วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2716

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวได้ยินคำของเย่ชิว ใจหล่นวูบ นึกในใจว่า “หรือว่าเขาจะฉวยโอกาสตอนฉันกำลังเดือดร้อนแล้วฉกเอาไป?”

ขณะที่เฟิงเสี่ยวเสี่ยวกำลังฟุ้งซ่าน เย่ชิวก็เอ่ยเสียงเย็นว่า “กำลังคิดอะไรอยู่?”

“ที่ผมพูดไปเมื่อกี้ ไม่ได้ยินรึไง?”

“ต้องให้ผมพูดซ้ำอีกทีไหม?”

“ไม่ๆ ไม่ต้อง.” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวโบกมือรัวๆ แล้วว่า “กระจกบานนั้นเป็นของที่คุณปู่ให้ผม ตอนที่ท่านให้กระจก ท่านกำชับไว้ว่า ห้ามผม…”

“ไอ้เฟิง นี่หมายความว่าไง?” หลินต้าหนิวคำรามเสียงดุดัน “หัวหน้าของฉันก็แค่อยากดูไอ้กระจกบานนั้นของแก แค่นี้มีปัญหา?”

“เป็นผู้ชายรึเปล่า? เป็นผู้ชายก็อย่ามัวอิดออดเป็นยายแก่”

“รีบๆ เอาออกมา ชักช้าเดี๋ยวฉันตอนจริงๆ นะ”

ว่าจบ หลินต้าหนิวก็ชูมีดตอนในมือขึ้นมาส่ายไปมาอย่างข่มขู่

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวหน้าซีด ขาสั่นเล็กน้อย การขู่ของหลินต้าหนิวทำให้เขาหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ถามหน่อย ผู้ชายที่ไหนจะไม่กลัวโดนตัดของลับ?

ยิ่งไปกว่านั้น ในโลกที่ผู้แข็งแกร่งเป็นใหญ่ ฝีมือเป็นตัวตัดสินทุกอย่าง!

และตอนนี้ เขาเป็นแค่กระจอกที่ชีวิตอยู่ในกำมือคนอื่น ไม่มีทางสู้กลับเลยสักนิด

“ผะ…ผม…” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวอ้ำอึ้ง สายตาเผลอมองไปหาเย่ชิว หวังจะได้ความช่วยเหลือหรืออย่างน้อยคำปลอบประโลมสักเล็กน้อย

ทว่าใบหน้าเย่ชิวยังคงเย็นเฉียบ ดุจภูเขาน้ำแข็งสูงชันที่ยากข้าม ทำให้คนมองต้องเกรงกลัวโดยไม่รู้ตัว

“มองอะไร! รีบเอากระจกออกมา!” หลินต้าหนิวตวาดใส่

“เฟิงเสี่ยวเสี่ยว ไม่ต้องกลัว” เสียงของเย่ชิวดังขึ้นกะทันหัน แม้ยังติดเย็นชา แต่กลับชวนให้วางใจอย่างประหลาด “ผม เย่ชิว ทำอะไรตรงไปตรงมา ไม่เคยบีบคั้นใคร ถ้าเธอไม่ยินยอม ผมก็จะไม่ฝืน”

ได้ยินดังนั้น ใจเฟิงเสี่ยวเสี่ยวก็อบอุ่นขึ้นเล็กน้อย ความตึงเครียดคลายลงไปหน่อย

เขาสูดลมหายใจลึก กล้าขึ้นมาพูดว่า “พี่เย่ บอกตามตรง กระจกบานนี้เป็นของที่ระลึกชิ้นสุดท้ายที่คุณปู่ทิ้งไว้ให้ผม”

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น…” เย่ชิวเว้นจังหวะ ก่อนจะว่า “งั้นเอาออกมาให้ผมดูหน่อยสิ!”

หะ?

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก

เขานึกว่าเย่ชิวจะพูดว่า ในเมื่อเป็นเช่นนั้น งั้นก็ช่างเถอะ ใครจะคิดว่าเย่ชิวกลับเล่นนอกตำรา

จางเหมยเจินเหรินที่ยืนข้างๆ เอ่ยว่า “หนุ่มน้อย ระหว่างกระจกกับชีวิต อะไรสำคัญกว่ากัน เจ้าคงแยกแยะออกนะ?”

“อีกอย่าง เย่ฉางเซิงมีพรสวรรค์จักรพรรดิ เป็นยอดคนแห่งยุค อนาคตต้องบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิ เขาจะมาฉวยโอกาสตอนคนเดือดร้อนเข้าไปปล้นเอาได้ยังไง?”

“เขาก็แค่สงสัยใคร่รู้ในกระจกบานนั้นของเจ้าเท่านั้นเอง”

“เอาออกมาให้เขาดูเถอะ แค่มองแว้บเดียว ไม่เสียหายอะไรสักหน่อย”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวได้ยินดังนั้น ใจก็ปะปนหลากหลายอารมณ์

เขาไม่ได้ไม่อยากเชื่อเย่ชิว เพียงแต่กระจกบานนี้เป็นของวิเศษระดับสุดยอด หากเปิดเผยให้ใครเห็น ผลลัพธ์ยากคาดเดา

แต่ที่จางเหมยเจินเหรินพูดก็ไม่ใช่เท็จ ด้วยฐานะและชื่อเสียงของเย่ชิวที่มีอยู่ จะไปทำการฉวยโอกาสปล้นชิงได้อย่างไร?

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวชั่งใจอยู่เนิ่นนาน ท้ายที่สุดก็ล้วงเอากระจกโบราณเรียบง่ายบานนั้นออกมาจากอกเสื้ออย่างเชื่องช้า

บนผิวกระจกแกะสลักลวดลายซับซ้อน ราวกับอัดแน่นไว้ด้วยพลังโบราณบางอย่าง เพียงเหลือบมองก็สัมผัสได้ถึงความลึกซึ้งลี้ลับในนั้น

“พี่เย่ นี่แหละครับ กระจกวิเศษที่คุณปู่ทิ้งไว้ให้ผม” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวประคองกระจกสองมือแล้วยื่นให้เย่ชิว แววตาทั้งหวงทั้งกังวล

เย่ชิวรับกระจกมาพินิจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนถามว่า “ก่อนหน้านี้ผมเห็นภาพในกระจก มันเกิดขึ้นได้ยังไง?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน