วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2627

“ฟู่!”

จื่อหยางเทียนจุนเพียงพ่นลมหายใจเบาๆ พลังอำนาจมหาศาลก็ปะทุออกมาจากปากทันที แผ่ซัดดั่งพายุฝนกระหน่ำกวาดไปทั่วทุกทิศ

ถัดมา พลังกระบี่สายแล้วสายเล่าพวยพุ่งออกมา

พวกมันพุ่งฉวัดเฉวียนกลางนภา ราวกับหมื่นลูกศรพร้อมเพรียง ผ่ากลางเวหา เปล่งเสียงหวีดแหลมสะท้านใจ

พลังกระบี่เหล่านั้นไขว้สอดประสานกันไปมา กระทบปะทุเป็นประกายแพรวพราวหลากสี

แต่ละสายพลังกระบี่ดั่งมังกรว่ายเวียนพลิ้วไหว โลดแล่นพลิกวน ปลดปล่อยพลังอันน่าตกตะลึง

วาดเป็นภาพอันวิจิตรตระการตาบนท้องฟ้า บางคราวราวสายน้ำตกถาโถม บางคราวประหนึ่งเปลวเพลิงลุกโชน บางคราเหมือนลมบ้าคลั่งโหมกระหน่ำ...

ชวนให้ตาลายตามไม่ทัน

ใจพาเหาะล่องลอย

ทั้งฟ้าดินสั่นสะท้านต่อหน้าพลังมหาศาลนี้ จื่อหยางเทียนจุนยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้น ดุจเทพเจ้าองค์หนึ่ง!

……

นอกค่ายรบจักรพรรดิ

ทุกคนพากลั้นหายใจ จ้องเข้าไปในค่ายโดยไม่กะพริบ ตื่นเต้นและเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ทั้งชีวิตนี่เพิ่งได้เห็นผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิลงมือครั้งแรก ตื่นเต้นจริงๆ เลยครับ” ฮ่องเต้ต้าจโจวเอ่ยขึ้น

หลินเสี่ยวเหนียวว่า “จื่อหยางเชียนเป่ยคือผู้อาวุโสสูงสุดแห่งสำนักกระบี่ชิงหยุน อันดับหนึ่งในดินแดนตะวันออก อีกทั้งยังเป็นอันดับหนึ่งแห่งรายชื่อท้องนภา ได้เห็นท่านผู้เฒ่าลงมือสักครั้ง ถือเป็นบุญตาถึงสามชาติจริงๆ”

เสี่ยวไป๋หูคิดในใจ “สักวันหนึ่ง ชางเซิงจะก้าวแซงจื่อหยางเชียนเป่ย บรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิ”

จู่ๆ ม่อเทียนจีหันไปถามเย่ชิว “พี่ใหญ่ ท่านว่าศึกนี้ใครจะชนะครับ”

เย่ชิวยังไม่ทันเอ่ย หลินต้าหนiaoแย่งตอบ “ต้องถามด้วยหรือ แน่นอนว่าจื่อหยางเชียนเป่ยสิ”

“ผมเห็นด้วยกับต้าหนiao จื่อหยางเชียนเป่ยชนะขาดแน่ครับ” จางเหมยเจินเหรินว่า “พวกเจ้าก็ยังไม่เคยเห็นความร้ายกาจของจื่อหยางเชียนเป่ยกันหรอก ผมนี่แหละสัมผัสมากับตัว ทั่วหล้าไร้ผู้ต้านครับ”

“พี่รอง ที่ว่ารู้สึกได้กับตัวเองนี่หมายความว่าไง” หลินต้าหนiaoถาม

จางเหมยเจินเหรินว่า “จื่อหยางเชียนเป่ยเคยพาผมเคลื่อนย้ายฉับพลัน ความรู้สึกนั้นมัน... บอกไม่ถูกจริงๆ”

พอได้ยินดังนั้น คนอื่นๆ ก็พากันอิจฉา

หาได้รู้ไม่ ว่าตอนที่จื่อหยางเทียนจุนพาจางเหมยเจินเหรินเคลื่อนย้ายฉับพลัน พอขยับตัวปุ๊บ เจ้าหมอนั่นก็หน้ามืดเป็นลมทันที

“ผม...” เย่ชิวเพิ่งอ้าปาก ก็โดนจางเหมยเจินเหรินขัดขึ้น

“ไอ้เด็กเวร เจ้ากับหว่านเยาคว๋อจู้ห่างหายกันมานาน เพิ่งได้กลับมาพบกัน ไม่คิดจะรื้อฟื้นความหลังบ้างหรือ”

จางเหมยเจินเหรินกลัวเย่ชิวแฉความลับเก่าๆ ของตน

แต่เขานึกไม่ถึงเลยว่า แท้จริงก่อนศึกใหญ่จะเปิดฉาก เย่ชิวกับเสี่ยวไป๋หู “สานสัมพันธ์” พูดคุยกันอย่างลึกซึ้งไปก่อนแล้ว

ไม่ไกลกันนั้น สายตาของหนิงอันวนเวียนไปมาระหว่างเย่ชิวกับเสี่ยวไป๋หู

บรรยากาศแปร่งๆ ผุดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ทันใดนั้น ม่อเทียนจีเอ่ยเสียงทุ้ม “ผมมีความเห็นไม่เหมือนพวกคุณครับ”

“ผมว่าศึกนี้ยังมีอะไรพลิกผันได้อีก”

“ไอ้โล้นเฒ่านั่นกล้าท้าจื่อหยางเชียนเป่ย ก็แปลว่าเขามีของพอจะสู้กับระดับกึ่งจักรพรรดิได้”

“เพ้อเจ้อ!” จางเหมยเจินเหรินว่า “เมื่อไม่นานนี้ตอนระฆังสวรรค์ปฐพีประกาศหลายบัญชีจัดอันดับ รายชื่อท้องนภามีเพียงจื่อหยางเชียนเป่ยคนเดียว นั่นก็ชัดแล้วว่า ในโลกแห่งการบำเพ็ญเพียร มีผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิแค่จื่อหยางเชียนเป่ยเท่านั้น”

“ผมยอมรับว่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานดุดันจริง เท่าที่ผมเคยพบมา เขาก็จัดว่าเป็นหนึ่งในยอดฝีมือระดับท็อป”

“แต่ระหว่างเขากับจื่อหยางเชียนเป่ย ยังมีช่องว่างไม่น้อยอยู่ดีครับ”

ม่อเทียนจีส่ายหัว “ศิษย์พี่ เคยนึกถึงประเด็นนี้ไหม ถ้าช่องว่างมันห่างชั้นกันจริง ไอ้โล้นเฒ่านั่นจะกล้าท้าทายจื่อหยางเชียนเป่ยได้ยังไงครับ”

“ข้าว่าเขาน่ะโอหังเกินเหตุ เลยอยากท้าจื่อหยางเชียนเป่ยต่างหาก” จางเหมยเจินเหรินพูดอย่างนั้น แต่ในใจเองก็ลังเล

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานไม่ใช่คนโง่ คงไม่หาที่ตายเอง การที่เขาท้าจื่อหยางเทียนจุน ต้องมีไพ่ตายอยู่แน่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน