วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2595

เว่ยหวางไม่เคยคิดเลยว่า พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานจะอยากได้วิญญาณแท้ของเขา

ที่น่ากลัวที่สุดคือ พอห้านิ้วของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานตะปบเข้าที่กระหม่อม เขาก็หมดเรี่ยวแรงทั้งตัว ขยับเขยื้อนไม่ได้ แม้แต่จะจิตวิญญาณออกจากร่างก็ยังทำไม่ได้

เว่ยหวางอกสั่นขวัญแขวน ฝืนยิ้มแหยๆ ออกมาแล้วพูดว่า “พระอริยะ อย่าล้อข้าเล่นเลยนะ”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกล่าวว่า “ตรงไหนที่บอกว่าอาตมากำลังล้อเจ้าเล่น?”

เว่ยหวางว่า “พระอริยะ เราตกลงกันไว้แล้วว่าท่านจะช่วยข้ารวมจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียว แล้วข้าจะช่วยท่านเผยแพร่พระธรรมในจงโจว”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานถอนใจแล้วกล่าวว่า “แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะไร้ความสามารถถึงเพียงนี้”

“อาตมาช่วยเจ้าโค่นต้าเฉียน สยบเฉาพั่วเทียน แต่เจ้ายังเอาแคว้นโจวไม่ลง”

“กองทัพใหญ่สามแสนถูกสั่งให้สลายกำลังที่ด่านเยี่ยนนาน กองทัพใหญ่หกแสนถูกสังหารในหุบเขา เจ้านี่ช่างไร้ค่า”

เว่ยหวางแม้จะขัดใจ แต่ก็จำต้องยอมรับว่า ตนเองมีไพ่ดีอยู่ในมือกลับเล่นพังเละเทะ

ถ้าไม่เพราะความหุนหันพลันแล่นอยากชิงความดี ไม่ฟังคำทัดทานของท่านผู้เฒ่าตู้หลง แล้วกองทัพใหญ่หกแสนจะไปตกหลุมการซุ่มโจมตีของแคว้นโจว ถูกหลอกต้อนฆ่าจนสิ้นเช่นนั้นได้อย่างไร?

เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้ เว่ยหวางได้แต่ฝากความหวังสุดท้ายไว้กับพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน

เว่ยหวางว่า “พระอริยะ ขอเพียงท่านช่วยข้าสักแรง ข้ามั่นใจว่าจะโค่นแคว้นโจวได้ รวมจงโจวเป็นหนึ่งเดียว”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานหัวเราะหยันแล้วเอ่ยว่า “เจ้าคิดว่าอาตมาจะยังหนุนหลังคนไร้น้ำยาอยู่อีกหรือ?”

เว่ยหวางว่า “ขอเพียงพระอริยะช่วยข้ารวมจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียว ต่อไปไม่ว่าเรื่องอะไรข้าก็จะทำตามท่านทุกอย่าง”

ว่าตรงๆ เลย เขายอมเป็นหุ่นเชิด

ท้ายที่สุด การรวมจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียวคือความฝันของเขา

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกล่าวว่า “จริงๆ ไม่ปิดบัง อาตมาตั้งใจจะหนุนเจ้าให้เป็นฮ่องเต้หุ่นเชิดตั้งแต่แรก”

“แต่สิ่งที่อาตมาไม่คาดคิดเลยคือ กองทัพใหญ่เกือบล้านกลับถูกเจ้าผลาญจนหมดสิ้น”

“ความสามารถของเจ้ารองรับความทะเยอทะยานของเจ้าไม่ได้ หนุนให้เจ้าขึ้นเป็นฮ่องเต้หุ่นเชิดมีแต่จะนำความยุ่งยากไม่รู้จบมาให้อาตมา”

“เพราะฉะนั้น อาตมาตัดสินใจว่าจะไม่สนับสนุนเจ้าอีกต่อไป”

เว่ยหวางพอฟังดังนั้น ก็ทั้งร้อนใจทั้งหวาดกลัว รีบเอ่ยว่า “พระอริยะ ท่านทำแบบนี้ไม่ได้ แต่แรกก็ท่านเป็นฝ่ายไปหาข้าถึงนครหลวงเว่ย ถ้าไม่ใช่ท่านบอกว่าจะสนับสนุนข้า ข้าจะยกทัพไปตีต้าเฉียนกับแคว้นโจวได้อย่างไร?”

“ตอนนี้ต้าเฉียนสิ้นแล้ว ขอเพียงท่านให้กองทัพลับนั้นมาหนุนหลังข้า ข้าย่อมสามารถโค่นแคว้นโจวได้แน่”

“คนคิดการใหญ่ จะมาทิ้งกลางทางไม่ได้นะ!”

“อีกอย่าง ถ้าข้าไม่ได้เป็นผู้ครองจงโจว แล้วท่านจะไปเผยแพร่พระธรรมในจงโจวได้อย่างไร?”

“เผยแพร่พระธรรมในจงโจว? หึหึ...” พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานหัวเราะขึ้นมา “ตั้งแต่แรก อาตมาก็ไม่เคยคิดจะไปเผยแพร่พระธรรมในจงโจวเลย”

เว่ยหวางชะงัก คิดในใจว่า ในเมื่อท่านไม่คิดจะไปเผยแพร่พระธรรมในจงโจว แล้วทำไมถึงยังมาหนุนข้า?

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกล่าวว่า “วัดต้าหลยินเป็นดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์ของผู้บำเพ็ญเพียรสายพุทธ ไม่ใช่ศูนย์กลางพระธรรม อาตมาตั้งแต่เยาว์ก็ไม่เคยคิดจะเป็นพระอาจารย์ผู้สูงส่งที่บรรลุธรรม”

“ยิ่งกว่านั้น คนทั้งหลายขนานนามอาตมาว่า ‘พระเพชฌฆาต’”

“พระเพชฌฆาตจะไปเผยแพร่พระธรรม มันไม่ตลกหรือไง?”

เว่ยหวางถามว่า “แปลว่าตั้งแต่แรกท่านก็หลอกข้า?”

“ใช่” พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยิ้มแล้วกล่าวว่า “เจ้ามันโง่ อาตมาแถอะไรนิดๆ หน่อยๆ เจ้าก็เชื่อแล้ว อาตมาเคยเขียนจดหมายถึงฮ่องเต้ต้าจโจวว่าจะไปเผยแพร่พระธรรมในแคว้นโจว เขาปฏิเสธทันควัน เทียบกันแล้ว เขาฉลาดกว่าเจ้ามากนัก”

เว่ยหวางหน้าตาเคร่งเครียด เอ่ยว่า “ทำแบบนี้ จุดประสงค์ของท่านคืออะไรกันแน่?”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกล่าวว่า “ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องรู้เป้าหมายของอาตมา ตอนนี้ ขอเพียงมอบวิญญาณแท้ให้แก่อาตมาก็พอ”

“พระอริยะ ท่านทำแบบนี้กับข้าไม่ได้” เว่ยหวางเอ่ยอย่างตระหนก

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานหัวเราะแล้วว่า “ฝ่าบาท เมื่อครู่ท่านก็พูดเองว่า ไม่ว่าต้องจ่ายราคาแบบไหนท่านก็ยอม”