วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2601

จางเหมยเจินเหรินกลัวขึ้นมาจริงๆ แล้ว

แม้ยังไม่ได้ลงมือ แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันหนักหน่วงจากพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน

แรงกดดันนี้ทำให้เขาขนลุกซู่ ราวกับว่าแค่อีกฝ่ายเหลือบตามอง เขาก็จะกลายเป็นเถ้าธุลีในพริบตา

ความรู้สึกแบบนี้ จางเหมยเจินเหรินไม่เคยเจอมาก่อน ต่อให้ตอนเผชิญหน้าท่านจอมเทพอู๋จี๋ เขาก็ยังไม่รู้สึกเช่นนี้

ยามนี้ ในใจจางเหมยเจินเหรินกระสับกระس่ายอย่างยิ่ง

หากไม่ใช่เพราะมีเย่ชิวอยู่ที่นี่ แค่เห็นพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน เขาก็คงหันหลังหนีไปไกลแล้ว

ยังไม่ทันเริ่มสู้ เจ้าก็จะถอยแล้วหรือ?

เย่ชิวว่า “เมื่อก่อนตอนอยู่ในหุบเขา เจ้าก็ยังพูดอยู่ว่า ตอนข้ายังไม่บรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์ ข้าก็กล้าท้าชนผู้แข็งแกร่งระดับราชานักบุญ นับประสาอะไรกับตอนนี้ที่ข้าบรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์แล้ว”

“เจ้าบอกอีกว่า ทั้งเจ้า เจ้านกยักษ์ และเทียนจี ต่างก็เป็นอัจฉริยะหาตัวจับยาก มีความสามารถข้ามระดับสังหารศัตรู”

“บวกกับคุณอาทั้งสอง เมื่อร่วมมือกัน พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานต้องตายสถานเดียว”

“แล้วทำไมตอนนี้เจ้าถึงคิดจะเผ่น?”

จางเหมยเจินเหรินส่งเสียงลับบอกว่า “ไอ้เจ้าหนู ฟังข้าเถอะ รีบไปกันเถอะ!”

“เจ้าช่วยแคว้นโจวก็เพราะเห็นแก่เจ้าหญิงหนิงอัน แต่ลองคิดดูเถอะ เพื่อผู้หญิงคนเดียว คุ้มไหมที่จะเสี่ยงเอาชีวิต?”

“ต่อให้ภายหลังเจ้าหญิงหนิงอันไม่สนใจเจ้าอีก ก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ ไหนๆ เจ้าก็มีสหายหญิงคนสนิทตั้งหลายคน จะขาดไปสักคนก็ไม่เป็นไรหรอก”

เย่ชิวว่า “ข้าไปไม่ได้”

“มีอะไรไปไม่ได้?” จางเหมยเจินเหรินว่า “อย่าดูแค่ว่าเขามาคนเดียว ความกดดันที่ข้ารู้สึกหนักกว่าคนทั้งสำนักอินหยางเจี้ยวรวมกันเสียอีก การอยู่ต่อที่นี่ไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดเลย”

ผู้แข็งแกร่งในขอบเขตนักบุญ ล้วนมีสัมผัสจิตวิญญาณที่เหนือกว่าคนทั่วไป ไวต่อภัยอันตรายอย่างยิ่ง

เย่ชิวเองก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันนั้นจากพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน เขารู้ดีว่าไอ้หัวโล้นเฒ่านี่อันตรายถึงขีดสุด แต่เขาไปไม่ได้

“เหล่าโต้วซี เหตุที่ข้าช่วยแคว้นโจว นอกจากเรื่องของหนิงอันแล้ว ยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง คือข้าทำข้อตกลงกับฮ่องเต้ต้าจโจวและท่านโจวอู่หวังไว้ ข้าช่วยแคว้นโจวรวบรวมจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียว แล้วพวกเขาจะช่วยข้าหาส่วนที่เหลือของโชคชะตาแห่งเผ่ามนุษย์”

เย่ชิวว่า “เรื่องนี้ ก็เป็นเจ้าเองที่แอบไปคุยกับพวกเขาลับหลังข้า”

“ถ้าตอนนี้ข้าหนีทิ้งกลางศึก นั่นมันไม่ใช่หักหลังผิดคำพูดหรือ?”

จางเหมยเจินเหรินว่า “ตอนนี้ยังจะไปสนอะไรนักหนา เอาชีวิตรอดสำคัญกว่า”

“ไอ้เจ้าหนู ฟังข้า พวกเรารีบหนีเถอะ”

“ข้ากลัวว่าถ้าไม่ไปตอนนี้ จะไม่ทันแล้ว”

เย่ชิวว่า “จะไป เจ้าก็ไป ข้าไม่ไป”

“เจ้า—” จางเหมยเจินเหรินโมโหจนพูดไม่ออก

เขาอยากจะบอกเย่ชิวว่า เจ้าคือผู้ถูกเลือกโดยโชคชะตา ไม่ตายง่ายๆ หรอก แต่ข้าไม่เหมือนกัน ถ้ายังอยู่ที่นี่ต่อไป มีสิทธิตายหงายท้องเอาง่ายๆ

เย่ชิวว่า “เหล่าโต้วซี อย่าลืมว่า ในหุบเขายังมีทหารและนายพลนับหลายแสน”

“ถ้าเราหนีไป คุณอาสองท่านต้านพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานไม่อยู่ แล้วเขาสังหารทหารและนายพลจนเกลี้ยง จะทำยังไง?”

“บุรุษผู้กล้ารู้ว่าควรทำอะไร ไม่ควรทำอะไร นิสัยข้าเจ้ารู้อยู่ ข้าจะไม่ปล่อยให้พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานฆ่าล้างบางตามอำเภอใจ”

“อีกอย่าง สงครามจงโจว ถึงแม้จะเป็นเว่ยหวางที่จุดชนวน แต่เว่ยหวางก็ถูกพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยุยง”

“พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก่อสงครามจงโจวไปเพื่ออะไรแน่?”

“เขาต้องการเลือดสดมากมายขนาดนั้น เพื่อฝึกวิชามารอันใดกันแน่?”

“ถ้าไม่สืบให้กระจ่าง ต่อให้เราหนีตอนนี้ วันหน้าก็ต้องเผชิญหน้าปัญหาเดิมอยู่ดี”

“ตอนอยู่ภูเขาอมตะ ข้าเกือบฆ่าอู๋ฮวา ศิษย์ของเขาไปแล้ว เมื่อครู่ในหุบเขา ข้าก็ใช้เปลวเพลิงพิเศษเผาพระอรหันต์ไปห้าสิบรูป”