วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2588

หลินต้าหนiaoกับม่อเทียนจีต่างก็อดตื่นเต้นไม่ได้

ทั้งคู่เพิ่งบรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์ ก็มีโอกาสได้ล่าฆ่าผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญ แถมอีกฝ่ายยังเป็นกษัตริย์ของแคว้น แค่คิดก็เร้าใจ

แต่พวกเขาก็ไม่กล้าประมาท ท้ายที่สุดเว่ยหวางสูงกว่าพวกเขาอยู่หนึ่งขั้น

“เทียนจี ดวลเดี่ยวเราไม่มีทางสู้เขาไหว ศึกนี้เราต้องสู้แบบประสานกัน เหมือนตอนบุกพระราชวังต้าวэйกำจัดนักบุญนั่น ว่ายังไง?”

“ข้าว่าได้ แต่พี่ใหญ่หลินต้าหนiao ข้าอยากลองดู ว่าช่องว่างระหว่างข้ากับผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญมันห่างกันแค่ไหน?”

“งั้นรึ งั้นข้าก็จะทดสอบพลังการต่อสู้ของข้าเหมือนกัน เราสู้กับเขาก่อน ถ้าไม่ไหวค่อยร่วมมือกัน”

“ตกลง เดี๋ยวให้เจ้าเป็นตัวบุกหลัก ข้าคอยเสริม”

“ถ้าจัดการเว่ยหวางได้ล่ะก็ เราสองคนคงดังระเบิดแน่”

“ข้าไม่สนเรื่องดัง ข้าแค่อยากรู้ว่าการเชือดผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญมันให้ความรู้สึกยังไง”

ม่อเทียนจีกับหลินต้าหนiaoส่งเสียงลับปรึกษากัน

เว่ยหวางเห็นเย่ชิวกล้าส่งสองหนุ่มน้อยมาจัดการตน ก็หัวเราะหยัน “เย่ฉางเซิง เจ้าไม่กลัวว่าเราจะฆ่าพวกเขารึ?”

เย่ชิวว่า “ข้าอยู่ตรงนี้ เจ้าฆ่าพวกเขาไม่ได้หรอก”

เว่ยหวางสบถในใจ เราอยู่มานานปานนี้ ยังไม่เคยเจอใครกร่างขนาดนี้ เย่ฉางเซิง เจ้าสมควรตายจริงๆ

ที่แค้นยิ่งกว่านั้น ไอ้สารเลวผู้นี้ยังได้ตัวจิ้นปิงหยุนไปอีก

พอนึกภาพจิ้นปิงหยุนระทวยอยู่ใต้ร่างเย่ชิว เว่ยหวางก็รู้สึกเหมือนมีเขาขึ้นเต็มหัว เดือดดาลจนควันออกหู

“เย่ฉางเซิง เจ้าลงมือพร้อมกับพวกมันเถอะ แบบนั้นเราจะได้เก็บพวกเจ้าให้สิ้น”

ที่เว่ยหวางอยากให้เย่ชิวร่วมวง ก็เพราะหากเย่ชิวลงสู้เมื่อไร เขาก็จะได้โถมสมาธิทั้งหมดใส่ศัตรู ไม่ต้องเหลียวหลังระแวงอีก

แต่ถ้าเย่ชิวไม่ลงสู้ ยืนดูเฉยๆ เวลาต่อกรกับหลินต้าหนiaoและม่อเทียนจี เว่ยหวางก็ยังต้องคอยระวังการลอบโจมตีจากเย่ชิวอยู่ตลอด

เย่ชิวอาจจะไม่ทำก็ได้ ทว่าเว่ยหวางก็เลิกกังวลไม่ได้อยู่ดี

“ถ้าข้าลงมือ เจ้าจะตายทันที เอาไว้ให้พวกพ้องของข้าจัดการเจ้าเถอะ!” เย่ชิวพูดจบก็สะบัดมือขวา เก้าอี้หวายปรากฏขึ้นมากลางอากาศ

แล้วไม่รู้เขาควักเมล็ดแตงโมคั่วมาจากไหน นั่งเอนบนเก้าอี้หวาย แกะกินอย่างสบายอารมณ์

“ไอ้หนุ่มนี่มันคิดทำพิเรนทร์อะไรอีกกัน?”

