วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2591

เสียงร้องของเว่ยหวางนั้นช่างโหยหวนสุดจะพรรณนา จนเย่ชิวได้ยินแล้วยังเจ็บจี๊ดถึงขั้วหัวใจ

แม้เว่ยหวางจะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญ แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้ชาย และตรงนั้นมันช่างเปราะบางเหลือเกิน

เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะโดนมีดฟันเข้าอย่างนี้

สิ่งที่ยิ่งทำให้เว่ยหวางเดือดดาลก็คือ หลังจากหลินต้าเหนี่ยวฟันลงไปแล้ว ยังฉวยเอาของๆ เขามากำไว้ในมือ แล้วรีบถอยออกไปด้านข้าง

หลินต้าเหนี่ยวเหลือบมองของในมือครู่หนึ่ง ทำหน้าตกตะลึงแล้วอุทานว่า “เว่ยหวาง ท่านนี่สุดยอดจริง!”

“ผมนึกว่าของผมเล็กแล้ว ไม่นึกเลยว่าของท่านจะเล็กกว่าผมอีก”

“เล็กขนาดนี้ยังมีลูกตั้งหลายคนได้ นับถือๆ”

ได้ยินดังนั้น เย่ชิวกับม่อเทียนจีต่างหันมามองฝ่ามือของหลินต้าเหนี่ยวโดยมิได้นัดหมาย คำสามคำผุดขึ้นในหัวทันที

สั้น.

เล็ก.

เรียวบาง.

ราวกับครึ่งข้อของนิ้วก้อย เลือดโชก

หลินต้าเหนี่ยวรีบเอ่ยว่า “ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่นน่า เว่ยหวาง ของผมใหญ่กว่าของท่านสิบเท่า”

ไม่พูดยังดี พอพูดแบบนี้ เย่ชิวกับม่อเทียนจีก็มองเขาด้วยสายตาพิลึกทันที

ชั่วพริบตา หลินต้าเหนี่ยวหน้าแดงก่ำ เพื่อกลบเกลื่อนความกระอักกระอ่วน เขาโยนของในมือทิ้ง แล้วเชิดหน้าพูดใส่เว่ยหวางอย่างกร่างว่า “เรื่องตอน ข้านี่มืออาชีพเลย”

เว่ยหวางได้ยินก็หน้าเหี้ยมทันที

บัดซบ! เจ้าคิดว่าข้าเป็นอะไร?

สัตว์วิเศษรึ?

เจ้านี่มันสมควรตาย!

ในอกเว่ยหวางคลุ้มคลั่งด้วยโทสะไม่รู้จบ เสมือนเปลวเพลิงกำลังลุกไหม้อย่างบ้าคลั่ง

เขา—เจ้าแคว้นเว่ย์ ผู้สูงศักดิ์เหนือผู้คน ครอบครองอำนาจและเกียรติยศไม่สิ้นสุด—กลับถูกเจ้าหมูอ้วนที่พลังบำเพ็ญเพียรด้อยกว่าตนย่ำยีศักดิ์ศรี ช่างน่าเดือดดาลนัก

หน้าเว่ยหวางเขียวคล้ำ ดวงตาลุกโชนด้วยไฟบ้าคลั่ง ราวจะเผาผลาญทุกสิ่งรอบกายให้มอดไหม้

เขากำหมัดแน่น เล็บจิกลึกลงในฝ่ามือ ทว่าความเจ็บนั้นยังเทียบไม่ได้กับความกรุ่นโกรธในใจ

เสียงของเขา ครั้งหนึ่งเคยทรงอำนาจและกึกก้อง บัดนี้กลับแฝงความสั่นเครือ

“เจ้ากล้าลอบทำร้ายข้า เจ้าสมควรตาย!”

เว่ยหวางคำราม เสียงอัดแน่นด้วยโทสะไร้ที่สิ้นสุด

ถัดมา แสงศักดิ์สิทธิ์ก็แผ่ไหลไปทั่วทั้งร่างของเขา โดยเฉพาะหว่างขาที่ส่องประกายพร่างพรายเป็นพิเศษ

ม่อเทียนจีเห็นว่าเว่ยหวางคิดจะซ่อมแซมบาดแผล จึงรีบใช้วาจาสั่งกลายเป็นจริง

“ห้ามฟื้นฟู!”

ทว่า พลังบำเพ็ญเพียรของเว่ยหวางแข็งแกร่งเกินไป ผลของวาจาสั่งกลายเป็นจริงที่ใช้กับเขาจึงมีไม่มาก

หรือกล่าวให้ชัด คือ ด้วยพลังบำเพ็ญเพียรในตอนนี้ของม่อเทียนจี ยังไม่อาจหยุดยั้งการฟื้นฟูของเว่ยหวางได้ตามใจ

ต่อหน้าต่อตา เหมือนหน่อไผ่แทงดิน โผล่ปลายเล็กๆ ขึ้นมาแล้ว

ม่อเทียนจีตวาดลั่น “หยุดโต!”

