วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 260

จางลี่ลี่ได้ยินว่าเยี่ยชิวจะคิดบัญชีกับเธอ ภายในใจตื่นตระหนกอย่างมาก ระหว่างที่ถอยหลังไปด้วยพร้อมกับพูดไปด้วย : “อย่าฆ่าฉัน อย่าฆ่าฉัน.....”

ทันใดนั้น เธอหันตัวแล้ววิ่งหนี

“เธอคิดว่าจะหนีรอดเหรอ” เยี่ยชิวฮึอย่างเย็นชา

หานหลงพุ่งออกไป สองสามก้าวก็จับตัวจางลี่ลี่ได้แล้ว เหมือนกับยกลูกไก่ตัวหนึ่ง ยกจางลี่ลี่กลับมา

ตูบ!

หานหลงโยนจางลี่ลี่ไปอยู่ต่อหน้าเยี่ยชิว ถาม : “หัวหน้า ผู้หญิงคนนี้จะจัดการยังไง โยนลงน้ำหรือฝังทั้งเป็นดี”

จางลี่ลี่ตกใจจนร้องไห้ คุกเข่าขอร้องอยู่ตรงหน้าเยี่ยชิว : “ขอร้องล่ะ อย่าฆ่าฉันเลย อย่าฆ่าฉันเลย ฮือฮือฮือ.....”

“หุบปาก!”

เยี่ยชิวตบไปที่หน้าของจางลี่ลี่หนึ่งที ตะคอกอย่างดุร้าย

อย่างที่คาดจางลี่ลี่หยุดร้องไห้

“ไม่ยอมรับไม่ได้ ครั้งหนึ่งฉันเคยชอบเธอ กระทั่ง ฉันยังเคยคิดว่าพวกเราจะแต่งงานกัน เธอและฉันจะแสดงความกตัญญูต่อแม่ของฉันด้วยกัน แต่ว่าฉันคิดไม่ถึงเลย สำหรับการเปลี่ยนโควต้าอันหนึ่ง เธอกลับทรยาศฉัน”

ตอนที่เยี่ยชิวพูดถึงเรื่องนี้ น้ำเสียงของเขาสงบราวกับก้อนน้ำนิ่ง

จางลี่ลี่ร้องไห้อย่างหนัก : “ฉันผิดไปแล้ว เยี่ยชิว เป็นความผิดฉันเอง.....”

“เธอไม่ผิด คนที่ผิดเป็นฉัน”

เยี่ยชิวพูด : “เป็นเพราะฉันตาบอด คาดไม่ถึงว่าจะมองไม่ออก จริงๆ แล้วเธอเป็นผู้หญิงที่โลภความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งคนหนึ่ง!”

“เพียงแต่ สิ่งเหล่านั้นล้วนผ่านไปแล้ว”

เยี่ยชิวพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน : “แม่ของฉันสั่งสอนตั้งแต่เด็ก บอกฉันให้ใจดีกับคนอื่น อย่าไปทำร้ายผู้อื่น ฉันล้วนแล้วฟังเธอมาตลอด ดังนั้น ในเมื่อเธอทรยศฉันแล้ว ฉันก็จะไม่ทำร้ายเธอเช่นกัน”

“อย่างน้อยๆ ฉันไม่เคยทำให้เธอลำบากใจ”

“แต่ฉันกลับคิดไม่ถึงเลยว่า เธอจะทำเรื่องที่ทำร้ายฉันมากขนาดนี้”

“เธอทำร้ายฉันมันก็แล้วไป และยังทำร้ายแม่ของฉัน น่ารังเกียจจริงๆ”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ อย่างนั้นบัญชีเก่าและใหม่คิดพร้อมกันเลย”

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวตบไปที่ใบหน้าของจางลี่ลี่อย่างดุร้าย พูด : “การตบครั้งแรก เป็นเพราะเธอทรยศ สำหรับฉันแล้ว เดิมทีความรักที่อาจจะทำให้มีความสุขได้ กลับถูกเธอฝังไปแล้ว”

เพี๊ยะ!

“การตบครั้งที่สอง เป็นเพราะการใส่ร้ายของเธอ เธอกับกัวเส่าชงร่วมมือใส่ร้ายฉัน ทำให้ฉันเกือบจะต้องสูญเสียงานไป แต่น่ารังเกียจ”

เพี๊ยะ!

“การตบครั้งที่สาม เป็นเพราะหลงใหลเรื่องหน้าตาของเธอ ตอนที่งานเลี้ยงรุ่น เธอใช้หลี่หยางมาทำให้ฉันอับอาย แต่น่าเสียดาย แผนการทรยศของพวกเธอไม่สำเร็จ แต่บัญชีแค้นนี้ฉันจำได้”

เพี๊ยะ!

