชั้นยอดของเจ้าให้สิ้น แล้วปล่อยให้เจ้ากลายเป็นคนโดดเดี่ยวไร้พวกพ้อง ถึงเวลานั้น เจ้าก็มีสองทาง—จะคว้าดาบปลิดชีพตัวเองเหมือนฮ่องเต้ต้าเฉียน หรือจะคุกเข่าร้องไห้คร่ำครวญขอชีวิตจากข้า”

“ไม่มีใครหยุดยั้งก้าวของข้าในการผนวกจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียว ข้าจะให้ทุกคนรู้ว่าข้านี่แหละคือผู้ที่ฟ้ากำหนด!”

ท่านลี่กงกงลอยยืนเคียงข้างม้าเทพ ยิ้มกล่าวว่า “ฝ่าบาท ด้วยความเร็วเช่นนี้ เกรงว่าอีกเพียงไม่กี่ชั่วยามก็จะปิดฉากศึกชี้ชะตาแล้ว”

เว่ยหวางกล่าวอย่างสบายใจว่า “ข้าก็ไม่คิดเลยว่ากำลังรบของแคว้นโจวจะย่ำแย่ถึงเพียงนี้ หากรู้เช่นนี้ วานนี้ตอนมาถึงหูเหลากวน ข้าควรเปิดศึกทันที เช่นนั้น วันนี้ข้าก็ได้ประกาศขึ้นเป็นจักรพรรดิ ครองความเป็นใหญ่เหนือจงโจว”

ท่านลี่กงกงประจบว่า “ช้ากว่านี้อีกนิดก็ไม่เป็นไร พอศึกชี้ชะตาจบลง ข้าจะช่วยฝ่าบาทเลือกวันมงคล แล้วจัดพิธีราชาภิเษกอย่างยิ่งใหญ่ เชิญวีรชนทั่วหล้ามาร่วมเป็นสักขีพยาน พร้อมกันชื่นชมสง่าราศีของฝ่าบาท!”

เว่ยหวางว่า “ความคิดนี้ดี ท่านลี่กงกง พอศึกใหญ่ยุติ เจ้าก็เริ่มจัดการเรื่องนี้ได้เลย”

“ถึงเวลานั้น ข้าจะสั่งให้ขุนนางพลเรือนและทหารทุกคนร่วมมือกับเจ้า ต้องทำให้พิธีราชาภิเษกเอิกเกริกโอ่อ่า”

“รับทราบ!” ท่านลี่กงกงตอบรับพร้อมรอยยิ้ม

ระหว่างที่ทั้งสองสนทนา กองทัพแคว้นเว่ย์รุกคืบไปอีกสิบลี้ เข้าสู่ใจกลางหุบเขา

หุบเขานี้เป็นรูปสามเหลี่ยม

ท้ายหุบบานกว้าง ส่วนปากหุบแคบลง

ยิ่งไปกว่านั้น ยอดเขาสองฟากก็สูงชันขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเว่ยหวางเคลื่อนพลไปข้างหน้า ช่องหุบเขาก็ค่อยๆ แคบลง ส่งผลให้การถอยทัพของแคว้นโจวช้าลง คนจำนวนมากสิ้นชีพใต้คมอาวุธของกองทัพแคว้นเว่ย์

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว!

“หยุดการโจมตี!”

ทันใดนั้น เสียงตะโกนทรงอำนาจดังก้องราวเสียงสายฟ้า

ชั่วพริบตาเดียว กองทัพแคว้นเว่ย์ที่กำลังบุกโจมตีก็หยุดฝีเท้า หันขวับไปยังผู้พูด

กลางนภา มีแม่ทัพเฒ่าผู้หนึ่งยืนลอยอยู่ สวมชุดเกราะเต็มยศ

แม่ทัพเฒ่าผู้นี้อายุมากนัก ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอย เบ้าตาลึก คิ้วและเคราขาวโพลน มือถือแส้ทองคำหนึ่งเส้น

แม้ชรา แต่สองขาของเขาตรงแข็งแรงดั่งต้นสน ยืนมั่นคงกลางอากาศ ราวกับหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับฟ้าดิน

ยิ่งไปกว่านั้น ชุดเกราะของเขาเต็มไปด้วยรอยดาบ หอก กระบี่ ง้าว ราวเล่าขานถึงวีรกรรมที่เขาสร้างไว้แก่แคว้นเว่ย์

“นั่นคือจอมทัพใหญ่!”

ทหารและนายพลของกองทัพแคว้นเว่ย์จำแม่ทัพเฒ่าผู้พูดได้