วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 261

เยี่ยชิวยืนเสียสติอยู่กับที่

จางลี่ลี่จากไปแล้ว และสิ่งที่จากไปพร้อมกับเธอ ก็คือความรู้สึกที่บริสุทธิ์และจริงใจที่สุดที่เคยมีให้

เยี่ยชิวรู้ดี คนบางส่วนและเรื่องบางอย่าง ก็จะหายไปตามกระแสแห่งกาลเวลาในที่สุด จะไม่มีทางกลับมาอีกแล้ว.....

ความแค้นระหว่างเขาและจางลี่ลี่ ก็จะจบลงที่นี่เช่นกัน!

“แม่ ผมใจอ่อนเกินไปหรือเปล่า” เยี่ยชิวถามเสียงเบา

เมื่อกี้เขาเคยมีความคิดอยากจะฆ่า แต่ในนาทีสุดท้าย เขาทำไม่ลง ตัดสินใจปล่อยจางลี่ลี่ไป

“ชิวเอ๋อร์ ลูกทำถูกแล้ว” เฉียนจิ้งหลานพูดอย่างเคร่งขรึม : “ท้ายที่สุดลูกและเธอเคยคบกัน แม้ว่าเธอจะทำเรื่องไม่ดีมามากมาย แต่ว่าลูกไม่สามารถไร้หัวใจและไร้ความเมตตา”

“พูดขึ้นมาแล้ว ลูกยังต้องขอบคุณจางลี่ลี่”

“ถ้าหากไม่มีการทรยศของเธอ ลูกจะไม่โตเร็วขนาดนี้”

ใช่จริงๆ ถ้าหากไม่มีการทรยศของจางลี่ลี่ อย่างนั้นเยี่ยชิวก็จะไม่มีทั้งหมดในตอนนี้

“ไม่พูดถึงเธอแล้ว ยังไงสะในอนาคตก็จะไม่เห็นเธอที่เจียงโจวอีกแล้ว” เยี่ยชิวหันตัวไปมองเฉียนจิ้งหลาน ถามอย่างห่วงใย : “แม่ ร่างกายของคุณเป็นยังไงบ้าง จุดที่ได้รับบาดเจ็บ ปวดไหม”

เฉียนจิ้งหลานพูดด้วยรอยยิ้ม : “ไม่ปวดแล้ว”

“งั้นอีกสักพักผมส่งแม่กลับบ้านนะ” เยี่ยชิวถาม

“ไม่ ฉันไม่กลับบ้าน” เฉียนจิ้งหลานพูด : “ฉันจะนอนโรงพยาบาล”

“นอนโรงพยาบาล” เยี่ยชิวตะลึง

ตลอดเวลาที่ผ่านมาสุขภาพของเฉียนจิ้งหลานไม่ค่อยดี เยี่ยชิวให้เธอไปโรงพยาบาลเธอล้วนแล้วไม่ไป ดื้ออย่างมาก กลัวเสียเงิน

ยิ่งกว่านั้น เยี่ยชิวรักษาเฉียนจิ้งหลานหายแล้ว สุขภาพของเธอไม่มีปัญหาอะไรแล้ว

ทำไมถึงยังอยากไปนอนโรงพยาบาล

“แม่ สุขภาพของแม่ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ไม่ต้องนอนโรงพยาบาล กลับไปรักษาตัวที่บ้านไม่กี่วันก็หายดีแล้ว” เยี่ยชิวพูด

เฉียนจิ้งหลานพูดอย่างดื้อรั้น : “ฉันจะนอนโรงพยาบาล”

“แม่ เมื่อก่อนคุณไม่ชอบนอนโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ทำไม.....”

“ไม่ต้องถามเยอะขนาดนั้น อีกสักพักส่งฉันไปโรงพยาบาล”

เฉียนจิ้งหลานดื้อรั้นอย่างมาก จะนอนโรงพยาบาลลูกเดียว

ภายใต้ไม่มีทางเลือก เยี่ยชิวทำได้แค่ตอบตกลง : “ได้ อีกสักพักผมจะส่งแม่ไปโรงพยาบาล”

ผ่านไปสักพักหนึ่ง หานหลงกลับมาแล้ว

“หัวหน้า ผมสั่งให้คนส่งผู้หญิงคนนั้นออกไปแล้ว ต่อจากนี้ไปเธอจะไม่ปรากฏตัวที่เจียงโจวอีกแล้ว” หานหลงพูด

“อืม” เยี่ยชิวพยักหน้าเบาๆ เป็นการบอกว่ารู้แล้ว พร้อมกับออกคำสั่งให้หานหลง : “ส่งพวกเราไปโรงพยาบาล”

“รับทราบ”

ต่อจากนั้น เยี่ยชิวพยุงเฉียนจิ้งหลาน ขึ้นรถมายบัคของหานหลงคันนั้น

หานหลงขับรถด้วยตัวเอง มุ่งหน้าไปโรงพยาบาลเจียงโจว

ระหว่างทาง

หานหลงถาม : “หัวหน้า ประธานหอการค้าซื่อไห่ของหยางซีหลง วันนี้คุณทำกับเขาแบบนี้ ถ้าหากเขาแก้แค้นจะทำยังไง”

