วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 266

ไป๋ปิงเธอหลับตาพร้อมที่จะให้ เยี่ยชิวปลดซิปเสื้อผ้าของเธอออก

ซิปกำลังจะถูกดึงลงมาจนสุดแล้ว

ทันใดนั้น——

ตุ๊ด ตู๊ด ตู๊ด!

โทรศัพท์ของเยี่ยชิวก็ดังขึ้น

เสียงเรียกเข้ากะทันหันของโทรศัพท์มือถือ ทำให้คนสองคนที่กำลังดื่มด่ำไปกับบรรยากาศสุดพิเศษตกใจหมด

โธ่เว้ย น่าเบื่อมาก

ไป๋ปิงลืมตาขึ้น เหล่ไปที่เยี่ยชิวแล้วถามว่า"ใช่หลินจิงจื้อตามคุณกลับไปนอนหรือเปล่า?"

เยี่ยชิวตื่นตระหนกเล็กน้อย หากใช่หลินจิงจื้อโทรมาจริงๆ ไป๋ปิงต้องโกรธฉันมากแน่ๆเลย และจะไม่ยอมอีก

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าเสื้อและถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นหมายเลขผู้โทรเข้า

“ใครเหรอ?”ไป๋ปิงถาม

“ไท้เจี่ยน เฉายวน”เยี่ยชิวกดวางสายโดยไม่ต้องคิด

จากนั้นเขาก็นอนลงบนเตียง กอดเอวของไป๋ปิงจากด้านหลัง หน้าท้องส่วนล่างของเขาใกล้ชิดติดกับด้านหลังของไป๋ปิง

ไป๋ปิงรู้สึกเหมือนถูกคนเอาปืนจ่อที่ด้านหลัง และร่างกายของเขาก็แข็งทื่อและวิตกกังวลมาก

“เยี่ยชิว ฉัน ฉัน...ฉันได้ยินมาว่ามันเจ็บ?”ไป๋ปิงพูดตะกุกตะกัก

เยี่ยชิวไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี:"พี่ปิง คุณเป็นถึงด็อกเตอร์แพทย์ศาสตร์ เรื่องง่ายๆแบบนี้ทำไมคุณยังต้องมาถามฉันด้วย"

“ฉันไม่เคยมีประสบการณ์นี้มาก่อน ฉันจะรู้ได้อย่างไร?”

พูดแบบนี้ คืนนี้เป็นครั้งแรกของพี่ปิง.....

เยี่ยชิวรู้สึกตื่นเต้น

“พี่ปิง จริงๆแล้วมันไม่ได้เจ็บเลย”เยี่ยชิวหว่านล้อม

“แต่ฉันได้ยินพวกเขาบอกว่าครั้งแรกเจ็บมากและมีเลือดออก ฉันรู้สึกกลัว”

“ไม่ต้องกลัวหรอก มันสบายมากจริงๆ”

"จริงเหรอ?"

“ถ้าไม่เชื่อก็ลองดูแล้วคุณจะรู้”

เยี่ยชิวพลิกร่างของไป๋ปิงมา เพื่อที่เธอจะได้เผชิญหน้ากับเขา

ไป๋ปิงเหลือบมองเยี่ยชิวอย่างรวดเร็วและรีบหันหน้าไปที่อื่น เธอเขินอายมาก

แสงสลัวๆ และกลิ่นหอมฟุ้งกระจาย

สาวสวยที่อยู่บนเตียงขี้อาย ดูเหมือนว่าขึ้นอยู่กับคุณที่จะเลือกมัน เธอกัดริมฝีปากล่างด้วยฟันและขนตายาวของเธอตัวสั่นเนื่องจากความกังวลใจ

ในโลกนี้ไม่มีใครมีเสน่ห์อันน่าหลงใหลว่านี้แล้ว!

เยี่ยชิวยื่นมือออก จับใบหน้าของไป๋ปิงอย่างเบาๆ จากนั้นก็ค่อยๆเข้าใกล้

ไป๋ปิงหลับตา และวางมือเล็กๆทั้งสองไว้บนหน้าอกของเยี่ยชิว การหายใจของเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ และหัวใจก็เต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ

ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ยี่สิบเซนติเมตร

สิบเซนติเมตร

ห้าเซนติเมตร

หนึ่งเซนติเมตร........

“ตุ๊ด ตู๊ด ตู๊ด!”

จู่ๆ เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“แม่งเอ้ย!” เยี่ยชิวโกรธมาก กว่าเขาและไป๋ปิงจมอยู่ในบรรยากาศนี้ มันถูกทำลายอีกครั้งโดยไม่คาดคิด

“ครั้งนี้คือหลินจิงจื้อใช่ไหม?”ไป๋ปิงพูดอย่างบูดบึ้ง

เยี่ยชิวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู คือเฉายวน

“คือไท้เจี่ยน”

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า เวลานี้แล้วเฉายวนโทรมาทำไม?

หรือว่ามีเรื่องด่วนอะไร?

เสียงเรียกเข้าดังไม่หยุด ราวกับว่าบอกเยี่ยชิวว่าถ้าคุณไม่รับสาย ฉันก็จะโทรไปเรื่อยๆ แต่เยี่ยชิวยังคงต้องการทำสิ่งที่เขาต้องการทำต่อไป