วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2597

ฮ่องเต้ต้าจโจวเมื่อได้ยินคำตอบของเย่ชิว สีหน้าก็พลันเคร่งขรึมขึ้นมา

ส่วนม่อเทียนจีและหลินเสี่ยวเหนียว เพิ่งเคยได้ยินคำว่า “พระอรหันต์” เป็นครั้งแรกจึงมองเย่ชิวด้วยความฉงน

แม้แต่หลินต้าหนiaoที่กำลังฟื้นฟูร่างกาย ก็ลืมตาขึ้นมาจ้องเย่ชิว

“พี่ใหญ่ พระอรหันต์คืออะไร?” ม่อเทียนจีถาม

เย่ชิวหันไปทางหลินเสี่ยวเหนียวแล้วเอ่ยว่า “ท่านอาผู้รอบรู้ คงรู้จักภูเขาซูมี่ใช่ไหม?”

“ชางเซิง ที่เจ้าว่านี่ หมายถึงภูเขาซูมี่ก่อนจะมีเขาหลิงซานใช่หรือไม่?” หลินเสี่ยวเหนียวถาม

เย่ชิวพยักหน้า “ใช่”

หลินเสี่ยวเหนียวว่า “ผมได้ยินมาว่า เมื่อหลายปีก่อน ซีโม่ยังไม่มีเขาหลิงซาน มีแต่ภูเขาซูมี่”

“ภูเขาซูมี่ต่างหากคือสถานศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริงของฝ่ายพุทธ”

“พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานในสมัยนั้น บวชอยู่ที่ภูเขาซูมี่ ต่อมาเขากลับหันหลังให้ภูเขาซูมี่ เข่นฆ่าศิษย์สำนักเดียวกัน แล้วสร้างเขาหลิงซาน สร้างวัดต้าหลยินขึ้น แทนที่ภูเขาซูมี่ในหัวใจของผู้บำเพ็ญเพียรสายพุทธในแดนซีโม่”

สมกับเป็นประมุขแห่งตระกูลสัตวแพทย์ รู้ความหลังไม่น้อยจริงๆ

เย่ชิวเอ่ยว่า “ภูเขาซูมี่มีวิชาอาคมลับบทหนึ่ง ใครก็ตามที่บวชและฝึกวิชานี้ จะไม่มีวิญญาณแท้ ร่างกายไร้เทียมทาน ดาบหอกไม่ระคาย ไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย พวกเขาไม่กินอาหาร ดำรงชีพด้วยการดูดเลือด เรียกขานกันว่า ‘พระอรหันต์’ (ในที่นี้เป็นชื่อเรียกนักรบไร้ความรู้สึกที่ถูกฝึกขึ้นมา ไม่ใช่พระอรหันต์ตามความเข้าใจทั่วไป)”

“พระอรหันต์จะเชื่อฟังคำสั่งของนายมันเท่านั้น”

ม่อเทียนจีว่า “นี่มันก็วิชาหุ่นเชิดชัดๆ นี่นา”

“ถูกต้อง” เย่ชิวเอ่ย “ผมเคยได้ฟังผู้เฒ่าท่านหนึ่งเล่าว่า เมื่อหลายปีก่อน ภูเขาซูมี่เคยปรากฏพระภิกษุอธรรมผู้หนึ่ง ผู้มีพรสวรรค์ล้ำเลิศ แต่ไม่เดินบนหนทางที่ถูก มุ่งศึกษาวิชาอาถรรพ์”

“วิชาอาคมลับที่สร้างพระอรหันต์นี้ ก็เป็นผลงานของเขา”

“วิชาอาถรรพ์นี้ทำร้ายผู้คนอย่างใหญ่หลวง ภายหลังเมื่อพระอาจารย์ผู้สูงส่งแห่งภูเขาซูมี่ล่วงรู้ ก็ผนึกพระภิกษุอธรรมนั้นเสีย และทำลายวิชาอรหันต์ทิ้ง”

“เมื่อไม่นานนี้ ระหว่างที่หนิงอันกลับจากสำนักศึกษาจี้เซี่ยสู่แคว้นโจว ก็ได้พบพระอรหันต์ ผมประมือกับพระอรหันต์แล้วจึงมั่นใจทันทีว่า วิชาอรหันต์นี้เกี่ยวพันกับพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน”

“ตอนนี้ดูแล้ว ชัดเจนว่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานครอบครองวิชานี้อยู่ ไม่เช่นนั้น เว่ยหวางคงไม่ถูกแปรเป็นพระอรหันต์ได้รวดเร็วขนาดนี้”

ฮ่องเต้ต้าจโจวถอนหายใจ “เว่ยหวางเป็นคนเปี่ยมด้วยความทะเยอทะยาน หากไม่หวังจะผนึกดินแดนจงโจวให้เป็นหนึ่ง คงไม่ยอมร่วมมือกับพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน แต่เขากลับคาดไม่ถึง ว่าตัวเองจะถูกหลอมเป็นหุ่นเชิดของอีกฝ่าย น่าสงสารนัก!”