“แก้แค้นเหรอ” เยี่ยชิวหัวเราะเยาะ : “เขาไม่กล้า”

“ภายนอกบางทีเขาอาจจะไม่กล้า แต่ในมุมมืดมันก็พูดยากแล้ว ท้ายที่สุดแล้ว เขาควบคุมธุรกิจในสามมณฑลของหลงเหมิน สามารถระดมเงินทุนจำนวนมหาศาล”

“ไม่มีปัญหา เขาเป็นประธานได้อีกไม่กี่วันแล้ว”

หานหลงเข้าใจความหมายของเยี่ยชิวแล้ว พูด : “หัวหน้า คุณต้องการถอดตำแหน่งประธานของหยางซีหลงเหรอ”

“ไม่ใช่คนของตัวเอง สุดท้ายแล้วก็ไว้ใจไม่ได้”

ภายในใจของเยี่ยชิวเข้าใจอย่างมาก ถ้าหากเขาไม่ใช่ทูตซวนหวู่ของหลงเหมิน อย่างนั้นวันนี้ เขาก็จะถูกหยางซีหลงเหยียบย่ำเหมือนหมาตัวหนึ่ง

โชคไม่ดี เขาและเฉียนจิ้งหลานอาจจะต้องทิ้งชีวิตอยู่ที่นี่

“หัวหน้า ถึงแล้ว” หานหลงพูด

“อืม” เยี่ยชิวผลักประตูรถเปิด เตรียมจะพยุงเฉียนจิ้งหลานลงจากรถ ก็เห็นเฉียนจิ้งหลานโบกมือออกไปนอกรถ : “เสี่ยวไป๋ ฉันมาถึงแล้ว”

ไป๋ปิงเดินเข้ามาทีละก้าว พยุงเฉียนจิ้งหลาน พูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณป้า คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ฉันไม่เป็นไร ก็คือบาดแผลเจ็บนิดหน่อย” เฉียนจิ้งหลานพูด

เยี่ยชิวเหลือบมองเฉียนจิ้งหลานด้วยความสงสัยหนึ่งที ในใจคิด ไม่ใช่บอกว่าไม่ปวดเหรอ ทำไมตอนนี้ถึงปวดอีกแล้ว

ระหว่างที่ไป๋ปิงพยุงเฉียนจิ้งหลานลงจากรถ พร้อมกับพูดว่า : “คุณป้าช้าๆหน่อย อีกสักพักฉันจะพาคุณไปตรวจร่างกายเต็มรูปแบบ”

“เสี่ยวไป๋ ลำบากเธอแล้ว”

“คุณป้า คำพูดนี้ของคุณเห็นเป็นคนนอกแล้ว ในอนาคตอย่าเกรงใจกับฉันเป็นอันขาด”

“ได้ได้ได้ ไม่เกรงใจกับเธอแล้ว ยังไงสะไม่ช้าก็เร็วล้วนแล้วเป็นคนบ้านเดียวกัน” คำพูดประโยคสุดท้ายของเฉียนจิ้งหลานเบาอย่างมาก แต่ไป๋ปิงและเยี่ยชิวล้วนแล้วได้ยิน

ใบหน้าของไป๋ปิงแดงเล็กน้อย แอบมองเยี่ยชิวหนึ่งที แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เยี่ยชิวก็มองเธอเช่นกัน สี่ตาประสานกัน ใบหน้าของไป๋ปิงแดงมากกว่าเดิม

“พี่ปิง ทำไมหน้าคุณถึงแดงขนาดนี้ เป็นเพราะคุณไม่สบายหรือเปล่า” เยี่ยชิวจงใจถามอย่างเจ้าเล่ห์

เขาถือว่าเข้าใจแล้ว เฉียนจิ้งหลานดื้อดันที่จะมานอนโรงพยาบาล จุดประสงค์คือการทำให้เขาและไป๋ปิงคืนดีกัน

แม่คนนี้ล่ะก็ เป็นห่วงเป็นใยจริงๆ

ถูกเยี่ยชิวถามแบบนี้ ไป๋ปิงรู้สึกเขินอายและละอายใจมากยิ่งขึ้น จ้องเยี่ยชิวอย่างดุร้ายหนึ่งที

“พี่ปิง คุณจ้องผมทำไม ผมพูดผิดเหรอ” เยี่ยชิวถามทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

ไป๋ปิงโกรธจนจ้องโดยตรง ถ้าหากไม่มีเฉียนจิ้งหลานอยู่ที่นี่ เธอจะดึงหูของเยี่ยชิว

“พี่ปิง แม่ของผมรบกวนคุณแล้ว ผมจะไปที่แผนกการแพทย์แผนจีน” เยี่ยชิวหาเหตุผล จากไปอย่างเร่งรีบ

ไม่อย่างนั้น ไป๋ปิงจะเขินอายมากกว่าเดิม

โดยไม่คาดคิด เยี่ยชิวเพิ่งมาถึงแผนการแพทย์แผนจีน ก็มองเห็นเหตุการณ์ที่ทำให้เขาโกรธ