เว่ยหวางยิ่งเดือด ตวาดสวน “โต!”

“หยุดโต!”

“โต!”

“หยุดโต!”

“……”

ทั้งคู่สั่งโต้กันไปมา ยื้อยุดกันอยู่อย่างนั้น

เย่ชิวกับหลินต้าเหนี่ยวมองหน้ากัน บรรยากาศนี่...

ทำไมมันประหลาดสิ้นดี?

ว่าไปแล้ว ภายใต้การขัดขวางไม่หยุดของม่อเทียนจี ความเร็วการฟื้นฟูของเว่ยหวางก็ช้าลงอย่างมาก

คมดาบกวาดผ่านที่ใด ทุกสิ่งถูกผ่าออกเป็นสอง ไม่มีสิ่งใดต้านทาน

“ดี! มาเลย!” หลินต้าเหนี่ยวแผดเสียงยาว ชูหมัดทุบเข้าใส่คมดาบอย่างดุดัน

ถ้าเป็นตอนเพิ่งเริ่มประมือ จะให้หลินต้าเหนี่ยวกล้าทำแบบนี้ ต่อให้ให้ใจหมื่นดวงก็ไม่กล้า แต่ตอนนี้ต่างออกไป ม่อเทียนจีใช้วาจาสั่งกลายเป็นจริงช่วยเพิ่มพลังการต่อสู้ให้เขาถึงห้าสิบเท่า แม้เขาจะเพิ่งบรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์ได้ไม่นาน ก็ยังกล้าปะทะผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญได้อย่างไม่หวั่น

ตูม!

หมัดกับคมดาบปะทะกันในสุญญากาศ แสงเจิดจ้ากระเซ็นออกไปรอบทิศ เสียงกึกก้องสะเทือนฟ้าดุจเกิดระเบิดใหญ่

เว่ยหวางตะลึงลาน พบว่าดาบยาวในมือถูกหมัดเดียวทุบจนงอ

โทสะของเว่ยหวางยิ่งทวีขึ้นอีกส่วน

นี่มันดาบศักดิ์สิทธิ์นะ! ตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงเปราะบางปานนี้?

หมัดของหลินต้าเหนี่ยวถูกคมดาบเฉือนจนเลือดนอง กลับยิ่งปลุกเจตจำนงแห่งสงครามให้เขาลุกโชน

“ฆ่า!”

หลินต้าเหนี่ยวพุ่งทะยานเข้าไป ฟาดกำปั้นทั้งสองลงจากเบื้องสูง กระแทกใส่เว่ยหวางอย่างดุดัน

หมัดของเขาถูกห่อหุ้มด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ ดุจมีเปลวเพลิงโอบคลุม พุ่งพล่านด้วยพลังอันมหาศาล

เว่ยหวางรีบสะบัดดาบต้านรับ

เวลานั้น ม่อเทียนจีก็ลงมือด้วย เขาใช้วาจาสั่งกลายเป็นจริงรบกวนการเคลื่อนไหวของเว่ยหวางไปพร้อมกัน อีกทั้งงัดท่าไม้ตายหลากหลายเข้าโจมตี ภายใต้การรุมโจมตีร่วมกันของเขากับหลินต้าเหนี่ยว เว่ยหวางทำได้เพียงตั้งรับ ไม่อาจหาโอกาสสวนกลับ

ไม่นาน เว่ยหวางก็สะบักสะบอม กระดูกไม่รู้หักไปกี่ท่อน เสื้อคลุมยาวชุ่มโชกไปด้วยเลือด

ทว่า การโจมตีของม่อเทียนจีกับหลินต้าเหนี่ยวยิ่งโหมกระหน่ำ และยิ่งเข้าขากันมากขึ้น ไม่ปล่อยให้เว่ยหวางได้พักหายใจ เขาจึงไม่มีเวลาฟื้นฟู บาดแผลยิ่งทรุดหนัก

ครั้นเห็นว่าได้จังหวะ ม่อเทียนจีกับหลินต้าเหนี่ยวจึงสบตากันทีหนึ่ง แล้วทั้งคู่ชกออกพร้อมกันใส่เว่ยหวาง

โครม!

เว่ยหวางถูกอัดปลิวกระเด็น

หลินต้าเหนี่ยวฉวยจังหวะนั้น ขณะเว่ยหวางกำลังกระเด็น เขาเหวี่ยงมีดตอนออกไปสุดแรง