วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2597

ฮ่องเต้ต้าจโจวเมื่อได้ยินคำตอบของเย่ชิว สีหน้าก็พลันเคร่งขรึมขึ้นมา

ส่วนม่อเทียนจีและหลินเสี่ยวเหนียว เพิ่งเคยได้ยินคำว่า “พระอรหันต์” เป็นครั้งแรกจึงมองเย่ชิวด้วยความฉงน

แม้แต่หลินต้าหนiaoที่กำลังฟื้นฟูร่างกาย ก็ลืมตาขึ้นมาจ้องเย่ชิว

“พี่ใหญ่ พระอรหันต์คืออะไร?” ม่อเทียนจีถาม

เย่ชิวหันไปทางหลินเสี่ยวเหนียวแล้วเอ่ยว่า “ท่านอาผู้รอบรู้ คงรู้จักภูเขาซูมี่ใช่ไหม?”

“ชางเซิง ที่เจ้าว่านี่ หมายถึงภูเขาซูมี่ก่อนจะมีเขาหลิงซานใช่หรือไม่?” หลินเสี่ยวเหนียวถาม

เย่ชิวพยักหน้า “ใช่”

หลินเสี่ยวเหนียวว่า “ผมได้ยินมาว่า เมื่อหลายปีก่อน ซีโม่ยังไม่มีเขาหลิงซาน มีแต่ภูเขาซูมี่”

“ภูเขาซูมี่ต่างหากคือสถานศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริงของฝ่ายพุทธ”

“พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานในสมัยนั้น บวชอยู่ที่ภูเขาซูมี่ ต่อมาเขากลับหันหลังให้ภูเขาซูมี่ เข่นฆ่าศิษย์สำนักเดียวกัน แล้วสร้างเขาหลิงซาน สร้างวัดต้าหลยินขึ้น แทนที่ภูเขาซูมี่ในหัวใจของผู้บำเพ็ญเพียรสายพุทธในแดนซีโม่”

สมกับเป็นประมุขแห่งตระกูลสัตวแพทย์ รู้ความหลังไม่น้อยจริงๆ

เย่ชิวเอ่ยว่า “ภูเขาซูมี่มีวิชาอาคมลับบทหนึ่ง ใครก็ตามที่บวชและฝึกวิชานี้ จะไม่มีวิญญาณแท้ ร่างกายไร้เทียมทาน ดาบหอกไม่ระคาย ไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย พวกเขาไม่กินอาหาร ดำรงชีพด้วยการดูดเลือด เรียกขานกันว่า ‘พระอรหันต์’ (ในที่นี้เป็นชื่อเรียกนักรบไร้ความรู้สึกที่ถูกฝึกขึ้นมา ไม่ใช่พระอรหันต์ตามความเข้าใจทั่วไป)”

“พระอรหันต์จะเชื่อฟังคำสั่งของนายมันเท่านั้น”

ม่อเทียนจีว่า “นี่มันก็วิชาหุ่นเชิดชัดๆ นี่นา”

“ถูกต้อง” เย่ชิวเอ่ย “ผมเคยได้ฟังผู้เฒ่าท่านหนึ่งเล่าว่า เมื่อหลายปีก่อน ภูเขาซูมี่เคยปรากฏพระภิกษุอธรรมผู้หนึ่ง ผู้มีพรสวรรค์ล้ำเลิศ แต่ไม่เดินบนหนทางที่ถูก มุ่งศึกษาวิชาอาถรรพ์”

“วิชาอาคมลับที่สร้างพระอรหันต์นี้ ก็เป็นผลงานของเขา”

“วิชาอาถรรพ์นี้ทำร้ายผู้คนอย่างใหญ่หลวง ภายหลังเมื่อพระอาจารย์ผู้สูงส่งแห่งภูเขาซูมี่ล่วงรู้ ก็ผนึกพระภิกษุอธรรมนั้นเสีย และทำลายวิชาอรหันต์ทิ้ง”

