วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2594

เย่ชิวเดินแยกออกไปข้างๆ แล้วใช้จิตสัมผัสเทพสื่อสารกับเหล่าเจิ่วในโลงศพสีแดงโลหิต

“เหล่าเจิ่ว เหล่าเจิ่ว เรียกด่วน”

“มีอะไรวะ?” เสียงงัวเงียของเหล่าเจิ่วดังขึ้นมา

เย่ชิวถามว่า “ในหุบเขามีทหารและนายพลตายไปหลายแสนคน เลือดของพวกเขาหายเกลี้ยง ข้าสงสัยว่าถูกพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเอาไป เหล่าเจิ่ว ตามประสบการณ์ของนาย พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานต้องการเลือดไปทำอะไร?”

เหล่าเจิ่วว่า “ไม่ใช่เอาไปดื่มแน่”

“ไม่ต้องบอกก็รู้สิ! ไม่ต้องว่าเลือด ต่อให้น้ำเยอะขนาดนั้นก็ยังดื่มไม่หมด! พูดให้เป็นเรื่องเป็นราวหน่อย” เย่ชิวว่า

เหล่าเจิ่วตอบ “ฝึกวิชามาร”

คำพูดของเขาเหมือนกับของจางเหมยเจินเหรินเป๊ะ

เย่ชิวถาม “ถ้าบอกว่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานหนุนเว่ยหวางให้เปิดศึก เป้าหมายก็เพื่อใช้เลือดฝึกวิชามาร งั้นไม่ต้องทำขนาดนี้หรอก ฆ่าล้างเมืองตรงๆ ไม่ง่ายกว่าหรือ?”

เหล่าเจิ่วว่า “ไอ้หนุ่ม เอ็งยังไม่เข้าใจละสิ เลือดชาวบ้านทั่วไปกับเลือดของทหารและนายพลน่ะ ฤทธิ์คนละเรื่อง”

“เลือดชาวบ้านก็พอใช้ฝึกวิชามารได้ แต่ผลมีจำกัด”

“ส่วนพวกทหารและนายพลมีพลังบำเพ็ญเพียรติดตัว ถึงจะต่ำต้อย แต่สุดท้ายก็ยังเป็นผู้ฝึกบำเพ็ญ”

“ใช้เลือดของทหารและนายพลฝึกวิชามาร จะได้ผลทวีคูณ แถมยังเร่งให้สำเร็จได้เร็วขึ้น”

“ที่สำคัญที่สุดคือ เลือดของผู้ที่พลีชีพในสนามรบนั้น อาบแน่นด้วยเจตจำนงแห่งสงคราม ใช้เลือดแบบนี้ฝึก วิชามารจะทรงอานุภาพยิ่งกว่า”

เย่ชิวว่า “ถ้าอย่างนั้น พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก็กำลังใช้เลือดฝึกวิชามารจริงๆ?”

เหล่าเจิ่วตอบ “ชัวร์”

“ทำไมนายรู้ละเอียดขนาดนี้?” เย่ชิวถามขึ้นมาทันที

เหล่าเจิ่วหัวเราะหึๆ “เพราะตอนข้ายังหนุ่ม ข้าก็เคยทำแบบนั้นมาแล้ว”

เย่ชิว “……”

เหล่าเจิ่วพูดต่อ “เลือดของผู้ฝึกบำเพ็ญนี่มันของดีจริงๆ!”

“จะอธิบายให้ฟังง่ายๆ สมมติว่ามีเคล็ดวิชาหนึ่ง ถ้าดูดซับเลือดชาวบ้าน อาจต้องใช้พันปีถึงจะถึงขั้นสำเร็จใหญ่ แต่ถ้าเป็นเลือดของผู้ฝึกบำเพ็ญล่ะก็ เพียงร้อยปีก็มีสิทธิ์สำเร็จ”

เย่ชิวซัก “เหล่าเจิ่ว นายรู้ไหม ว่าในสายพุทธศาสนามีเคล็ดวิชาไหนที่ใช้เลือดฝึกบ้าง?”

เหล่าเจิ่วว่า “ไม่รู้”

“ไม่ใช่ว่ารู้มากเห็นกว้างเหรอ?” เย่ชิวว่า

“คนในพุทธศาสนาโดยแท้มีเมตตา ห้ามฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ใครเขาจะเอาเลือดมาฝึกกัน!” เหล่าเจิ่วพูดอีกว่า “ถ้าเป็นพระในพุทธศาสนาที่ใช้เลือดฝึก ไม่ว่าใครก็เรียกรวมๆ ว่า ‘พระอสูร’”

“พระอสูรแต่ละรูปใจเหี้ยมโหด ฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา ไอ้หนุ่ม อย่าว่าข้าไม่เตือนนะ พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานที่เอ็งพูดถึง ไม่ธรรมดา”

“ระวังตัวไว้”

เย่ชิวแวบคิดออก ถามว่า “เหล่าเจิ่ว ถ้าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานใช้วิชามาร นายพอมองออกตั้งแต่แว่บแรกไหม?”

