วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2589

“ตูม!”

เว่ยหวางสะบัดดาบฟันใส่ม่อเทียนจี

ชั่วพริบตาเดียว คมดาบอำมหิตนั้นประหนึ่งจะผ่าฟ้าดินให้แหลกสลาย เฉียบคมสุดประมาณ

ในฉับพลัน ม่อเทียนจีรู้สึกเหมือนสรรพสิ่งรอบกายมลายหายไป ราวกับตนตกสู่หุบเหวไร้ก้น ทิ้งไว้เพียงแสงคมดาบส่องประกายเจิดจ้าฟาดฟันเข้ามา

ที่น่าหวั่นสะพรึงยิ่งกว่า คือในหุบเหวไร้สิ้นสุดนั้น คมดาบดุจการแยกฟ้าแหวกดิน กวาดล้างทุกอย่างจนตัวเขาเคลื่อนไหวเชื่องช้าลงชั่วขณะ

ในจังหวะคับขัน

“ถอยไปสามร้อยจั้ง!” ม่อเทียนจีใช้วาจาสั่งกลายเป็นจริง

ฟึ่บ!

ชั่วพริบตาเดียว ร่างเขาถอยกรูดไปดุจควันบาง รวดเร็วจนไม่น่าเชื่อ

ทว่าเขาก็ยังโดนแรงอานุภาพของกระแสดาบซัดปลิว

“พรวด!”

ม่อเทียนจีลอยคว้างดุจนกว่าวสายป่านขาด กระแทกตกไกลออกไปกว่าร้อยจั้ง สำลักเลือดออกมาเป็นสาย

หลินต้าเนี่ยวรีบวิ่งมาประคองม่อเทียนจี ถามด้วยความห่วงใยว่า “เป็นยังไงบ้าง?”

“ผมไม่เป็นไร แค่กๆ…” ม่อเทียนจียังพูดไม่ทันจบ ก็ไอเป็นเลือดไม่หยุด เขารีบหยิบโอสถสองสามเม็ดจากกระเป๋าเสื้อใส่ปาก

หลินต้าเนี่ยวว่า “เดิมทีผมคิดว่าเราเป็นอัจฉริยะหาตัวจับยาก พอบรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์แล้ว พลังการต่อสู้จะเหนือกว่านักบุญทั่วไปลิบลับ สามารถบดขยี้มหานักบุญได้สบายๆ เหมือนพี่ใหญ่ แต่ดูท่าแล้ว เราก็ยังอ่อนเกินไป”

ม่อเทียนจีพูดว่า “ไม่ใช่เราอ่อนหรอก แต่พี่ใหญ่โหดขั้นปีศาจต่างหาก”

หลินต้าเนี่ยวเห็นด้วยสุดใจ ถอนหายใจว่า “จริง พี่ใหญ่โหดขั้นปีศาจ ไม่ว่าอัจฉริยะแบบไหน อยู่ต่อหน้าเขาก็เหมือนขยะ”

“พี่หลินต้าเนี่ยว พี่ไม่เป็นไรนะ?” ม่อเทียนจีเห็นเสื้อผ้าหลินต้าเนี่ยวขาดวิ่นก็ถาม

“แผลบนตัวผมหายแล้ว” หลินต้าเนี่ยวว่า “หลังศึกเมื่อครู่ ผมก็เข้าใจล่ะ แม้เราจะบรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์แล้ว แต่ต่อไปอย่าไปกร่างนัก เดี๋ยวไปแหย่คนที่เราไม่ควรยุ่งด้วย”

ม่อเทียนจีพยักหน้าเบาๆ พูดว่า “ถ่อมตัวไว้ ทำอะไรให้รอบคอบ”

หลินต้าเนี่ยวเปลี่ยนน้ำเสียง “แต่ผมนี่แหละ หลินต้าเนี่ยว เกิดมาก็ไม่กลัวฟ้ากลัวดิน ปู่กับพ่อผมยังไม่กล้าตีผม แม่งเอ๊ย แล้วทำไมหมอนั่นกล้าตีผม?”

“เพราะระดับบ่มเพาะสูงกว่าผมงั้นเหรอ?”

“เรื่องนี้ผมกลืนไม่ลง”

“ผมจะล้างแค้น!”

ในใจม่อเทียนจีก็ขุ่นมัวไม่น้อย เพิ่งจะบรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์แท้ๆ กลับถูกอัดยับเยินถึงเพียงนี้ แถมยังต่อหน้าเย่ชิวอีก ทำให้เขารู้สึกเสียหน้าสุดๆ

สำหรับเด็กวัยราวสิบเอ็ดสิบสองขวบ ศักดิ์ศรียิ่งใหญ่กว่าฟ้า

“พี่หลินต้าเนี่ยว เราร่วมมือกันฆ่ามัน” ม่อเทียนจีเอ่ยเสียงเย็น

“เอาสิ” หลินต้าเนี่ยวว่า “ผมไม่เชื่อหรอก พวกเราพี่น้องจับมือกัน ยังจะเชือดมหานักบุญคนหนึ่งไม่ได้อีกหรือไง”

ทันใดนั้น เห็นเว่ยหวางชูดาบ ยืนลอยอยู่กลางอากาศตวาดว่า “เย่ฉางเซิง สองสหายของเจ้าไม่ใช่คู่มือของข้า เจ้ายังจะยืนดูเฉยๆ อยู่อีกหรือ”

“ไหนๆ เจ้าก็รั้นจะหาเรื่อง งั้นข้าจะจัดให้” เย่ชิวพูดจบ กำลังจะลุกขึ้น แต่หลินต้าเนี่ยวร้องห้ามว่า “พี่ใหญ่ อย่าเพิ่งขยับ”

“หืม?” เย่ชิวงงเล็กน้อย

หลินต้าเนี่ยวว่า “อย่าเพิ่งลงมือ ผมกับเทียนจีจะเชือดมัน”

“พอไหวรึ?” เย่ชิวถาม

หลินต้าเนี่ยวหัวเราะหึๆ “พี่ใหญ่ รอดูละครได้เลย วันนี้ผมกับเทียนจีจะทำให้พี่ตะลึง”

ม่อเทียนจีก็เสริมว่า “พี่ใหญ่ ตอนนี้ยังไม่ต้องลงมือ ถ้าเราสู้มันไม่ไหว ค่อยให้พี่ลงมือ”

“แน่ใจนะ?” เย่ชิวถามอย่างเป็นห่วง

อย่างไรเสีย ม่อเทียนจีกับหลินต้าเนี่ยวก็เพิ่งบรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์

ต่อให้เป็นนักบุญรุ่นเก๋า ก็ไม่มีทางสู้มหานักบุญได้อยู่ดี แน่นอนว่าไม่รวมตัวโหดอย่างเย่ชิว