“เมื่อไม่นานนี้ ระหว่างที่หนิงอันกลับจากสำนักศึกษาจี้เซี่ยสู่แคว้นโจว ก็ได้พบพระอรหันต์ ผมประมือกับพระอรหันต์แล้วจึงมั่นใจทันทีว่า วิชาอรหันต์นี้เกี่ยวพันกับพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน”

“ตอนนี้ดูแล้ว ชัดเจนว่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานครอบครองวิชานี้อยู่ ไม่เช่นนั้น เว่ยหวางคงไม่ถูกแปรเป็นพระอรหันต์ได้รวดเร็วขนาดนี้”

ฮ่องเต้ต้าจโจวถอนหายใจ “เว่ยหวางเป็นคนเปี่ยมด้วยความทะเยอทะยาน หากไม่หวังจะผนึกดินแดนจงโจวให้เป็นหนึ่ง คงไม่ยอมร่วมมือกับพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน แต่เขากลับคาดไม่ถึง ว่าตัวเองจะถูกหลอมเป็นหุ่นเชิดของอีกฝ่าย น่าสงสารนัก!”

หลินเสี่ยวเหนียวเอ่ย “คนที่น่าสงสารย่อมมีเรื่องน่าชิงชังในตัว เว่ยหวางลงเอยเช่นนี้ ก็สมผลกรรมของตนเองแท้ๆ”

จางเหมยเจินเหรินว่า “เดิมทีเว่ยหวางก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุรุษ บัดนี้ยังถูกพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานหลอมเป็นพระอรหันต์อีก จะรับมือก็ไม่ง่ายดอก!”

ม่อเทียนจีถามเย่ชิวว่า “พี่ใหญ่ ท่านเคยสู้กับพระอรหันต์มาแล้ว ก็น่าจะรู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะฆ่าพระอรหันต์ให้สิ้นซากใช่ไหม?”

เย่ชิวพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเอ่ยว่า “พระอรหันต์ไม่มีวิญญาณแท้ แถมไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไหนจะร่างกายไร้เทียมทาน ดาบหอกไม่ระคาย เรียกได้ว่าเป็นเครื่องจักรสงคราม หากใช้วิธีผิด ก็ยากนักจะฆ่าพวกมัน แต่ว่าผมมีวิธี……”

ยังไม่ทันที่เย่ชิวพูดจบ จางเหมยเจินเหรินก็โพล่งขึ้นว่า “ไอ้เด็กเวร พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานหลอมเว่ยหวางเป็นพระอรหันต์มารับมือเรา งั้นเขาเองจะฉวยโอกาสหนีไหม?”

“ต่อให้หนีพระได้ก็หนีวัดไม่พ้น เขาหากหนีจริงๆ ยังไงก็ต้องกลับไปซีโม่ ผมเป็นห่วงว่าเขา…” เย่ชิวพูดมาถึงตรงนี้แล้วหันไปมองฮ่องเต้ต้าจโจว

ฮ่องเต้ต้าจโจวเดาใจเย่ชิวออกในบัดดล จึงเอ่ยว่า “ตีลวงทางตะวันออกแต่ไปลงมือทางตะวันตก”

“อืม” เย่ชิวขานรับเบาๆ

หากเลือดที่หายไปจากสมรภูมิ ถูกพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกวาดไปทั้งหมด ก็แปลว่าเขาต้องการเลือดจำนวนมาก

ตอนนี้กำลังพลของแคว้นเว่ย์ตายเกลี้ยง เหลือแต่ของแคว้นโจวอีกหลายแสนนาย

ถ้าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานให้เว่ยหวางดึงความสนใจไว้ที่นี่ ส่วนตัวเขาแอบย่องเข้าหุบเขา สังหารกำลังพลแคว้นโจวเพื่อเอาเลือด นั่นแหละเรื่องใหญ่

เพราะขุมกำลังหลักของแคว้นโจว ตอนนี้อยู่บนเรือรบสำริดลำนี้ทั้งหมด

ในหุบเขามีเพียงแม่ทัพไม่กี่นายที่อยู่ในขอบเขตนักบุญ หากพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานจู่โจมขึ้นมา กำลังรบของแม่ทัพเหล่านั้นย่อมต้านไม่อยู่แน่