วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 265

เคยมีคนบอกว่า สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในโลกคือการรอคอย

เมื่อก่อนเยี่ยชิวไม่เชื่อ แต่วันนี้ เขาเชื่อแล้ว

ไป๋ปิงกำลังอาบน้ำในห้องนอน เยี่ยชิวรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นด้วยความกระวนกระวาย เวลาค่อยๆผ่านไป

ห้านาที สิบนาที

สิบห้านาที.....

ไป๋ปิงยังไม่ออกมา

เยี่ยชิวรอจนหงุดหงิดเล็กน้อย ความรู้สึกแบบนี้เหมือนเวลาปวดท้องแล้วอยากเข้าห้องน้ำ แต่ว่าห้องน้ำนั้นกลับถูกคนครอบครองเอาไว้ ครอบครองเอาไว้ยังไม่ว่า แถมยังไม่มีการเคลื่อนไหวเป็นเวลานาน

ทรมานนะ!

ยี่สิบนาทีแล้ว

เยี่ยชิวยังไม่ได้ยินการเคลื่อนไหว เขาทนไม่ไหวเล็กน้อย อยากใช้ตาเทพ ดูว่าตกลงไป๋ปิงกำลังทำอะไรอยู่ในห้องนอน

อาบน้ำต้องใช้เวลานานขนาดนี้เลยเหรอ

และในเวลานี้

ตึกตักดังขึ้น ประตูห้องนอนเปิดออก

ไป๋ปิงโผล่หัวออกมาจากข้างใน พูด : “เยี่ยชิว นายปิดไฟด้วย”

“ปิดไฟทำไม” เยี่ยชิวสงสัย

“บอกให้นายปิดไฟก็ปิดสิ เร็วเข้า” ไป๋ปิงเร่งเร้าอย่างไม่อดทน

เยี่ยชิวคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไป๋ปิงน่าจะเขินอายแล้ว ไม่สะดวกที่จะพบเจอเขาอย่างจริงใจมั้ง

ท้ายที่สุด เด็กผู้หญิงส่วนใหญ่ ตอนที่มีอะไรกันครั้งแรกจำเป็นต้องปิดไฟ

เยี่ยชิวกดปิดไฟหนึ่งที

ทันใดนั้น ภายในห้องทั้งหมดมืดสนิท

“นายช่วยรอฉันแป๊บหนึ่ง ฉันจะออกมาเดี๋ยวนี้” หลังจากไป๋ปิงพูดประโยคนี้เสร็จ ปิดประตูห้องนอนอีกครั้ง

เยี่ยชิวรอต่อไป

ผ่านไปประมาณสิบนาที

เสียงของไป๋ปิงดังออกมา พูด : “เยี่ยชิว นายหันตัวกลับไป”

เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ เยี่ยชิวแอบหัวเราะสักพัก คิดไม่ถึงเลยว่าสาวสวยอย่างไป๋ปิงก็มีเวลาที่เขินอายแบบนี้ด้วย

เขาหันตัวกลับ หันหลังให้ไป๋ปิง

ไป๋ปิงพูดอีกครั้ง : “นายเปิดไฟได้แล้ว”

เยี่ยชิวคิดว่าตัวเองฟังผิด

เปิดไฟเหรอ

คุณอายไม่ใช่เหรอ

หรือว่าคุณคิดได้แล้ว ต้องการเจอหน้ากับผมอย่างจริงใจ

คิดถึงตรงนี้ เยี่ยชิวตื่นเต้นเล็กน้อย กดสวิตช์อย่างรวดเร็วอีกครั้ง

เพี๊ยะ!

ทันใดนั้น ไฟสว่างขึ้น ส่องสว่างห้องนั่งเล่นราวกับเป็นเวลากลางวัน

ต่อจากนั้น เยี่ยชิวได้กลิ่นหอมของดอกกุหลาบ รุนแรงอย่างมาก

“นี่น่าจะเป็นกลิ่นของเจลอาบน้ำ หอมจริงๆ”

เยี่ยชิวคิดในใจ

หลังจากนั้น เขาได้ยินเสียงก้าวเดินเบาๆจากด้านหลัง ไป๋ปิงกำลังเดินมาหาเขา

ในเวลานี้ เยี่ยชิวประหม่าอย่างมาก

“เยี่ยชิว นายหันตัวกลับมา” ไป๋ปิงพูด

ในที่สุดช่วงเวลาที่น่าตื่นเต้นก็มาถึงแล้ว

เยี่ยชิวสูดหายใจเข้าลึกๆ ระงับความตื่นเต้นและความกังวลภายในใจ ค่อยๆหันกลับมา

วินาทีต่อมา สีหน้าตกตะลึง

ในความคิดของเยี่ยชิว ในเวลานี้ไป๋ปิงน่าจะไม่ใส่เสื้อผ้า โชว์ผิวขาวของเธอ รูปร่างที่สบูรณ์แบบ แสดงอยู่ต่อหน้าเขาอย่างสมบูรณ์ หลังจากนั้นปล่อยให้เยี่ยชิวเพลิดเพลินไปกับมัน

อย่างไรก็ตาม เยี่ยชิวคิดผิด

ไป๋ปิงไม่เพียงแต่ใส่เสื้อผ้า นอกจากนี้ยังสวมชุดราตรีสีดำและรองเท้าส้นสูงที่ดูสง่างามอย่างมาก กระโปรงยาวพลิ้วไหวและสง่างาม

“พี่ปิง นี่คุณ.....”

เยี่ยชิวสับสนเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าไป๋ปิงจะเปลี่ยนชุดราตรีทำไม

เว้นเสียแต่พี่ปิงต้องการให้ผมไปร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำกับเธอเหรอ

ไม่ไป!

เยี่ยชิวมีเงาของการเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำแล้ว ครั้งที่แล้วก็เป็นเพราะไปเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำกับไป๋ปิง ทำให้เกิดเหตุการณ์สุ่ยจิงกง

คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เยี่ยชิวรู้สึกว่าการคาดเดาของเขาผิด