วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2604

ร่างของหลินเสี่ยวเหนียวยังไม่ทันแตะพื้น ดวงตาก็หดวูบ เพราะพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานโผล่มาอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไร้สุ้มเสียง

เคร้ง!

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานใช้นิ้วสองนิ้วคีบมีดตอนไว้ แค่มองปราดแล้วเอ่ยว่า “เจ้าเป็นคนของตงหวงโชวอี๋ซื่อเจีย มีฐานะอะไร?”

“หัวหน้าตระกูลหลินเสี่ยวเหนียว” ตอนเอ่ย หลินเสี่ยวเหนียวพยายามชักมีดตอนกลับ แต่มีดตอนคาอยู่ระหว่างนิ้วของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานดุจหยั่งราก ขยับไม่ได้แม้แต่นิด

“แม้แต่พ่อของเจ้าก็ยังไม่กล้าอาจเอื้อมต่อหน้าข้า แล้วเจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร” สิ้นคำ พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก็งอนิ้วเบาๆ

แคร๊ก!

มีดตอนขาดสะบั้นในพริบตา

แรงมหาศาลถูกส่งผ่านมีดตอนย้อนเข้ามือหลินเสี่ยวเหนียว ทันใดนั้นแขนของเขาก็กลายเป็นหมอกเลือด ปากพ่นเลือดออกมาอีกครั้ง

เพี้ยะ!

ตามด้วยการตวัดหลังมือทีเดียว หลินเสี่ยวเหนียวก็ปลิววืดราวกระสอบทราย พุ่งไปทางเรือรบสำริด

ฟึ่บ!

ฮ่องเต้ต้าจโจวรีบยกมือกดฝ่ามือลงกลางหลังหลินเสี่ยวเหนียว ต้องถอยไปตั้งเจ็ดแปดก้าวกว่าจะตั้งหลักได้

“ท่านพี่หลิน เป็นอย่างไรบ้าง?”

ขณะเอ่ย ฮ่องเต้ต้าจโจวสังเกตเห็นหน้าของหลินเสี่ยวเหนียวซีดเผือด เลือดที่มุมปากยังไหลไม่หยุด

“ไม่... ไม่เป็นไร...” หลินเสี่ยวเหนียวยังไม่ทันพูดจบ ก็พ่นเลือดออกมาอีกครั้ง

“แย่แล้ว คุณอาพลังบำเพ็ญเพียรตกขอบเขตแล้ว” เย่ชิวจับพิรุธได้ รีบหยิบโอสถเม็ดหนึ่งยัดเข้าปากหลินเสี่ยวเหนียว

หลังกลืนโอสถ สีหน้าหลินเสี่ยวเหนียวดีขึ้นเล็กน้อย แต่พลังบำเพ็ญเพียรของเขาก็ตกลงสู่ขอบเขตนักบุญแล้ว

“โธ่เอ๊ย ไอ้โล้นแก่นั่นโคตรจะแข็งแกร่งเกินไปหรือเปล่า”

จางเหมยเจินเหรินกับม่อเทียนจีทำหน้าเหวอไปตามๆ กัน

นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าหลินเสี่ยวเหนียวซึ่งเป็นผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญ จะถูกพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเล่นงานจนตกขอบเขตได้ในชั่วพริบตา

ดุดันเกินบรรยาย

พลังของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเห็นๆ อยู่ว่าแกร่งกว่าท่านจอมเทพอู๋จี๋เมื่อครานั้นเสียอีก

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยืนอยู่เบื้องล่าง แหงนมองหลินเสี่ยวเหนียวที่อยู่บนเรือรบสำริดแล้วเอ่ยว่า “ต่อให้เจ้าไม่ได้ใช้เวทต้องห้ามจนเกิดแรงตีกลับ ก็ยังไม่มีสิทธิ์มาท้าทายข้า”

หลินต้าเหนียวรีบถามทันทีว่า “หลินเสี่ยวเหนียว เจ้าหนีไปใช้เวทต้องห้ามตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันถึงไม่รู้?”

“เรื่องเล็กน้อย จะให้เจ้ารู้ไปทำไม” หลินเสี่ยวเหนียวยิ้ม “พ่อก็แค่ตกขอบเขตเท่านั้น ยังไม่ตายหรอก”

จู่ๆ หลินต้าเหนียวก็นึกขึ้นได้ ถามว่า “หลินเสี่ยวเหนียว ตอนอยู่พระราชวังต้าวэй เจ้าทำลายค่ายเวทป้องกันนั่นใช่เวทต้องห้ามหรือเปล่า?”

“อีกอย่าง ดินแดนตะวันออกอยู่ไกลจากพระราชวังต้าวэйมาก เจ้าถึงที่นั่นได้ในเวลาอันสั้น แบบนั้นก็ต้องใช้เวทต้องห้ามใช่ไหม?”

“หลินเสี่ยวเหนียว เจ้ารู้ไหมว่าใช้เวทต้องห้ามแล้วจะเกิดผลอะไร? โง่บัดซบหรือไง!”

ม่อเทียนจีเอ่ยว่า “คุณอาทำแบบนี้ ก็เพื่อเจ้า”

“ก็เพราะฉันนั่นแหละ ถึงได้ว่าท่านโง่” หลินต้าเหนียวด่า “ชีวิตกระจอกของฉัน ตายก็ช่างมัน แต่นี่ไอ้คนโง่นี่ดันไปใช้เวทต้องห้าม...”

พรวด!

จู่ๆ หลินเสี่ยวเหนียวก็พ่นเลือดดำออกมา สีหน้าซีดกว่าก่อนหน้าอีก

กำลังก็หดหายลงอย่างเห็นได้ชัด

“เป็นอะไรไป?” หลินต้าเหนียวถามร้อนรน

เย่ชิวพุ่งไปจับชีพจรของหลินเสี่ยวเหนียว พอจับชีพจรตรวจดู สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

ทันใดนั้น เสียงของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก็ดังขึ้นว่า “จริงๆ ก็ไม่ได้อะไรมาก เพียงแต่อายุขัยของเขาเหลือแค่ปีเดียวเท่านั้น”

หลินต้าเหนียวด่าลั่น “พูดอะไรของแกวะ!”

“ถึงพ่อของผมจะตกขอบเขต ก็ยังเป็นนักบุญอยู่ดี”

“นักบุญอยู่ได้เป็นพันปีไม่มีปัญหา”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเพียงเหลือบตามองหลินต้าเหนียวอย่างเย็นชา ไม่เอ่ยคำ

“ไอ้โล้นแก่นั่นไม่ได้โกหก คุณอาเหลือเวลาอีกเพียงหนึ่งปีจริงๆ” พอเย่ชิวพูดเช่นนี้ สีหน้าหลินต้าเหนียวก็ซีดเผือด

“เป็นไปไม่ได้! ต้องโกหกแน่” หลินต้าเหนียวตะโกนใส่หลินเสี่ยวเหนียว “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”