วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2603

ทุกคนบนเรือรบสำริดพอสัมผัสได้ถึงไอสังหาร ก็เครียดเกร็งทั้งร่าง จ้องพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานด้วยสีหน้าขึงขัง

ทุกคนล้วนเตรียมพร้อมจะลงมือ

ถึงตอนนี้ ฮ่องเต้ต้าจโจวก็เก็บรอยยิ้ม แล้วแสดงท่าทีสง่างามสมเป็นเจ้าแผ่นดิน ก่อนจะเอ่ยว่า “พระอริยะนี่กำลังข่มขู่เราอย่างนั้นหรือ?”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยิ้มว่า “ไม่ใช่ๆ อาตมาเป็นบรรพชิต จะไปข่มขู่ผู้อื่นได้อย่างไร อาตมาเพียงตักเตือนโยม หวังว่าท่านจะเลือกอย่างรอบคอบ มิฉะนั้นแล้ว… เฮะๆ~”

บนใบหน้าของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเผยรอยยิ้มอำมหิต

แม้ปากจะปฏิเสธว่าไม่ได้ข่มขู่ ทว่าในถ้อยคำกลับอัดแน่นด้วยการคุกคามอย่างชัดเจน

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานพูดต่อ “สำหรับท่านแล้ว ทหารและนายพลหลายแสนนายก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่

เมื่อท่านขึ้นเป็นผู้ครองจงโจว จะมีผู้ติดตามมากกว่านี้อีก

แลกทหารและนายพลหลายแสนกับทางรอดสักทาง อาตมาว่าคุ้มอยู่”

ฮ่องเต้ต้าจโจวเอ่ยว่า “เหล่าทหารและนายพลไม่ใช่แค่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเรา หากยังเป็นเสาหลักของแคว้นโจว เป็นผู้พิทักษ์ชายแดน เพื่อความสงบสุขของบ้านเมือง พวกเขาเสียสละมามาก

และพร้อมกันนั้น พวกเขาก็คือประชาชนของแคว้นโจวของเรา

ในฐานะผู้ครองแคว้นโจว การดูแลและคุ้มครองประชาชนทุกคน เป็นหน้าที่ที่เราหลีกเลี่ยงไม่ได้”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานว่า “พูดอย่างนี้ แปลว่าท่านไม่ยอมส่งพวกเขาให้ข้า?”

ฮ่องเต้ต้าจโจวกล่าวว่า “ทหารและนายพลทุกคนล้วนมีเลือดมีเนื้อ ไม่ใช่วัตถุสิ่งของ จะส่งต่อกันตามอำเภอใจได้อย่างไร

พระอริยะ จงโจวไม่ใช่ดินแดนของพุทธศาสนาสำหรับเผยแพร่พระธรรม

โปรดกลับไปเสียโดยไว”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานหัวเราะเย้ย “ท่านยังไม่ใช่ผู้ครองจงโจวแท้ๆ ก็คิดจะไล่ข้าออกจากที่นี่ ฮึๆ… บารมีใหญ่โตนัก!”

“ข้าเป็นบรรพชิต มีเมตตาในใจ เตือนครั้งสุดท้าย ท่านควรตกลงทำการแลกเปลี่ยนกับข้า ไม่อย่างนั้น สิ่งที่รอท่านอยู่ก็มีแต่เส้นทางยมโลก”

ต่อหน้าการข่มขู่ของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน สีหน้าฮ่องเต้ต้าจโจวหาได้แสดงความหวาดหวั่นไม่ กลับพูดนิ่งๆ ว่า “พระอริยะ ท่านคงยังไม่เข้าใจคุณธรรมดั้งเดิมของแคว้นโจวของเรา หากเข้าใจ คงไม่พูดอย่างนี้”

“ในแคว้นโจวของเรา ไม่ว่าผู้สูงศักดิ์ในราชสำนัก ทั้งขุนนางพลเรือนและทหาร หรือชาวบ้านพ่อค้าแบกหาบ ต่างมีจุดร่วมหนึ่งเดียว นั่นก็คือ…”

“ไม่ยอมก้มหัว!”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยิ้มเย็น “ไม่ยอมก้มหัวไม่ใช่เรื่องดีนัก แข็งเกินไปย่อมหักง่าย”

ฮ่องเต้ต้าจโจวอยากจะด่า

บ้าเอ๊ย นอกจากข่มขู่คนแล้ว ทำอย่างอื่นไม่เป็นหรือไง?

ฮ่องเต้ต้าจโจวกล่าวว่า “พระอริยะ ท่านอยู่ซีโม่ ข้าอยู่จงโจว ต่างคนต่างอยู่ ไม่ก้าวก่ายกัน ข้าหวังว่าซีโม่กับจงโจวจะอยู่ร่วมกันอย่างสันติต่อไป

เรื่องในจงโจว เราจะสะสางเอง

ขอพระอริยะเสด็จกลับโดยไว”

แม้ในใจฮ่องเต้ต้าจโจวจะขุ่นเคือง แต่ถ้อยคำก็ยังสุภาพพอควร ทำไงได้ ในเมื่ออีกฝ่ายแข็งแกร่งยิ่งนัก

ถ้าสู้ไหว ใครมันจะอยากเสียเวลาพูดมาก?

“ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานฮึดฮัด ดวงตายาวเรียววาววับดุจงู แผ่แววเจ้าเล่ห์เย็นชา จับจ้องฮ่องเต้ต้าจโจวแล้วว่า “เทียบกับเว่ยหวางไอ้ไร้ค่า ไม่ปฏิเสธว่า เจ้าก็เก่งกาจกว่าเขามาก”

“น่าเสียดาย เจ้าดื้อด้านเกินไป ไม่รู้จักพลิกแพลง”

“บางทีเจ้าคงยังไม่รู้ ข้าก็มีข้อดีอยู่อย่างหนึ่ง ใครก็ตามที่ปฏิเสธจะร่วมมือกับข้า ข้าจะเมตตาส่งวิญญาณไปสู่สุขคติให้ทุกคน”

“พูดตามตรง ตอนเจ้าปฏิเสธไม่ให้ข้าไปเผยแพร่พระธรรมในจงโจวเมื่อคราวก่อน ข้าก็คิดจะส่งวิญญาณเจ้าไปสู่สุขคติแล้ว”

“เพียงแต่ตอนนั้นข้ามีธุระ จึงไม่อาจมาเยือนจงโจวด้วยตนเอง ไม่อย่างนั้นเจ้าคงได้ไปเกิดใหม่ตั้งนานแล้ว”

“นึกไม่ถึงว่าจนทุกวันนี้ เจ้ายังกล้าปฏิเสธข้าอีก หัวแข็งจริงๆ”