วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2595

เว่ยหวางไม่เคยคิดเลยว่า พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานจะอยากได้วิญญาณแท้ของเขา

ที่น่ากลัวที่สุดคือ พอห้านิ้วของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานตะปบเข้าที่กระหม่อม เขาก็หมดเรี่ยวแรงทั้งตัว ขยับเขยื้อนไม่ได้ แม้แต่จะจิตวิญญาณออกจากร่างก็ยังทำไม่ได้

เว่ยหวางอกสั่นขวัญแขวน ฝืนยิ้มแหยๆ ออกมาแล้วพูดว่า “พระอริยะ อย่าล้อข้าเล่นเลยนะ”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกล่าวว่า “ตรงไหนที่บอกว่าอาตมากำลังล้อเจ้าเล่น?”

เว่ยหวางว่า “พระอริยะ เราตกลงกันไว้แล้วว่าท่านจะช่วยข้ารวมจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียว แล้วข้าจะช่วยท่านเผยแพร่พระธรรมในจงโจว”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานถอนใจแล้วกล่าวว่า “แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะไร้ความสามารถถึงเพียงนี้”

“อาตมาช่วยเจ้าโค่นต้าเฉียน สยบเฉาพั่วเทียน แต่เจ้ายังเอาแคว้นโจวไม่ลง”

“กองทัพใหญ่สามแสนถูกสั่งให้สลายกำลังที่ด่านเยี่ยนนาน กองทัพใหญ่หกแสนถูกสังหารในหุบเขา เจ้านี่ช่างไร้ค่า”

เว่ยหวางแม้จะขัดใจ แต่ก็จำต้องยอมรับว่า ตนเองมีไพ่ดีอยู่ในมือกลับเล่นพังเละเทะ

ถ้าไม่เพราะความหุนหันพลันแล่นอยากชิงความดี ไม่ฟังคำทัดทานของท่านผู้เฒ่าตู้หลง แล้วกองทัพใหญ่หกแสนจะไปตกหลุมการซุ่มโจมตีของแคว้นโจว ถูกหลอกต้อนฆ่าจนสิ้นเช่นนั้นได้อย่างไร?

เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้ เว่ยหวางได้แต่ฝากความหวังสุดท้ายไว้กับพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน

เว่ยหวางว่า “พระอริยะ ขอเพียงท่านช่วยข้าสักแรง ข้ามั่นใจว่าจะโค่นแคว้นโจวได้ รวมจงโจวเป็นหนึ่งเดียว”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานหัวเราะหยันแล้วเอ่ยว่า “เจ้าคิดว่าอาตมาจะยังหนุนหลังคนไร้น้ำยาอยู่อีกหรือ?”

เว่ยหวางว่า “ขอเพียงพระอริยะช่วยข้ารวมจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียว ต่อไปไม่ว่าเรื่องอะไรข้าก็จะทำตามท่านทุกอย่าง”

ว่าตรงๆ เลย เขายอมเป็นหุ่นเชิด

ท้ายที่สุด การรวมจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียวคือความฝันของเขา

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกล่าวว่า “จริงๆ ไม่ปิดบัง อาตมาตั้งใจจะหนุนเจ้าให้เป็นฮ่องเต้หุ่นเชิดตั้งแต่แรก”

“แต่สิ่งที่อาตมาไม่คาดคิดเลยคือ กองทัพใหญ่เกือบล้านกลับถูกเจ้าผลาญจนหมดสิ้น”

“ความสามารถของเจ้ารองรับความทะเยอทะยานของเจ้าไม่ได้ หนุนให้เจ้าขึ้นเป็นฮ่องเต้หุ่นเชิดมีแต่จะนำความยุ่งยากไม่รู้จบมาให้อาตมา”

“เพราะฉะนั้น อาตมาตัดสินใจว่าจะไม่สนับสนุนเจ้าอีกต่อไป”

เว่ยหวางพอฟังดังนั้น ก็ทั้งร้อนใจทั้งหวาดกลัว รีบเอ่ยว่า “พระอริยะ ท่านทำแบบนี้ไม่ได้ แต่แรกก็ท่านเป็นฝ่ายไปหาข้าถึงนครหลวงเว่ย ถ้าไม่ใช่ท่านบอกว่าจะสนับสนุนข้า ข้าจะยกทัพไปตีต้าเฉียนกับแคว้นโจวได้อย่างไร?”

“ตอนนี้ต้าเฉียนสิ้นแล้ว ขอเพียงท่านให้กองทัพลับนั้นมาหนุนหลังข้า ข้าย่อมสามารถโค่นแคว้นโจวได้แน่”

“คนคิดการใหญ่ จะมาทิ้งกลางทางไม่ได้นะ!”

“อีกอย่าง ถ้าข้าไม่ได้เป็นผู้ครองจงโจว แล้วท่านจะไปเผยแพร่พระธรรมในจงโจวได้อย่างไร?”

“เผยแพร่พระธรรมในจงโจว? หึหึ...” พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานหัวเราะขึ้นมา “ตั้งแต่แรก อาตมาก็ไม่เคยคิดจะไปเผยแพร่พระธรรมในจงโจวเลย”

เว่ยหวางชะงัก คิดในใจว่า ในเมื่อท่านไม่คิดจะไปเผยแพร่พระธรรมในจงโจว แล้วทำไมถึงยังมาหนุนข้า?