“บอกยาก” เหล่าเจิ่วถอนใจ “อย่างที่เอ็งก็รู้ ตอนนี้ร่างกายของข้ายังไม่ครบสมบูรณ์ ความทรงจำหลายอย่างก็นึกไม่ออก”

“อีกอย่าง วิธีการของฝ่ายพุทธศาสนามักลึกลับ ข้าเองก็รู้ไม่มาก”

“ฝ่ายพุทธตั้งอยู่ทางซีโม่ เมื่อก่อนตอนข้าตะลุยทั่วหล้า กันดารจนแทบไม่มีใครอยากไป ข้ายังไม่อยากเหยียบเลย”

“แต่ไหนแต่ไรมา พวกทางมารก็พวกเดียวกันทั้งนั้น ถ้าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานใช้วิชาใดที่เป็นวิชามาร แค่ข้าเห็นแวบเดียว ก็คงพอดูออกคร่าวๆ”

เย่ชิวว่า “งั้นเมื่อก่อนนายเป็นมารเฒ่าตัวเอ้เรอะ?”

“แต่อย่างไรก็ดี เพื่อกันพลาด เราต้องวางแผนให้รอบคอบ”

ทันทีทุกคนก็รวมตัวกันปรึกษาวางแผนรับมือ

……

ฝ่ายวิญญาณแท้ของเว่ยหวาง เมื่อหนีรอดมาได้ ก็รีบพุ่งตรงไปยังเต็นท์ทหารที่พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานพำนักอยู่ พอเข้าไป เว่ยหวางถึงกับสะดุ้งผวา

เห็นแต่เลือดนองคลั่กอยู่ทั่วเต็นท์ทหาร พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกำลังแช่อยู่กลางทะเลเลือด ทั่วใบหน้ามีลายริ้วโลหิตถี่ยิบราวใยแมงมุม ชวนสยองลึกๆ

ทันใดนั้น พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานลืมตาโพลง เว่ยหวางก็เห็นว่า นัยน์ตาของเขาแดงฉานราวกับโลหิต ชวนขนลุกอย่างประหลาด

เว่ยหวางสะท้านไปทั้งตัว

“อาตมาเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือ? ก่อนเข้าต้องเคาะก่อน” เสียงของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเย็นชาเฉียบดุจน้ำแข็ง

เว่ยหวางรีบขอโทษ “ขออภัยท่านพระอริยะ ข้ารีบร้อนเข้ามา เลยเผลอลืมเคาะ โปรดให้อภัยด้วยครับ”

ว่าแล้ว เว่ยหวางก็นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆ เร่งฟื้นร่างกาย

ทันทีที่ร่างกายฟื้นคืน เขาก็เห็นภาพสยองอีกฉาก พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานอ้าปากสูด เพียงพริบตา เลือดในเต็นท์ทหารก็ถูกดูดหายเกลี้ยง

ไม่นาน ใบหน้าของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก็กลับเป็นปกติ

เว่ยหวางเอ่ยอย่างร้อนรน “ท่านพระอริยะ ถ้าท่านยังไม่ลงมือ ข้าก็สิ้นท่าแล้ว ขอท่านโปรดยืมกองทัพลับนั้นให้ข้า ใช้รับมือแคว้นโจวครับ”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเดินมาหยุดตรงหน้าเว่ยหวาง กล่าวว่า “มหาราชา จะให้อาตมาส่งมอบกองทัพลับนั้นให้ท่านก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้ แต่ต้องมีค่าตอบแทนสักหน่อย ไม่ทราบว่าจะยอมหรือไม่?”

ในยามคับขันถึงเพียงนี้ เว่ยหวางไม่คิดมากอีก รีบพยักหน้า “ไม่ว่าค่าตอบแทนอะไร ข้าก็ยอมทั้งนั้น”

“ดีมาก” พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ฉับพลันนิ้วทั้งห้าฟาดฉวยดุจตะขอ ตะครุบเข้าที่กระหม่อมเว่ยหวาง “มหาราชา อาตมาขอยืมวิญญาณแท้ของท่านใช้สักครา”