วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2607

“ตูม!”

เย่ชิวโผล่มาอยู่ด้านหลังพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน ซัดหมัดใส่แผ่นหลังของเขาอย่างรวดเร็ว

“กัง!”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานไม่ป้องกันสักนิด รับหมัดเต็มๆ แต่ร่างกายไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว กลับกันเย่ชิวถูกแรงสะท้อนอัดถอยไปกว่าสิบก้าว หมัดปวดหนึบแสบชาหน่อยๆ

เขารู้สึกเหมือนชกโดนไม่ใช่ร่างคน แต่เป็นแผ่นเหล็กกล้าที่ทำลายไม่ลง

แข็งชะมัด!

“อีกครั้ง!” เย่ชิวกระหน่ำหมัดใส่ไปอีกครั้ง

เขาไม่ยอมรับง่ายๆ ตลอดมาเย่ชิวมั่นใจในพละกำลังของตนเองนัก ยิ่งหลังจากใช้พลังแห่งความโกลาหลกลั่นร่างกายแล้ว ร่างกายยิ่งแข็งแกร่งหาคู่ต่อกรยาก

ในสายตาเย่ชิว ต่อให้พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเป็นผู้แข็งแกร่งระดับราชานักบุญ หากเขาใส่สุดแรง ก็น่าจะทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บได้

คาดไม่ถึงเลยว่าร่างกายของฝ่ายตรงข้ามจะเวอร์ขนาดนี้

คราวนี้จึงทุ่มสุดแรงเกิด

“ขอดูหน่อยเถอะ ร่างกายของแกมันจะแข็งได้สักแค่ไหน!”

หมัดของเย่ชิวพุ่งออกไป ขณะปล่อยหมัด แสงทองลุกโชนห่อหุ้มทั้งกำปั้น พลังเดือดพล่านปะทุราวภูเขาถล่มทะเลคลั่ง

“ปัง!”

หมัดของเย่ชิวกระแทกแผ่นหลังพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน กัมปนาทสะท้านฟ้า

ชั่วอึดใจ

“ฉัวะ!”

หมัดของเย่ชิวระเบิดกลายเป็นหมอกเลือด ทว่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยังคงไร้รอยขีดข่วน

“อะไรนะ?”

เย่ชิวใจหายวาบ

เขาอัดสุดแรงเกิด ไม่เพียงทำอะไรพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานไม่ได้ กลับเล่นงานตัวเองเสียอีก แม่งน่ากลัวชะมัด

นี่มันไม่ใช่มนุษย์แล้ว!

ที่จริงแล้ว ด้วยพรสวรรค์และพลังการต่อสู้ของเย่ชิว เมื่อระเบิดพลังเต็มที่ การข้ามระดับสังหารศัตรูเป็นเรื่องปกติ

แม้ระดับพลังของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานจะเหนือกว่าเย่ชิวมาก แต่ตามปกติแล้ว เมื่อเย่ชิวลงแรงขนาดนี้ อย่างน้อยก็ควรทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บบ้าง ทว่าผลลัพธ์กลับน่าผิดหวัง

“วึ่ม!”

แสงวาบขึ้นบนแขนของเย่ชิว เพียงพริบตา กำปั้นที่หายไปก็งอกกลับคืนดังเดิม

จู่ๆ พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก็ลืมตาจ้องเย่ชิวแล้วถามว่า “เจ้าคือเย่ฉางเซิงใช่หรือไม่?”

“ถ้าอาตมาจำไม่ผิด ตอนอยู่ที่ภูเขาอมตะ เจ้าเกือบเอาชีวิตศิษย์ของอาตมา อู๋ฮวา ไปแล้ว”

“ส่วนเรื่องพรสวรรค์จักรพรรดิ หึๆ… พูดเกินไปมาก”

มุมปากพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยกยิ้มเย้ย

“ฟึ่บๆๆ!”

ทันใดนั้น ฮ่องเต้ต้าจโจวกับหลินต้าหนiaoและพวก รีบกรูกันเข้ามา ล้อมพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานไว้แน่น

บนร่างของแต่ละคนแผ่กลิ่นอายทรงพลังจนหัวใจสะท้าน ราวจะฉีกกระชากมิติ ให้ฟ้าดินสั่นไหว

สายตาทุกคู่เย็นเยียบอำมหิต จ้องเขม็งพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยืนอยู่กลางค่ายรบจักรพรรดิ จีวรไหวระริกตามลม

ใบหน้าเมตตาสงบ ราวไม่ข้องเกี่ยวกับความวุ่นวายของโลก มือประนม หลับตาพริ้ม หลุบคิ้วลง ราวไม่รับรู้ถึงเจตนาฆ่าฟันของทุกคน

“ฆ่า!”

ฮ่องเต้ต้าจโจวกับพวกไม่ลังเลอีกต่อไป ต่างระดมลงมือ

บ้างก่อกำเนิดแสงสว่างเจิดจ้าขึ้นกลางฝ่ามือ บ้างฟาดดาบยาวผ่ากลางนภา บ้างทะยานกำปั้นพุ่งตรง…

ในบัดดล ภายในค่ายรบจักรพรรดิเต็มไปด้วยเสียงคำรามและแสงพร่างพราว ราวจะท่วมทับกลืนพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน

ทว่าเหตุการณ์ชวนช็อกก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่ป้องกันแม้แต่น้อย ปล่อยให้การโจมตีมหาศาลกระแทกใส่ร่าง

ทุกครั้งที่โจมตีผ่านเข้าไป ทำได้เพียงให้จีวรของเขาสะท้านไหวเล็กน้อย แต่ไม่อาจทำให้เขาเจ็บแม้สักนิด