วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2606

“อะไรนะ?”

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

“ผมไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม?”

ม่อเทียนจี, หลินต้าหนiao และจางเหมยเจินเหรินขยี้ตาแรงๆ สีหน้าตกตะลึงสุดขีด。

ไม่แปลกที่พวกเขาจะช็อก เพราะพอแสงสว่างจางลง ก็เห็นพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยืนอยู่กลางค่ายรบจักรพรรดิอย่างสมบูรณ์ไร้รอยขีดข่วน ยิ้มกว้างมองพวกเขา。

การระเบิดตัวเองของแม่ทัพหลี่ ไม่ได้สร้างความเสียหายใดๆ ให้พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเลย!

“แม่งเอ๊ย ไอ้หัวโล้นนั่นไม่ใช่คนแล้ว!” หลินเสี่ยวเหนียวสบถออกมา。

แม้พวกเขาจะเดากันไว้ก่อนแล้วว่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเป็นผู้แข็งแกร่งระดับราชานักบุญ การระเบิดตัวเองของแม่ทัพหลี่อาจฆ่าเขาไม่ได้ แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะทำอะไรเขาไม่ได้แม้แต่นิดเดียว。

เหลือเชื่อเกินไป!

พูดง่ายๆ ก็คือ แม่ทัพหลี่ตายเปล่า。

เมื่อเห็นดังนั้น เย่ชิวใจหล่นวูบ เขารู้สึกได้ชัดเจนว่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานอย่างน้อยก็อยู่ระดับจุดสูงสุดของราชานักบุญ หรืออาจจะ……

ยิ่งกว่านั้น!

สถานการณ์ไม่สู้ดี ฮ่องเต้ต้าจโจวสีหน้าเคร่งเครียด เงียบกริบ。

“แค่การระเบิดตัวเองของนักบุญ คิดจะทำร้ายข้า? ช่างไร้เดียงสา。”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานมองพวกฮ่องเต้ต้าจโจวแล้วเอ่ยว่า：“แต่แบบนี้ข้าก็ชอบอยู่นะ。”

“เอาอย่างนี้ไหม พวกเจ้าพร้อมใจกันระเบิดตัวเองดูสักที?”

ฟังดูสิ เย่อหยิ่งขนาดไหน!

ความกร่างมีสองแบบ แบบแรกคือกร่างเลอะเทอะ ไม่ดูเวลาไม่ดูคน เมามันอย่างเดียว แบบนั้นเรียกว่าทำตัวโง่。

อีกแบบหนึ่งมาจากความมั่นใจในตัวเองล้วนๆ หรือไม่ก็หลงตัวเองสุดโต่ง。

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานชัดๆ ว่าเป็นแบบหลัง。

เขามั่นใจในพลังของตนสุดๆ ราวกับว่าต่อให้เป็นนักบุญหรือผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษ ในสายตาเขาก็เป็นแค่ตัวมด。

จางเหมยเจินเหรินด่า：“โถ่เว้ย ผมอยากหวดหมัดใส่หน้าไอ้บ้านั่นจริงๆ。”

“พูดเหมือนมีใครไม่อยากงั้นแหละ” หลินต้าหนiaoว่า “ผมก็อยากอัดมันเหมือนกัน。”

เสียดายมีแต่ใจ แต่ฝีมือไม่ถึง。

“สถานการณ์ไม่ดี เราต้องคิดวิธีที่ชัวร์ๆ ถ้าฆ่าเขาไม่ได้ คนที่จะตายก็คือพวกเรา” ม่อเทียนจีกล่าว。

“เทียนจี นายช่วยใช้วาจาสั่งกลายเป็นจริงเพิ่มพลังการต่อสู้ให้ผมได้ไหม?” เย่ชิวถาม。

ถ้าม่อเทียนจีช่วยเพิ่มพลังการต่อสู้ให้เขาได้สักห้าสิบเท่า แค่ตัวคนเดียวเขาก็กล้าท้าชนราชานักบุญได้แล้ว พอรวมพลังกันทั้งกลุ่ม ก็อาจฆ่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานได้ไม่ยาก。

ทว่า คำตอบของม่อเทียนจีกลับทำให้เย่ชิวผิดหวัง。

“ไม่ได้” ม่อเทียนจีกล่าว “การใช้วาจาสั่งกลายเป็นจริงเพื่อเพิ่มพลังการต่อสู้ ใช้ได้เฉพาะกับผู้ฝึกบำเพ็ญที่อยู่ระดับเดียวกัน พี่ใหญ่ พลังบำเพ็ญเพียรของพี่สูงกว่าผม ผมช่วยพี่ไม่ได้。”

“แต่ผมช่วยพี่ต้าหนiaoกับศิษย์พี่เพิ่มพลังการต่อสู้ได้。”

หลินต้าหนiaoเตือนว่า：“เทียนจี นายก็ระวังตัวเองด้วย อย่าเพิ่มพลังให้พวกเราแล้วโดนแรงตีกลับเข้าตัว。”

ม่อเทียนจีกล่าว：“วางใจได้ ผมรู้ขอบเขตตัวเอง。”

เย่ชิวว่า：“พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานแข็งแกร่งเกินไป เราต้องรุมโจมตีพร้อมเพรียงกัน ใครมีไพ่ตายหรือท่าไม้ตายงัดออกมาให้หมด วันนี้ไม่เขาตาย ก็พวกเราตาย。”

พอพูดจบ เย่ชิวโยนอิฐให้จางเหมยเจินเหริน：“ไอ้แก่เวรนี่ คืนให้นาย。”

จางเหมยเจินเหรินยกอิฐขึ้นลองชั่งน้ำหนักในมือ สบถว่า：“เดี๋ยวขอจังหวะเมื่อไร ผมจะทุบมันให้ตาย。”

เย่ชิวหยิบแส้ปราบเทพออกมา ส่งให้ฮ่องเต้ต้าจโจว พร้อมส่งเสียงลับว่า：“คุณอา แส้ปราบเทพมีอานุภาพในการผนึก ในพวกเราทั้งหมด พลังบำเพ็ญเพียรของท่านสูงสุด แส้ปราบเทพอยู่ในมือท่านจะรีดศักยภาพได้มากที่สุด。”

“อืม” ฮ่องเต้ต้าจโจวไม่อิดออด รับแส้ปราบเทพมากำแน่น แล้วกล่าวต่อ：“ชางเซิง ข้ามีศาสตราจักรพรรดิติดตัวอยู่หนึ่งชิ้น”

เย่ชิวสะดุ้งในใจ แล้วว่า：“คุณอา พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานไม่ใช่มือธรรมดา จัดการเขาต้องกันความพลาดหลายชั้นไว้ก่อน เราใช้ร่างจำแลงแห่งเต๋าลวงตาไว้ก่อน รอโอกาสเหมาะแล้วให้ร่างจริงแฝงตัวเข้าโจมตี。”