หลินเสี่ยวเหนียวเอ่ย “คนที่น่าสงสารย่อมมีเรื่องน่าชิงชังในตัว เว่ยหวางลงเอยเช่นนี้ ก็สมผลกรรมของตนเองแท้ๆ”

จางเหมยเจินเหรินว่า “เดิมทีเว่ยหวางก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุรุษ บัดนี้ยังถูกพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานหลอมเป็นพระอรหันต์อีก จะรับมือก็ไม่ง่ายดอก!”

ม่อเทียนจีถามเย่ชิวว่า “พี่ใหญ่ ท่านเคยสู้กับพระอรหันต์มาแล้ว ก็น่าจะรู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะฆ่าพระอรหันต์ให้สิ้นซากใช่ไหม?”

เย่ชิวพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเอ่ยว่า “พระอรหันต์ไม่มีวิญญาณแท้ แถมไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไหนจะร่างกายไร้เทียมทาน ดาบหอกไม่ระคาย เรียกได้ว่าเป็นเครื่องจักรสงคราม หากใช้วิธีผิด ก็ยากนักจะฆ่าพวกมัน แต่ว่าผมมีวิธี……”

ยังไม่ทันที่เย่ชิวพูดจบ จางเหมยเจินเหรินก็โพล่งขึ้นว่า “ไอ้เด็กเวร พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานหลอมเว่ยหวางเป็นพระอรหันต์มารับมือเรา งั้นเขาเองจะฉวยโอกาสหนีไหม?”

“ต่อให้หนีพระได้ก็หนีวัดไม่พ้น เขาหากหนีจริงๆ ยังไงก็ต้องกลับไปซีโม่ ผมเป็นห่วงว่าเขา…” เย่ชิวพูดมาถึงตรงนี้แล้วหันไปมองฮ่องเต้ต้าจโจว

ฮ่องเต้ต้าจโจวเดาใจเย่ชิวออกในบัดดล จึงเอ่ยว่า “ตีลวงทางตะวันออกแต่ไปลงมือทางตะวันตก”

“อืม” เย่ชิวขานรับเบาๆ

หากเลือดที่หายไปจากสมรภูมิ ถูกพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกวาดไปทั้งหมด ก็แปลว่าเขาต้องการเลือดจำนวนมาก

ตอนนี้กำลังพลของแคว้นเว่ย์ตายเกลี้ยง เหลือแต่ของแคว้นโจวอีกหลายแสนนาย

ถ้าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานให้เว่ยหวางดึงความสนใจไว้ที่นี่ ส่วนตัวเขาแอบย่องเข้าหุบเขา สังหารกำลังพลแคว้นโจวเพื่อเอาเลือด นั่นแหละเรื่องใหญ่

เพราะขุมกำลังหลักของแคว้นโจว ตอนนี้อยู่บนเรือรบสำริดลำนี้ทั้งหมด

ในหุบเขามีเพียงแม่ทัพไม่กี่นายที่อยู่ในขอบเขตนักบุญ หากพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานจู่โจมขึ้นมา กำลังรบของแม่ทัพเหล่านั้นย่อมต้านไม่อยู่แน่

พลังดาบพลุ่งพุ่งเป็นแนวยาวไกล ราวกับป่ากระบี่เจิดจ้า น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

“ลงมือ!”

จางเหมยเจินเหรินและม่อเทียนจีทะยานออกไปพร้อมกัน ขวางการโจมตีของเว่ยหวางไว้

ขณะนั้นเอง ร่างกายของหลินต้าหนiaoก็ฟื้นคืนสมบูรณ์

“คุณชายมาแล้วโว้ย!” หลินต้าหนiaoตะโกนก้อง กระโจนลงจากเรือรบสำริดเข้าร่วมวงทันที

ไม่นาน ทั้งสี่ก็สู้กันอุตลุด กลบฟ้าดินให้มืดมัว

“พี่หลิน ฝากที่นี่ด้วย” ฮ่องเต้ต้าจโจวเอ่ย

หลินเสี่ยวเหนียวหัวเราะ “วางใจได้ ที่นี่มีผม”

แล้วเขาก็เห็นว่า เย่ชิวกับฮ่องเต้ต้าจโจวยืนอยู่ข้างๆ ตน เงียบไม่พูดจา สายตาจับจ้องเพ่งไปยังสนามรบ

หลินเสี่ยวเหนียวไม่คิดมากนัก เอาแต่เพ่งดูสถานการณ์การรบ

การต่อสู้ทวีความดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ

ในเวลาเดียวกัน

ภายในค่ายทหารต้าเว่ย พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานใช้สัมผัสเทพสอดส่องภาพการสู้รบนอกค่ายได้อย่างแจ่มชัด มุมปากผุดรอยยิ้มเย็นยะเยือก

“ไอ้สวะอย่างเว่ยหวาง ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง”

“ตอนนี้ความสนใจของพวกมันจดจ่ออยู่ที่เว่ยหวางหมด จังหวะเหมาะ ข้าจะได้ลงมือจัดการเสียที”

“แคว้นโจวยังมีกำลังพลอีกหลายแสน เลือดของพวกมันอย่าให้ต้องสูญเปล่าเลย ก๊ากๆๆ……”