วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 263

ดื่มเหล้าเหรอ

ได้ยินสองคำนี้ เยี่ยชิวนึกถึงครั้งที่แล้วสภาพที่ไป๋ปิงเมาทันที ในสมองเริ่มมีความคิดชั่วๆโดยไม่ได้ตั้งใจ.....

“นายฟังฉันพูดอยู่หรือเปล่า ไปดื่มเหล้ากับฉันไหม”

ไป๋ปิงรอเป็นเวลานาน ก็ไม่เห็นเยี่ยชิวตอบกลับ หมดความอดทนเล็กน้อย

“ไปสิ เพียงแต่คุณต้องรอผมแป๊บหนึ่ง” เยี่ยชิวพูด “ผมยังต้องทำงาน”

“ทำงานเหรอ วันนี้เป็นวันหยุดของนายไม่ใช่เหรอ” ไป๋ปิงพูดด้วยความสงสัย

“ฟู่เหยียนเจี๋ยมีธุระ ผมทำงานแทนเขา”

เยี่ยชิวไม่ได้พูดเรื่องที่ฟู่เหยียนเจี๋ยทำให้ไป๋ปิง ท้ายที่สุดแล้วเป็นเรื่องภายในของการแพทย์แผนจีน เรื่องอื้อฉาวในครอบครัวไม่ควรเปิดเผยต่อสาธารณะ

“งั้นก็ได้ รอให้นายเลินงานแล้วโทรศัพท์หาฉัน”

“ใช่แล้วพี่ปิง แม่ของผมอยู่ห้องผู้ป่วยห้องไหนเหรอ” เยี่ยชิวถาม

ไป๋ปิงตอบกลับ : “ฉันพาคุณป้ามาตรวจร่างกายเต็มรูปแบบ ร่างกายของเธอไม่มีปัญหา ฉันส่งเธอกลับบ้านแล้ว”

“ขอบคุณ พี่ปิง”

“ไม่ต้องเกรงใจ”

เยี่ยชิวทำงานที่แพทย์แผนจีนจนกระทั่งถึงหนึ่งทุ่มค่อยจากไป

เพิ่งออกจากโรงพยาบาล เฉียนจิ้งหลานก็โทรศัพท์มาหาเลย ถาม : “ชิวเอ๋อร์ จะกลับมากินข้าวตอนไหน”

“แม่ ผมไม่กลับไปกินข้าวแล้ว ผมจะออกไปดื่มเหล้า” เยี่ยชิวพูด

“ดื่มเหล้าทำร้ายสุขภาพ ชิวเอ๋อร์ลูกต้องรักสุขภาพของตัวเองให้มากๆ ไม่มีเรื่องก็ดื่มเหล้าให้น้อยๆหน่อย.....ไปดื่มกับใครเหรอ”

“พี่ปิงชวนผมไปดื่มเหล้า”

“เสี่ยวไป๋เหรอ งั้นลูกรีบไปเลย จำไว้ต้องดื่มให้เยอะๆ” เฉียนจิ้งหลานพูดเสร็จก็วางสายไปเลย

สิ่งนี้ทำให้เยี่ยชิวหมดคำพูด

เมื่อกี้ยังให้ผมดื่มเหล้าน้อยๆหน่อย ตอนนี้กลับบอกให้ผมดื่มเยอะๆ หมายความว่ายังไง

บังเอิญในเวลานี้ ไป๋ปิงส่งข้อความให้เขาหนึ่งข้อความ

“มาบ้านของฉัน!”

เนื้อหามีแค่สี่คำนี้ กลับเต็มไปด้วยความหมายที่ไม่อาจปฏิเสธได้

“ไปที่บ้านเหรอ”

ดวงตาของเยี่ยชิวกะพริบหนึ่งที ผู้ชายปกติคนหนึ่ง หลังจากได้รับข้อความแบบนี้จากสาวงาม ไม่มากก็น้อยก็จะมีภวังค์อยู่บ้าง

หรือว่า คืนนี้จะเกิดเรื่องอะไรบางอย่างเหรอ

หลังจากครึ่งชั่วโมง

เยี่ยชิวปรากฏตัวอยู่หน้าบ้านไป๋ปิง ยกมือเคาะประตู

“ตุงตุงตุง!”

ดังสักพักหนึ่ง ประตูห้องเปิดออก กลิ่นแอลกอฮอล์รุนแรงกระทบหน้า

เยี่ยชิวเงยหน้ามองหนึ่งที เพียงแค่เห็นใบหน้าของไป๋ปิงแดงราวกับแอปเปิ้ลสุก ผมพาดไว้บนไหล่ เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเกียจคร้าน แตกต่างจากภาพลักษณ์ปกติที่เป็นเหมือนภูเขาน้ำแข็งที่ตระหง่านของเธออย่างมาก

“มาแล้วเหรอ เข้ามาสิ”

ไป๋ปิงพูดอย่างไม่แยแสหนึ่งที หันตัวเข้าไปในบ้าน

เยี่ยชิวเดิมตามหลังเธอ กวาดมองหนึ่งที พบว่าไป๋ปิงสวมกางเกงขาสั้นรัดรูป ขายาวเหยียดตรงสองข้างเผยออกมาข้างนอก ขาวจนสว่าง ทำให้คนกลืนน้ำลาย

“นั่งก่อน” ไป๋ปิงชี้ไปที่โซฟา หลังจากนั้นเทน้ำร้อนหนึ่งแก้ว ยื่นให้เยี่ยชิว

เยี่ยชิวรีบลุกขึ้นแล้วรับแก้วน้ำด้วยมือทั้งสองข้าง จนกระทั่งถึงตอนนี้ เขาค่อยสัเกตเห็น เสื้อของไป๋ปิงเป็นเสื้อคอปกต่ำ จากมุมของเขา สามารถมองเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามเป็นพิเศษได้พอดี

ร่องแม่น้ำเผยมุมที่คมชัดออกมา!

จู่ๆเยี่ยชิวก็นึกถึงบทกวีโบราณหนึ่งประโยค

“นายยังไม่กินข้าวใช่ไหม” ไป๋ปิงถาม

“ยัง” เยี่ยชิวออกจากโรงพยาบาลก็มาที่นี่นเลย ไม่ทันได้กินข้าวด้วยซ้ำ

“รู้อยู่แล้วว่านายยังไม่ได้กินข้าว ฉันเตรียมเอาไว้แล้ว รอแป๊บหนึ่ง” ไป๋ปิงพูดจบก็เข้าไปในห้องครัว

เยี่ยชิวกำลังนั่งอยู่บนโซฟา มองดูรอบๆ พบว่าห้องนั่งเล่นเหมือนกับครั้งที่แล้วที่เขามาที่นี่ ทำความสะอาดได้สะอาดอย่างมาก จัดวางสิ่งของต่างๆได้อย่างเป็นระเบียบ มีเพียงบนโต๊ะอาหาร วางไวน์แดงไว้หนึ่งขวด

ดูเหมือนว่า พี่ปิงดื่มไปไม่น้อยเลยนะ!