“การตบครั้งที่สี่ เป็นเพราะเธอไร้ความเมตตา”

“แม่ของฉันเคยปฏิบัติต่อเธอเหมือนลูกสะใภ้คนหนึ่ง ดีกับเธอขนาดนี้ แม้ว่าจะเลิกกันแล้ว เธอก็ไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อเธอแม้แต่เรื่องเดียว แต่เธอล่ะ ไม่ใช่แค่ทำให้เธออับอายต่อหน้าคนอื่นเท่านั้น และยังทำร้ายเธออีก จางลี่ลี่ เธอยังเป็นคนอยู่ไหม”

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวโกรธอย่างมาก ตบไปที่หน้าของจางลี่ลี่อีกครั้ง ตบจนฟันหน้าของจางลี่ลี่ล้วนหักไปแล้ว

เพี๊ยะ!

“การตบครั้งนี้ เป็นเพราะว่าเธอโง่เขลา”

เยี่ยชิวพูด : “เธอคิดว่าฉันไม่มีภูมิหลังใดๆ ไม่มีอำนาจใดๆที่จะอยู่ที่โรงพยาบาลต่อได้ เธอโง่เกินไปแล้ว”

“สมัยนี้ สิ่งที่ไม่ขาดที่สุดในโลกก็คือผู้คน แต่สิ่งที่ขาดที่สุดก็คือคนที่มีพรสวรรค์”

“เพียงแค่มีทักษะที่ยอดเยี่ยม อยู่ที่ไหนล้วนแล้วสามารถหาข้าวกินได้ ถอยหนึ่งหมื่นก้าวพูด แม้ว่าฉันจะอยู่และทำงานในโรงพยาบาลเจียงโจวไม่ได้ก็ตาม ก็สามารถใช้ชีวิตที่อื่นได้เป็นอย่างดีเช่นกัน”

“ในทางตรงกันข้าม เป็นเสือกระดาษที่มีแต่ผู้สนับสนุน แต่ไม่มีพรสวรรค์ที่แท้จริง มีเพียงผู้สนับสนุนเพียงอย่างเดียว ก็จบสิ้นทันที”

“เธอรู้ไหมทำไมไป๋ปิงถึงแนะนำให้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลต่อ ก็เป็นเพราะว่าเธอรู้ว่าฉันมีความสามารถ”

ตอนนี้เธอเสียใจภายหลังจนไส้เขียวไปหมดแล้ว

ถ้าหากเธอรู้ว่าเยี่ยชิวร้ายกาจขนาดนี้ตั้งแต่แรกเริ่ม อย่างนั้นต่อให้ทุบตีเธอจนตาย เธอก็ไม่มีทางออกจากชิวเยี่ย

สำหรับคนส่วนใหญ่แล้ว เรื่องที่ไม่อยากเห็นที่สุด ก็คือหลังจากเลิกกัน แฟนเก่ามีชีวิตที่ดีกว่าตัวเอง

ก่อนหน้านี้จางลี่ลี่เคยผูกพันกับผู้ชายหลากหลายประเภท ใช้วิธีต่างๆ เพื่อแก้แค้นเยี่ยชิว ก็เพราะว่าเธอพบว่าหลังจากที่เยี่ยชิวเลิกกับเธอแล้ว มีชีวิตที่ดีอย่างมาก

ไม่เพียงแต่มีชีวิตที่ดีขึ้น นอกจากนี้ยังมีเงินและอำนาจ

จางลี่ลี่ถูกบดขยี้อย่างสมบูรณ์

“ไม่สมเหตุสมผล”

เยี่ยชิวพูดต่อ : “จางลี่ลี่ ตอนที่ฉันอยู่กับเธอด้วยกัน ไม่เคยหลอกเธอแม้แต่ครั้งเดียว ไม่ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อ”

“ตอนนี้ฉันก็ไม่อยากติดกับเธออีกแล้ว เพียงแค่พูดถึงเรื่องปัจจุบัน”

“วันนี้เธอทำให้แม่ของฉันอับอายต่อหน้าผู้คน ทำร้ายแม่ของฉัน เรื่องนี้ละเมิดขอบเขตของฉันแล้ว”

“ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน”

“จางลี่ลี่ เธอยังมีอะไรอยากพูดอีกไหม”

จางลี่ลี่มองเยี่ยชิว หลังจากนั้นอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆก็คุกเข่าต่อหน้าเยี่ยชิว “ตุ้มตั้ม”หัวโขกพื้น พูด : “เยี่ยชิว ฉันผิดไปแล้ว ขอร้องล่ะนายอย่าฆ่าฉันเลยนะ ฉันยังไม่อยากตาย ฉันยังไม่อยากตาย.....”

พูดตามความจริง มองเห็นฉากนี้ ภายในใจของเยี่ยชิวรู้สึกเศร้าเล็กน้อย

ถ้าหากไม่ใช่เพราะจางลี่ลี่ทำเกินไป เขาไม่อยากทำแบบนี้จริงๆ ท้ายที่สุด ผู้หญิงคนนี้คือรักแรกของเขา เคยผ่านฤดูใบไม้ผลิของวัยหนุ่มสาวกับเขามาสองปี

จะฆ่าเธอดีไหม

เงียบไปสักพัก

เยี่ยชิวตะโกนหนึ่งที ออกคำสั่งให้หานหลง : “ขับไล่เธอออกจากเจียงโจว ต่อจากนี้ไปฉันไม่อยากเห็นเธอที่เจียงโจวอีก”