วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2596

เย่ชิวกับพวกนั่งเรือรบสำริดบินออกมาจากหุบเขา แล้วลอยนิ่งอยู่เหนือหูเหลากวน

มองเห็นหูเหลากวนที่ถูกศึกใหญ่ทำลาย ฮ่องเต้ต้าจโจวถอนหายใจยาวๆ แล้วเอ่ยว่า “ด่านนี้ตั้งตระหง่านอยู่ตรงนี้มาหลายหมื่นปี มาวันนี้กลับถูกทุบเสียขนาดนี้ น่าเสียดายจริงๆ”

เย่ชิวว่า “ถึงศึกครั้งนี้จะทำให้หูเหลากวนเสียหาย แต่ที่กวาดล้างกองทัพใหญ่แคว้นเว่ย์ไปหลายแสน ก็ถือว่าคุ้ม”

ฮ่องเต้ต้าจโจวพยักหน้าบางๆ เอ่ยว่า “ด่านนี้ทำคุณมหาศาลต่อแคว้นโจว คงต้องสั่งให้คนไปบูรณะใหม่”

พูดยังไม่ทันขาดคำ

“คำราม—!”

เสียงคำรามดุจอสุรกายดังสะท้านท้องนภา

ทุกคนเงยมอง เห็นเงาร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากทางค่ายทหารต้าหเว่ย

เร็วจี๋ เพียงพริบตาเดียว ร่างนั้นก็เข้ามาใกล้หูเหลากวนไม่ถึงสามร้อยเมตร

“เว่ยหวาง!” ม่อเทียนจีพูดขึ้น

ช่วงสามร้อยเมตรสุดท้าย เว่ยหวางหยุดพุ่ง แล้วก้าวช้าๆ เดินเข้ามา

ร่างเขาตระหง่านดั่งเทพยักษ์จากยุคโบราณ ทุกก้าวหนักหน่วงเหลือคณา

หลินต้าหนiaoเย้ยหยันขึ้นมา “ไม่คิดเลยว่าไอ้ผู้แพ้ยับอย่างแกยังกล้ากลับมา”

“คิดว่ากลับฟื้นร่างกายแล้วจะรับมือพวกเราได้รึ? อย่าฝันไป”

“พ่อคนนี้เคยอัดจนวิญญาณแท้ของแกแตกกระเจิง มาเดี๋ยวนี้ก็ทำได้เหมือนเดิม”

ตึง!

จู่ๆ ก้าวเท้าของเว่ยหวางก็หนักขึ้น โลกทั้งใบเหมือนสั่นสะท้านตาม

พื้นดินใต้เท้าเขาแตกเป็นลายงา รอยแยกแผ่กระจายดุจใยแมงมุม กวาดฝุ่นผงกับเศษหินให้ลอยฟุ้ง

แม้กระทั่งอากาศยังถูกพลังของเขาฉีกจนเกิดเสียงหวีดแหลม

แม้ต้นไม้บนยอดเขาที่ไกลลิบยังสั่นไหวเอนไปตามกลิ่นอายพลังของเว่ยหวาง กิ่งก้านใบไม้พากันร่วงโปรยลงมาราวกับก้มศีรษะยอมจำนนต่อการปรากฏตัวของเขา

ครืนๆ…

ทุกย่างก้าวของเว่ยหวางกึกก้องเหมือนสายฟ้าฟาด ดุจผืนดินโห่ร้องยินดี ภูผานทีล้วนสั่นสะเทือน

เงาร่างเขาปรากฏลางๆ อยู่ในควันฝุ่น เหมือนเทพสงครามผู้ไร้พ่าย กวาดสายตาอย่างหยิ่งผยองไปทั่วหล้า ไร้ผู้ต้าน

ในชั่วขณะนั้น เว่ยหวางโดดเด่นดั่งดวงดาวที่สว่างเจิดจ้าที่สุดกลางฟ้าดิน ไม่มีใครมองข้ามได้

“เก๊กท่าข่มขวัญ!”

หลินต้าหนiaoทำหน้าไม่แยแส เอ่ยว่า “เว่ยหวาง แกคิดว่าทำเสียงทำท่าใหญ่โตขนาดนี้แล้วพ่อคนนี้จะกลัวรึ? อย่ามโน”

“เข้ามาเลย เร็วเข้า!”