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกล่าวว่า “วัดต้าหลยินเป็นดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์ของผู้บำเพ็ญเพียรสายพุทธ ไม่ใช่ศูนย์กลางพระธรรม อาตมาตั้งแต่เยาว์ก็ไม่เคยคิดจะเป็นพระอาจารย์ผู้สูงส่งที่บรรลุธรรม”

“ยิ่งกว่านั้น คนทั้งหลายขนานนามอาตมาว่า ‘พระเพชฌฆาต’”

“พระเพชฌฆาตจะไปเผยแพร่พระธรรม มันไม่ตลกหรือไง?”

เว่ยหวางถามว่า “แปลว่าตั้งแต่แรกท่านก็หลอกข้า?”

“ใช่” พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยิ้มแล้วกล่าวว่า “เจ้ามันโง่ อาตมาแถอะไรนิดๆ หน่อยๆ เจ้าก็เชื่อแล้ว อาตมาเคยเขียนจดหมายถึงฮ่องเต้ต้าจโจวว่าจะไปเผยแพร่พระธรรมในแคว้นโจว เขาปฏิเสธทันควัน เทียบกันแล้ว เขาฉลาดกว่าเจ้ามากนัก”

เว่ยหวางหน้าตาเคร่งเครียด เอ่ยว่า “ทำแบบนี้ จุดประสงค์ของท่านคืออะไรกันแน่?”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกล่าวว่า “ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องรู้เป้าหมายของอาตมา ตอนนี้ ขอเพียงมอบวิญญาณแท้ให้แก่อาตมาก็พอ”

“พระอริยะ ท่านทำแบบนี้กับข้าไม่ได้” เว่ยหวางเอ่ยอย่างตระหนก

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานหัวเราะแล้วว่า “ฝ่าบาท เมื่อครู่ท่านก็พูดเองว่า ไม่ว่าต้องจ่ายราคาแบบไหนท่านก็ยอม”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานทำหน้าเอียนแล้วกล่าวว่า “เจ้ามันก็แค่ของไร้ค่า ถ้าเป็นบุตรบุญธรรมของอาตมา มีแต่ทำให้ชื่อเสียงอาตมามัวหมอง อาตมารับความอับอายแบบนั้นไม่ไหว”

เว่ยหวางเห็นพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเด็ดเดี่ยวถึงเพียงนี้ ก็รู้ว่าหนีตายไม่พ้น ความเสียใจและความแค้นถาโถมทันที

“ปิงหยุนเตือนข้ามาตั้งนานแล้ว ว่าท่านไม่ใช่คนดี น่าเสียดายที่ข้าไม่ฟังเธอ”

“ถ้าข้าเชื่อเธอ ก็คงไม่ลงเอยด้วยชะตากรรมเช่นวันนี้”

“นึกไม่ถึงเลย ข้าไม่ได้ตายในมือศัตรู แต่กลับตายในมือพันธมิตรอย่างท่าน”

เว่ยหวางสาปแช่งว่า “พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน เจ้าทรยศหักหลัง ขอให้เจ้าอย่าตายดี ข้าต่อให้กลายเป็นผีก็จะไม่ปล่อยเจ้าไว้”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานไม่ใส่ใจ ยิ้มแล้วว่า “ผีร้ายจะน่ากลัวแค่ไหน ก็ไม่เท่าคนเป็นหรอก ที่เขาว่ากันว่า ‘นรกว่างเปล่า ปีศาจอยู่บนโลกมนุษย์’ นั่นแหละ”

“อีกอย่าง อาตมาเชี่ยวชาญพระธรรม ฝึกจนได้กายแกร่งดั่งเพชร ไม่ครั่นคร้ามต่อภูตผีอาเพศใดๆ”

“เว่ยหวาง เห็นแก่ที่เคยเป็นพันธมิตรกัน อาตมาจะไม่ให้เจ้าดับสูญ”

“ถึงเจ้าจะเป็นของไร้ค่า แต่ยังพอมีค่าให้ใช้งานอยู่บ้าง”

พอคำพูดของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานจบลง สีหน้าของเขาก็พลันบิดเบี้ยวเหี้ยมเกรียม อ้าปากกว้าง กลืนกินวิญญาณแท้ของเว่ยหวางลงไปคำเดียว

จากนั้น เขาชี้นิ้วแตะที่ระหว่างคิ้วของเว่ยหวาง ที่ปลายนิ้วมีอักขระเวทมนตร์แล่นเป็นสายเข้าสู่ร่างของเว่ยหวาง

แล้วพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานประนมมือ บริกรรมคาถาในปากอย่างเงียบๆ

ครู่หนึ่งต่อมา

เปลือกตาของเว่ยหวางกระตุกเล็กน้อย เผยให้เห็นดวงตาขาวโพลนสองข้าง ชวนให้ขนลุกขนพอง

“ไปเถอะ ให้พวกมันได้เห็นฤทธิ์เดชของเจ้า”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเอ่ยเสียงแผ่ว ทันใดนั้น เว่ยหวางก็หันขวับ พุ่งพรวดออกจากเต็นท์ทหารราวกับสัตว์ร้ายตัวหนึ่ง