วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2587

“อา……”

วิญญาณแท้ของท่านลี่กงกงถูกเย่ชิวเหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้า เขาจึงคำรามด้วยความเดือดดาล

ในฐานะผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญ กลับถูกนักบุญคนหนึ่งเหยียบวิญญาณแท้ไว้ใต้เท้า ช่างเป็นความอัปยศอดสูยิ่งนัก

“อา……”

เสียงคำรามของท่านลี่กงกงดังก้องราวทัพม้าหมื่นแสนกำลังห้อทะยาน สะเทือนฟ้าสะท้านดิน

วิญญาณแท้ของเขาแผ่แสงศักดิ์สิทธิ์ เปล่งเสียงกัมปนาท ราวกับจะดิ้นหลุดจากเท้าของเย่ชิว

ทว่าเท้าของเย่ชิวกดลงอย่างต่อเนื่อง ไม่มีทางต้านทานได้ เหยียบวิญญาณแท้ของท่านลี่กงกงจมดินไปจนหยุด

เย่ชิวสวมชุดขาวสะบัดพลิ้วตามลม แสงศักดิ์สิทธิ์ไหลเวียนทั่วร่าง แผ่ท่วงท่าผู้ไร้เทียมทานออกมา

“ไปตายซะ!”

เย่ชิวยกเท้าขึ้นฉับพลัน ตั้งใจจะกระทืบซ้ำฆ่าท่านลี่กงกงให้ตาย แต่ทันใดนั้นก็มีสองเสียงดังขึ้นพร้อมกันข้างหู

“หยุด!”

เสียงหนึ่งมาจากเว่ยหวาง

ท่านลี่กงกงคือคนที่เว่ยหวางไว้วางใจที่สุด เห็นเย่ชิวกำลังจะฆ่า เขาร้อนรนจนต้องตวาดลั่น

อีกเสียงหนึ่งมาจากเหล่าเจิ่วในโลงศพสีแดงโลหิต

เย่ชิวไม่สนใจเว่ยหวาง แต่สื่อสารกับเหล่าเจิ่วด้วยจิตสัมผัสเทพ

“เหล่าเจิ่ว จะทำอะไร?” เย่ชิวถาม “หรือว่าท่านรู้จักกับไอ้ขันทีบัดซบนี่มาก่อน?”

“รู้จักผีอะไรล่ะ ตอนข้าโลดแล่นไปทั่วหล้า ย่าของไอ้ขันทีนี่คงยังไม่เกิดเสียด้วยซ้ำ” เหล่าเจิ่วว่า

“งั้นทำไมถึงให้ข้าหยุด?” เย่ชิวสงสัย

เหล่าเจิ่วเตือนว่า “หรือเจ้าลืมไปแล้ว ว่าเจ้า ‘กลืนกินวิญญาณแท้ของคนอื่น’ เพื่อกลั่นขัดเกลาวิญญาณแท้ของตัวเองได้?”

เย่ชิวว่า “ข้าไม่ลืม!”

เหล่าเจิ่วถาม “แล้วทำไมไม่กลืนกินวิญญาณแท้ของหมอนี่ล่ะ?”

เย่ชิวว่า “ข้ารังเกียจ”

เขารังเกียจจริงๆ ไม่อย่างนั้นก็ต้องกลืนกินวิญญาณแท้ของเจ้านี่ไปแล้ว

อย่างไรเสีย หมอนี่คือผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญของแท้!

ถ้ากลืนกินวิญญาณแท้ของเขา ต้องได้ประโยชน์ไม่น้อย

น่าเสียดาย หมอนี่เป็นไอ้ขันทีสารเลว แค่มองก็ชวนคลื่นเหียน เย่ชิวจะไปยอมกลืนกินวิญญาณแท้ของมันได้อย่างไร

เหล่าเจิ่วหัวเราะหึๆ “ข้าไม่รังเกียจ”

เย่ชิวชะงัก “หมายความว่าไง?”

เหล่าเจิ่วว่า “หมายความว่าไหนๆ เจ้าก็รังเกียจ งั้นส่งมันมาให้ข้าก็แล้วกัน”

“ท่านจะเอาไอ้ขันทีนี่?” เย่ชิวประหลาดใจ “เอาไปทำไม?”

เหล่าเจิ่วว่า “คิดว่ามีแค่เจ้าคนเดียวหรือไงที่กลืนกินวิญญาณแท้ได้? ข้าก็ทำได้ วิญญาณแท้ในขอบเขตมหานักบุญ สามารถกลั่นขัดเกลาวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของข้า ช่วยอย่างมากต่อการฟื้นคืนสภาพของข้าในภายหลัง”

“อย่างนี้นี่เอง” เย่ชิวว่า “ได้ ข้ายกให้ท่าน”

เว่ยหวางเห็นเย่ชิวไม่สนใจตน ก็กล่าวเสียงขรึมว่า “เย่ฉางเซิง เจ้าฟังข้าหรือไม่? รีบปล่อยท่านลี่กงกงเดี๋ยวนี้”

เย่ชิวคว้าจับวิญญาณแท้ของท่านลี่กงกง แล้วในพริบตา วิญญาณแท้ของท่านลี่กงกงก็หายวับไปจากฝ่ามือของเขา

จนถึงตอนนี้ เย่ชิวจึงหันไปมองเว่ยหวาง ถามว่า “พูดกับผมเหรอ?”

แม่งเอ๊ย ไอ้เด็กนี่จงใจยั่วโมโหข้าแน่ๆ

เว่ยหวางทำหน้าตึงแข็งกร้าว ถามว่า “ท่านลี่กงกงอยู่ไหน?”

“เขาเป็นคนของท่าน จะมาถามผมทำไม?” คำเดียวของเย่ชิวสวนกลับจนเว่ยหวางแทบระเบิดคาที่

ใช่ เขาเป็นคนของข้า แต่นี่เจ้านั่นแหละทำให้เขาหายไป

“เย่ฉางเซิง เจ้าพาท่านลี่กงกงไปไหนกันแน่?” เว่ยหวางถามเสียงกร้าว

หากไม่รู้ฤทธิ์เดชของเย่ชิวดีอยู่แล้ว ด้วยนิสัยของเว่ยหวาง คงไม่มีวันพูดมากกับเย่ชิวถึงเพียงนี้