เว่ยหวางระแวดระวังเต็มที่ เกราะศึกหนาหนักปรากฏขึ้นบนร่าง จากนั้นระเบิดพลังเต็มที่ ดั่งขุนเขาตระหง่านน่าเกรงขามจนคนต้องหวาดหวั่น

นัยน์ตาของเขาวาววับเย็นเฉียบ ราวจะทำให้ทั้งโลกแข็งค้างอยู่ใต้สายตาคู่นั้น จ้องม่อเทียนจีกับหลินต้าหนiaoแน่วนิ่ง ไอสังหารท่วมท้น

“ต้าหนiao เทียนจี ได้ระดับมหานักบุญมาเป็นคู่ซ้อม ไม่ใช่โอกาสที่เจอกันบ่อย ฉกฉวยโอกาสให้ดี” เย่ชิวเตือน

“รับทราบ” หลินต้าหนiaoกับม่อเทียนจีขานรับพร้อมกัน

เหตุที่เย่ชิวให้ม่อเทียนจีกับหลินต้าหนiaoลงมือรับเว่ยหวาง หนึ่ง เพราะทั้งคู่เพิ่งบรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์ ยังต้องการการขัดเกลา จะได้รู้ช่องว่างระหว่างตนกับผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญ จะได้ไม่หลงตนจนเหลิง

สอง เย่ชิวยังไม่อยากให้เว่ยหวางตายเร็วเกินไป เพราะกองทัพลับนั่นยังไม่โผล่มา

หากฆ่าเว่ยหวางแล้วตามหากองทัพลับนั่นไม่เจอ ลำบากแน่

อนึ่ง ถ้ากองทัพลับนั้นโผล่มาเป็นพักๆ ปรากฏตัวลึกลับไร้ร่องรอย ทั่วหล้าคงไม่อาจสงบสุข

ดังนั้น วิธีที่ดีที่สุด คือบีบให้เว่ยหวางงัดกองทัพลับออกมาเอง

เย่ชิวยังอดสงสัยไม่ได้ว่า ตามเหตุผลแล้ว เว่ยหวางมีไพ่ตายร้ายกาจขนาดนั้น น่าจะหยิบมาใช้ตั้งนานแล้ว ไฉนจนป่านนี้ยังไม่เห็นกองทัพลับ?

แล้วยังพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน พระแก่รูปนั้นไฉนยังไม่โผล่หน้า?

เย่ชิวไม่รู้เลย ว่าไม่ใช่เว่ยหวางไม่อยากใช้กองทัพลับนั้น แต่เพราะกองทัพลับอยู่ในมือพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน เว่ยหวางจึงสั่งการไม่ได้

นอกจากนั้น ยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง ที่ทำให้เย่ชิวไม่อยากรีบเก็บเว่ยหวาง ไว้ค่อยพูดทีหลัง

ตูมๆๆ!

ศึกยิ่งเดือดระอุ

หลินต้าหนiaoดุจพยัคฆ์คลุ้มบ้าคลั่ง ไร้ผู้ต้าน ทุกครั้งที่ลงมือ เงามีดวูบวาบเต็มอากาศ

ปลายนิ้วของม่อเทียนจีดุจดาวตกเฉือนฟ้า ชี้สะกดต่อเนื่องจนตาลาย

สองคนโอบซ้ายขวา โหมโจมตีเว่ยหวางอย่างพายุห่าฝน

แต่กระบี่วิชาของเว่ยหวางวิจิตรล้ำเลิศ ทุกกระบวนท่าดุดันทรงอำนาจ ราวเทพสงครามลงสู่โลกมนุษย์ ทำเอาผู้คนอกสั่น

กระทั่งเย่ชิวที่นั่งดูอยู่ข้างๆ ยังอดบ่นในใจไม่ได้ “เพลงกระบี่ของเว่ยหวางไม่เลว ถ้าอยู่สำนักกระบี่ชิงหยุน เขาน่าจะเป็นผู้อาวุโสลำดับสองได้”

ในสุญญากาศ

ลมคมกระบี่ตัดฉวัดเฉวียนไปมา

การต่อสู้ของทั้งสามยิ่งทวีความดุเดือด ทุกครั้งที่ปะทะกัน ราวกับจะให้ฟ้าดินพังทลาย

ทว่า ต่อให้หลินต้าหนiaoและม่อเทียนจีรุกไม่หยุด ก็ยังเจาะแนวรับของเว่ยหวางไม่ได้ กระบี่วิชาของเว่ยหวางแน่นหนาราวตาข่ายครอบทั้งฟ้าดิน ทำให้ทั้งคู่เข้าใกล้ตัวไม่ได้

ผ่านไปครู่หนึ่ง

“พอ!”

เว่ยหวางตวาดเสียงต่ำ ฉับพลันกระแสกระบี่ถาโถมราวแม่น้ำสายใหญ่ที่ไหลพรั่งพรูจากสวรรค์ ในพริบตาหลินต้าหนiaoก็ถูกซัดปลิว กระแทกลงไกลออกไปราวพันเมตร บนร่างท้วมมีรอยกระบี่นับสิบ

จากนั้นสายตาเว่ยหวางก็เลื่อนไปยังม่อเทียนจี

“ในหมู่นักบุญที่เราเคยพบ เจ้าคือคนที่อายุน้อยที่สุด งั้นวันนี้ เราจะทำให้เจ้ากลายเป็นนักบุญที่อายุสั้นที่สุด”

คำพูดเว่ยหวางเพิ่งจบ ดาบยาวก็ฟาดผ่าลงใส่ม่อเทียนจีทันที