“พ่อคนนี้จะบิดหัวแกหลุด”

เว่ยหวางทำหน้าตาเรียบเฉย ค่อยๆ เดินประชิดเข้ามาใกล้ด่านหูเหลากวน

“โธ่เว้ย! พ่อคนนี้พูดกับแก แกยังทำเป็นไม่ได้ยิน ดูซิพ่อคนนี้จะเล่นงานแกยังไง”

ทันทีที่พูดจบ หลินต้าหนiaoก็พุ่งทะยานลงจากเรือรบสำริด

“กลับมา!” เย่ชิวตะโกนเรียกเสียงดัง

แต่หลินต้าหนiaoอยากโชว์ฝีมือต่อหน้าทุกคน จะให้กลับมาได้ยังไงเล่า

ปัง!

หลินต้าหนiaoพุ่งไปดั่งสายฟ้า ก่อนจะจู่โจมจากที่สูง ชกหมัดหนักใส่ศีรษะเว่ยหวางอย่างจัง

หมัดของเขาทอประกายเจิดจ้า อัดแน่นด้วยพลังมหาศาล ท่าทีเหมือนจะทำลายทุกสิ่ง

ตูม!

ในวินาทีนั้น เว่ยหวางก็ตวัดหมัดขึ้นฟ้า

สองหมัดปะทะกันอย่างรุนแรง แสงศักดิ์สิทธิ์นับหมื่นสายพุ่งกระจายออกมา

อ๊าก…!

แม้จะโดนหมัดเดียวทุบจนร่างกายแหลก แต่ก็พิสูจน์แล้วว่าเขาเป็นอัจฉริยะ

ไม่ใช่เขาอ่อน แต่ศัตรูมันโคตรแกร่ง!

“คุณชายหลิน คุณรีบฟื้นฟูร่างกายเถอะ!” ฮ่องเต้ต้าจโจวเตือน

“อืม” หลินต้าหนiaoรับคำ แล้วรีบฟื้นฟูร่างกาย

ม่อเทียนจีจ้องเว่ยหวางแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ทำไมผมรู้สึกว่าเว่ยหวางแปลกๆ กลิ่นอายพลังบนตัวเขาไม่เหมือนก่อนหน้านี้”

“ไม่เหมือนตรงไหน?” เย่ชิวถาม

ม่อเทียนจีว่า “ก่อนหน้านั้นตอนเราสู้กับเว่ยหวาง สีหน้าของเขายังมีอารมณ์ขึ้นลงให้เห็น แต่ตอนนี้ใบหน้าเรียบนิ่งเกินไป เงียบสงบผิดปกติ”

“แถมหน้าซีดผิดธรรมชาติ”

“โดยเฉพาะกลิ่นไอพลังบนตัว ให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกชวนขนลุก ถ้าไม่เห็นว่าเขาเคลื่อนไหวได้คล่อง ผมคงสงสัยว่าเขาตายไปแล้ว”

เย่ชิวพูดออกมาด้วยความทึ่ง “เทียนจี ไม่คิดเลยว่าอายุน้อยแบบนี้ จะสังเกตได้ละเอียดยิบ เยี่ยมเลย!”

จางเหมยเจินเหรินพูดข้างๆ “ก็ดูบ้างสิ ว่าเขาเป็นศิษย์น้องของใคร”

“อย่ามายกหางตัวเองเลย” เย่ชิวพูดดูแคลน

ม่อเทียนจีนึกเขิน เกาศีรษะแล้วว่า “ผมก็ไม่รู้ว่าพูดถูกไหม”

เย่ชิวว่า “ที่นายพูดถูกแล้ว ถ้าพูดกันให้เคร่งครัด เว่ยหวางตายไปแล้ว”

อะไรนะ?

ได้ยินดังนั้น ทุกคน—ยกเว้นจางเหมยเจินเหริน—ต่างเบิกตาโพลงมองเย่ชิว

ถ้าไม่รู้จักนิสัยใจคอของเย่ชิว พวกเขาคงคิดว่าเขาพูดเหลวไหลอยู่แน่

ฮ่องเต้ต้าจโจวฉุกคิดขึ้นมา ถามว่า “ชางเซิง หรือว่าเว่ยหวางเขาเปลี่ยนเป็น…”

“ใช่” เย่ชิวพยักหน้าพูด “เว่ยหวางกลายเป็นพระอรหันต์!”