วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2591

เสียงร้องของเว่ยหวางนั้นช่างโหยหวนสุดจะพรรณนา จนเย่ชิวได้ยินแล้วยังเจ็บจี๊ดถึงขั้วหัวใจ

แม้เว่ยหวางจะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญ แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้ชาย และตรงนั้นมันช่างเปราะบางเหลือเกิน

เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะโดนมีดฟันเข้าอย่างนี้

สิ่งที่ยิ่งทำให้เว่ยหวางเดือดดาลก็คือ หลังจากหลินต้าเหนี่ยวฟันลงไปแล้ว ยังฉวยเอาของๆ เขามากำไว้ในมือ แล้วรีบถอยออกไปด้านข้าง

หลินต้าเหนี่ยวเหลือบมองของในมือครู่หนึ่ง ทำหน้าตกตะลึงแล้วอุทานว่า “เว่ยหวาง ท่านนี่สุดยอดจริง!”

“ผมนึกว่าของผมเล็กแล้ว ไม่นึกเลยว่าของท่านจะเล็กกว่าผมอีก”

“เล็กขนาดนี้ยังมีลูกตั้งหลายคนได้ นับถือๆ”

ได้ยินดังนั้น เย่ชิวกับม่อเทียนจีต่างหันมามองฝ่ามือของหลินต้าเหนี่ยวโดยมิได้นัดหมาย คำสามคำผุดขึ้นในหัวทันที

สั้น.

เล็ก.

เรียวบาง.

ราวกับครึ่งข้อของนิ้วก้อย เลือดโชก

หลินต้าเหนี่ยวรีบเอ่ยว่า “ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่นน่า เว่ยหวาง ของผมใหญ่กว่าของท่านสิบเท่า”

ไม่พูดยังดี พอพูดแบบนี้ เย่ชิวกับม่อเทียนจีก็มองเขาด้วยสายตาพิลึกทันที

ชั่วพริบตา หลินต้าเหนี่ยวหน้าแดงก่ำ เพื่อกลบเกลื่อนความกระอักกระอ่วน เขาโยนของในมือทิ้ง แล้วเชิดหน้าพูดใส่เว่ยหวางอย่างกร่างว่า “เรื่องตอน ข้านี่มืออาชีพเลย”

เว่ยหวางได้ยินก็หน้าเหี้ยมทันที

บัดซบ! เจ้าคิดว่าข้าเป็นอะไร?

สัตว์วิเศษรึ?

เจ้านี่มันสมควรตาย!

ในอกเว่ยหวางคลุ้มคลั่งด้วยโทสะไม่รู้จบ เสมือนเปลวเพลิงกำลังลุกไหม้อย่างบ้าคลั่ง

เขา—เจ้าแคว้นเว่ย์ ผู้สูงศักดิ์เหนือผู้คน ครอบครองอำนาจและเกียรติยศไม่สิ้นสุด—กลับถูกเจ้าหมูอ้วนที่พลังบำเพ็ญเพียรด้อยกว่าตนย่ำยีศักดิ์ศรี ช่างน่าเดือดดาลนัก

หน้าเว่ยหวางเขียวคล้ำ ดวงตาลุกโชนด้วยไฟบ้าคลั่ง ราวจะเผาผลาญทุกสิ่งรอบกายให้มอดไหม้

เขากำหมัดแน่น เล็บจิกลึกลงในฝ่ามือ ทว่าความเจ็บนั้นยังเทียบไม่ได้กับความกรุ่นโกรธในใจ

เสียงของเขา ครั้งหนึ่งเคยทรงอำนาจและกึกก้อง บัดนี้กลับแฝงความสั่นเครือ

“เจ้ากล้าลอบทำร้ายข้า เจ้าสมควรตาย!”

เว่ยหวางคำราม เสียงอัดแน่นด้วยโทสะไร้ที่สิ้นสุด

ถัดมา แสงศักดิ์สิทธิ์ก็แผ่ไหลไปทั่วทั้งร่างของเขา โดยเฉพาะหว่างขาที่ส่องประกายพร่างพรายเป็นพิเศษ

ม่อเทียนจีเห็นว่าเว่ยหวางคิดจะซ่อมแซมบาดแผล จึงรีบใช้วาจาสั่งกลายเป็นจริง

“ห้ามฟื้นฟู!”

ทว่า พลังบำเพ็ญเพียรของเว่ยหวางแข็งแกร่งเกินไป ผลของวาจาสั่งกลายเป็นจริงที่ใช้กับเขาจึงมีไม่มาก

หรือกล่าวให้ชัด คือ ด้วยพลังบำเพ็ญเพียรในตอนนี้ของม่อเทียนจี ยังไม่อาจหยุดยั้งการฟื้นฟูของเว่ยหวางได้ตามใจ

ต่อหน้าต่อตา เหมือนหน่อไผ่แทงดิน โผล่ปลายเล็กๆ ขึ้นมาแล้ว

ม่อเทียนจีตวาดลั่น “หยุดโต!”

เว่ยหวางยิ่งเดือด ตวาดสวน “โต!”

“หยุดโต!”

“โต!”

“หยุดโต!”

“……”

ทั้งคู่สั่งโต้กันไปมา ยื้อยุดกันอยู่อย่างนั้น

เย่ชิวกับหลินต้าเหนี่ยวมองหน้ากัน บรรยากาศนี่...

ทำไมมันประหลาดสิ้นดี?

ว่าไปแล้ว ภายใต้การขัดขวางไม่หยุดของม่อเทียนจี ความเร็วการฟื้นฟูของเว่ยหวางก็ช้าลงอย่างมาก