วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2592

มีดตอนพุ่งวาบเหมือนสายฟ้ารูปโค้ง แวบเดียวก็หายไป

ชั่วพริบตา หัวของเว่ยหวางขาดออกจากลำตัว เลือดพุ่งทะลัก

มีดตอนของหลินต้าหนiaoเป็นของตกทอดในตระกูล แม้จะเล็กแต่คมกริบยิ่งนัก

เย่ชิวเห็นมีดตอนฟันหัวเว่ยหวางหลุด ใจหายวาบ คิดในใจว่า “อย่าให้เว่ยหวางตายจริงๆ เลย”

ทันใดนั้น ม่อเทียนจีก็ตะโกนลั่นว่า “กรงขังแห่งฟ้าดิน!”

วึ้ง—

ม่อเทียนจีปลุกเร้าพลังฟ้าดินขึ้นมา กลางอากาศว่างเปล่าพลันปรากฏกรงขังขึ้นมา ครอบหัวของเว่ยหวางเอาไว้

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดให้เว่ยหวางเหลือทางรอด

“สายฟ้ามา!”

พร้อมเสียงตะโกนของม่อเทียนจี สายฟ้าเทพกระหน่ำลงมาทั่วนภา เปี่ยมด้วยอานุภาพพิฆาตโลก ฟาดใส่จนหัวของเว่ยหวางจมหาย

“อ้า……”

เว่ยหวางถูกฟ้าผ่าจากสวรรค์ ร้องโหยหวนไม่หยุด

“ตั้งแต่ข้าบรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์ นี่เป็นคราแรกที่ได้ปะทะกับผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญ เว่ยหวาง ตายซะ!”

ใบหน้ากลมอ้วนของหลินต้าหนiaoเปื้อนรอยยิ้มตื่นเต้น กำมีดตอนแน่น พุ่งเข้าใส่หัวของเว่ยหวาง

พอคิดว่ากำลังจะเก็บเว่ยหวางได้ทันที ใจของหลินต้าหนiaoก็เต้นระทึกสุดขีด

นั่นมันจอมราชันแห่งแคว้นเว่ย์เชียวนะ!

ผู้ใดฆ่าเขาได้ ชื่อเสียงย่อมก้องไปทั่วหล้า

ทว่าในจังหวะนั้นเอง กรงขังแห่งฟ้าดินพลันสลายไป เว่ยหวางฉวยโอกาสทิ้งหัวไว้ จิตวิญญาณออกจากร่างพุ่งหนีไปไกล

“หยุดมันไว้!”

หลินต้าหนiaoเห็นภาพนั้นแล้วเดือดจัด ตะโกนลั่น

กำลังจะพุ่งไปไล่ฆ่าเว่ยหวาง ม่อเทียนจีกลับพุ่งตัวมาขวางหน้าหลินต้าหนiaoไว้

“เทียนจี เจ้าจะทำอะไร? เร็ว ตามข้าไปช่วยกันไล่ฆ่าเว่ยหวาง!” หลินต้าหนiaoเร่งเร้า

ม่อเทียนจีเอ่ยเรียบๆ ว่า “ช่างเถอะ”

“ช่างได้ไงล่ะ?” หลินต้าหนiaoเร่งเร้า “แค่ฆ่าเว่ยหวางได้ ชื่อ ‘คู่วีรบุรุษไร้เทียมทาน’ ของเราสองจะโด่งดังไปทั่วหล้า”

“ยิ่งไปกว่านั้น เว่ยหวางคือผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญ เราเล่นงานจนเขาบาดเจ็บสาหัสอย่างยากเย็น ถ้าปล่อยให้หนีไป จะน่าเสียดายขนาดไหน?”

“เร็ว เราสองคนร่วมกันเก็บเขา อย่าให้หนีไปได้”

ม่อเทียนจีว่า “พี่ต้าหนiao เมื่อครู่ข้านี่แหละเป็นคนถอนกรงขังแห่งฟ้าดินเอง”

“หมายความว่าไง?” หลินต้าหนiaoชะงัก ถามว่า “เจ้าจงใจปล่อยเว่ยหวาง?”

“ทำไมเจ้าถึงปล่อยเขาไปได้?”

“เราอุตส่าห์ทำให้เขาบาดเจ็บหนักได้อย่างยากเย็น เจ้าปล่อยเขาไป แบบนี้ไม่เท่ากับปล่อยเสือกลับป่าหรือไง?”

หลินต้าหนiaoเริ่มโกรธ

ขณะนั้น เย่ชิวพูดว่า “เป็นข้าที่ให้เทียนจีปล่อยเว่ยหวางไป”

“ทำไมต้องปล่อยเขา?” หลินต้าหนiaoงุนงง

เย่ชิวว่า “ข้าทำแบบนี้มีเหตุผลของข้า เดี๋ยวอีกไม่นานพวกเจ้าก็จะเข้าใจ”

หลินต้าหนiaoยังเซ็งอยู่ พูดว่า “ของได้มาแล้วกลับหลุดมือ เสียดายชะมัด”

เย่ชิวยิ้มแล้วว่า “พวกเจ้าในหุบเขาใช้มหันตภัยสวรรค์ล่อให้ตกหลุมพรางแล้วสังหารทหารและนายพลแห่งแคว้นเว่ย์ไปหลายแสนคน ตอนนี้ในใจของทหารและนายพลแห่งแคว้นโจว พวกเจ้าก็เป็นวีรบุรุษไปแล้ว”

หลินต้าหนiaoได้ฟังปลอบใจ ใจก็ดีขึ้นบ้าง แต่ยังข้องใจ ถามว่า “พี่ใหญ่ ตอนนี้กองทัพเว่ยถูกกวาดล้างหมดแล้ว เหลือเว่ยหวางตัวคนเดียว ทำไมไม่ฉวยโอกาสนี้ ฆ่าเว่ยหวางให้สิ้นซากตัดปัญหาในภายหลัง?”

ม่อเทียนจีพูดอยู่ข้างๆ ว่า “นิสัยพี่ใหญ่ เจ้าก็รู้ เขาไม่มีวันปล่อยให้เว่ยหวางรอดชีวิตหรอก”

เย่ชิวพูดตามว่า “วางใจได้ เว่ยหวางต้องตายแน่ เพียงแต่ก่อนตาย เขายังมีค่าที่จะใช้อีกเล็กน้อย”